Category: ರಾಜಕೀಯ

ಕಳೆದ ಒಂದು ತಿಂಗಳಿನಿಂದಲೂ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದ ರಾಜಕಾರಣದಲ್ಲಿ ಕ್ಷಣ ಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಆಗುತ್ತಿರುವ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ಇಡೀ ದೇಶದ ಜನರು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷಗಳು ಇದೊಂದು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಕಗ್ಗೊಲೆ. ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಧಮನ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿಯಂತೆ ವರ್ತಿಸುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಅಬ್ಬಿರಿದು ಬೊಬ್ಬಿರಿಯುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲೂ ಕಾಣಬಹುದಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಈ ರೀತಿಯ ಕ್ಷಿಪ್ರಕ್ರಾಂತಿ ಕೇವಲ ಒಂದು ದಿನ ಅಥವಾ ಒಂದು ಸಂಧರ್ಭದಿಂದ ಆಗದೇ ಇದರ ಹಿಂದೆ ಹತ್ತಾರು ವಿಷಯಗಳು ಅಡಕವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನೂ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ.

2019ರ ಅಕ್ಟೋಬರ್ 21 ರಂದು ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದ 288 ವಿಧಾನಸಭಾ ಸದಸ್ಯರನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಲು ಚುನಾವಣೆ ನಿರ್ಧಾರವಾದಾಗ, ಎಂದಿನಂತೆ ಹಿಂದೂತ್ವ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿ ಮತ್ತು ಶಿವಸೇನೆ ಒಂದಾಗಿ ಚುನಾವಣ ಪೂರ್ವತ್ತರ ಮೈತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಚುನಾವಣೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸಿದರೆ, ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ , ಎನ್.ಸಿ.ಪಿ ಮತ್ತು ಉಳಿದೆಲ್ಲಾ ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಪಕ್ಷಗಳು ಸ್ವತಂತ್ರ್ಯವಾಗಿ ಚುನಾವಣೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸಿ, ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಜನಾದೇಶ ಬಂದಾಗ, ಬಿಜೆಪಿ 105, ಶಿವಸೇನೆ 56, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ 54, ಎನ್.ಸಿ.ಪಿ. 44 ಮತ್ತು ಇತರೆ 29 ಶಾಸಕ ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದಿದ್ದವು.

ಚುನಾವಣಾ ಪೂರ್ವೋತ್ತರ ಮೈತ್ರಿಯಂತೆ ಬಿಜೆಪಿ ಮತ್ತು ಶಿವಸೇನೆ ಸೇರಿಕೊಂಡು ಒಟ್ಟಿ 161 ಸ್ಥಾನ ಗಳಿಸುವ ಮೂಲಕ, ಅಧಿಕಾರದ ಗದ್ದುಗೆಯನ್ನು ಏರಲು ಅಗತ್ಯವಿದ್ದ ಬಹುಮತದ ಸಂಖ್ಯೆ 145ಕ್ಕಿಂತಲೂ 16 ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಪಡೆದ ಕಾರಣ ಸಹಜವಾಗಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬಿಜೆಪಿ -ಶಿವಸೇನೆ ಸರ್ಕಾರವೇ ಆಡಳಿತಕ್ಕೆ ಬರಲಿದೆ ಎಂದೇ ಎಲ್ಲರೂ ಭಾವಿಸಿದ್ದರು.

ಹಿಂದೂತ್ವ ಮತ್ತು ಮರಾಠಿಗರ ಅಸ್ಮಿತೆಗಾಗಿ ಹೋರಾಟ ಮಾಡುತ್ತಾ, ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಎಂದೂ ಆಸೆ ಪಡದಿದ್ದ ಶಿವಸೇನೆ ಸ್ಥಾಪಕರ ಮಗ ಬಾಳಾ ಸಾಹೇಬರ ಮಗ ಉದ್ಧವ್ ಠಾಕ್ರೆ ಮಾತ್ರಾ ತಮ್ಮ ತಂದೆಯವರ ಆಶಯಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಗಾಳಿಗೆ ತೂರಿ, ತಾನು ಮತ್ತು ತನ್ನ ಮಗ ಆದಿತ್ಯ ಠಾಕ್ರೆ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬರಬೇಕೆಂಬ ಆಸೆಯಿಂದ ಬಿಜೆಪಿಯ ಅರ್ಧ ಸ್ಥಾನ ಗಳಿಸಿದ್ದರೂ, ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಆಗ್ರಹ ಮಾಡಿದಾಗ ಸಹಜವಾಗಿ ಬಿಜೆಪಿ ಅದಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪದೇ ಹೋದಾಗ, ಯಾವ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ವಿರುದ್ಧ ತಮ್ಮ ತಂದೆಯವರು ಜೀವಮಾನವಿಡೀ ಹೋರಾಡಿದ್ದರೋ, ಈಗ ಅದೇ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ಮತ್ತು ಎನ್.ಸಿ.ಪಿ. ಜೊತೆ ಕೈ ಜೋಡಿಸಿ ಮಹಾ ವಿಕಾಸ್ ಅಘಾಡಿ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮೈತ್ರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಉದ್ದವ್ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯಾಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ತಮ್ಮ ಸಂಪುಟದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಮಗ ಆದಿತ್ಯನಿಗೆ ಮಂತ್ರಿಯನ್ನಾಗಿಸಿದರು.

ಮಾಜೀ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿದ್ದ ಅಟಲ್ ಬಿಹಾರಿ ವಾಯಪೇಯಿಯವರು ಪದೇ ಪದೇ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ, ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿ ಇರುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದಿದ್ದಾಗಲೇ ಹೆಚ್ಚು ಅಪಾಯಕಾರಿ ಎನ್ನುವಂತೆ, ದೇಶದಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದೇ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಕಳೆದು ಕೊಂಡು ಲೋಕಸಭೆಯಲ್ಲೂ ಕೇವಲ 40+ ಸ್ಥಾನ ಗಳಿಸಿ ಅಧಿಕೃತ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷದ ಸ್ಥಾನವನ್ನೂ ಗಳಿಸಲು ಆಗದೇ ಪರದಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಾಗಲೆಲ್ಲಾ ದೇಶದ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಹಿಂದೂಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಕಾಳಜಿ ತೋರುತ್ತಿದ್ದರೂ, ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಜಾತ್ಯಾತೀತ ಪಕ್ಷ ಎಂದು ಕರೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್, ಸದಾಕಾಲವೂ ಉಗ್ರ ಹಿಂದೂಪರವಾಗಿದ್ದು, ಬಹಿರಂಗವಾಗಿಯೇ ತಾನು ಬಲಪಂಥೀಯ ಎಂದು ಹೋರಾಟ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ ಶಿವಸೇನೆ. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಪರಸ್ಪರ ವಿಭಿನ್ನ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ನಿಲುವುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಪಕ್ಷಗಳ ನಾಯಕರು ತಮ್ಮ ಸ್ವಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಾಗಿ ಮತ್ತು ಅಧಿಕಾರದ ಮೇಲಿನ ಲಾಲಸೆಯಿಂದ ಒಂದಾದಾಗ, ಯಾವೊಬ್ಬ ಪ್ರಗತಿ ಪರರೂ ಇದು ಜಾನಾದೇಶದ ವಿರುದ್ದದ ಅನೈತಿಕ ಮೈತ್ರಿ, ಹೀಗೆ ಮಾಡಿದರೂ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಕಗ್ಗೊಲೆಯಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳದೇ ಹೋದ್ದದ್ದು ನಿಜಕ್ಕೂ ವಿಪರ್ಯಾಸವೇ ಸರಿ.

ಬೆಕ್ಕು ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ಕೊಂಡು ಹಾಲು ಕುಡಿದು ಅದು ಲೋಕಕ್ಕೆ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದರೂ, ಜನರು ಅದನ್ನು ನೋಡಿರುವಂತೆ, ಶಿವಸೇನೆ ಮತ್ತು ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ನಾಯಕರುಗಳು ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಅಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾದ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಅವರನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿ ಕಳುಹಿಸಿದ್ದ ಜನರಿಗೆ ಬೇಸರ ತರಿಸಿದ್ದರೆ, ಸ್ವತಃ ಶಿವಸೇನೆಯಿಂದ ಆಯ್ಕೆಯಾದ ಶಾಸಕರಿಗೇ ಅಸಮಧಾನವಾಗಿದ್ದು, ಪದೇ ಪದೇ ನಾವು ಬಿಜೆಪಿಯೊಂದಿಗಿನ ಸಂಬಂಧ ಮುರಿದು ಕೊಳ್ಳಬಾರಾದಾಗಿತ್ತು. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಈ ಕುರಿತು ಯೋಚಿಸುವುದು ಉತ್ತಮ ಎಂದು ಸಮಯ ಸಿಕ್ಕಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಪಕ್ಷದ ಒಳಗಡೇ ಮತ್ತು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿಯೂ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಅಧಿಕಾರದ ಮಧದಲ್ಲಿ ತೇಲುತ್ತಿದ್ದ ಉದ್ದವ್ ಠಾಕ್ರೆ ಮತ್ತು ಆದಿತ್ಯ ಠಾಕ್ರೆ ಇದಕ್ಕೆ ಸೊಪ್ಪು ಹಾಕಿರಲಿಲ್ಲ.

ಉದ್ದವ್ ಠಾಕ್ರೆಯ ರಾಜಕೀಯ ಜ್ಞಾನದ ಕೊರತೆ, ಆಡಳಿತ ಅನುಭವದ ಕೊರತೆ, ಪುತ್ರ ವ್ಯಾಮೋಹ, ಅಹಂಕಾರ, ಉಡಾಫೆಯ ಜೊತೆಗೆ ರಾಜ್ಯಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಶಿವಸೇನೆ ನಾಯಕ ಮತ್ತು ಶಿವಸೇನೆಯ ಮುಖಪುಟವಾದ ದೈನಿಕ್ ಸಾಮ್ನಾ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಾಹಕ ಸಂಪಾದಕರಾದ ಸಂಜಯ್ ರಾವುತ್ ತಮ್ಮ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಮುಖಪುಟದಲ್ಲಿ ಅನಗತ್ಯವಾಗಿ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಇಲ್ಲ ಸಲ್ಲದ್ದನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಾ ಕೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರದ ನಡುವಿನ ಸಂಬಂಧಕ್ಕೆ ಹುಳಿ ಹಿಂಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಪಕ್ಷದ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರಿಗೂ ಮತ್ತು ಶಾಸಕರಿಗೆ ಬೇಸರ ತರಿಸಿತ್ತು.

ಇವೆಲ್ಲರದ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಮೂರು ವಾರದ ಹಿಂದೆ ನಡೆದ ರಾಜ್ಯ ಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲ ಅಡ್ಡ ಮತದಾನಗಳು ನಡೆದು ಬಿಜೆಪಿ ಒಂದು ಹೆಚ್ಚಿನ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಗಳಿಸಿದಾಗಲೂ, ತನ್ನ ಶಾಸಕರ ಮನದಾಳದ ಇಂಗಿತವನ್ನು ಅರಿಯದೇ ಹೋದ ಉದ್ದವ್ ಗೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಪಾಠ ಕಲಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಕಳೆದ ವಾರ ನಡೆದ ವಿಧಾನ ಪರಿಷತ್ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಕೇವಲ 106 ಸಂಖ್ಯಾಬಲ ಇದ್ದ ಬಿಜೆಪಿಯ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರದ ಪ್ರಕಾರ ನಾಲ್ಕು ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನಷ್ಟೇ ಗೆಲ್ಲಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಕೆಲವು ಸ್ವತಂತ್ರ ಶಾಸಕರ ಜೊತೆ ಶಿವಸೇನೆಯ ಕೆಲವು ಶಾಸಕರೂ ಸೇರಿ ಅಡ್ಡ ಮತದಾನ ಮಾಡಿದ ಪರಿಣಾಮ, ಅಘಾಡಿಯ ಆರು ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರನ್ನು ಸೋಲಿಸುವ ಮೂಲಕ ಬಿಜೆಪಿಗೆ ಹೆಚ್ಚುವರಿಯಾಗಿ ಐದು ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಗೆಲ್ಲಿಸುವ ಮೂಲಕ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಆಘಾತ ನೀಡಿದ್ದನ್ನು ಅರಗಿಸುಕೊಳ್ಳುವ ಮುನ್ನವೇ, ಶಿವಸೇನೆ ಪಕ್ಷದ ಶಾಸಕಾಂಗ ಪಕ್ಷದ ನಾಯಕರಾಗಿದ್ದ ಏಕನಾಥ್ ಶಿಂಧೆ ನಾಯಕತ್ವದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 34 ಶಾಸಕರು ತಮ್ಮ ಪಕ್ಷದ ವಿರುದ್ಧವೇ ಬಂಡಾಯ ಎದ್ದು ಗುಜರಾತಿನ ರೆಸಾರ್ಟ್ ಒಂದರಲ್ಲಿ ಬೀಡು ಬಿಟ್ಟು ನಂತರ ದೂರದ ಅಸ್ಸಾಂ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ತಮ್ಮ ವಾಸ್ತವ್ಯ ಬದಲಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇವರ ಜೊತೆ ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಪಕ್ಷೇತರ ಶಾಸಕರು ಸಹಾ ಅಲ್ಲಿ ಬೀಡು ಬಿಟ್ಟಿರುವುದು ಸರ್ಕಾರದ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ತೂಗು ಕತ್ತಿಯಾಗಿದೆ.

ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸಲು ಉದ್ದವ್ ಕರೆದಿದ್ದ ಶಾಸಕಾಂಗ ಸಭೆಯೂ ಸಹಾ ವಿಫಲವಾಗಿ ಮಹಾ ಅಘಾಡಿ ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ಹೊರಬಂದು ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದ ಜನತೆಯ ಆಶಯದಂತೆ ಅಪ್ಪಟ ಕೇಸರಿ ಸರ್ಕಾರ ಬಾರದೇ ಹೋದಲ್ಲಿ, ಸರ್ಕಾರ ಪತನವಾಗುವುದು ಬಿಡಿ, ಪಕ್ಷದ ಮೂರನೇ ಎರಡರಷ್ಡು ಶಾಸಕರು ಉದ್ದವ್ ಠಾಕ್ರೆ ವಿರುದ್ದ ಬಂಡೆದ್ದಿರುವ ಕಾರಣ ಶಿವಸೇನೆ ಪಕ್ಷವೇ ವಿಭಜನೆಯಾಗುವ ಸಂಭವವೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ

ಶಿವಸೇನೆಯಲ್ಲಿ ಬಂಡಾಯ ಇದೆ ಮೊದಲಲ್ಲ.‌ ಬಾಳಠಾಕ್ರೆ ಅದ್ಯಕ್ಷರಾಗಿದ್ದಾಗಲೂ ಜಗನ್ ಬುಜಬಲ್, ನಾರಾಯಣ ರಾಣೆ, ರಾಜ್ ಠಾಕ್ರೆಯಂತಯ ನಾಯಕರು ಹೊರಹೋಗಿದ್ದರೂ, ಶಿವಸೇನೆ ಎಂದೂ ತನ್ನ ಮೂಲ ಹಿಂದುತ್ವದಿಂದ ಹಿಂದೆ ಸರಿಯದಿದ್ದ ಕಾರಣ, ಪಕ್ಷದ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರ ಬೆಂಬಲ ಸದಾಕಾಲವೂ ಮುಂದುವರೆದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಪುತ್ರ ವ್ಯಾಮೋಹದಿಂದಾಗಿ ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರಬುದ್ಧತೆಯನ್ನೇ ಮರೆತ ಉದ್ದವ್ ತಮ್ಮನ್ನು ಟೀಕಿಸಿದ ರಿಪಬ್ಲಿಕ್ ಟಿವಿಯ ಅರ್ನಾಬ್ ಗೋಸ್ವಾಮಿಯ ಅನಗತ್ಯ ಬಂಧನ, ನಟಿ ಕಂಗಾನ ರಣಾವತ್ ಕಟ್ಟಡ ಒಡೆದಿದ್ದರ ಜೊತೆಗೆ ದುರಹಂಕಾರಿ ಸಂಜಯ್ ರಾವತ್ ನ ಮಾತು ಕೇಳಿ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ, ಸರ್ಕಾರದ ಅವನತಿ, ಜನವಿರೋಧಿ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಮತ್ತು ಬಾಳಾಠಾಕ್ರೆಯವರು ಕಟ್ಟಿ ಅತ್ಯಂತ ಜತನದಿಂದ ಬೆಳಸಿದ್ದ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಈಗ ಅವರದ್ದೇ ಪಕ್ಷದ ಶಾಸಕರು ಒಡೆದು ಶಿವಸೇನೆಗೆ ಅಂತ್ಯವನ್ನು ಹಾಡಲು ಮುಂದಾಗಿರುವುದು ತುಂಬಲಾರದ ನಷ್ಟವಾಗಿದೆ.

ಇವೆಲ್ಲದರ ಮಧ್ಯೆ, ಆಘಾಡಿ ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಉಳಿಸಲು ಎನ್ ಸಿ ಪಿ ವರಿಷ್ಠ ಶರದ್ ಪವಾರ್ ಅವರು ಏಕನಾಥ್ ಶಿಂಧೆಯವರನ್ನೇ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಮಾಡಿ ಎಂಬ ಸಲಹೆಗೆ ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಪಕ್ಷವನ್ನು ಉಳಿಸುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಅಳುದುಳಿದಿರುವ ಮಾನವನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಉದ್ದವ್ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರೂ, ನನಗೆ ಸಿಎಂ ಸ್ಥಾನ ಬೇಡ, ನಾನು ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಅಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಟ್ವೀಟ್ ಮಾಡಿರುವ ಏಕನಾಥ್ ಶಿಂಧೆ, ಮಹಾ ವಿಕಾಸ್ ಅಘಾಡಿ ಸರ್ಕಾರ ನಡೆಯೋದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ, ಶಿವಸೇನೆ ಅಘಾಡಿ ಮೈತ್ರಿಕೂಟದಿಂದ ಹೊರ ಬರಬೇಕು. ಕಳೆದ ಎರಡೂವರೆ ವರ್ಷದ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವ ಸಮ್ಮಿಶ್ರ ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ಮತ್ತು ಎನ್.ಸಿಪಿ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಲಾಭ ಪಡೆದು ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದಲ್ಲಿ ಆ ಎರಡೂ ಪಕ್ಷಗಳು ಬಲಿಷ್ಠಗೊಂಡು, ಶಿವಸೇನೆ ತನ್ನ ನೆಲೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಆತಂಕದಲ್ಲಿರುವ ಕಾರಣ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದ ಹಿತದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಮೈತ್ರಿ ಕಡಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ಮೂಲ ಶಿವಸೈನಿಕರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರೋ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಬೆಲೆ ಕೊಡಿ ಎಂದಿರುವುದು ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿದೆ.

ಶಿವಸೇನೆಯೊಂದಿಗೆ ಒಪ್ಪಂದ ಪ್ರಕಾರ ಸ್ಪರ್ಥಿಸಿದ್ದ140 ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ 105 ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಗಳಿಸುವ ಮೂಲಕ ಜನಾದೇಶ ಬಿಜೆಪಿಯ ಪರವಾಗಿದ್ದರೂ ಅಧಿಕಾರ ಗಳಿಸಲಾಗಲಿಲ್ಲವಲ್ಲಾ ಎಂದು, ಅಘಾಢಿ ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅಸ್ಥಿರಗೊಳಿಸಲು ಬಿಜೆಪಿ ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದರೂ ಸಫಲವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈಗ ಶಿವಸೇನೆಯ ಈ ಆಂತರಿಕ ಕ್ಷಿಪ್ರ ಕ್ರಾಂತಿಯಿಂದಾಗಿ, ರೊಟ್ಟಿ ಜಾರಿ ತುಪ್ಪಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದಂತಾಗಿ ಸುಲಭವಾಗಿ ಭಿನ್ನಮತೀಯರು ಮತ್ತು ಪಕ್ಷೇತರ ಶಾಸಕರ ಸಂಖ್ಯಾ ಬೆಂಬಲದಿಂದ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಮರಳಬಹುದೆಂದು ಬಕ ಪಕ್ಷಿಯಂತೆ ಬಿಜೆಪಿಯೂ ಕಾಯುತ್ತಿರುವುದು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದಲಿರುವ ಹುಳುಕನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸುವಂತಾಗಿದೆ.

ಶಿವಸೇನೆಯ ಪಕ್ಷದ ಆಂತರಿಕ ಸಮಸ್ಯೆ ಬಗೆಹರಿಯದೇ ಹೋದಲ್ಲಿ, ಶತಾಯಗತಾಯ ಬಿಜೆಪಿ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬರುವುದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಉದ್ದವ್ ವಿಧಾನಸಭೆಯನ್ನೇ ವಿಸರ್ಜಿಸಲೂ ಯೋಚಿಸಿದ್ದರೂ, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಜನರಿಂದ ಆಯ್ಕೆಯಾಗಿ ಬರುವ ಭರವಸೆ ಇಲ್ಲದ ಆಘಾಡಿ ಸರ್ಕಾರದ ಸಹಶಾಸಕರು ಇದಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪಿಗೆ ನೀಡುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂದು ಬಲ್ಲ ಮೂಲಗಳಿಂದ ತಿಳಿದು ಬಂದಿದೆ.

ಭಾರತ ಒಕ್ಕೂಟ ಸಂಸ್ಥಾನ. ಪ್ರಜೆಗಳಿಂದ ಪ್ರಜೆಗಳಿಗಾಗಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಜೆಗಳಿಗೋಸ್ಕರ ಇರುವುದೇ ಈ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಸರ್ಕಾರ ಎಂದು ಎಲ್ಲಾ ಪಕ್ಷದ ರಾಜಕೀಯ ನಾಯಕರು ಅಬ್ಬಿರಿದು ಬೊಬ್ಬಿರಿದರೂ, ಒಳೊಗೊಳಗೇ, ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಧರ್ಮ, ಜಾತಿ, ಭಾಷೆಯ ಅಸ್ಮಿತೆ, ಅಸ್ಥಿತ್ವ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ವಂಶಪಾರಂಪರ್ಯ ಕುಟುಂಬ ರಾಜಕಾರಣಕ್ಕೆ ಒತ್ತು ನೀಡುತ್ತಿರುವುದೇ ಈ ರೀತಿಯ ರಾಜಕೀಯ ಅಸ್ಥಿರತೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿರುವುದು ದೇಶದ ಮುನ್ನಡೆಗೆ ಮಾರಕವೇ ಸರಿ. ಯಾರು ಬಂದರೂ ತಮಗೇನೂ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಉಡಾಫೆಯಿಂದ ಮತದಾನವನ್ಣೇ ಮಾಡದ ವಿದ್ಯಾವಂತರು ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ಒಂದು ದಿನ ನೀಡುವ ಬಿರ್ಯಾನಿ, ಹಣ ಹೆಂಡಕ್ಕೆ ಮತಗಳನ್ನು ಮಾರಿ ಕೊಳ್ಳುವವರು, ಅಭ್ಯರ್ಥಿ ತಮ್ಮ ಧರ್ಮದವನು, ತಮ್ಮ ಜಾತಿಯವನು ಎಂದು ಅಪಾತ್ರರನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡುವವರು ಎಲ್ಲರೂ ಒಮ್ಮೆ ಈ ಕುರಿತಾಗಿ ಪ್ರಭುದ್ಧರಾಗಿ ಆಲೋಚಿಸಿ ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ‍ಚುನಾಯಿಸುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಈಗ ಬಂದಿದೆ ಅಲ್ವೇ?

ಏನಂತೀರೀ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ.

18 ರಿಂದ 22 ವರ್ಷಗಳ ನಡುವಿನ ಯುವ ಜನತೆಯ ಮನಸ್ಸು ಒಂದು ರೀತಿಯ ಮರ್ಕಟ ಮನಸ್ಸು ಎಂದೇ ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ವಯಸ್ಸಿನ ಬಹುತೇಕ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಭವಿಷ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿವಿರದೇ ಅಡ್ಡದಾರಿಗಳನ್ನು ಹಿಡಿಯುವ ಸಂಭವವೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ದೇಶದಲ್ಲಿ ನಿರುದ್ಯೋಗ ಸಮಸ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ. ಇಂದಿನ ಯುವ ಜನತೆಗೆ ಈ ದೇಶದ ಬಗ್ಗೆ ಅಭಿಮಾನವೇ ಇಲ್ಲಾ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯಂತೂ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲಾ ಎಂದು ಹೇಳುವವರಿಗೇನೂ ಕಡಿಮೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಇಂತಹ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗಾಗಿಯೇ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ರಕ್ಷಣಾ ಇಲಾಖೆ ಜಂಟಿಯಾಗಿ ಸುಮಾರು ಒಂದೂವರೆ ವರ್ಷಕಾಲ ಶ್ರಮಿಸಿ ಒಂದೇ ಕಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಎರಡು ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ಹೊಡೆಯುವಂತೆ ಅಗ್ನಿಪಥ್ ಎಂಬ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ತರುವ ಮೂಲಕ ಯುವ ಜನತೆಗೆ ಆಶಾಕಿರಣವಾಗಿಯೂ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾನವ ಸಂಪನ್ಮೂಲ ನಿರ್ವಹಣೆ ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸುವಂತಹ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತಂದಿದೆ. ತನ್ಮೂಲಕ ಸಶಸ್ತ್ರ ಪಡೆಗಳಿಗೆ ಹೊಸ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದ ದಾರಿ ತೆರೆದರೆ, ಸೇನೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಯುವಕರಿಗೆ ಹೊಸ ವೃತ್ತಿ ಮಾರ್ಗಗಳು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳಲಿವೆ.

ಈ ಯೋಜನೆಯಡಿಯಲ್ಲಿ 17.5 ರಿಂದ 21 ವರ್ಷದ ಒಳಗಿರುವವರು ಆಯ್ಕೆಯಾಗಿ 4 ವರ್ಷದ ತರಭೇತಿ‌ ಪಡೆದ ನಂತರ ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ 25 % ಜನರಿಗೆ ನೇರವಾಗಿ ಸೇನೆಗೆ ಸೇರುವ ಅವಕಾಶದ ಜೊತೆ ಪೊಲೀಸ್ CAPFS ಮತ್ತು ಅಸ್ಸಾಂ ರೈಫಲ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಅಗ್ನಿವೀರರಿಗೆ ಮತ್ತು ಇತರ ಸಂಬಂಧಿತ ಸೇವೆಗಳಲ್ಲಿ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡಲಾಗಿದೆ. ಇದರ ಜೊತೆ ವಿವಿಧ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರಗಳು ತಮ್ಮ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಉದ್ಯೋಗಗಳಿಗೆ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡುವ ಭರವಸೆಯನ್ನು ನೀಡಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ತರಭೇತಿ ಮತ್ತು ಕೆಲಸದ ಜೊತೆ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿಯೇ ತಾಂತ್ರಿಕ ತರಬೇತಿ, ಡಿಪ್ಲೊಮಾ ಮತ್ತು ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶಗಳು ಲಭ್ಯವಿರುವ ಕಾರಣ, ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲದ ಸೇವೆಯ ನಂತರ ಹೊರಗಿನ ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೂ ಉದ್ಯೋಗಗಳನ್ನು ಪಡೆಯುವ ಅವಕಾಶವಿರುತ್ತದೆ.

ತರಭೇತಿಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ತೋರಿದ 25ರಷ್ಟು ಅಗ್ನಿವೀರರಿಗೆ ವಿವಿಧ ಸೇನೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಯಂ ಸೇವೆಗೆ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕರೆ, 4 ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ 11.71 ಲಕ್ಷ ಸೇವಾ ನಿಧಿ ಲಭ್ಯವಾಗಲಿದೆ. ಈ ಹಣದಿಂದ ಯುವಕರು ಹೆಚ್ಚಿನ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸವನ್ನಾಗಲೀ ಇಲ್ಲವೇ ಸ್ವಂತ ಉದ್ಯಮವನ್ನು ಮಾಡಬಹುದಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿನ ತರಭೇತಿಯು ಸೇನಾ ಶಿಸ್ತಿನ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಇರುವ ಕಾರಣ, ಯುವ ಜನತೆಯಲ್ಲಿ ಶಿಸ್ತು ಮತ್ತು ಸಂಯಮ ಮೂಡುವುದಲ್ಲದೇ ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಸಧೃಢರಾಗುವ ಮೂಲಕ ಸ್ವಸ್ಥ ಯುವಕರನ್ನು ಕಾಣಬಹುದಾಗಿದೆ ಎಂದೇ ನಂಬಲಾಗಿದೆ. ಈ ಮೂಲಕ ಸೇನೆಯ ಸರಾಸರಿ ವಯಸ್ಸು 32ರಿಂದ 26ಕ್ಕೆ ಇಳಿಕೆಯಾಗಿ ಸೈನ್ಯವು ಯುವ ಉತ್ಸಾಹ ಮತ್ತು ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ಪಡೆಯುವ ಮೂಲಕ ಸೇನೆಯ ಬಲದಲ್ಲಿ ಹೊಸತನವಿದ್ದು ಹೆಚ್ಚಿನ ತಾಂತ್ರಿಕ ಕೌಶಲ್ಯದ ಲಾಭ ಸೇನೆಗೆ ಸಿಗಲಿದೆ.

ಈ ಯೋಜನೆಯ ಕುರಿತಂತೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಲೆಖ್ಖಾಚಾರ ಹಾಕಿದಲ್ಲಿ, 18 ನೇ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಸೇನೆಗೆ ಸೇರಿ ತರಭೇತಿ ಪಡೆಯುವುದರ ಕೊತೆಗೆ ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ದೇಶದ ಸೇವೆ ಮಾಡುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಒಬ್ಬ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿ 22 ರಿಂದ 24 ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹೊರೆಗೆ ಬರುವಾಗ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಅಗ್ನಿವೀರ ಬಳಿ 24,13,000/- ( 4 ವರ್ಷಗಳ ಸಂಬಳ 12,42,000 + ಸೇವಾ ನಿಧಿ 1171000) ಉಳಿತಾಯ ಇರುವ ಕಾರಣ ಆ ಹಣದಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಇಲ್ಲವೇ ಸ್ವಂತ ಉದ್ಯಮವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ಉಜ್ವಲವಾದ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ರೂಪಿಸಿ ಕೊಳ್ಳಬಹುದಾಗಿದೆ. ಬಹುಶಃ 22 ವರ್ಷದ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ 20 ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಗಳಿಸುವುದು ದುರ್ಲಭವಾಗಿದೆ ಎಂದರೂ ಅತಿಶಯವಲ್ಲ.

2014ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಯಾಗಿ, ತಾವು ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದಲ್ಲಿ ದೇಶದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ 15 ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿ ಕೊಡುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಎಲ್ಲೂ ಹೇಳದಿದ್ದರೂ, ಪ್ರಧಾನಿಗಳಾದ ಕೂಡಲೇ ಬಿಟ್ಟಿ ಭಾಗ್ಯಗಳ ಸೋಮಾರಿಗಳು, ಅನಾವಶ್ಯಕವಾಗಿ ಎಲ್ಲಿ 15 ಲಕ್ಷ? ಎಲ್ಲಿ 15 ಲಕ್ಷ? ಎಂದು ಹೋದ ಬಂದ ಕಡೆಯಲೆಲ್ಲಾ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದವರಿಗೆ, ಈಗ ಅದೇ ಪ್ರಧಾನಿಗಳು, 4 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಮೈ ಬಗ್ಗಿಸಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ, 15 ಲಕ್ಷದ ಜೊತೆಗೆ ಬಡ್ಡಿ 15 ಲಕ್ಷದ ಜೊತೆಗೆ ಬಡ್ಡಿ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ 9 ಲಕ್ಷ ಸೇರಿಸಿ, ಒಟ್ಟು 24 ಲಕ್ಷ ಲಕ್ಷದ ಜೊತೆಗೆ ಶಿಸ್ತು, ಸಂಯಮ, ದೇಶಾಭಿಮಾನದ, ಕೌಶಲ್ಯದ ತರಭೇತಿಯನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡು ಸ್ವಾವಲಂಭಿಗಳಾಗಿ ನಿಮ್ಮ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಕೈ ಕೆಸರಾದರೆ ಬಾಯಿ ಮೊಸರು ಎನ್ನುವಂತಹ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತರಲು ಮುಂದಾಗಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅಭಿನಂದನಾರ್ಹವಾಗಿದೆ.

ದುರಾದೃಷ್ಟವಷಾತ್, ಈ ಸೇನಾ ನೇಮಕಾತಿಯ ಹೊಸ ಯೋಜನೆ ಅಗ್ನಿಪಥ ಕುರಿತು ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದು ಕೆಲ ಯುವಕರು ಕಾನೂನನ್ನು ಕೈಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಸ್ತಿಪಾಸ್ತಿಗಳಿಗೆ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚುವ ಮೂಲಕ ಯುವಜನೆಯಲ್ಲಿ ಈ ಯೋಜನೆಯ ಕುರಿತು ತಪ್ಪು ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಮೂಡಿಸುತ್ತಿದೆ. ಪಿಯೂಸಿ ಮುಗಿಸಿ ಕೆಲ ಸಮಯ ದೇಶ ಸೇವೆ ಮಾಡಲು ಬಯಸುವವರಿಗೆ ಇದು ಹೇಳಿ ಮಾಡಿಸಿದಂತಿದೆ. ಹಾಗೆ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚುವ ಯುವಕರಿಗೆ ಅಗ್ನಿಪಥಕ್ಕೆ ಸೇರಲು ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಅಂತಹವರು ನೇಮಕಾತಿಗೆ ಹೋಗದೇ ತಮ್ಮ ಇಷ್ಟ ಬಂದ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುಗಿದೆ. ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ ಬೇರೆಯವರ ಕನಸಿಗೆ ಮೆಟ್ಟಿಲಾಗ ಬೇಕೇ ಹೊರತು. ಅವರ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳನ್ನು ಒಡೆಯುವ ಸುತ್ತಿಗೆಯಾಗ ಬಾರದು. ಈಗಲೂ ಅಗ್ನಿಪಥ್ ಕಡ್ಡಾಯವಾಗಿರದೇ, ಸಹಜವಾಗಿ ಯುವ ಜನತೆ ಈ ಯೋಜನೆಯಲ್ಲಿ ಸೇರದೇ ಹೋದಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರವೂ ಸಹಾ ತನ್ನ ನೀತಿ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಬದಲಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅದು ಬಿಟ್ಟು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಹಾಳುಮಾಡುತ್ತಾ ದೊಂಬಿ ಎಬ್ಬಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿರುವುದರ ಹಿಂದೆ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಷಡ್ಯಂತ್ರವಿರುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿದೆ.

ಓಟ್ ಬ್ಯಾಂಕಿನ ಆಸೆಯಿಂದಾಗಿ ನೂರಾರು ಉಚಿತ ಯೋಜನೆಗಳ ಮೂಲಕ ಜನರನ್ನು ಸೋಮಾರಿಗಳನ್ನಾಗಿಸಿರುವ ಬಹುತೇಕ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳಿಗೆ ಹೀಗೆ ಸಣ್ಣ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಯುವಜನತೆಯ ಮನಸ್ಸುಗಳು ಬಲಿಯುವ ವೇಳೆಯಲ್ಲೇ ಅವರಿಗೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ತರಭೇತಿ ನೀಡಿದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಓಟ್ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಹೊಡೆತ ಬೀಳಬಹುದು ಎಂಬ ಕುಮ್ಮಕ್ಕಿನಿಂದಲೇ ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರೇರಿತವಾಗಿ ವಿರೋಧವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತ ಪಡಿಸುತ್ತಿರುವುದಲ್ಲದೇ, ಈ ರೀತಿಯ ದೊಂಬಿಗಳು ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷಗಳು ಆಡಳಿತ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಇಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಬೇಕಾದಂತಹ ಅಂಶವಾಗಿದೆ.

ತಮ್ಮ ಊರುಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಟಾಚಾರಕ್ಕೆ ಕಮೀಷನ್ ರೂಪದಲ್ಲಿ ನರೇಗ ಮೂಲಕ ದಿನಗೂಲಿ ಪಡೆಯುತ್ತಾ ಹಲವು ಭಾಗ್ಯಗಳ ಮೂಲಕ ಪುಕ್ಸಟ್ಟೆ ಅಕ್ಕಿ, ಬೇಳೆ ಎಣ್ಣೆ ತಿಂದು ಮೈ ಬೆಳೆಸಿ ಕೊಂಡವರಿಗೆ ಸೈನ್ಯದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅಗ್ನಿವೀರರಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಎಂದಾಗ ಮೈ ಬಗ್ಗಿಸುವುದು ಕಷ್ಟವೇ ಅಗಿರುವುದರಿಂದ ಗಲಭೆ ಎಬ್ಬಿಸಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಉಚಿತವಾಗಿಯೇ ಪಡೆಯುವ ಹುನ್ನಾರವಿದೆ ಎಂದರೂ ತಪ್ಪಾಗದು. ಕಂಡೋರ ತಲೆ ಒಡೆಯದೇ, ಇಂದಿನ ಯುವಜನತೆ ಸರ್ಕಾರೀ ಉದ್ಯೋಗಗಳಿಗೆ ಜೋತು ಬೀಳದೇ, ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು, ಪಕೋಡಾ ಮಾರಿಯಾದರೂ, ಜೀವನ ನಡೆಸಬಹುದು ಎಂದು ಪ್ರಧಾನಿಗಳು ಎಂದಿದ್ದಕ್ಕೆ, ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾವಂತರಿಗೆ ಬೆಲೆಯೇ ಇಲ್ಲಾ, ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ನಿರುದ್ಯೋಗ ಸಮಸ್ಯೆ ಇದೆ ಎಂದು ಬೊಬ್ಬೆ ಹೊಡೆದವರೇ ಇಂದು ಸರ್ಕಾರೀ ಉದ್ಯೋಗ ಕೊಡ್ತೀವಿ ಎಂದರೆ ರೈಲು ಬಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಸುಟ್ಟು ಹಾಕಿಸುತ್ತಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಆಶ್ಚರ್ಯವನ್ನು ತರಿಸುತ್ತಿದೆ. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ವಿವಿಧ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ಹಣದ ಆಮೀಷದಿಂದಾಗಿ ಕಲ್ಲು ಹೊಡೆಯುವುದು, ರೈಲು, ಬಸ್ಸುಗಳಿಗೆ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚಿಸುವ ಮೂಲಕ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವವರನ್ನು ಇದೇ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ಅನಕ್ಷರಸ್ಥರು, ಅಮಾಯಕರು ಎಂದು ಬಿಂಬಿಸಲು ಮುಂದಾಗಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಆಘಾತಕಾರಿಯಾದ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಾಗಿದೆ.

ಇದು ಸೈನ್ಯಕ್ಕೆ ಸೇರಲು ಮಾರಕವಾಗಿರುವಂತಹ ಯೋಜನೆಯ ವಿರುದ್ದ ಬಡ ಜನರ ಆಕ್ರೋಶ ಎಂದು ಬಿಂಬಿಸುತ್ತಿರುವ ಇದೇ ಜನರು ಕಲ್ಲು ಹೊಡೆದು, ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಸ್ತಿ ಹಾಳು‌ ಮಾಡಿ ಪೋಲಿಸ್ ಕೇಸ್ ಹಾಕಿಸಿಕೊಂಡಲ್ಲಿ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಸೈನ್ಕಕ್ಕೆ ಸೇರುವ ಆಸೆಗೂ ಎಳ್ಳು ನೀರು ಬಿಡಬೇಕಾಗ ಬಹುದು ಎಂಬ ಪರಿಜ್ಞಾನವೂ ಇಲ್ಲವಾಗಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಬೇಸರದ ಸಂಗತಿಯಾಗಿದೆ. ಇದರ ಕುರಿತಾದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ದಿ. ಪುನೀತ್ ರಾಜಕುಮಾರ್ ಅಭಿನಯದ ವಂಶಿ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ಅರ್ಹತೆ ಇದ್ದರೂ, ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಪರಿಣಾಮ ಮತ್ತು ಕೆಲವು ಪಟ್ಟ ಭದ್ರಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳ ಕೈವಾಡದಿಂದಾಗಿ ಪೋಲೀಸ್ ಕೇಸುಗಳನ್ನು ಹಾಕಿಸಿಕೊಂಡು ತರಭೇತಿ ಪಡೆದು ಇನ್ನೇನು ಇನ್ಸ್ಪೆಕ್ಟರ್ ಆಗಬೇಕಾಗಬೇಕಾಗಿದ್ದವನು ರೌಡಿಯಾಗಿ ಬದಲಾಗಿ ಅದೇ ಪೋಲೀಸ್ ಠಾಣೆಯ ಸೆರೆಯನ್ನು ಕಾಣುವಂತಾಗುವುದನ್ನು ನೋಡಿ ಕಲಿಯಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಇಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಅಧಿಕಾರ ಇದ್ದಾಗ ಇಂತಹ ದೂರದೃಷ್ಟಿಯುಳ್ಳ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತಾರದೇ, ಕೇವಲ ತಾವಾಯಿತು ತಮ್ಮ ಕುಟುಂಬವಾಯಿತು ಎಂದು ಇದ್ದವರಿಗೆ ಸ್ವಂತಕ್ಕೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಸರ್ವಸ್ವ, ದೇಶ ಮೊದಲು ಉಳಿದದ್ದು ನಂತರ ಎಂಬ ಮನಸ್ಥಿತಿಯ ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಹೀಗೆಯೇ ಬಿಟ್ಟಲ್ಲಿ ತಾವು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಹತ್ತಾರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷದಲ್ಲೇ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುವುದು ಎಂಬ ಭಯದಿಂದಾಗಿಯೇ ದೇಶದಲ್ಲಿ ದೇಶವನ್ನು ಒಡೆಯಲು ಸನ್ನದ್ಧರಾಗಿರುವಂತಹ ದೇಶದ್ರೋಹಿ ಸಂಘಟನೆಗಳ ಜೊತೆಗೂಡಿ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಆಂತರಿಕವಾಗಿ ನಾಶ ಮಾಡಲು ಮುಂದಾಗಿರುವುದು ಅಸಹ್ಯವನ್ನು ತರಿಸುತ್ತಿದೆ.

ತಾನು ಕಳ್ಳ ಪರರ ನಂಬ ಎನ್ನುವಂತೆ, ತಾನೂ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಮತ್ತು ಮತ್ತೊಬ್ಬರು ಮಾಡಿದರೂ ಸಹಿಸೋದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವಂತಾಗಿದ್ದು, ಇದೊಂದು ರೀತಿ ಒಲ್ಲದ ಗಂಡನಿಗೆ ಮೊಸರಲ್ಲೂ ಕಲ್ಲು ಎನ್ನುವ ಗಾದೆ ಮಾತು ಇಂತಹವರಿಗೇ ಹೇಳಿ ಮಾಡಿಸಿದಂತಿದೆ. ಆಡಳಿತ ಪಕ್ಷದ ನೀತಿ ನಿಯಮಗಳ ಕುರಿತಾಗಿ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ವಿರೋಧವಿದಲ್ಲಿ ಮುಂಬರುವ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾತಾಂತ್ರಿಕವಾಗಿ ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಿ ಜನರ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಗೆದ್ದು ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಗೆಲ್ಲುವ ಮೂಲಕ ಆಡಳಿತಕ್ಕೆ ಬರುವ ಬದಲು ಈ ರೀತಿಯ ಕ್ಷುಲ್ಲಕ ಕಾರಣಕ್ಕೆ, ಮತ್ತಾರನ್ನೋ ವಿಚಾರಣೆಗೆ ಕರೆಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ಪದೇ ಪದೇ ವಾರಕ್ಕೆ ಮೂರು ಬಾರಿ ಧರಣಿ ನಡೆಸುತ್ತಾ ದೊಂಬಿಗಳನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ತೋಳ ಬಂತು ತೋಳ ಎನ್ನುವ ಕಥೆಯಂತಾಗಿ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಜನರು ಇಂತಹವರನ್ನು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಮನೆಗೆ ಕಳಿಸುವ ಸಮಯ ಬರುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ.

ದೇಶದ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ಸೈನಿಕರಾಗಲು ಮುಂದಾದವರು, ಅದೇ ರಕ್ಷಣಾ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯ ಮೇಲೆ, ಶಾಸಕರು ಮತ್ತು ಸಾಂದರ ಮೇಲೆ ಹಲ್ಲೆ ಮಾಡಿ, ದೇಶದ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಸ್ತಿ ಪಾಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡುವ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಹೊಂದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಮುಂದೆ ಸೈನ್ಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಸೈನಿಕರಾಗಿ ಈ ದೇಶವನ್ನು ಕಾಪಾಡ ಬಲ್ಲರೇ? ಇಂತಹ ದೇಶ ವಿದ್ರೋಹಿ ಮನಸ್ಥಿಯವರ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಈ ದೇಶ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಇರುತ್ತದೆಯೇ?

ಕೂಸು ಹುಟ್ಟುವ ಮೊದಲೇ ಕುಲಾವಿ ಎನ್ನುವಂತೆ ಯೋಜನೆ ಆರಂಭವಾಗುವ ಮುನ್ನವೇ, ಅನಾವಶ್ಯಕವಾಗಿ ಗಲಭೆ ಎಬ್ಬಿಸುತ್ತಾ, ಋಣಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಯೋಚಿಸುವ ಬದಲು ಧನಾತ್ಮಕವಾಗಿಯೂ ನೋಡಬಾರದೇಕೇ?

ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಸೇನೆ ಇದೊಂದು ಪ್ರಯೋಗಾತ್ಮಕ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕೆ ಕೈ ಹಾಕಿದೆ. ಅದನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಗೊಳಿಸುವ ಸಂಪೂರ್ಣ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ನಮ್ಮ‌ ಮೇಲೆಯೇ ಇದೆ ಅಲ್ವೇ?

ಚಿಂತನೆ ನಮ್ಮದು, ನಿರ್ಧಾರ ನಿಮ್ಮದು.

ಏನಂತೀರೀ
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ನಾವು ಚಿಕ್ಕವರಿದ್ದಾಗ ಸಮಾಜ ಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ ಭಾರತವನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿದವರು ಯಾರು? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ 1492 ರಲ್ಲಿ ಪೋರ್ಚುಗೀಸ್ ಮೂಲದ ನಾವಿಕನಾದ ವಾಸ್ಕೋ ಡಿ ಗಾಮಾ ಪೋರ್ಚುಗಲ್‌ನ ಲಿಸ್ಬನ್‌ನಿಂದ ನೌಕಾಯಾನ ಮಾಡುತ್ತಾ ಅಟ್ಲಾಂಟಿಕ್ ಸಾಗರದ ಮೂಲಕ ಕೇಪ್ ಆಫ್ ಗುಡ್ ಹೋಪ್ ಅನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಆಫ್ರಿಕಾದ ಪೂರ್ವ ಕರಾವಳಿಯ ಮಲಿಂಡಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಕಾಲ ಲಂಗರು ಹಾಕಿ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಕೇರಳದ ಮಲಬಾರ್ ಕರಾವಳಿಯ ಕ್ಯಾಲಿಕಟ್‌ಗೆ ಬರುವ ಮೂಲಕ ಭಾರತವನ್ನು ಕಂಡು ಹಿಡಿದರು ಎಂದೇ ಹೇಳಿಕೊಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಹಾಗಾದರೆ ಅದಕ್ಕೂ ಮುಂಚೆ ಭಾರತದ ಅಸ್ತಿತ್ವವೇ ಇರಲಿಲ್ಲವೇ?

ಅದೇ ರೀತಿ ಉನ್ನತ ತರಗತಿಗಳಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆಲ್ಲಾ. ಬಾಬರನ ಮಗ, ಹುಮಾಯೂನ್, ಹುಮಾಯೂನನ ಮಗ ಅಕ್ಬರ್, ಅಕ್ಬರನ ಮಗ ಜಹಾಂಗೀರ್, ಜಹಾಂಗೀರನ ಮಗ ಷಹಜಹಾನ್, ಷಹಜಹಾನನ ಮಗ ಔರಂಗಜೇಬ ಇವರೆಲ್ಲರೂ ಭಾರತ ದೇಶವನ್ನು ಆಳುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಭಾರತ ಉಚ್ಛ್ರಾಯ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಈ ದೊರೆಗಳು ಲಲಿತ ಕಲೆ. ಸಾಹಿತ್ಯ, ಸಂಗೀತಗಳಿಗೆ ಅಪಾರವಾದ ಕೊಡುಗೆಯನ್ನು ನೀಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಈ ಮೊಘಲರ ಕಾಲದಲ್ಲಿಯೇ ಜಗತ್ರ್ಪಸಿದ್ಧವಾದ ತಾಜ್ ಮಹಲ್, ಕುತುಬ್ ಮಿನಾರ್ ಗಳಲ್ಲೇ ನೂರಾರು ವಿಶ್ವವಿಖ್ಯಾತ ಕಟ್ಟಡಗಳು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ತಲೆ ಎತ್ತುವ ಮೂಲಕ ಭಾರತ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಿತು ಎನ್ನುವುದನ್ನೇ ಕಲಿಸಿಕೊಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಹಾಗಾದರೆ ಕಲೆ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ವಾಸ್ತು ಶಿಲ್ಪ, ವಿಜ್ಞಾನ, ಗಣಿತ ಮುಂತಾದವುಗಳಿಗೆ ಭಾರತ ಸಹಸ್ರಾರು ವರ್ಷಗಳ ಮುಂಚೆಯೇ ವಿಶ್ವ ಗುರುವಾಗಿರಲಿಲ್ಲವೇ?

ಇದರ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ದ್ರಾವಿಡರು ಈ ದೇಶದ ಮೂಲವಾಸಿಗಳಾಗಿದ್ದು, ಮಧ್ಯ ಏಷ್ಯಾದಿಂದ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದ ಆರ್ಯರು ಈ ದ್ರಾವಿಡರ ಮೇಲೆ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆ ನಡೆಸಿದರು ಎಂಬ ಸಾಕ್ಷಾಧಾರವಿಲ್ಲದ ಹಸೀ ಸುಳ್ಳನ್ನೇ ಕಲಿಸಿಕೊಡುವ ಮೂಲಕ ನಮ್ಮವರಿಗೆ ನಮ್ಮವರ ಮೇಲೇ ದ್ವೇಷಬರುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಫಲರಾದರು. ಇನ್ನು ಇದೇ ಮೊಘಲರ ಬಳಿ ಸಾಮಂತನಾಗಿದ್ದ ಶಹಾಜಿಯವರ ಮಗ ಶಿವಾಜಿ ತನ್ನ ತಂದೆಯವರ ದಾಸ್ಯದಿಂದ ಸಿಡಿದೆದ್ದು ಗುಡ್ಡಗಾಡಿನ ಮಾವಳೀ ಹುಡುಗರ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಮೊಘಲರ ಸದ್ದನ್ನು ಹುಟ್ಟಡಗಿಸಿ ಹಿಂದವೀ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಕಟ್ಟಿದ ಶಿವಾಜಿ ಮಹಾರಾಜರನ್ನು ಗುಡ್ಡಗಾಡಿನಲ್ಲಿ ಗೆರಿಲ್ಲಾ ಮಾದರಿಯ ಧಾಳಿಕೋರ ಎಂದರೆ, ಮಹಾರಾಣಾ ಪ್ರತಾಪ್ ಹಲವು ಬಾರಿ ಸೋತು ಸುಣ್ಣವಾಗಿ ಹೊದ ರಾಜ ಎಂದೇ ಪರಿಚಯಿಸಿದ್ದವರಿಗೆ ರಾಣಾ ಪ್ರತಾಪ ತಾನು ಸೋಲಿಸಿದ್ದ ಮೊಘಲರ ರಾಜನಿಗೆ ಪ್ರಾಣ ಬಿಕ್ಷೇ ನೀಡಿ ಕಳುಹಿದ್ದದ್ದನ್ನು ತಿಳಿಸದಿರುವ ಜಾಣ ಮರವು ಏಕೇ?

ಇನ್ನು ಮೋಹನ್ ದಾಸ್ ಕರಮ್ ಚಂದ್ ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ಜವಹರ್ ಲಾಲ್ ನೆಹರು ಅವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ನಡೆಸಿದ ಉಪವಾಸಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಅಹಿಂಸಾತ್ಮಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಳಿಂದಾಗಿಯೇ ಆಗಸ್ಟ್ 15, 1947ರಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷರಿಂದ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ಯ್ರ ದೊರಕಿತು ಎಂಬುದಷ್ಟೇ ಗಿಣಿಪಾಠವನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟರೇ ವಿನಃ ಅದೇ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ಯ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಪ್ರಾಣವನ್ನೇ ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ತ್ಯಾಗ ಮಾಡಿದ, ವೀರ ಸಾವರ್ಕರ್, ಚಂದ್ರಶೇಖರ್ ಆಜಾದ್, ಲಾಲ್ ,ಬಾಲ್, ಪಾಲ್ ತ್ರಿವಳಿಗಳು, ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್ ರಾಜಗುರು, ಸುಖ್ ದೇವ್, ಬಟುಕೇಶ್ವರ ದತ್ತ, ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್ ಅಂತಹ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳ ಹೋರಾಟವನ್ನು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಿಳಿಸಿ ಕೊಡಲಿಲ್ಲವೇಕೇ?  1847ರ ಪ್ರಥಮ ಸಂಗ್ರಾಮದ ಕಿಚ್ಚನ್ನು ಹತ್ತಿಸಿದ ಮಂಗಲ್ ಪಾಂಡೆಯನ್ನು ಖಳನಾಯಕನಂತೆ ಸಿಪಾಯಿ ದಂಗೆ ಮಾಡಿದವ ಎಂದೇ ಕಲಿಸಿಕೊಡುವುದೇಕೇ?

ನನ್ನನ್ನು ಹಂದಿ ಎಂದು ಬೇಕಾದರೂ ಕರೆಯಿರಿ. ಅದರೆ ಹಿಂದೂ ಎಂದು ಮಾತ್ರ ಕರೆಯದಿರಿ ಎಂದು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿಯೇ ಹೇಳಿಕೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಂತಹ ಮತ್ತು ಎಡಪಂಥೀಯ ಮನೋಭಾವನೆಯನ್ನೇ ಹೊಂದಿದ್ದಂತಹ ವ್ಯಕ್ತಿ ಈ ದೇಶದ ಪ್ರಧಾನಿಯಾಗಿ ಸತತವಾಗಿ ೨೦-೨೫ ವರ್ಷ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ವರ್ಗಕ್ಕೇ ಸೇರಿದವರೇ ಸ್ವತಂತ್ರ್ಯ ಭಾರತದ ಶಿಕ್ಷಣ ಮಂತ್ರಿಯಾದ ನಂತರ ಸರ್ಕಾರದ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಕಲಿಸಿದ್ದೇಲ್ಲವೂ ಹಿಂದೂ ವಿರೋಧಿ ಭಾವನೆಯೇ. ದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ಯ್ರ ಬಂದರೂ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು, ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳು ಮತ್ತು ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಕಮ್ಯೂನಿಷ್ಟರ ಕಪಿಮುಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕಾರಣ ನಮ್ಮ ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಚಿಕ್ಕವಯಸ್ಸಿನಿಂದಲೇ ದೇಶದ ಹಿರಿಮೆ ಗರಿಮೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದ ವೀರ ಯೋಧರ ಬದಲಾಗಿ ದೇಶವನ್ನು ಕೊಳ್ಳೆ ಹೊಡೆದವರನ್ನೇ ಗ್ರೇಟ್ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಡುವ ಮೂಲಕ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಬಗ್ಗೆ ಕೀಳರಿಮೆಯನ್ನೇ ಬೆಳಸುತ್ತಾ ಹೋದದ್ದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ.

ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಆರಂಭದಿಂದಲೂ ದಲಿತ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಬಂಡಾಯ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಶೂದ್ರ ಸಾಹಿತ್ಯ ಎಂದು ಸಾರಸ್ವತ ಲೋಕದಲ್ಲಿಯೂ ಜಾತಿಯತೆಯಿಂದ ತುಂಬಿ ತುಳುಕುವಂತೆ ಮಾಡಿದರೆ, ಕಳೆದ ಬಾರಿಯ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕ ಪರಿಷ್ಕರಣೆ ಸಮಿತಿಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿ ಬರಗೂರು ರಾಮಚಂದ್ರಪ್ಪನವರು
ಆಯ್ಕೆಯಾದ ಮೇಲಂತೂ ಏಕ ಪಕ್ಷೀಯವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಎಡ ಪಂತೀಯ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಮನಸ್ಥಿಯಿಂದಾಗಿ, ಭಾರತದ ನೈಜ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ತಿರುಚಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಪಠ್ಯ ಪುಸ್ತಕದ ಸಾಹಿತಿಗಳಲ್ಲೂ ಜಾತಿ, ಧರ್ಮ, ಕ್ಷೇತ್ರಿಯ ವಿಭಜನೆಯ ಮೂಲಕ ಅತ್ಯಂತ ಕೆಟ್ಟ ರೀತಿಯ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಹೊರತಂದದ್ದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ್ದ ಪ್ರಸ್ತುತ ಸರ್ಕಾರ, ಅವೆಲ್ಲವನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಮೂಲತಃ ಗಣಿತ ಮತ್ತು ವಿಜ್ಣಾನಗಳನ್ನು ಬೋಧಿಸುವ, ಪ್ರವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ 40+ ಪುಸ್ತಕಗಳು, ರಾಜ್ಯದ ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲಾ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲೂ ಅಂಕಣಕಾರಾಗಿ ಮಿಂಚುತ್ತಿರುವ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣದ ಮೂಲಕ ನಾಡಿನ ಬಹುತೇಕರ ಮನ ಮತ್ತು ಮನೆಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಚಿರಪರಿಚಿತರಾಗಿರುವ ರೋಹಿತ್ ಚಕ್ರತೀರ್ಥ ಅವರನ್ನು ಪುಸ್ತಕ ಪರಿಷ್ಕರಣಾ ಸಮಿತಿಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷರನ್ನಾಗಿ ಸರ್ಕಾರ ಘೋಷಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಸರ್ಕಾರದ ಕೃಟಾಕಟಾಕ್ಷದಿಂದಾಗಿ ಹತ್ತು ಹಲವಾರು ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪುರಸ್ಕಾರಗಳನ್ನು ಪಡೆದು ಸ್ವತಃ ತಮಗೆ ತಾವೇ ಬುದ್ಧಿ ಜೀವಿಗಳು ಎಂದು ಕರೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಮಂದಿ ಆರ್ತನಾದ ಕೇಳದಾಗಿದೆ.

ಇವೆಲ್ಲದರ ನಡುವೆಯೂ ನಿಗಧಿತ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ರೋಹಿತ್ ಚಕ್ರತೀರ್ಥ ಅವರ ಸಾರಥ್ಯದ ಪುಸ್ತಕ ಪರಿಷ್ಕರರಣ ಸಮಿತಿ 1 ರಿಂದ 10ನೇ ತರಗತಿಯ ವರಗೆ ಕನ್ನಡ ಮತ್ತು ಸಮಾಜ ಶಾಸ್ತ್ರದ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಕೂಲಂಕುಷವಾಗಿ ಪರಿಶೀಲನೆ ಮಾಡಿ, ಹಿಂದಿನ ಸಮಿಯ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಸರಿ ಪಡಿಸುವ ಜೊತೆ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ವಯಸ್ಕರ ಶಿಕ್ಷಣದಂತಿದ್ದ ಕೆಲವು ಪದ್ಯ ಮತ್ತು ಗದ್ಯಗಳನ್ನು ತೆಗೆದು ಹಾಕಿ ಅವುಗಳ ಜೊತೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸ್ವಯಂಸೇವಕ ಸಂಘದ ಸಂಸ್ಥಾಪಕರಾದ ಡಾ. ಹೆಡಗೇವಾರ್ ಅವರ ಭಾಷಣದ ಪಾಠದ ಜೊತೆಗೆ ಚಕ್ರವರ್ತಿ ಸೂಲೆಬೆಲೆಯವರ ಸುಖ್ ದೇವ್ ಮತ್ತು ರಾಜಗುರು ಅವರ ಕುರಿತಾದ ಕೆಲವು ಪಠ್ಯಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿದ ಕೂಡಲೇ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಕೇಸರೀಕರಣ, ಬ್ರಾಹ್ಮಣ್ಯತೆ ಎಂದು ಬೊಬ್ಬಿರಿಯಲಾರಂಭಿಸಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.

ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ, ಕೂಸು ಹುಟ್ಟುವ ಮೊದಲೇ ಕುಲವಿ ಹೊಲಿಸಿದರಂತೆ, ಹೀಗೆ ಅಪಸ್ವರವನ್ನು ಎತ್ತಿದ ಬಹುತೇಕರು ಪುಸ್ತಕ ಬಿಡುಗಡೆಗೂ ಮುನ್ನವೇ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿರುವ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿಯದೆಯೇ ಕೇವಲ ಅಂತೆ ಕಂತೆಯ ಮಾತುಗಳನ್ನೇ ನಂಬಿ, ಪುಸ್ತಕದ ಬಗ್ಗೆ ಅವಸವ್ಯವನ್ನು ಎತ್ತಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕಲಿಸುವ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕಗಳು ತಮ್ಮ ಮೂಗಿನ ನೇರಕ್ಕೆ ಇರುವಂತೆ ಅನುಕೂಲ ಸಿಂಧುತನವನ್ನು ತೋರುತ್ತಾ ಗದ್ದಲ ಎಬ್ಬಿಸಿ, ಶತ್ರುಗಳ ಶತ್ರುವೇ ಮಿತ್ರ ಎನ್ನುವಂತೆ ತೆರೆಯ ಮರೆಯಿಂದಲೇ ಬರ್ಗೂರು ರಾಮಚಂದ್ರಪ್ಪ ಅ ರೀತಿಯ ಚಾರ್ವಾಕರಿಗೆ ಬೆಂಬಲ ನೀಡುತ್ತಿರುವುದು ಈಗ ಜನರಿಗೆ ಅರಿಯದ ವಿಷಯವೇನಲ್ಲ. ಅವರ ಜೊತೆ ಅವರದ್ದೇ ಪಟಾಲಂ ಪುರುಶೋತ್ತಮ ಬಿಳಿಮಲೆ ಮತ್ತು ದೇವನೂರು ಮಹದೇವ ಮುಂತಾದವರು ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ಉರಿಯುವ ಬೆಂಕಿಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಸೀಮೆ ಎಣ್ಣೆ ಸುರಿದಂತಾಗಿದೆ.

ಯಾವುದೇ ಟಿವಿ ಛಾನೆಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಹಾಕಲೀ, ದಿನಪತ್ರಿಕೆ, ವಾರಪತ್ರಿಕೆ ಮತ್ತು ಮಾಸಪತ್ರಿಕೆಗಳನ್ನು ತೆರೆದರೂ, ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆಯಲ್ಲೂ ಪುಸ್ತಕ ಪರಿಷ್ಕರಣೆಯ ಪರ ಮತ್ತು ವಿರೋಧಿ ಹೋರಾಟಗಳು ಆರಂಭವಾಗಿ ಎರಡೂ ಬಣಗಳ ವಾಗ್ಸಮರ ತಾರಕ್ಕಕ್ಕೇರಿದೆ. ತಮ್ಮ ದೇಶದ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಅರಿಯದವರು/ಮರೆತವರು ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಲಾರರು ಎಂಬ ಸತ್ಯಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ, ಇಂದಿನ ಮಕ್ಕಳೇ ನಾಳಿನ ಪ್ರಜೆಗಳು ಎಂಬುದರ ಅರಿವಿದ್ದರೂ ಬೆಕ್ಕಿಗೆ ಚೆಲ್ಲಾಟ ಇಲಿಗೆ ಪ್ರಾಣ ಸಂಕಟ ಎನ್ನುವಂತೆ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರೂ ಸಹಾ ಗಮನಿಸದೇ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿಯೂ ತಮ್ಮ ಜಾತಿ, ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯಗಳನ್ನು ಬೆರೆಸಲು ಮುಂದಾಗಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಹೇಯಕರವೇ ಸರಿ.

ಇನ್ನು ರಾಜ್ಯಾದ್ಯಂತ ನಾಯಿಕೊಡೆಗಳಂತೆ ಗಲ್ಲಿಗಲ್ಲಿಗೆ ರಾಜ್ಯಾಧ್ಯಕ್ಷರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ, ಹೆಸರಿಗಷ್ಟೇ ಕನ್ನಡ ಸಂಘಗಳಾಗಿ ಬಹಿರಂಗವಾಗಿಯೇ ಕನ್ನಡ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರೀ ಅನುಧಾನವನ್ನು ಹೊಡೆಯುತ್ತಾ ತಮ್ಮ ಹೊಟ್ಟೆ ಹೊರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಕನ್ನಡ ಸಂಘಗಳೂ ಈ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ಮಾಡಲು ಮುಂದಾಗಿರುವುದು ಯಾವ ಪುರುಷಾರ್ಥಕ್ಕೆ? ಎನ್ನುವುದೇ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇವರ ಜೊತೆ ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಂಘಟನೆಗಳೂ ಕೈ ಜೋಡಿಸಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಾಗಿದೆ.

ಹಿಂದೂಗಳಲ್ಲಿ ಪರಸ್ಪರ ಒಗ್ಗಟ್ಟಿಲ್ಲದ್ದನ್ನೇ ಬಳಸಿಕೊಂಡು ನಮ್ಮ ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ಯಾದವೀ ಕಲಹ ತಂದು ದೇಶವನ್ನು ಲೂಟಿ ಮಾಡಿದ ಇತಿಹಾಸ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣ ಮುಂದಿದ್ದರೂ, ಆದರಿಂದ ಆದ ಪ್ರಮಾದಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಬಗೆಹರಿಸಬೇಕೆಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸದೇ, ಪರಸ್ಪರ ಕೆಸರೆರಚಾಟದ ಮೂಲದ ದೇಶೀಯವಾಗಿ ಮತ್ತು ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯವಾಗಿ ಕರ್ನಾಟಕದ ಮಾನವನ್ನು ಹರಾಜು ಹಾಕಲು ಮುಂದಾಗಿರುವ ಪಟ್ಟಭಧ್ರ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳ ನಡೆ ಆತಂಕಕಾರಿಯಾಗಿದೆ.

ನಾವುಗಳು ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕುವೆಂಪು, ಮಾಸ್ತಿ, ಬೇಂದ್ರೇ, ಬಸವಣ್ಣ, ಶಿಶುನಾಳ ಷರೀಫ್ ಇವರುಗಳು ಪದ್ಯ ಮತ್ತು ಗದ್ಯವನ್ನು ಓದಿ ಬೆಳೆದವಾದರೂ, ಆ ಲೇಖಕರು ಯಾವ ಜಾತಿ ಎಂಬುದೇ ನಮಗೆ ಅರಿವಿರಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಬಿಡಿ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ನಮಗೆ ರಸವತ್ತಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟು ನಮ್ಮನ್ನು ತಿದ್ದಿ ತೀಡಿ ವಿದ್ಯಾವಂತರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದ ನಮ್ಮ ಗುರುಗಳಾದ ವಿಮಲಾ , ವೃತ್ತಾಬಾಯಿ, ಸರಸ್ವತಿ, ಗಾಯತ್ರಿ, ಜಯಮ್ಮ, ರಂಗನಾಧ್, ಗೋಪಣ್ಣ, ಅನಂತನಾರಾಯಣ್, ಜಿನರಾಜ್, ನಾಗವೇಣಿ, ಶರ್ಘನಿಜಾ, ಇವೆರೆಲ್ಲರೂ ಯಾವ ಜಾತಿಯವರು ? ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಮೇಯವೇ ನಮಗೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅಧ್ಯಕ್ಷತೆಯಲ್ಲಿ ರಚಿತವಾದ ಮೂಲ ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದೇ ಇದ್ದ ಜಾತ್ಯಾತೀತೆ ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ತಮ್ಮ ರಾಜಕೀಯದ ತೆವಲಿಗಾಗಿ ಬಲವಂತವಾಗಿ ತುರುಕಿದ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಭಾರತ ಹೆಸರಿಗಷ್ಟೇ ಜಾತ್ಯಾತೀತ ಎನಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಮಕ್ಕಳು ಹುಟ್ವುವಾಗ, ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸುವಾಗ, ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರುವಾಗ, ಕಡೆಗೆ ಪಂಕ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಊಟಮಾಡುವಾಗ, ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಸತ್ತ ನಂತರ ಸ್ಮಶಾನದಲ್ಲಿ ಹೂಳುವಾಗಲೂ ಧರ್ಮ, ಜಾತಿ ಆಧಾರಿತವಾಗಿ ಹೋಗಿರುವುದು ವಿಪರ್ಯಾಸವಾಗಿದೆ.

ಪಠ್ಯದಲ್ಲಿರುವ ವಿಷಯಗಳು ಆಯಾ ಹಂತದ ಮಕ್ಕಳ ವಿಕಸನಕ್ಕೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಕ ಮತ್ತು ಉಪಯುಕ್ತವಾಗಿರ ಬೇಕೇ ಹೊರತು, ಅದನ್ನು ಬರೆದವರ/ಕಲಿಸಿದವರ ಕುಲ ಗೋತ್ರ ಅವರ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಪರ ವಿರೋಧದಿಂದ ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ವಿವಾದ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಹೋದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳ ಮೇಲೆ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ದುಷ್ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂದೇಹವೇ ಇಲ್ಲ.

ಮಕ್ಕಳ ಪಠ್ಯ ಪುಸ್ತಕದ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಗೊಂದಲ ಎಬ್ಬಿಸಿ ತಮ್ಮ ರಾಜಕೀಯ ಬೇಳೆ ಬೇಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮಂದಾಗಿರುವುವವರು, ಗುಬ್ಬಿಯ ಮೇಲೆ ಬ್ರಹ್ಮಾಸ್ತ್ರ ಎಂದು ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕಗಳೊಂದಿಗೆ ಚಲ್ಲಾಟವಾಡುವ ಬದಲು ಮುಂಬರುವ ಚುನಾವಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾಸತ್ತಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಇದರ ಕುರಿತಂತೆ ಜನಾಂಧೋಲನ ನಡೆಸಿ ಜನತೆ ಯಾರ ಪರ ಇದ್ದಾರೆ ಎಂದು ತಿಳಿಯಬಹುದಾಗಿದೆ ಅಲ್ವೇ?

ಏನಂತೀರೀ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಇಡೀ ದೇಶದ ಗಮನ ಮುಂದಿನ ತಿಂಗಳು ಪಂಚರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯಲಿರುವ ಚುನಾವಣೆಯತ್ತವೇ ಹರಿದಿದೆ ಚಿತ್ತ. 2017ರ ಚುನವಣೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಮುಖ್ಯಾಮಂತ್ರಿಯನ್ನು ಘೋಷಿಸದೇ ಮೋದಿಯವರ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಚುನಾವಣೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸಿ, 325 ಸ್ಥಾನಗಳ ಅಭೂತವ ಪೂರ್ವ ಯಶಸ್ಸನ್ನು ಗಳಿಸಿ ಗೋರಖ್ ಪುರದ ಸಾಂದರಾಗಿದ್ದ ಯೋಗಿ ಆದಿತ್ಯನಾಥರು ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿ ಪ್ರಮಾಣ ವಚನವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ್ದರು.

ಕಳೆದ ಐದು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಗಂಗಾ ನದಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ನೀರು ಹರಿದಿದ್ದು, ಚುನಾವಣಾ ಪೂರ್ವದಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ಒಂದು ವಾರದಿಂದ ಯೋಗಿಯವರ ಸರ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಸವಿದಿದ್ದ ಕೆಲವು ಮಂತ್ರಿಗಳು ತಮ್ಮ ಕೆಲ ಶಾಸಕರೊಂದಿಗೆ ಪಕ್ಷದಲ್ಲಿ ಉಸಿರುಗಟ್ಟುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇದೆ ಎಂದೋ ದಲಿತರಿಗೆ ಈ ಸರ್ಕಾರ ಗಮನ ಹರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಕುಂಟು ನೆಪ ಕೊಟ್ಟು ಬಿಜೆಪಿಯನ್ನು ತೊರೆದು ಹೋಗುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ರಂಗು ರಂಗಾಗಿ ವರದಿ ಮಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ ಎಲ್ಲರ ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ, ಯೋಗಿಗೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆಒಲಿಯುವುದೇ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶ?

ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಬೊಬ್ಬಿರಿಯುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಪಕ್ಕಕ್ಕಿಟ್ಟು ಸೂಕ್ಶ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸಿದಲ್ಲಿ ಈಗ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ಅಥವಾ ಬಿಡಲು ತುದಿಗಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವ ಬಹುತೇಕರು ಕಳೆದ ಚುನಾವಣೆಯ ಮುನ್ನಾ ವಿವಿಧ ಪಕ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿ ಬಿಜೆಪಿ ಪಕ್ಷ ಗೆಲ್ಲುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಿ ಗೆದ್ದೆತ್ತಿನ ಬಾಲ ಹಿಡಿದವರೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಅಂದಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಅಧಿಕಾರವಿಲ್ಲದೇ, ಕಲ್ಯಾಣ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರಂತಹ ನಾಯಕರಿಗೆ ವಯಸ್ಸಾಗಿದ್ದ ಕಾರಣ ಅವರಂತಹ ಸೂಕ್ತವಾದ ನಾಯಕರಿಲ್ಲದಿದ್ದ ಬಿಜೆಪಿ ಪಕ್ಷಕ್ಕೂ ಈ ರೀತಿಯ ಆಯಾರಾಂ ಗಯಾರಾಂ ನಂತಹ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇತ್ತು. ಆದರೆ ಒಮ್ಮೆ ಅಭೂತ ಪೂರ್ವವಾದ ಬಹುಮತದೊಂದಿಗೆ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದು ಯೋಗಿಯವರನ್ನು ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದ ನಂತರ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಚಿತ್ರಣವೇ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬದಲಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದಂತೂ ಸತ್ಯ.

ಮಾಯಾವತಿಯ ಬಿ.ಎಸ್.ಪಿ, ಅಖಿಲೇಶನ ಸಮಾಜವಾದಿ ಪಕ್ಷಗಳೆರಡೂ ಅಕ್ಷರಶಃ ಗೂಂಡಾಗಳ ಕೈವಶವಾಗಿ ರಾಜ್ಯ ಗೂಂಡಾ ರಾಜ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಅತೀಕ್ ಅಹಮದ್, ಮುಖ್ತಾರ್ ಅನ್ಸಾರಿ ಅಜಂ ಖಾನ್ ದುಬೆಯವರಂತಹ ನೂರಾರು ಗೂಂಡಗಳ ಕೈಗಳಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರವಿದ್ದು ಅವರು ಹೇಳಿದ ಹಾಗೇ ಸರ್ಕಾರ ನಡೆಯಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಕಾರಣ ರಾಜ್ಯದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಎನ್ನುವುದು ಮರೀಚಿಕೆಯಾಗಿತ್ತು. ಯೋಗಿಜಿ ಎಂಬ ಸನ್ಯಾಸಿ ಏನು ತಾನೇ ಮಾಡಿಯಾನು? ಎಂದೆಣಿಸಿದ್ದ ಬಹುತೇಕರಿಗೆ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಯೋಗಿಯವರ ನಿಜವಾದ ಬಣ್ಣ ತಿಳಿದು ಹೌಹಾರಿದರು. ಚುನಾವಣಾ ಪೂರ್ವದಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನಿಗಳೇ ಹೇಳಿದಂತ ನಾನು ತಿನ್ನುವುದಿಲ್ಲಾ, ತಿನ್ನುವುದಕ್ಕೂ ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಅಕ್ಷರಶಃ ಜಾರಿಗೆ ತಂದಾಗ, ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಆಯಕಟ್ಟಿನ ಜಾಗಗಳನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿ ಮನಸೋ ಇಚ್ಚೆ ತಿನ್ನಬಹುದು ಎಂದೆಣಿಸಿ, ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಪಕ್ಷಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬಿಜೆಪಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದಂತಹ ನಾಯಕರುಗಳಿಗೆ ಯೋಗಿಯ ಆಡಳಿತದ ಶೈಲಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ನಡುಕ ಬಂದಿದ್ದಂತೂ ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. ಹೇಗೂ ಬಂದಿದ್ದಾಗಿದೆ ಐದು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ದೂಡಿಕೊಂಡು, ಯಾವುದಾದರೂ ನೆಪವೊಂದನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಪಕ್ಷ ಬಿಡೋಣ ಎಂದು ಹಲ್ಲು ಕಚ್ಚಿ ಕುಳುತಿದ್ದವರೇ ಇಂದು ಪಕ್ಷವನ್ನು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆಯೇ ಹೊರತು, ಪಕ್ಷದ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿ ಪಕ್ಷಕ್ಕಾಗಿ ಹಲವಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನಿಷ್ಠಾವಂತರಾಗಿ ದುಡಿಯುತ್ತಿರುವ ನಾಯಕರಾರು ಪಕ್ಷದಿಂದ ದೂರವಾಗದಿರುವುದನ್ನು ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಜನರು ಗಮನಿಸುವ ಕಾರಣ, ಯೋಗಿಯವರ ಬೆಂಬಲಕ್ಕೆ ಖಂಡಿತವಾಗಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಭರವಸೆ ಇದೆ.

a party with difference ಎಂಬ ಹಣೆಪಟ್ಟಿ ಹೊತ್ತಿರುವ ಬಿಜೆಪಿ ಪಕ್ಷ, ಗೃಹಮಂತ್ರಿ ಅಮಿತ್ ಶಾ ಮತ್ತು ಪಕ್ಷದ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ನಡ್ಡಾರವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಚುನಾವಣೆಗೆ ಸುಮಾರು ಒಂದು ವರ್ಷದ ಮುಂಚೆಯೇ ಆಂತರಿಕ ಸಮೀಕ್ಷೆ ನಡೆಸಿ, ವಯಸ್ಸಾದ, ಕೆಲಸ ಮಾಡದ, ಪಕ್ಷದ ವಿರುದ್ಧ ಮಾತಾಡಿದ, ಪಕ್ಷ ಸಂಘಟನೆ ಮಾಡದ, ಜನರೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆಯದ, ಎಂದೂ ಸ್ವಕ್ಷೇತ್ರದ ಒಡನಾಟ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳದ, ಬೇರೆ ಪಕ್ಷದಿಂದ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ಬಂದವರ ಪಟ್ಟಿಯನ್ನುಸಿದ್ಧ ಪಡಿಸಿ ಆಂತಹವರಿಗೆ ಸೂಕ್ತ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಮಾಡಿ, ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪನ್ನು ತಿದ್ದಿಕೊಳ್ಳಲು ಸೂಚನೆಯನ್ನು ನೀಡಲಾಗಿತ್ತು. ಅಂತಹ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯನ್ನು ತಳ್ಳಿ ಹಾಕಿ, ನೀವು ಎಷ್ಟೇ ಬೊಬ್ಬಿರಿದರು ನಾವು ಮಾಡುವುದೇ ಹೀಗೆ ಎಂದು ಮೆರೆದಾಡುತ್ತಿರುವ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಅವರ ಸರಿಸಮನಾಗಿ ನಿಲ್ಲಬಲ್ಲಂತಹ ಯುವ ನಾಯಕರನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ಯಾರು ಪಕ್ಷಕ್ಕೆ ನಿಷ್ಠರಾಗಿ ಪಕ್ಷದ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿರುವ ಹೊಸಾ ಮುಖಗಳಿಗೆ ಮಣೆ ಹಾಕಲು ಈ ಬಾರಿ ಪಕ್ಷ ನಿರ್ಧರಿಸಿರುವ ಕಾರಣ, ಹೇಗೂ ನಮಗೆ ಈ ಬಾರಿ ಪಕ್ಷದಿಂದ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಲು ಸಾಥವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅರಿತವರಿಂದಲೇ ಈ ಸಾಮೂಹಿಕ ರಾಜಿನಾಮೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಹೀಗೆ ರಾಜಿನಾಮೆ ಕೊಟ್ಟ ನಾಯಕರುಗಳ ಹಿಂದೆ ಕೇವಲ ಬೆರಳೆಣಿಕೆಯ ಬೆಂಬಲಿಗರು ಪಕ್ಷದಿಂದ ಹೊರ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆಯೇ ಹೊರತು ಜನರು ಇನ್ನು ಯೋಗಿಯವರ ಪರ ಇರುವುದು ಕಳೆದ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳುಗಳ ಹಿಂದೆ ನಡೆದ ನಗರಪಾಲಿಕೆ ಚುನಾವಣೆಯ ಅಭೂತಪೂರ್ವ ಫಲಿತಾಂಶ ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ.

ಯಾರು ಏನೇ ಹೇಳಿದರು ಜನರು ಬಿಜೆಪಿಯನ್ನು ಗುರುತಿಸುವುದೇ ಹಿಂದೂಗಳ ಪಕ್ಷ ಎಂದೇ. ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಮೋದಿಯವರು ವಾರಣಾಸಿಯಿಂದ ಸಾಂಸದರಾಗಿ ಆಯ್ಕೆಯಾಗಿ ಪ್ರಧಾನಿಗಳಾದ ಮೇಲಂತೂ ದೇಶದ್ಯಂತ ಹಿಂದುತ್ವ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಬೇರು ಊರುವಂತೆ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಸಫಲರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಮೊದಲ ಬಾರಿಯ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಯಾವುದೇ ಅಹಿತಕರ ಘಟನೆಗಳಿಗೆ ಆಸ್ಪದೆ ನೀಡದೇ ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಮೂಲಕ ಅಯೋಧ್ಯೆಯ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಬಗಹರಿಸಿದ ನಂತರ ಎರಡನೇ ಬಾರಿ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಅಯೋಧ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ರಾಮ ಮಂದಿರಕ್ಕೆ ಅಡಿಪಾಯವನ್ನು ಹಾಕಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಭವ್ಯವಾಗಿ ರಾಮಮಂದಿರವನ್ನು 2024ರ ಒಳಗೆ ನಿರ್ಮಿಸುವ ಭರವಸೆಯನ್ನು ಮೂಡಿಸಿರುವುದು ಜನರ ಮನದಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚೊತ್ತಿದೆ. ಅದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಮಾಮಿ ಗಂಗೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಮೂಲಕ ಇಡೀ ಕಾಶಿಯ ಗಂಗೆಯನ್ನು ಸ್ವಚ್ಚಗೊಳಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಸಣ್ಣ ಗಲ್ಲಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕಾಶೀ ವಿಶ್ವನಾಥನ ಮಂದಿರದ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ತೆರವುಗೊಳಿಸಿದಾಗಲೇ ನೂರಾರು ದೇವಸ್ಥಾನಗಾನ್ನು ಒತ್ತುವರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಜನರಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಧಾಖಲೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಕಾಶೀ ವಿಶ್ವನಾಥನ ಭವ್ಯವಾದ ಸಂಕೀರ್ಣ ನಿರ್ಮಾಣಗೊಂಡ ಕೂಡಲೇ ಜನರಿಗೆ ಯೋಗಿ ಮತ್ತು ಬಿಜೆಪಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಅಭಿಮಾನ ಮೂಡಿರುವುದಂತೂ ಸುಳ್ಳಲ್ಲ.

2017ರಲ್ಲಿ ಯೋಗಿ ಆದಿತ್ಯನಾಥ್ ಅವರು ಅಧಿಕಾರ ವಹಿಸಿಕೊಂಡ ಸಂದರ್ಭಕ್ಕಿಂತಲೂ ಕಳೆದ ನಾಲ್ಕೂವರೆ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಅವರು ಸಾಕಷ್ಟು ಪ್ರಭಲರಾಗಿರುವುದಲ್ಲದೇ ಗೂಂಡಾ ರಾಜ್ಯವಾಗಿದ್ದ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣ ಚಹರೆಯನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಕಾನೂನು ಮತ್ತು ಸುವ್ಯವಸ್ಥೆಲ್ಲಂತೂ ಬಾರೀ ಹಿಡಿತವನ್ನು ತರಲಾಗಿದೆ. ಇನ್ನು ಪುಂಡರು, ರೌಡಿಗಳು, ದೊಂಬಿ ಮಾಡುವವರಿಗೆ ಅಲ್ಲೇ ಡ್ರಾ ಅಲ್ಲೇ ಬಹುಮಾನ ಎನ್ನುವಂತೆ ಹಿಂದೇ ಮುಂದೇ ನೋಡದೇ ಎನ್ಜೌಂಟರ್ ಮಾಡಿ ಮುಗಿಸಿದ ಕಾರಣ ಮೂಲಕ ಕಳೆದ ಐದು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಶಾಂತಿಯುತವಾದ ಉತ್ತರಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಕಾಣುವಂತಾಯಿತು. ಇನ್ನು ಸಾರ್ವಜನಿಕರ ಆಸ್ತಿಪಾಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡಿದವರನ್ನು ಕೂಡಲೇ ಬಂಧಿಸಿ ಹಾಗೆ ಆದ ನಷ್ಟಗಳನ್ನು ಅವರಿಂದಲೇ ಕಕ್ಕಿಸಲು ಆರಂಭಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ದೊಂಬಿ ಎಬ್ಬಿಸುವವರ ಸಂಖ್ಯೆ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ತಣ್ಣಗಾಯಿತು.

ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಬಲ ಪಡಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಹೊಸ ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪನೆ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ನೋಯ್ಡಾದಲ್ಲಿ ಸ್ಯಾಮ್‌ಸಂಗ್ ಮೊಬೈಲ್ ಉತ್ಪಾದನಾ ಕೇಂದ್ರವನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಲಕ್ನೋದಲ್ಲಿ ಕ್ಷಿಪಣಿ ತಯಾರಿಕೆ ಮತ್ತು ಝಾನ್ಸಿಯಲ್ಲಿ ರಕ್ಷಣಾ ಕಾರಿಡಾರ್‌ನಂತಹ ಅನೇಕ ರಕ್ಷಣಾ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಸಾವಿರಾರು ಜನರಿಗೆ ಉದ್ಯೋಗವನ್ನು ಒದಗಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇದಲ್ಲದೇ ರಾಜ್ಯದ ವಿವಿಧೆಡೆ 1400ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಲು ಯೋಗಿ ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ನಿರ್ಮಾಣ ಹಂತದಲ್ಲಿರುವ ಅಥವಾ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡಿರುವ ಪೂರ್ವಾಂಚಲ್ ಎಕ್ಸ್‌ಪ್ರೆಸ್‌ವೇ, ಘೋರಕ್‌ಪುರ ಲಿಂಕ್ ಎಕ್ಸ್‌ಪ್ರೆಸ್‌ವೇ, ಗಂಗಾ ಎಕ್ಸ್‌ಪ್ರೆಸ್‌ವೇ, ಬುಂದೇಲ್‌ಖಂಡ್ ಎಕ್ಸ್‌ಪ್ರೆಸ್‌ವೇ ಮುಂತಾದ ಹಲವು ಎಕ್ಸ್‌ಪ್ರೆಸ್‌ವೇಗಳ ಮೂಲಕ ಜನರು ಯೋಗಿಯವರನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಪುರುಷ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾರಂಭಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಕುಶಿನಗರ ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣ, ಜೇವಾರ್ ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣ, ಅಯೋಧ್ಯಾ ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣ, ಬನಾರಸ್ ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣಗಳನ್ನು ಆರಂಭಿಸುವ ಮೂಲಕ ಪ್ರವಾಸೋದ್ಯಮಕ್ಕೂ ಒತ್ತು ನೀಡಿರುವುದು ಜನರಿಗೆ ಮನವರಿಕೆಯಾಗಿದೆ.

ಯೋಗಿಯರನ್ನು ವಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಗಮನಿಸಿದಲ್ಲಿ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಬರುವ ಮೊದಲು ಗೋರಖಪುರದ ಗೋರಖನಾಥ್ ಗೋರಕ್ಷನಾಥ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಪೀಠಾಧೀಶ್ವರರಾಗಿದ್ದವರು. ಹೇಳಿ ಕೇಳಿ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಬಿಟ್ಟ ಸನ್ಯಾಸಿಗಳು. ಇಂದಿಗೂ ಅವರ ಅಣ್ಣ ಸೈನ್ಯದಲ್ಲಿ ಸೈನಿಕನಾಗಿದ್ದರೆ, ಅವರ ಅಕ್ಕ ಭಾವ ಸಣ್ಣದಾದ ಟೀ ಅಂಗಡಿಯಿಂದ ಜೀವನ ನಡೆಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಅವರ ತಂದೆಯವರು ಸಹಾ ಸಾಮಾನ್ಯರಲ್ಲಿ ಅತಿ ಸಾಮಾನ್ಯರಾಗಿದ್ದಾರೆಯೇ ಹೊರತು, ಮಗನ ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪವಾಗಲೀ ವಯಕ್ತಿಕ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಯನ್ನು ತೋರಿಸಿಲ್ಲ. ಕಳೆದ ನಾಲ್ಕೂವರೆ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಯೋಗಿ ಅವರ ಸಂಪುಟದಲ್ಲಿರುವ ಯಾವುದೇ ಸಚಿವರ ವಿರುದ್ಧ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದ ಆರೋಪಗಳಿಲ್ಲ. ಒಂದೇ ಒಂದು ಕೋಮು ದಳ್ಳುರಿ ನಡೆದಿಲ್ಲ. ಅಪರಾಧ ಪೀಡಿತ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ತಕ್ಕ ಮಟ್ಟಿಗೆ ತಡೆಯುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆ ಎಂದೇ ಹೇಳಬಹುದು.

ಇನ್ನು ಯೋಗಿಯವರ ವಿರೋಧಿಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ನಾಲ್ಕೂವರೆ ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ರಾಜಕೀಯದಿಂದ ಒಂದು ರೀತಿಯಾಗಿ ನಿವೃತ್ತರಾಗಿದ್ದವರು ಚುನಾವಣಾ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆಯೇ ಗರಿ ಗೆದರಿ ನಿಂತು ಹೂಂ ಗುಟ್ಟುತ್ತಿರುವರಾದರೂ ಕಳ್ಳನ ಮನಸ್ಸು ಹುಳ್ಳಗೇ ಎನ್ನುವಂತೆ ಅವರಿಗೆ ಒಳಗೊಳಗೆ ಭಯ ಇದೇ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಅಖಿಲೇಶ್ ಯಾದವ್, ಮಾಯಾವತಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಿಯಾಂಕ ಗಾಂಧಿಯವರು ಚುನಾವಣೆಗೆ ಸ್ಪರ್ಥಿಸದೇ ಇರುವುದೇ ಸಾಕ್ಷಿಯಗಿದೆ. ಅಖಿಲೇಶ್ ಮತ್ತು ಅವರ ಅಪ್ಪ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಆದ್ದವರು, ಮಾಯಾವತಿ ಎರಡು ಬಾರಿಗೆ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿದ್ದವರು ಇನ್ನು ಪ್ರಿಯಾಂಕಾಲ ಮುತ್ತಾತ, ಅಜ್ಜಿ, ಅಪ್ಪಾ ದೇಶದ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿದ್ದವರು, ಅಮ್ಮಾ ಮತ್ತು ಅಣ್ಣ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದಿಂದಲಲೇ ಬಹಳ ಕಾಲ ಸಾಂಸದರಾಗಿದ್ದವರು ಇಂತಹವರು ತಾವು ಚುನಾವಣೆಗೆ ನಿಂತಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಪಕ್ಷದ ಪರ ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಥಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳುವ ಹಸೀ ಸುಳ್ಳನ್ನು ಯಾರಾದರೂ ನಂಬಲು ಸಾಧ್ಯವೇ?

ಅಖಿಲೇಶ ಆಡಳಿತದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯಾದ್ಯಂತ ಮುಸಲ್ಮಾನರು ನಮಾಜ್ ಮಾಡುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳ ಗಂಟೆಗಳ ಶಬ್ದ ಕೇಳಬಾರದು ಎಂದು ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಹಿಂದೂ ಭಕ್ತರು ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಿಗೆ ಪ್ರವೇಶಿ ಗಂಟೆಯನ್ನು ಬಾರಿಸದಂತೆ ತಡೆಯುವ ಸಲುವಾಗಿ ಪೊಲೀಸರ ಕಾವಲನ್ನು ಹಾಕಿದ್ದನ್ನು ಹಿಂದೂಗಳು ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ? ಅದೇ ರೀತಿ 2015ರ ಮಾರ್ಚ್ 6 ಶುಕ್ರವಾರದಂದು ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಹಿಂದೂ ಹೋಳಿ ಆಡುವುದರಲ್ಲಿ ನಿರತನಾಗಿದ್ದರೆ, ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆಯೇ, ಬೆಳಗ್ಗೆ ಸರಿ ಸುಮಾರು 10 ಗಂಟೆಯ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸಮಾಜವಾದಿ ಪಕ್ಷದ ಅಖಿಲೇಶ್ ಸರ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ಪ್ರಭಾವಿ ಸಚಿವನಾಗಿದ್ದ ಆಜಂ ಖಾನ್ ಇಂದು ಶುಕ್ರವಾರದ ನಮಾಜು ನಡೆಯುವಾಗ ಹಿಂದೂಗಳು ಹೋಲಿ ಆಡುವುದು ಮುಸಲ್ಮಾನರಿಗೆ ಮುಜುಗರ ತರುವ ಕಾರಣ, ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಈ ತಕ್ಷಣವೇ ತಪ್ ಹೋಳಿ ಆಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸ ಬೇಕು ಎಂದು ಸರ್ಕಾರೀ ಆಜ್ಣೇಯನ್ನು ಹೊರಡಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಹೋಲಿ ಆಡುತ್ತಿದ್ದ ಹಿಂದೂಗಳ ಮೇಲೆ ಬಲವಂತವಾಗಿ ಲಾಠಿ ಪ್ರಹಾರವನ್ನು ಮಾಡಲಾಗಿದ್ದನ್ನು ಹಿಂದೂಗಳು ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ? ಈ ಪರಿಯಾಗಿ ಮುಸಲ್ಮಾನರ ತುಷ್ಟೀಕರಣ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಅಖಿಲೇಶನಿಗೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆಯೇ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ ಆತನ ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಬಂದು ಈ ಬಾರಿ ಉತ್ತರಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಸಮಾಜವಾದಿ ಪಕ್ಷ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ ಎಂದರೆ ಯಾರು ತಾನೇ ನಂಬಲು ಸಾಥ್ಯ?

ಪೆಟ್ರೋಲಿಯಂ ಉತ್ಪನ್ನಗಳು, ಅಡುಗೆ ಎಣ್ಣೆಗಳು, ಕೆಲ ದಿನನಿತ್ಯದ ಉಪಕರಣಗಳ ಬೆಲೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುವುದು ಮತ್ತು ನಿರುದ್ಯೋಗ ಸಮಸ್ಯೆ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲದ್ದಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ದಲಿತ ವಿರೋಧಿ ಎಂಬುದನ್ನು ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಈ ಬಾರಿಯ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಅಸ್ತ್ರಗಳನ್ನಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಯೋಗಿಯವರ ವಿರೋಧಿಗಳು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದರೂ, ಅಪರಾಧಕ್ಕೆ ಧರ್ಮವಿಲ್ಲ. ಅಪರಾಧ ಮಾಡಿದವರು ಯಾರೇ ಆಗಿರಲಿ ಅವರಿಗೆ ತಕ್ಕ ಶಿಕ್ಷೆಯಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ವಿಕಾಸ್ ದುಬೆಯಂತಹ ಕ್ರಿಮಿನಲ್‌ಗಳ ಎನ್‌ಕೌಂಟರ್‌ನಿಂದ ಸಾಬೀತು ಮಾಡಿರುವ ಕಾರಣ, ಯಾರು ಎಷ್ಟೇ ಜಾತಿಯ ರಾಜರಾರಣ ಮಾಡಲು ಮುಂದಾದರೂ, ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಮತದಾರರು ಧರ್ಮ, ಜಾತಿ ಹೊರತಾಗಿ ಯೋಗಿಯವರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಪರ ಅವರ ದಿಟ್ಟ ನಿಲುವು ಮತ್ತು ಅಪರಾಧಿ ಮುಕ್ತ ಮಾಡಿರುವುದನ್ನು ಜನರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚೊತ್ತಿದೆ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲದರ ನಡುವೆ ಅಚ್ಚರಿಯ ಸಂಗತಿ ಎಂಬಂತೆ ಮುಲಯಂ ಸಿಂಗ್ ಯಾದವ್ ಅವರ ಕಿರಿಯ ಸೊಸೆ ಅಪರ್ಣಾ ಯಾದವ್ ಬಿಜೆಪಿ ಸೇರಲು ಮುಂದಾಗಿರುವುದು ಯೋಗಿಯವರಿಗೆ ಆನೆ ಬಲವನ್ನು ತಂದಿದೆ.

2017ರಲ್ಲಿ ಮೋದಿಯವರ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿ ವಿಧಾನಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸಿತ್ತು. ಈ ಬಾರಿ ಮೋದಿಯವರ ಜೊತೆಗೆ ಯೋಗಿಯವರ ಸಾರಥ್ಯದಲ್ಲಿ ಚುನಾವಣೆ ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವ ಕಾರಣ, ಎಲ್ಲಾ ಅಡಳಿತ ವಿರೋಧದ ನಡುವೆ ಕಳೆದ ಬಾರಿಗಿಂತ ಕೆಲವು ಸ್ಥಾನಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆಯಾದರೂ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಯೋಗಿ ಮತ್ತು ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಮಗದೊಮ್ಮೆ ಮೋದಿ ಬರುವುದು ನಿಚ್ಚಳವಾಗಿದ್ದು ಈ ಇಬ್ಬರು ಮಹಾನ್ ನಾಯಕರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿಯೇ ಅಯೋಧ್ಯೆಯ ರಾಮ ಮಂದಿರದ ಜೊತೆ ಕಾಶೀ ವಿಶ್ವನಾಥನ ಭವ್ಯವಾದ ಕಾರಿಡಾರ್ ಅದಂತೆ, ಮಥುರಾದಲ್ಲಿಯೂ ಭವ್ಯವಾದ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನ ಮಂದಿರ ಅತಿ ಶೀಘ್ರದಲ್ಲಿ ತಲೆ ಎತ್ತಲಿ ಎನ್ನುವುದೇ ಸಕಲ ಆಸ್ತಿಕರ ಅಸೆಯಾಗಿದೆ ಅಲ್ವೇ?

ಏನಂತೀರಿ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಮೊನ್ನೆ ಪಂಜಾಬಿನಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಉಧ್ಘಾಟಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳು ನಿಗಧಿಯಂತೆ ಹೆಲಿಕ್ಯಾಪ್ಟರಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸಲು ನಿರ್ಧಾರವಾಗಿದ್ದರೂ, ಹವಾಮಾನದ ವೈಪರೀತ್ಯದಿಂದಾಗಿ ಕೂಡಲೇ ರಸ್ತೆ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿ, ಆದರ ಸಂಪೂರ್ಣ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ತಿಳಿಸಿ ಅವರ ರಕ್ಷಣೆಯ ಜವಾಬ್ಛಾರಿಯನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸೂಚಿಸಲಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನಂತರ ವಿವಿಧ ಕಾರಣಗಳಿಂದಾಗಿ ನಮ್ಮ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳನ್ನು ರಸ್ತೆಯ ಮಾರ್ಗದ ಮಧ್ಯದಲ್ಲೇ ಸುಮಾರು 15-20 ನಿಮಿಷಗಳ ಕಾಲ ಮೇಲ್ಸೇತುವೆ ಮೇಲೆ ತಡೆದು ನಿಲ್ಲಿಸುವ ಮೂಲಕ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆಂದೂ ಕಾಣದ ವಿಛಿದ್ರಕಾರಿ ಘಟನೆಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗುತ್ತದೆ.

ಇದು ಅಚಾನಕ್ಕಾಗಿ ನಡೆದ ದುರ್ಘಟನೆ ಎಂದು ಪಂಜಾಬ್ ಸರ್ಕಾರ ವಾದಿಸಿದರೆ, ಇದು ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರದ ಸಂಪೂರ್ಣ ವೈಫಲ್ಯ ಎಂದು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ವಾದಿಸುತ್ತದೆ. ಲಜ್ಜೆಗೆಟ್ಟ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ನಾಯಕರು ಈ ದುರ್ಘಟನೆ ನಡೆದ ಕೇವಲ 10 ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿಯೇ ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಸಂಭ್ರಮಿಸಲು ಆರಂಭಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, How is the Josh ಎಂದು ಸಾಮಾಜಿಕಜಾಲತಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನಮಂತ್ರಿಗಳನ್ನೇ ಅಣಕಿಸುವ ಪೋಸ್ಟರ್ಗಳನ್ನು ಹರಿದುಬಿಡುವ ದುಸ್ಸಾಹಸಕ್ಕೂ ಕೈ ಹಾಕಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ದುರ್ದೈವವೇ ಸರಿ.

ಈ ಕುರಿತಾಗಿ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ಮತ್ತು ಬಿಜೆಪಿ ನಾಯಕರುಗಳಲ್ಲದೇ ಅಯಾಯಾ ಪಕ್ಷದ ಸಮರ್ಥಕರು ಅವರವರ ಭಾವಕ್ಕೆ ಅವರವರ ಭಕುತಿ ಎನ್ನುವಂತೆ ಸಮರ್ಥನೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಈಗಾಗಲೇ ಓದಿದ್ದೇವೆ. ಆದರೆ ನಾವು ಇಲ್ಲಿ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸಬೇಕಾದ ಸಂಗತಿಯೇನೆಂದರೆ ಈ ರೀತಿಯ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ತೆವಲುಗಳಿಂದಾಗಿ, ಪ್ರಪಂಚದ ಮುಂದೆ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಮಾನವನ್ನು ನಾವೇ ಹರಾಜಿಗೆ ಹಾಕುತ್ತಿರುವುದಲ್ಲದೇ ತಮ್ಮ ದೇಶದ ಪ್ರಧಾನಿಗಳಿಗೇ ರಕ್ಷಣೆ ಕೊಡಲಾಗದವರ ದೇಶದ ರಕ್ಷಣಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇನ್ನು ಹೇಗೆ ಇರಬಹುದು ಎಂದು ನಮ್ಮ ಆಂತರಿಕ ರಕ್ಷಣೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಬೆತ್ತಲೆ ಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬುದರ ಅರಿವಿಲ್ಲದಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಗಾಭರಿಯನ್ನುಂಟು ಮಾಡುತ್ತಿದೆ.

ಮೋದಿಯವರನ್ನು ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕವಾಗಿಯೇ ಆಗಲಿ ಇಲ್ಲವೇ ಪ್ರಜಾತಾಂತ್ರಿಕವಾಗಿ ಮಣಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಮನಗಂಡೇ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷಗಳು ಶತ್ರುವಿನ ಶತ್ರು ನಮ್ಮ ಮಿತ್ರ ಎನ್ನುವಹಾಗೆ ಮೋದಿಯವರನ್ನು ಶತಾಯ ಗತಾಯ ಸೋಲಿಸಲೇ ಬೇಕು ಎಂದು ದೇಶ ವಿರೋಧಿಗಳ ಕೈ ಜೋಡಿಸುತ್ತಿರುವುದು ದೇಶದ ಭಧ್ರತೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಆಘಾತಕಾರಿಯಾಗಿದೆ.
80ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಮಣಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಬಿಂದ್ರನ್ ವಾಲೆ ಎಂಬ ಖಲಿಸ್ಥಾನಿಯನ್ನು ಪಂಜಾಬಿನಲ್ಲಿ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಬೆಳೆಸಿದ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ಕಡೆಗೆ ಅದೇ ಖಲೀಸ್ಥಾನಿ ಬಿಂದ್ರನ್ ವಾಲೆ ಅಮೃತಸರದ ಸಿಖ್ಖರ ದೇವಾಲಯವನ್ನೇ ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರಗಳ ಅಡುಗುತಾಣವನ್ನಾಗಿಸಿ ದೇಶಕ್ಕೆ ತಲೆ ನೋವಾದಾಗ ಅವನನ್ನು ಮಣಿಸಲು ಆಪರೇಷನ್ ಬ್ಲೂಸ್ಟಾರ್ ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿಯೇ ಇಂದಿರಾಗಾಂಧಿಯವರನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಅನುಭವವಿದ್ದರೂ ರೈತರಂತೆ ಛದ್ಮ ವೇಷ ಧರಿಸಿರುವ ಮತ್ತದೇ ಖಲಿಸ್ಥಾನಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಕೈ ಜೋಡಿಸಿ ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಹತ್ತಾರು ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲ ನಿರಂತರವಾದ ಚಳುವಳಿ ನಡೆಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಈಗ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಯವರನ್ನು ನಡು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ತಡೆದಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅಚ್ಚರಿಯ ಸಂಗತಿಯಾಗಿದೆ.

ಪಂಜಾಬ್ ಸರ್ಕಾರವೇ ರೈತರ ವೇಷದಲ್ಲಿ ಖಲಿಸ್ತಾನಿಗಳನ್ನು ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳು ಸಂಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ರಸ್ತೆ ಕರೆತಂದು ಪ್ರಧಾನಿಗಳನ್ನು ಘೇರಾವ್ ಮಾಡಿ, SPG ಪಡೆಗಳು ಸಂಚಾರ ಕ್ಕೆ ಅಡ್ಡಿಮಾಡಿದ ರೈತರ ಮೇಲೆ ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಫೈರಿಂಗ್ ಮಾಡಿ ಕೆಲ ರೈತರು ಬಲಿಯಾದಲ್ಲಿ, ಪ್ರತಿಭಟನಾ ನಿರತ ರೈತರ ಮೇಲೆ ಪ್ರಧಾನಿಗಳು ಗೋಲಿಬಾರ್ ನಡೆಸಿ ಅಮಾಯಕರ ಹತ್ಯೆ ನಡೆಸಿದರು ಎಂದು ಬಿಂಬಿಸಿ ದೇಶದ್ಯಂತ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ಮಾಡಿ ರಾಜಕೀಯ ಲಾಭ ಪಡೆಯುವ ಹುನ್ನಾರವೂ ಅಡಗಿತ್ತು ಎನ್ನುತ್ತವೆ ಬಲ್ಲ ಮೂಲಗಳು. ಆದರೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಅವಘಡಗಳ ನಡುವೆಯೂ ತಾಳ್ಮೆಯನ್ನು ಕಳೆದು ಕೊಳ್ಳದೇ ಸಹನಾಮೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಮೋದಿಯವರು ಅಲ್ಲಿಂದ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಹಿಂದಿರುಗುವ ಮೂಲಕ ವಿರೋಧಿಗಳ ತಂತ್ರವನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ವಿಫಲ ಗೊಳಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶ ದಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರ ಮಂತ್ರಿಗಳ ಕಾರಿಗೆ ರೈತರ ಮೂಲಕ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ಅಡ್ಡಿ ಪಡಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಅವರ ವಾಹನದ ಮೇಲೆ ಕಲ್ಲು ಎಸೆದು ಪ್ರಚೋದನೆ ನೀಡಿ ರೈತರ ಮೇಲೆ ವಾಹನ ಹರಿಯುವಂತೆ ಮಾಡಿ ನಾಲ್ವರು ಅಮಾಯಕ ರೈತರು ಬಲಿಯಾಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ ರೊಚ್ಚಿಗೆದ್ದ ಪ್ರತಿಭಟನಕಾರರು ಸಚಿವರ ಕಡೆಯ ನಾಲ್ವರನ್ನು ಬಡಿದು ಕೊಂದಿದ್ದ ಘಟನೆಯನ್ನು ಮರುಕಳಿಸಲು ಹೋಗಿ ವಿರೋಧಿಗಳು ಅಂಡು ಸುಟ್ಟ ಬೆಕ್ಕಿನಂತಾಗಿರುವುದಂತೂ ಸತ್ಯವಾಗಿದೆ.

ಈಗಾಗಲೇ ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಹೇಳಿರುವಂತೆ ಶತ್ರುಗಳು ಅಥವಾ ಭಯೋತ್ಪಾದಕರು ಹೊರ ದೇಶದವರಾಗಿದ್ದರೆ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಸುಲಭವಾಗಿ ಹಣಿಯಬಹುದಾಗಿದೆ ಆದರೇ ಈ ಆಂತರಿಕ ಹಿತಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಮಣಿಸುವುದು ದುಸ್ಸಾಹಸವೇ ಸರಿ. ಅದರಲ್ಲೂ ತಮ್ಮ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ವಿರೋಧಕ್ಕಾಗಿ ರಾಜ್ಯಸರ್ಕಾರವೇ ಪರೋಕ್ಶವಾಗಿ ದೇಶದ ಪ್ರಧಾನಿಗಳ ಭದ್ರತೆಯೊಂದಿಗೆ ಚಲ್ಲಾಟವಾಡುವ ಮೂಲಕ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಅಭದ್ರತೆಯನ್ನು ಮೂಡಿಸಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ದೌರ್ಭಾಗ್ಯವೇ ಸರಿ.

ಮೋದಿಯವರಿಗೆ ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ತೊಂದರೆ ಕೊಟ್ಟಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಇನ್ನೂ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ ಆವರ ಮೇಲೆ ಹಲ್ಲೆ ಅಥವಾ ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿದಲ್ಲಿ ಅದು ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷದವರಿಗೆ ಉಪಯೋಗಕ್ಕಿಂತಲೂ ಉರುಳಾಗುವ ಸಂಭವವೇ ಹೆಚ್ಚು ಎಂದು ಈಗಾಗಲೇ ಭಾರತದ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಕಂಡಾಗಿದೆ. ಇಂದಿರಾ ಎಂದರೆ ಇಂಡಿಯಾ, ಇಂದಿರಾ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೇ ದೇಶವೇ ಇಲ್ಲಾ ಎನ್ನುವಂತೆ ಭ್ರಮೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸಿದ್ದ ಕಾಲವೊಂದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅಂತಹ ನಾಯಕಿಯೇ ದೂರದೃಷ್ಟಿಯ ಕೊರತೆಯಿಂದಾಗಿ, ತನ್ನದೇ ಅಂಗರಕ್ಷಕರ ಕೈಯ್ಯಲ್ಲಿ ಭರ್ಭರವಾಗಿ ಹತ್ಯೆಯಾದ ನಂತರ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ 400ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸ್ಥಾನಗಳಿಸಿತ್ತು ಅದೇ ರೀತಿ ಚುನಾವಣೆಯ ಪ್ರಚಾರದ ಸಮಯದಲ್ಲಿಯೇ ಎಲ್.ಟಿ.ಟಿ.ಇ ಆತ್ಮಹತ್ಯಾದಳದಿಂದ ಅತ್ಯಂತ ದಯಾನೀಯವಾಗಿ ದೇಹವೂ ಸಿಗದಂತೆ ಛಿದ್ರ ಛಿದ್ರವಾಗಿ ರಾಜೀವ್ ಗಾಂಧಿಯವರು ಹತ್ಯೆಯಾದಾಗಲೂ ಭಾವುಕತೆಯಿಂದ ಜನರು ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ಸನ್ನೇ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ತಂದಿದ್ದರು ಎಂಬುದನ್ನು ಮನಗಾಣ ಬೇಕು.

ಸದ್ಯದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಮೋದಿಯವರು ಕೇವಲ ಭಾರತದ ಪ್ರಧಾನಿಗಳಾಗಿಯಷ್ಟೇ ಅಗಿರದೇ ವಿಶ್ವ ನಾಯಕರಾಗಿರುವಾಗ ಅವರನ್ನು ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಅಪಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಹಣಿಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೆ ಕೆಲ ದಿನಗಳ ವರೆಗೆ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಆಂತರಿಕ ಅಭದ್ರತೆ ಕಾಡ ಬಹುದಾದರೂ, ಅದರಿಂದ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಯೋಜನವಾಗದೇ, ಜನರು ಮತ್ತೇ ಮೋದಿಯವವರ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಪ್ರಭಾವಿ ನಾಯಕನನ್ನು ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ತಂದೇ ತರುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಪ್ರಜ್ಞೆಯೂ ಇಲ್ಲದಿರುವುದು ಅಶ್ಚರ್ಯವನ್ನು ಉಂಟು ಮಾಡುತ್ತದೆ

ಗುಂಡಾಗಿರಿ ಮಾಡಿ ಜನರನ್ನು ಹೆದರಿಸಿ ಬೆದರಿಸಿ ಮತ ಹಾಕಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಇಲ್ಲವೇ ಹೆದರಿಸಿ ಬೆದರಿಸಿ ಮತ ಹಾಕಲು ಬರದಂತೆ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ, ಇಲ್ಲವೇ ಸರ್ಕಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಸುಳ್ಳು ಪ್ರಚಾರವನ್ನು ಮಾಡುವ ಮೂಅಕ ಅಥಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬರಬಹುದು ಎಂದು ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷದವರು ಭಾವಿಸಿದಲ್ಲಿ ಅದು ಕೇವಲ ಅವರ ಭ್ರಮೆ ಎಂದರೂ ತಪ್ಪಾಗದು. ಈಗ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಬಹಳ ಮುಂದುವರಿದಿದ್ದು ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣಗಳ ಮೂಲಕ ಇವರು ಮಾಡುವ ತಪ್ಪು ಒಪ್ಪುಗಳು ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ದೇಶದ ಮೂಲೆ ಮೂಲೆಗೂ ತಲುಪಿ ಜನರಿಗೆ ಯಾರು ತಪ್ಪು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಯಾರು ಸರಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದು ತಲುಪುತ್ತಿರುವ ಕಾರಣ, ಈ ರೀತಿಯ ಕ್ಷುಲ್ಲಕ ಹೋರಾಟಗಳನ್ನು ಬದಿಗೊತ್ತಿ ರಚನಾತ್ಮಕವಾಗಿ, ಸಂವಿಧಾನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಹೋರಾಟ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಜನರ ಮನಗಳನ್ನು ಗೆಲ್ಲುವ ಮೂಲಕ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಲಿ. ಅಧಿಕಾರ ಎಂಬುದು ಎಂದಿಗೂ ಶಾಶ್ವತವಲ್ಲ ಎಂಬುದು 60 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಇಡೇ ದೇಶವನ್ನೇ ಆಳಿದ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ಸು ಹೇಳ ಹೆಸರಿಲ್ಲದಂತಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ, 80ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ 2 ಸಂಸದರಿದ್ದ ಬಿಜೆಪಿ ಸಮರ್ಥವಾದ ವಿರೋಧಪಕ್ಷವಾಗಿ ಅಂದಿನ ಆಡಳಿತ ಪಕ್ಷದವನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ, ರಚನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಸಂವಿಧಾನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಎದುರಿಸಿದ ಪರಿಣಮವಾಗಿಯೇ ಇಂದು ಸತತವಾಗಿ ಎರಡು ಬಾರಿ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೇ ಎರಿರುವುದೇ ಜ್ವಲಂತ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿದೆ.

ಜನರು ಮೋದಿಯವರಿಗೇನೂ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಯ ಪಟ್ಟವನ್ನು ಚಿನ್ನದ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟು ಸುಖಾ ಸುಮ್ಮನೇ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ. ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಸಂಘಟನೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡವರು, ನಂತರ 3 ಬಾರಿಗೆ ಗುಜರಾತಿನ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಅವಮಾನಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿ, ಅವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಲೀಲಾಜಾಲವಾಗಿ ಎದುರಿಸಿ, ಗುಜರಾತನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಪಥಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ದದ್ದನ್ನು ನೋಡಿಯೇ ಜನ ಅಭೂತಪೂರ್ವವಾಗಿ ಬಹುಮತದಿಂದ ಎರಡು ಬಾರಿ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಒಂದು ಗೆರೆಯನ್ನು ಮುಟ್ಟದೇ ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಮಾಡಬೇಕೆಂದರೆ ಅದರ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಗೆರೆಯನ್ನು ಎಳೆಯಬೇಕು ಎನ್ನುವಂತೆ ಮೋದಿಯವರನ್ನು ಅಧಿಕಾರದಿಂದ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಇಳಿಸಬೇಕಾದಲ್ಲಿ ಅವರ ಸಾಧನೆಗಿಂತಲೂ ಅತ್ಯುತ್ತಮವಾದದ್ದನ್ನು ಅವರ ವಿರೋಧಿಗಳು ಮಾಡಿ ತೋರಿಸಿದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವೇ ಜನರ ಹೃದಯ ಗೆಲ್ಲಬಹುದೇ ಹೊರತು ಈ ರೀತಿಯ ಹಿಂಬಾಗಿಲಿನ ಪ್ರಯತ್ನ ಎಂದೂ ಕೈಗೂಡದು.

ದೇಶವಾಸಿಗಳಿಗೆ ಈ ರೀತಿಯಾದ ಅಸಹ್ಯಕರವಾದ ಅಹಿತಕರವಾದ ಘಟನೆಗಳು ರಾಜಕೀಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಆಸಹ್ಯವನ್ನೇ ಮೂಡಿಸಿ ಮತದಾನದಿಂದಲೂ ದೂರಾಗುವ ಸಂಭವವೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನೇ ಮೊನ್ನೆ ಪಬ್ಲಿಕ್ ಟಿವಿಯ ರಂಗನಾಥ್ ಅವರು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಬದುಕಬೇಕು ಎಂದರೆ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ರಾಜಕೀಯದಿಂದ ದೂರವಿದ್ದು ನಮ್ಮ ಪಾಡಿಗೆ ನಾವು ಬದುಕಬೇಕು. ಆಗ ಮಾತ್ರ ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿರಲು ಸಾಧ್ಯ ಎಂದಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಮಾರ್ಮಿಕವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ದೇಶ ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲೇ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿದ್ದು ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಜೆಗಳೇ ಪ್ರಭುಗಳು ಹಾಗಾಗಿ ಅವರುಗಳೇ ಮತದಾನದಿಂದ ವಿಚಲಿತವಾದಲ್ಲಿ ಕ್ಷುದ್ರ ಶಕ್ತಿಗಳು ದೇಶದ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಹಿಡಿದು ದೇಶವನ್ನು ಅಧೋಗತಿಗೆ ತರುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇರುವ ಕಾರಣ, ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಎಚ್ಚೆತ್ತು ದೇಶದ ಆಂತರಿಕ ಹಿತಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಸಾಂವಿಧಾನಿಕವಾಗಿಯೇ ಬಗ್ಗು ಬಡಿಯುವ ಸಮಯ ಬಂದಿದೆ ಅಲ್ವೇ?.

ಏನಂತೀರೀ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನಡೆದ ವಿಧಾನ ಪರಿಷತ್ತಿನ ಚುನಾವಣೆಯ ಫಲಿತಾಂಶ ನೆನ್ನೆ ಪ್ರಕಟವಾಗಿ ಬೆಜೆಪಿ ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ 11 ಸ್ಥಾನ ಪಡೆದು ಬಹುಮತ ಗಳಿಸಿದೆ ಎನಿಸಿದರೂ ಕಳೆದ ಬಾರಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಗಳಿಸಿ ಆಡಳಿತ ಪಕ್ಷದೊಡನೆ 11 ಸ್ಥಾನ ಪಡೆದು ಸಮಬಲ ಸಾಧಿಸಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ತನ್ನ ಬೆನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ತಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಬೀಗುತ್ತಿದೆ. ಇನ್ನು6 ಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವೇ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಿ ಕನಿಷ್ಟ ಪಕ್ಷ 3 ಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದೇ ತೀರುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ತೊಡೆ ತಟ್ಟಿದ್ದ ಜೆಡಿಎಸ್ ಯಥಾ ಪ್ರಕಾರ ಕೇವಲ 2 ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಗಳಿಸಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚರಿಯಾಗಿ ಒಬ್ಬ ಪಕ್ಷೇತರ ಆರಿಸಿ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಫಲಿತಾಂಶವನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಕೂಲಂಕಶವಾಗಿ ನೋಡಿದರೆ ಪಕ್ಷಾತೀತವಾಗಿ ಕುಟುಂಬ ರಾಜಕಾರಣ ಢಾಳಾಗಿ ಕಣ್ಣಿಗೆ ರಾಚುವಂತಿದೆ.

ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪೂರ್ವದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟೀಶರ ವಸಾಹತುವಾಗಿದ್ದ ನಮ್ಮ ದೇಶ ಸುಮಾರು 550+ ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ರಾಜ್ಯಗಳಾಗಿ ವಿಭಜಿತವಾಗಿ ವಂಶಪಾರಂಪರ್ಯ ರಾಜರುಗಳು ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿತ್ತು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಾ ನಂತರ ಉಕ್ಕಿನ ಮನುಷ್ಯ ಸರ್ದಾರ್ ವಲ್ಲಭಬಾಯ್ ಪಟೇಲ್ ಅವರ ದಿಟ್ಟತನದಿಂದಾಗಿ ಈ ಎಲ್ಲಾ ರಾಜ್ಯಗಳನ್ನೂ ಒಗ್ಗೂಡಿಸಿ ಪ್ರಜೆಗಳಿಂದ ಪ್ರಜೆಗಳಿಗಾಗಿ ಪ್ರಜೆಗಳಿಗೊಸ್ಕರವೇ, ಪ್ರಜೆಗಳೇ ಆರಿಸಿ ಕಳುಹಿಸುವಂತಹ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವದ ಆಡಳಿತದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತರಲಾಯಿತು.

ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಚನ್ನಾಗಿದೆ ಎನಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಭಾರತ ಪ್ರಪಂಚದ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ದೇಶ ಎಂದು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಬೀಗ ತೊಡಗಿತು. ಆದರೆ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿಯೇ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕುಟುಂಬ ರಾಜಕಾರಣಕ್ಕೆ ದೇಶದ ಪ್ರಥಮ ಪ್ರಧಾನಿ ನೆಹರು ಅವರೇ ನಾಂದಿ ಹಾಡಿದರು ಎಂದರೂ ತಪ್ಪಾಗದು. ತಮ್ಮ ನಂತರ ತಮ್ಮ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿಯಾಗಿ ತಮ್ಮ ಮಗಳು ಇಂದಿರಾಗಾಂಧಿಯವರೇ ಇರಬೇಕೆಂದು ಬಯಸಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಪಕ್ಷದ ನಿಷ್ಥಾವಂತ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರನ್ನು ಬದಿಗೊತ್ತಿ ತಮ್ಮ ಮಗಳನ್ನು ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿ ತಂದಿದ್ದಲ್ಲದೇ ನೆಹರು ಅವರ ನಿಧನನದ ನಂತರ ಅವರ ಚೇಲಾಗಳ ಒತ್ತಡದ ನಡುವೆಯೂ ಉಳಿದ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ಸಿಗರ ಒತ್ತಾಯದ ಮೇರೆಗೆ ಲಾಲ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು ಈ ದೇಶದ ಅಧಿಕಾರದ ಚುಕ್ಕಾಣಿ ಹಿಡಿದರೂ, ಕೇವಲ 20 ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲ ಪ್ರಧಾನಿಯಾಗಿ ರಷ್ಯಾದ ತಾಷ್ಕೆಂಟಿನಲ್ಲಿ ಪಾಕ್ ಜೊತೆ ಒಪ್ಪಂದದ ನಂತರ ವಿವಾದಾತ್ಮಕವಾಗಿ ನಿಧನ ಹೊಂದಿದ ನಂತರ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದ ಇಂದಿರಾ, ಆಕೆಯ ಎರಡನೆಯ ಪುತ್ರ ಸಂಜಯ್ ಗಾಂಧಿ ಪುಂಡಾಟಿಕೆಗಳನ್ನು ಈ ದೇಶ ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿ ಬಂದದ್ದು ದುರಾದೃಷ್ಟಕರ

ಇಂಡಿಯಾ ಎಂದರೆ ಇಂದಿರಾ ಎನ್ನುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗಿನ ಭಟ್ಟಂಗಿಗಳ ನಡುವೆ ಆಕೆಯೇ ಸಾಕಿ ಸಲಹಿದ್ದ ಖಲೀಸ್ಥಾನ್ ಬೆಂಬಲಿಗರಾದ ಆಕೆಯ ಅಂಗರಕ್ಷಕರಿಂದಲೇ ಹತ್ಯೆಗೊಳಗಾಗಿ 24 ಗಂಟೆ ಕಳೆಯುವುದರೊಳಗೆ ಸಾಂಸದನಾಗುವುದು ಬಿಡಿ, ಯಾವುದೇ ರಾಜಕೀಯದ ಹುದ್ದೆಯ ಅನುಭವವಿಲ್ಲದೇ ವಿಮಾನ ಚಾಲಕನಾಗಿದ್ದ ಇಂದಿರಾ ಅವರ ಮೊದಲನೇ ಮಗ ರಾಜೀವ್ ಗಾಂಧಿಯನ್ನು ರಾತ್ರೋರಾತ್ರಿ ಪ್ರಧಾನಮಂತ್ರಿ ಮಾಡಿದಾಗಲೇ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನೆಲಕಚ್ಚಿತ್ತು.

ಕೇಂದ್ರದ ಹಿರಿಯ ನಾಯಕರುಗಳೇ ಕುಟುಂಬ ರಾಜಕಾರಣದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ತೇಲುತ್ತಿರುವಾಗ ಇನ್ನು ರಾಜ್ಯಗಳನ್ನು ಕೇಳಬೇಕೇ? ಇಂದಿರಾಗಾಂಧಿ ನಿಧನರಾದ ನಂತರ, ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಕುಟುಂಬ ಕೇಂದ್ರೀಕೃತ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಪಕ್ಷಗಳು ಉದಯಿಸಿದವು. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನಿದ್ದರೆ, ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಮಗ, ಜಿಲ್ಲಾ ಪಂಚಾಯತ್ ನಲ್ಲಿ ಹೆಂಡತಿ ಇಲ್ಲವೇ ಕುಟುಂಬದ ಇತರೇ ಸದಸ್ಯರುಗಳೇ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಅನುಭವಿಸತೊಡಗಿದರು. ಮೇವು ಹಗರಣದಲ್ಲಿ ಲಾಲೂ ಪ್ರಸಾದ್ ಯಾದವ್ ಸೆರೆಮನೆಗೆ ಹೋಗುವ ಸಂಧರ್ಭ ಎದುರಾದಾಗ, ಕೇವಲ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೆರುವ ಯಂತ್ರದಂತೆ ಗೃಹಿಣಿಯಾಗಿದ್ದ ಅನಕ್ಷರಸ್ಥೆ ರಾಬ್ಡಿ ದೇವಿಯನ್ನು ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯಾಗಿಸಿ ಸೆರೆಮನೆಯಿಂದಲೇ ಬಿಹಾರವನ್ನು ಆಳ್ವಿಕೆ ನಡೆಸಿದ ಉದಾಹರಣೆಯೂ ಇದೆ.

ಇನ್ನು ರಾಜ್ಯದ ರಾಜಕಾರಣದಲ್ಲಿಯೂ ಕುಟುಂಬ ರಾಜಕಾರಣ ಪ್ರಖರವಾಗಿದ್ದು ದೇವೇಗೌಡರು ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿ ಮುನ್ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅಪ್ಪಾ, ಮಕ್ಕಳು, ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳು, ಸೊಸೆಯಂದಿರು, ಬೀಗರು, ಸಂಬಂಧಿಗಳೇ ಶಾಸಕರು, ಸಾಂಸದರು, ಜಿಲ್ಲಾ ಪಂಚಾಯಿತಿ ಸದಸ್ಯರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗೆಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಕುಟುಂಬ ರಾಜಕಾರಣ ಕೇವಲ ಅದೊಂದೇ ಪಕ್ಷದಲ್ಲಿ ಇದೆ ಎಂದರೆ ತಪ್ಪಾದೀತು. ನೆನ್ನೆ ಪರಿಷತ್ತಿನ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದು ಬಂದಿರುವ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳನ್ನು ನೋಡಿದಲ್ಲಿ, ಡಿ.ಕೆ. ಶಿವಕುಮಾರ್ ಅವರ ಬಂಧುಗಳಾದ ರವಿ, ಸುಜಾ ಕುಶಾಲಪ್ಪ ಅವರ ಒಬ್ಬ ಸಹೋದರ ಶಾಸಕನಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬರು ನಿರ್ಗಮಿತ ಎಂಎಲ್ಸಿ. ಪ್ರದೀಪ್ ಶೆಟ್ಟರ್ ಮಾಜಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಮತ್ತು ಹಾಲಿ ಶಾಸಕ ಜಗದೀಶ್ ಶೆಟ್ಟರ್ ಅವರ ಸಹೋದರ, ಮಾಜೀ ಪರಿಷತ್ತಿನ ಸಭಾಪತಿಗಳಾಗಿದ್ದ ಡಿ.ಹೆಚ್. ಶಂಕರ ಮೂರ್ತಿಗಳ ಮಗ ಡಿ ಎಸ್ ಅರುಣ್ ಶಿವಮೊಗ್ಗದಿಂದ ಬಿಜೆಪಿ ಪಕ್ಷದಿಂದ ಗೆದ್ದಿದ್ದಾರೆ. ಜೆಡಿಎಸ್ ನಿಂದ ಹೊಳೇನರಸೀಪುರದ ಶಾಸಕ ರೇವಣ್ಣನವರ ಪುತ್ರ ಸೂರಜ್ ಗೆಲುವು ಸಾಧಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇನ್ನು ಬೆಳಗಾವಿ ಜಿಲ್ಲೆಯಂತೂ ಕತ್ತಿ, ಕೋರೆ, ಜಾರಕೀಹೊಳೆ ಕುಟುಂಬದ್ದೇ ರಾಜಕಾರಣವಾಗಿ ಅವರ ಕಿರಿಯ ಸಹೋದರ ಲಖನ್ ಈ ಬಾರಿಯ ಪರಿಷತ್ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದಿದ್ದರೆ, ಈಗ ಲಕ್ಷ್ಮೀ ಹೆಬ್ಬಾಳ್ಕರ್ ಅವರ ತಮ್ಮ ಚನ್ನರಾಜ್ ಹಟ್ಟಿಹೊಳಿ ಆಯ್ಕೆಯಾಗುವ ಮೂಲಕ ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕನೇ ಕುಟುಂಬ ರಾಜಕಾರಣ ಆರಂಭವಾಗಿದೆ. ಹೀಗೆ ಪಕ್ಷಾತೀತವಾಗಿ ಎಲ್ಲಾ ಪಕ್ಷಗಳೂ ಕುಟುಂಬ ರಾಜಕಾರಣ ಮಾಡತೊಡಗಿದಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವಕ್ಕೆ ಬೆಲೆಯಾದರೂ ಹೇಗೆ ಬರುತ್ತದೆ? ಕುಟುಂಬದವರನ್ನೇ ಬೆಳೆಸುತ್ತಾ ಹೋದಲ್ಲಿ, ಪಕ್ಷದ ನಿಷ್ಠಾವಂತ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರ ಪಾಡೇನು? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕಾಡುತ್ತದೆ.

ವಿಧಾನಸಭೆಯನ್ನು ಕೆಳಮನೆ ಎಂದು ಕರೆದರೆ, ವಿಧಾನ ಪರಿಷತ್ತನ್ನು ಶಾಸಕಾಂಗದ ಮೇಲ್ಮನೆ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಹೆಮ್ಮೆಯ ವಿಷಯವೇನೆಂದರೆ, ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸಂವಿಧಾನ ಜಾರಿಗೆ ಬರುವ ಮೊದಲೇ 1907ರಲ್ಲಿಯೇ ಚಿಂತಕರ ಚಾವಡಿ ಎಂದು ಮೈಸೂರು ಸಂಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಮೇಲ್ಮನೆ ಸ್ಥಾಪನೆಯಾಗಿತ್ತು. ಇದೇ ಮುಂದೆ ರಾಷ್ಟ್ರ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯಸಭೆ ಸ್ಥಾಪನೆಗೂ ಸ್ಫೂರ್ತಿಯಾಗಿತ್ತು.

ಶಾಸನ ನಿರೂಪಣೆ ಮತ್ತು ಆಡಳಿತ ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಸಹಕಾರಿಯಾಗಲೆಂಬ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಕರ್ನಾಟಕ ವಿಧಾನ ಪರಿಷತ್ತು ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಬಂತು. ಈ ವಿಧಾನ ಪರಿಷತ್ತಿನಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿನ ತಜ್ಞರು, ಅನುಭವಿಗಳು ನೇರ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಿ ಆಯ್ಕೆಯಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದೇ ಇರುವನ್ನು ವಿಧಾನಸಭೆಯಿಂದ, ಸ್ಥಳೀಯ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಂದ, ಶಿಕ್ಷಕರ ಕ್ಷೇತ್ರ ಮತ್ತು ಪದವೀಧರರ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಿಂದ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿದರೆ, ಕೆಲವು ಸದಸ್ಯರನ್ನು ರಾಜ್ಯಪಾಲರು ನಾಮಕರಣ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಶ್ರೀ ಕೆ.ಟಿ.ಭಾಷ್ಯಂ, ಗೊರೂರು ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಅಯ್ಯಂಗಾರ್, ಎಂ.ಪಿ.ಎನ್.ಶಾಸ್ತ್ರಿ, ಬಸವರಾಜ ಕಟ್ಟೀಮನಿಮುಂತಾದ ಅನೇಕ ಮಹನೀಯರು ಪರಿಷತ್ತಿನ ಸದಸ್ಯರಾಗಿದ್ದರು. ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯದಿಂದ ಮುಕ್ತರಾದ, ಪೂರ್ವಗ್ರಹ ಪೀಡಿತರಾಗದ ಈ ರೀತಿಯ ಹಿರಿಯರು ಹಾಗೂ ತಜ್ಞರ ಸಲಹೆ-ಸೂಚನೆಗಳು ಸಿಗಬೇಕೆಂಬುದು ಮೇಲ್ಮನೆ ರಚನೆಯ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿತ್ತು. ಆನಂತರ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಪರಿಷತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೂ ರಾಜಕೀಯದ ಗಂಧಗಾಳಿ ಬೀಸ ತೊಡಗಿ, ಪಂಚಾಯತ್ ರಾಜ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದ ನೀರ್ ಸಾಬ್ ಎಂದೇ ಖ್ಯಾತರಾಗಿದ್ದ ಅಬ್ದುಲ್ ನಜೀರ್ಸಾಬ್, ವೈಕುಂಠ ಬಾಳಿಗಾ, ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯಾದಾಗ ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಹೆಗಡೆ, ಪ್ರಚಂಡ ವಿರೋಧಪಕ್ಷದ ನಾಯಕ ಎಂದೇ ಖ್ಯಾತಿ ಪಡೆದಿದ್ದ ಬಿಜೆಪಿಯ ಎ.ಕೆ.ಸುಬ್ಬಯ್ಯ ಮಳ್ಳೂರು ಆನಂದರಾವ್ ಮುಂತಾದ ಮಹನೀಯರುಗಳು ಮೇಲ್ಮನೆ ಸದಸ್ಯರಾಗಿದ್ದ ಕಾರಣ, ಪರಿಷತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಗಂಭೀರ ಚರ್ಚೆಗಳು ನಡೆದು ಉತ್ತಮವಾದ ಕಾನೂನುಗಳು ರೂಪಿತಗೊಂಡವು.

90ರ ದಶಕದಿಂದ ಈಚೆಗಂತೂ, ವಿಧಾನ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಸೋತವರು, ಜನರಿಂದ ನೇರವಾಗಿ ಆಯ್ಕೆಯಾಗಲಾಗದ ನಾಯಕರುಗಳು ಪರಿಷತ್ತಿಗೆ ಹಿಂಬಾಗಿಲಿನಿಂದ ಆಯ್ಕೆಯಾಗುವ ಮೂಲಕ ಪರಿಷತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ನಾಯಕರುಗಳ ನಿರಾಶ್ರಿತ ತಾಣವಾಗಿರುವುದು ವಿಪರ್ಯಾಸವೇ ಸರಿ. ಈಗಂತೂ ವಿಧಾನ ಪರಿಷತ್ತಿನ ಶಾಸಕತ್ವ ಒಂದು ರೀತಿಯ ವ್ಯಾಪಾರವಾಗಿ ವಿವಿಧ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ಹಣಕ್ಕಾಗಿ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಶಾಸಕತ್ವವನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಇಳಿದು ಬಿಟ್ಟಿವೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಕೋಟ್ಯಾಂತಹ ಹಣವನ್ನು ಖರ್ಚು ಮಾಡಿ ಪರಿಷತ್ತಿ ಆಯ್ಕೆಯಾಗಲು ನೂರಾರು ಜನರು ತುದಿಗಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುತ್ತಾರೆ. ಈ ಬಾರಿಯಂತೂ ಮತಗಳು ಲಕ್ಷ ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿಗಳಿಗೆ ಬಿಕರಿಯಾಗಿ, ಹಣ ಕೊಟ್ಟವರು ಧರ್ಮಸ್ಥಳ ಮಂಜುನಾಥಸ್ವಾಮಿ ಮತ್ತು ತಿರುಪತಿ ತಿಮ್ಮಪ್ಪನ ಫೋಟೋದ ಮೇಲೆ ಆಣೆ ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಇಳಿದಿದ್ದರು ಎನ್ನುವ ಸುದ್ದಿಯೂ ಹರಿದಾಡುತ್ತಿತ್ತು ನಿಜಕ್ಕೂ ಛೇದದ ಸಂಗತಿಯಾಗಿದೆ.

ಹೀಗೆ ಹಣ ಕೊಟ್ಟು ಆಯ್ಕೆಯಾದವರು ಪಕ್ಷ ಸಿದ್ಧಾಂತ ಈ ರೀತಿ ಯಾವುದೇ ಕಟ್ಟು ಪಾಡುಗಳಿಗೆ ಬದ್ಧರಾಗದೇ, ಗಾಳಿ ಬಂದಾಗ ತೂರಿಕೋ ಎನ್ನುವಂತೆ ಪಕ್ಷದಿಂದ ಪಕ್ಷಕ್ಕೆ ಹಾರುವ ಹಕ್ಕಿಗಳಾಗಿ ಇಂದಿನ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ನೈತಿಕತೆಯು ಉಳಿದಿಲ್ಲದೇ, ಲಾಭದಾಯಕ ವ್ಯವಹಾರವಾಗಿ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ತಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದ ಸದಸ್ಯರನ್ನೇ ಕರೆತಂದು ತಮ್ಮ ವ್ಯಾಪಾರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ವಿಸ್ತರಣಾವಾದಿಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ಸಿನ ಸಿದ್ದರಾಮಯ್ಯ ಮತ್ತು ಅವರ ಪುತ್ರ ಶಾಸಕರಾಗಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನು ದೇವೇಗೌಡರ ಇಡೀ ಕುಟುಂಬವೇ ಸಕ್ರೀಯ ರಾಜಕಾರಣದಲ್ಲಿದೆ. ಮಾಜಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳಾದ ಬಿಜೆಪಿಯ ಯಡಿಯೂರಪ್ಪನವರ ಇಬ್ಬರು ಪುತ್ರರೂ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ. ಡಿ.ಕೆ. ಶಿವಕುಮಾರ್ ಶಾಸಕರಾದರೆ, ಡಿ.ಕೆ. ಸುರೇಶ್ ಸಾಂಸದರು. ಇನ್ನೂ ಹೇಳ ಬೇಕೆಂದರೆ, ಪ್ರಸಕ್ತ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳಾದ ಬಸವರಾಜ್ ಬೊಮ್ಮಾಯಿ ಅವರೂ ಮಾಜೀ ಸಿಎಂ ಅವರ ಪುತ್ರರೇ. ಹಾಗಾಗಿ ಈಗ ಕುಟುಂಬ ರಾಜಕಾರಣಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ಪಕ್ಷವೂ ಹೊರತಾಗಿಲ್ಲ. ದೇಶದಲ್ಲಿ ಕುಟುಂಬ ರಾಜಕಾರಣ ಹೀಗೆಯೇ ಮುಂದು ವರೆದಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಉದ್ದೇಶಕ್ಕೆ ಮಾರಕವಾಗುತ್ತದೆ.

ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದಲ್ಲಿ ಪ್ರಜೆಗಳು ಪ್ರಭುಗಳು ಎನ್ನುವ ಮಾತಿದೆ ಹಾಗಾಗಿ ಇನ್ನು ಮುಂದೆಯಾದರೂ ಧರ್ಮ, ಜಾತಿ, ಪಕ್ಷ, ಸಿದ್ಧಾಂತ ಹಣ, ಹೆಂಡ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮರೆತು ನಿರ್ಧಾಕ್ಷಿಣ್ಯವಾಗಿ ಕುಟುಂಬ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳನ್ನು ಧಿಕ್ಕರಿಸಿದಾಗಲೇ ಇದಕ್ಕೊಂದು ಶಾಶ್ವತವಾದ ಪರಿಹಾರವನ್ನು ತರಬಹುದು ಅಲ್ಲವೇ?

ಏನಂತೀರೀ?

ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ