Category: ಸ್ವಾತಂತ್ಯ್ರ ಹೋರಾಟಗಾರರು

ನಮಗೆಲ್ಲಾ ತಿಳಿದಿರುವಂತೆ ಆಗಸ್ಟ್ 15, 1947 ರಂದು ಸುಮಾರು 300 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಬ್ರಿಟೀಶರ ದಾಸ್ಯದಿಂದ ಹೊರಬಂದು ಸ್ವತ್ರಂತ್ಯದೇಶವಾಯಿತು. ಆದರೆ ಹಾಗೆ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ಯವಾಗುಬುದಕ್ಕೂ ಮುನ್ನಾ ಧರ್ಮಾಧಾರಿತವಾಗಿ ಬ್ರಿಟೀಷರು ಭಾರತವನ್ನು ಮೂರು ಭಾಗಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿ ಭಾರತದ ಎಡ ಮತ್ತು ಬಲಗಳಲ್ಲಿ ಪೂರ್ವ ಮತ್ತು ಪಶ್ಛಿಮ ಪಾಕಿಸ್ಥಾನ (70ರ ದಶದಲ್ಲಿ ಸ್ವತಂತ್ರವಾದ ಬಾಂಗ್ಲಾ ದೇಶವಾಯಿತು) ಎಂದು ತುಂಡರಿಸಿ ಮಧ್ಯದ ಭಾಗವನ್ನು ಸ್ವತಂತ್ರ ಹಿಂದೂಸ್ಥಾನ ಎಂದು ಕರೆದು ಹೋದರು.

ಹಾಗೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಿಗುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಭಾರತ ದೇಶ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣದಾದ ಸುಮಾರು 565 ರಾಜ್ಯಗಳು/ಸಂಸ್ಥಾನಗಳಾಗಿ ವಿವಿಧ ರಾಜ ಮಹಾರಾಜರುಗಳ ಆಳ್ವಡಿಗೆ ಒಳಪಟ್ಟಿತ್ತು. ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯಾ ನಂತರದ ಭಾರತದ ಸರ್ಕಾರದ ಪ್ರಥಮ ಗೃಹ‍ಸಚಿರಾದ ಉಕ್ಕಿನ ಮನುಷ್ಯ ಎಂದೇ ಖ್ಯಾತರಾಗಿದ್ದ ಶ್ರಿ ಸರ್ದಾರ್ ವಲ್ಲಭಬಾಯ್ ಪಟೇಲ್ ಅವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ರಾಜ್ಯಗಳಿಗೆ/ಸಂಸ್ಥಾನಗಳಿಗೆ ಹೊಸದಾಗಿ ರಚಿಸಲ್ಪಡುವ ಭಾರತ ಅಥವಾ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಜೊತೆ ವಿಲೀನವಾಗಲು ಅಥವಾ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿಯೇ ಇರಬಹುದಾದ ಆಯ್ಕೆಗಳನ್ನು ಅವರಿಗೆ ಕೊಡಲಾಗಿತ್ತು.

ಈ ರೀತಿಯ ಆಯ್ಕೆಯನ್ನು ಬಹುತೇಕ ರಾಜ್ಯಗಳು/ಸಂಸ್ಥಾನಗಳು ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪಲು ಹಿಂದೇಟು ಹಾಕಿದರು, ಪಟೇಲರ ರಾಜಕೀಯ ಮುತ್ಸದ್ದಿತನ ಮತ್ತು ಚಾಣಾಕ್ಷತನದಿಂದ ಮತ್ತು
ಭವಿಷ್ಯದ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲಾ ರಾಜ್ಯಗಳೂ ಭಾರತದೊಂದಿಗೆ ವಿಲೀನವಾಗಲು ಶರತ್ತುಬದ್ಧವಾಗಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರೆ, ಮೈಸೂರು ಸಂಸ್ಥಾನದ ನಮ್ಮ ಒಡೆಯರ್ ಅವರು ಮಾತ್ರಾ ಯಾವುದೇ ಷರತ್ತುಗಳು ಇಲ್ಲದೇ ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಸ್ವತಂತ್ರ್ಯ ಭಾರತಕ್ಕೆ ವಿಲೀನವಾಗಲು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಸಹಿ ಹಾಕಿದ ಮೊತ್ತಮೊದಲನೇ ರಾಜರು ಎಂದೆನಿಸಿಕೊಂಡರೆ, ಅವರನ್ನೇ ಅನುಸರಿಸಿ, ಕೊಚ್ಚಿ, ತಿರುವನಂತಪುರ, ಭೋಪಾಲ್, ಗುಜರಾತ್ ಪ್ರಾಂತ್ಯದ ಬಹುತೇಕ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ರಾಜ್ಯಗಳು ಸಹಾ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡವು. ದುರಾದೃಷ್ಟವಷಾತ್ ಹೈದರಾಬಾದಿನ ನಿಜಾಮ ಮತ್ತು ಜುನಾಗಢದವರು ಪಾಕೀಸ್ಥಾನದೊಂದಿಗೆ ಸೇರಲು ಇಚ್ಚಿಸಿದರೆ, ಕಾಶ್ಮೀರದ ರಾಜ ಅಲಿಪ್ತನೀತಿಯನ್ನು ತಾಳಿ ಸ್ವತಂತ್ರ್ಯವಾಗಿ ಉಳಿಯಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ಮುಂದೆ ನಾನಾರೀತಿಯ ರಾಜಕೀಯ ಕಾರಣಗಳಿಂದಾಗಿ ಕಾಶ್ಮೀರ ಮತ್ತು ಜುನಾಗಢ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡರೆ, ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗದಲ್ಲಿದ್ದ ಹೈದರಾಬಾದಿನ ನಿಜಾಮ ಮಾತ್ರ ಪಾಕೀಸ್ಥಾನದ ಪರ ಕಠಿಣ ಒಲವು ತೋರಿದ್ದು ಪಟೇಲರಿಗೆ ತಲೆ ನೋವನ್ನು ತರಿಸಿತ್ತು.

ಹೈದರಾಬಾದ್ ರಾಜ್ಯದ ಅಥಿಕಾರ ಮುಸಲ್ಮಾನರದ ದೊರೆಯ ಹಿಡಿತದಲ್ಲಿ ಇದ್ದರೂ, ಆ ಪ್ರಾಂತ್ಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದ, ತೆಲಂಗಾಣ, ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದ ಮರಾಠವಾಡ, ಕರ್ನಾಟಕದ ಹೈದರಾಬಾದ್ ಕರ್ನಾಟಕ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನೊಳಲ್ಲಿ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರಾಗಿ ಹಿಂದೂಗಳೇ ಇದ್ದ ಕಾರಣ ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಹಿಂದೂಸ್ಥಾನದ ಪರವಾಗಿರಲು ಇಚ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಹೈದರಾಬಾದಿನ ನಿಜಾಮ ಕೂಡಲೇ ತನ್ನದು ಸ್ವತಂತ್ರ ರಾಜ್ಯ ಎಂದು ಘೋಷಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಒಳಗೊಳಗೇ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಲೀಗ್ ಜೊತೆ ಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ಬೆಳಸಿ ಹೇಗಾದರೂ ಮಾಡಿ ತನ್ನ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಪಾಕೀಸ್ಥಾನದೊಂದಿಗೆ ಸೇರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಎಂದು ಹೊಂಚುಹಾಕುತ್ತಿದ್ದ. ಆಗ ತಾನೇ ಕಾಶ್ಮೀರದ ಸಮಸ್ಯೆ ಗಂಭೀರವಾಗುತ್ತಿದ್ದ್ದನ್ನು ಗಮನದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದ ಮತ್ತು ನಿಜಾಮನ ಈ ರೀತಿಯ ಕುತಂತ್ರದ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿತಿದ್ದ ವಲ್ಲಭಭಾಯಿ ಪಟೇಲರು ಇದು ಮತ್ತೊಂದುಕಾಶ್ಮೀರ ಆಗುವುದು ಬೇೆಡ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿ, ಬಹು ಜನರ ಆಶಯದಂತೆ ಈ ಪ್ರಾಂತ್ಯವನ್ನು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ವಿಲೀನಗೊಳಿಸಲು ಕಾರ್ಯತಂತ್ರ ರೂಪಿಸಿದರು.

ಹೈದರಾಬಾದ್ ರಾಜ್ಯದ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಹಿಂದೂಗಳು ಭಾರತ ಪರ ಒಲವಿರುವುದನ್ನು ಗಮನದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಪಟೇಲರು ಏನಾದರೂ ತಂತ್ರಗಾರಿಕೆ ಮಾಡಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನುಊಹಿಸಿದ್ದ ಹೈದರಾಬಾದ್ ನಿಜಾಮನೂ ಸಹಾ, ತನ್ನ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ರಜಾಕಾರರೆಂಬ ಧಾರ್ಮಿಕ ಮತಾಂಧರ ಖಾಸಗಿ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಪರೋಕ್ಶವಾಗಿ ಕಟ್ಟಿ ಖಾಸಿಂ ರಜ್ವಿ ಎಂಬ ಮತಾಂಧನನ್ನು ಅದರ ಮುಖ್ಯ ಸೇನಾಧಿಕಾರಿಯಾಗಿ ನೇಮಿಸಿ ತನ್ನ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿರುವ ಯಾವ ಪ್ರಜೆಗಳು ಭಾರತದ ಜೊತೆ ವಿಲೀನವಾಗಲು ಬಯಸಿದ್ದರೋ ಅಂತಹವರನ್ನು ಸದೆ ಬಡಿಯುವ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ನಿಯೋಜಿಸಿದ. ಶೇ 90ರಷ್ಟಿದ್ದ ಹಿಂದೂಗಳ ಮೇಲೆ ರಜಾಕಾರ ಕ್ರೂರತನದ ದೌರ್ಜನ್ಯ ದಿನೇ ದಿನೇ ಹೆಚ್ಚಾಗತೊಡಗಿತು.

ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿನ ಜನ ತಮ್ಮ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಹೋರಾಡಿದ್ದಾರೆ, ಸರದಾರ ಶರಣಗೌಡ ಇನಾಮದಾರ್, ಸ್ವಾಮಿ ರಾಮನಂದ ತೀರ್ಥರು ಮುಂತಾದ ಪ್ರಮುಖರ ಮುಂದಾಳತ್ವದಲ್ಲಿ ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಲು ಆರಂಭಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ ದೇಶದ ತ್ರಿವರ್ಣ ಧ್ವಜವನ್ನು ಹಾರಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವ ಸಂಧರ್ಭದಲ್ಲಿ ರಜಾಕರಗಳು ಅವರನ್ನು ನಿರ್ದಯವಾಗಿ ಗುಂಡು ಹಾರಿಸಿ ಕೊಂದು ಹಾಕಿದ್ದರು. ಈ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸ್ವಯಂ ಸೇವಕ ಸಂಘದ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹಿಗಳೂ ಸಹಾ ಹೈದರಾಬಾದ್ ವಿಮೋಚನಾ ಚಳವಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿ ಬೆಂಬಲಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, . ಆಗಸ್ಟ್ 1946 ರಲ್ಲಿ, ತೆಲಂಗಾಣದ “ವರಂಗಲ್” ನಗರದಲ್ಲಿ ರಜಾಕರರು ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿದಾಗ, ಸಂಘದ ಸ್ವಯಂ ಸೇವಕರು ವಾರಂಗಲ್ ಕೋಟೆಯ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ನಡೆಸಿ ತ್ರಿವರ್ಣ ಧ್ವಜವನ್ನು ಹಾರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಪ್ರತಿಭಟನೆಯನ್ನು ತೀವ್ರಗೊಳಿಸಿದ್ದರು.

ಇವೆಲ್ಲದರ ಮಧ್ಯೆ ಇಸ್ಲಾಮ್ ಮತಾಂಧ ರಜಾಕಾರರ ಜೊತೆಗೆ, ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರೂ ಸಹಾ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಎಂಬಲಿಸಿದ್ದರು ಎಂಬುದನ್ನು ಹಿರಿಯ ಲೇಖಕರಾದ ಲೇಖಕ
ಶ್ರೀ ವಿ.ಪಿ.ಮೆನನ್ ಅವರು ತಮ್ಮ. ದಿ ಸ್ಟೋರಿ ಆಫ್ ಇಂಟಿಗ್ರೇಷನ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯನ್ ಸ್ಟೇಟ್ಸ್ ಎಂಬ ತನ್ನ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ವಿವರಿಸಿದ್ದಾರೆ.

….ಆ ಪ್ರಾಂತ್ಯದ ಜನರನ್ನು ರಜಾಕಾರರು ಹಗಲಿನ ಹೊತ್ತು ದಂಡಿಸಿದರೆ, ಕಮ್ಯೂನಿಸ್ಟರು ರಾತ್ರಿಯ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆ ನಡೆಸಿದರು. ತದನಂತರ ಕಮ್ಯೂನಿಸ್ಟರು ರಜಾಕಾರರೊಂದಿಗೆ ಮೈತ್ರಿಯನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ಅಕ್ಷರಶಃ ಭಾರತದ ಪರ ಒಲವಿದ್ದ ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಹತ್ಯೆಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಹತ್ತಿಕ್ಕುವ ಪಯತ್ನ ಮಾಡಿದರು. ಈ ಎಲ್ಲಾ ಕುಕೃತ್ಯಗಳಿಗೆ ಹೈದರಾಬಾದಿನ ನಿಜಮಾನ ಕೃಪಾಶೀರ್ವಾದವಿತ್ತು ಎಂಬುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ವಿಪರ್ಯಾಸವೇ ಸರಿ. ನಿಜಾಮ, ರಜಾಕಾರರು ಮತ್ತು ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರು ಈ ಮೂವರು ಸಂಘಟಿತರಾಗಿ ಇಡೀ ಪ್ರಾಂತ್ಯವನ್ನು ಮುಸ್ಲಿಂ ರಾಷ್ಟ್ರವನ್ನಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಲು ಉದ್ದೇಶಿಸಿದ್ದರು. ರಜಾಕಾರರ ಈ ಪರಿಯ ಕಿರುಕುಳಗಳನ್ನು ರಜಾಕಾರರ ಕಿರುಕುಳ ತಾಳದೆ ಪ್ರಾಣ ರಕ್ಶಣೆಗಾಗಿ ಅದಾಗಲೇ ಭಾರತದ ಪರವಾಗಿದ್ದ ಆಕ್ಕ ಪಕ್ಕದ ಜಿಲ್ಲೆಗಳಾದ ಬಿಜಾಪುರ ಮತ್ತು ಸೋಲಾಪುರಕ್ಕೆ ಬಂದು ಆಶ್ರಯವನ್ನು ಪಡೆಯತೊಡಗಿದರು. ಇದೆಲ್ಲವನ್ನು ಸೂಕ್ಶ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಪಟೇಲರು ನಿಜಾಮನೊಂದಿಗೆ ಮಾತುಕತೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ನಿರಂತರ ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕ ಒತ್ತಡಗಳನ್ನು ಹೇರಿದರೂ ಅವರ ಷರತ್ತುಗಳಿಗೆ ನಿಜಾಮ ಒಪ್ಪದಿದ್ದಾಗ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಪಟೇಲರು ನಮ್ಮ ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಯನ್ನು ಹೈದರಾಬಾದ್ ಪ್ರಾಂತ್ಯಕ್ಕೆ ನುಗ್ಗಿಸಿ, ದಂಡಂ ದಶಗುಣಂ ಭವೇತ್ ಎಂದು ಪೊಲೀಸ್ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆ ಮೂಲಕ ಹೈದರಾಬಾದ್ ನಿಜಾಮನನ್ನು ಶರಣಾಗುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಆತನ ಪ್ರಾಂತ್ಯವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಅವನ ಪ್ರಾಂತ್ಯವನ್ನು ಭಾರತದೊಂದಿಗೆ 17ನೇ ಸಪ್ಟೆಂಬರ್ 1948 ರಂದು ವಿಲೀನ ಮಾಡಿಲಾಯಿತು. ಮುಂದೆ 1956 ರಲ್ಲಿ ಭಾಷಾವಾರು ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ದೇಶದ ಎಲ್ಲಾ ಭಾಗಗಳು ಪುನರ್ವಿಂಗಡಣೆಯಾದ ಸಂಧರ್ಭದಲ್ಲಿ ಹೈದರಾಬಾದ್ ನಿಜಾಮನ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕನ್ನಡ ಭಾಷಿಕರ ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳು ಅಂದಿನ ಮೈಸೂರು ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡಿತು.

ಹೀಗೆ ಮೈಸೂರು ಪ್ರಾಂತ್ಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡರೂ ಅಲ್ಲಿನ ಜನರು, ಹೈದಾರಾಬಾದಿನ ನಿಜಾಮನಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆ ಹೊಂದಿದ ಶುಭಗಳಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರತೀವರ್ಷವೂ ಸಪ್ಟೆಂಬರ್ 17 ರಂದು ಅತ್ಯಂತ ಸಂಭ್ರನ ಸಡಗರಗಳಿಂದ, ಮತ್ತು ಬಹಳ ವಿಜೃಂಭಣೆಯಿಂದ ವಿಮೋಚನಾ ದಿನಾಚರಣೆಯನ್ನು ಆಚರಿಸುವುದನ್ನು ರೂಢಿಗೆ ತಂದಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಅಂದು ಆಗಸ್ಟ್ 15 ರಂದು ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯ ದಿನಾಚರಣೆಯನ್ನು ಅಚರಿಸುವಂತೆಯೇ ಧ್ವಜಾರೋಹಣ ಮಾಡಿ ಆನಂತರ ವಿವಿಧ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಆಚರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಆ ಪ್ರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಅದೊಂದು ಸರ್ಕಾರಿ ಹಬ್ಬವನ್ನಾಗಿ ಆಚರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ.

ತದನಂತರ ಅದೇ ಸಪ್ಟೆಂಬರ್ 17ರ 2019 ರಂದು ಅಂದಿನ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿದ್ದ ಶ್ರೀ ಯಡೆಯೂರಪ್ಪನವರ ಸಾರಥ್ಯದಲ್ಲಿ ಅದೇ ಹೈದರಾಬಾದ್ ಕರ್ನಾಟಕ ವಿಮೋಚನಾ ದಿನಾಚರಣೆಯ ಉತ್ಸವದ ಹೆಸರನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿ ಅದನ್ನು ಕಲ್ಯಾಣ ಕರ್ನಾಟಕ ಉತ್ಸವ ದಿನವನ್ನಾಗಿ ಆಚರಿಸುವ ಪದ್ದತಿಯನ್ನು ರೂಢಿಗೆ ತಂದರು. ಕರ್ನಾಟಕದ ಉಳಿದ ಎಲ್ಲಾ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಒಂದು ಬಾರಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದಿನವನ್ನು ಆಚಾರಿಸಿದರೆ ಕಲ್ಯಾಣ ಕರ್ನಾಟಕದ ಜನರು ಮಾತ್ರಾ ಎರಡು ಬಾರಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದಿನಾಚರಣೆ ಆಚರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆಗಸ್ಟ್ 15 ರಂದು ಬ್ರಿಟೀಷರ ದಾಸ್ಯದಿಂದ ಹೊರಬಂದ ಸಂಭ್ರಮವಾದರೇ, ಸಪ್ಟೆಂಬರ್ 17 ನಿಝಾಮ ಮತ್ತು ರಝಾಕಾರ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದು ಭಾರತದ ಒಕ್ಕೂಟಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಸುದಿನವನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.

ಈ ದಿನದ ಸಂಪೂರ್ಣ ಶ್ರೇಯ ಭಾರತ ಪರ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳಲು ರಜಾಕರ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡಿ ಪ್ರಾಣಾರ್ಪಣೆ ಮಾಡಿದ ಎಲ್ಲಾ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ಯ್ರ ಹೋರಾಟಗಾರರಿಗೂ ಮತ್ತು ಹೈದರಾಬಾದಿನ ನಿಝಾಮನ ಎಲ್ಲಾ ಕುತಂತ್ರವನ್ನೂ ಚಾಣಾಕ್ಷತನದಿಂದ ಮೆಟ್ಟಿ ಆತನನ್ನು ಶರಣಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಿ ಹೈದರಾಬಾದ್ ಪ್ರಾಂತ್ಯವನ್ನು ಮತ್ತೊಂದು ಕಾಶ್ಮೀರವಾಗದಂತೆ ತಡೆದ ಅಂದಿನ ಗೃಹಮಂತ್ರಿ ಸರ್ದಾರ್ ವಲ್ಲಭ್ ಭಾಯಿ ಪಟೇಲ್ ಅವರಿಗೆ ಸಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಅಂತಹ ಮಹಾನುಭಾವರನ್ನು ಇಂದು ನಾವೆಲ್ಲರು ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ನೆನಸಿಕೊಳ್ಳೋಣ ಅಲ್ವೇ?

ಏನಂತೀರೀ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಇಪ್ಪತ್ತೊಂದು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಹಿಮಾಚಲ ಪ್ರದೇಶದ ಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ನಿವೃತ್ತ ಶಿಕ್ಷಕರೊಬ್ಬರು 07/07/2000 ದಂದು ರಕ್ಷಣಾ ಸಚಿವಾಲಯಕ್ಕೆ ಪತ್ರವೊಂದನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದು ಅದರಲ್ಲಿ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಭದ್ರತೆಗೆ ಯಾವುದೇ ತೊಂದರೆ ಇಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ, ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಏಕೈಕ ಪುತ್ರ ವೀರ ಮರಣ ಪಡೆದ ಸ್ಥಳವನ್ನು ನಾನು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಧರ್ಮಪತ್ನಿ ಭೇಟಿ ನೀಡಿ ನಮ್ಮ ಮಗನ ಮೊದಲ ವರ್ಷದ ಪುಣ್ಯತಿಥಿಯನ್ನು ಆಚರಿಸಲು ಅನುಮತಿ ನೀಡಬಹುದೇ? ನಿಮಗೆ ತೊಂದರೆ ಎನಿಸಿದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಕೋರಿಕೆಯನ್ನು ಹಿಂಪಡೆಯುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದಾಗಿ ಬರೆದಿದ್ದರು.

ಇಂತಹ ಭಾವಾನಾತ್ಮಕ ಪತ್ರವನ್ನು ಓದಿದ ರಕ್ಷಣಾ ಇಲಾಖೆಯ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಆ ವಯೋವೃದ್ಧರ ಭೇಟಿಯ ವೆಚ್ಚ ಎಷ್ಟೇ ಇರಲಿ, ಅದನ್ನು ನಾನು ನನ್ನ ಸಂಬಳದಿಂದ ಭರಿಸಲು ಸಿದ್ಧನಿದ್ದೇನೆ. ದಯವಿಟ್ಟು ಅವರಿಗೆ ಬರಲು ಹೇಳಿ ಎಂದು ಆದೇಶಿಸಿದರು. ನಿಗಧಿ ಪಡಿಸಿದ ದಿನದಂದು ವೀರ ಮರಣ ಹೊಂದಿದ ಆ ಯುವಕನ ವೃದ್ಧ ದಂಪತಿಗಳನ್ನು ಸರಿಯಾದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಆಗಮಿಸಿದಾಗ, ಅವರನ್ನು ಸಕಲ ಸರ್ಕಾರೀ ಗೌರವದಿಂದ ಪರ್ವತಶ್ರೇಣಿಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಮಗ ಸತ್ತ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲಾಯಿತು. ಆ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಕರ್ತವ್ಯದಲ್ಲಿದ್ದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಶಿಸ್ತಿನಿಂದ ನಿಂತು ನಮಸ್ಕರಿಸಿದರು. ಆದರೆ ಅವರಲ್ಲೊಬ್ಬ ಸೈನಿಕನು ಮಾತ್ರ ಆ ವೃದ್ಧ ದಂಪತಿಗಳಿಗೆ ಹೂವಿನ ಗುಚ್ಚವೊಂದನ್ನು ನೀಡಿ ಅವರ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟಿ ತನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಒತ್ತಿಕೊಂಡು ನಮಸ್ಕರಿಸಿದನು.

ಒಬ್ಬ ಕರ್ತವ್ಯ ನಿರತ ಸೈನಿಕ ಈರೀತಿಯಾಗಿ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದ್ದು ಆ ದಂಪತಿಗಳಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ ತರಿಸಿ, ನೀವೇಕೆ ನನ್ನ ಪಾದಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟಿದಿರಿ? ಎಂದು ವಿಚಾರಿಸಿದಾಗ, ಸರ್, ನಾನಿಂದು ನಿಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಈ ರೀತಿ ನಮಸ್ಕರಿಸುತ್ತಿರುವುದಕ್ಕೆ ನಿಮ್ಮ ಮಗನೇ ಕಾರಣ. ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಮಗನ ಶೌರ್ಯವನ್ನು ನೋಡಿರುವ ಬದುಕುಳಿದಿರುವ ಏಕೈಕ ವ್ಯಕ್ತಿ ನಾನು. ಅಂದು ಗುಡ್ಡದ ಮೇಲಿನಿಂದ ಶತ್ರು ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಸೈನಿಕರು ತಮ್ಮ ಎಚ್.ಎಂ.ಜಿ ಯೊಂದಿಗೆ ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ನೂರಾರು ಗುಂಡುಗಳನ್ನು ನಮ್ಮೆಡೆಗೆ ಹಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನಮ್ಮ ತಂಡದಲ್ಲಿದ್ದ ಐದೂ ಜನರು ಆ ಗುಂಡಿನ ಧಾಳಿಯಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಲುವಾಗಿ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದ ಬಂಡೆಯ ಹಿಂದೆ ಅಡಗಿಕೊಂಡೆವು. ಆಗ ನಾನು, ಸರ್, ನಾನು ಡೆತ್ ಚಾರ್ಜ್ ಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನಾನು ಅವರ ಗುಂಡುಗಳಿಗೆ ಎದೆಯೊಡ್ಡಿ ಅವರ ಬಂಕರ್ ಕಡೆಗೆ ಹೋಗಿ ಅದರ ಮೇಲೆ ಗ್ರೆನೇಡ್ ಎಸೆಯಲು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅದಾದ ನಂತರ ನೀವೆಲ್ಲರೂ ಅವರ ಬಂಕರನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಎಂದು ಹೇಳಿ ಓಡಲು ಸಿದ್ಧನಾದೆ.

ನನ್ನ ಮಾತು ಮುಗಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ನನ್ನ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿದ ನಿಮ್ಮ ಮಗ, ಏ ನಿನಗೇನು ತಲೆಗಿಲೆ ಕೆಟ್ಟಿದೆಯೇ? ನಿನಗೆ ಹೆಂಡತಿ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳಿದ್ದಾರೆ. ನೀನು ಸತ್ತರೆ ಅವರ ಗತಿ ಏನು? ನಾನಿನ್ನೂ ಅವಿವಾಹಿತ. ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ಡೆತ್ ಚಾರ್ಚ್ ಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನೀವು ನನ್ನ ಹಿಂದೆ ಬನ್ನಿ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಲೇ ನನ್ನ ಕೈಯಿಂದ ಗ್ರೇನೇಡ್ ಕಿತ್ತುಕೊಂಡು ಶತ್ರುಗಳ ಬಂಕರ್ ಕಡೆಗೆ ಓಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಎಚ್.ಎಂ.ಜಿ.ಯಿಂದ ಸಿಡಿದ ಗುಂಡುಗಳು ನಿಮ್ಮ ಮಗನ ದೇಹವನ್ನು ಛಿದ್ರ ಛಿದ್ರ ಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಛಲದಿಂದ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಬಂಕರ್ ಇದ್ದ ಕಡೆಗೆ ಹೋಗಿ ಗ್ರೆನೇಡ್‌ನಿಂದ ಪಿನ್ ತೆಗೆದು ಬಂಕರ್‌ಗೆ ಎಸೆದಾಗ, ಪಾಕೀಸ್ಥಾನದ ಹದಿಮೂರು ಸೈನಿಕರಿಗೆ 72 ಅಪ್ಸರೆಯರಿದ್ದ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಕಳುಹಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಸಫಲವಾದರು. ನಂತರ ನಾವು ಆ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಆಕ್ರಮಣ ನಡೆಸಿ ಆ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ನಮ್ಮ ನಿಯಂತ್ರಣಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೂಂಡೆವು. ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಮಗನ ಮೃತ ದೇಹವನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದಾಗ ಅವರ ದೇಹಕ್ಕೆ ನಲವತ್ತೆರಡು ಗುಂಡುಗಳು ಹೊಕ್ಕಿದ್ದವು. ಅವರ ತಲೆಯನ್ನು ನಾನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದಾಗ ಅವರ ಬಾಯಿಯಿಂದ ಕೊನೆಯದಾಗಿ ಜೈ ಹಿಂದ್ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಪ್ರಾಣ ಪಕ್ಷಿ ಹಾರಿಹೋಗಿತ್ತು.

ಅವರ ಶವಪೆಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ನಿಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಿಕೊಡಲು ಸೇನೆಯ ಉನ್ನತ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಅನುಮತಿ ನೀಡದ ಕಾರಣ ಅವರ ಪಾದಗಳಿಗೆ ಕಡೆಯದಾಗಿ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಅರ್ಪಿಸಿವ ಸೌಭ್ಯಾಗ್ಯ ನನ್ನದಾಗಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ನಾನು ಇಂದು ಈ ಹೂವುಗಳನ್ನು ನಿಮ್ಮ ಪದತಲಕ್ಕೆ ಅರ್ಪಿಸಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದಾದ ಇಬ್ಬರೂ ಭಾವುಕರಾದರು.

ಈ ಸಂಭಾಷಣೆಯನ್ನು ದೂರದಿಂದಲೇ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಮಹಿಳೆಗೂ ದುಃಖ ಉಮ್ಮಳಿಸಿಬರುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಅದನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಕೆ ಆ ಸೈನಿಕರನ್ನು ಹತ್ತಿರ ಕರೆದು, ಆತನ ಕೈಗೆ ಅಂಗಿಯೊಂದನ್ನು ಕೊಟ್ಟು, ನನ್ನ ಮಗ ರಜೆಯ ಮೇಲೆ ಬಂದಾಗ ಅವನಿಗೆ ಕೊಡಲೆಂದು ಈ ಅಂಗಿಯನ್ನು ಖರೀದಿಸಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಮುಂದೆಂದೂ ಬಾರದ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಹೋದ ಕಾರಣ, ಈ ಅಂಗಿಯನ್ನು ಅವನು ಸತ್ತ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಇಡಲು ತಂದಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ನನಗಿಂದು ನಿನ್ನ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಮಗ ದೊರಕಿದ್ದಾನೆ. ದಯವಿಟ್ಟು ಈ ಅಂಗಿಯನ್ನು ನೀನೇ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಧರಿಸಿಬಿಡು ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಅರಿವಿಲ್ಲದಂತೆಯೇ ಕಣ್ಣಿರಧಾರೆ ಹರಿದಿತ್ತು ಎಂಬುದನ್ನು ಹೇಳಬೇಕಿಲ್ಲ.

ಅ ರೀತಿ ಕ್ಷಾತ್ರ ತೇಜದಿಂದ ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಶತ್ರುಗಳಿಗೆ ಎದೆ ಒಡ್ಡಿದ ವೀರ ನಾಯಕನ ಹೆಸರು ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ವಿಕ್ರಮ್ ಬಾತ್ರಾ. ಅವರ ತಂದೆಯ ಹೆಸರು ಗಿರಿಧಾರಿ ಲಾಲ್ ಬಾತ್ರಾ. ಅವರ ತಾಯಿ ಹೆಸರು ಕಮಲ್ ಕಾಂತ.

ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಅಭೂತಪೂರ್ವ ಶೌರ್ಯವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವ ಮೂಲಕ ಶೌರ್ಯ ಸಾಧಿಸಿದ ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಯ ಅಧಿಕಾರಿಯಾಗಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿದ ವಿಕ್ರಮ್ ಭಾತ್ರ . ಅವರಿಗೆ ಮರಣೋತ್ತರವಾಗಿ ಭಾರತದ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಶೌರ್ಯ ಗೌರವವಾದ ಪರಮ್ ವೀರ್ ಚಕ್ರವನ್ನು ನೀಡಿ ಗೌರವಿಸಲಾಯಿತು.

ಪಾಲಂಪುರ ನಿವಾಸಿ ಜಿ.ಎಲ್ ಬಾತ್ರಾ ಮತ್ತು ಕಮಲಕಾಂತ ಬಾತ್ರ ದಂಪತಿಗಳಿಗೆ ಎರಡು ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳ ನಂತರ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 9, 1974 ರಂದು ಅವಳಿ ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಜನಿಸಿದಾಗ ಆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಲವ ಮತ್ತು ಕುಶ ಎಂದು ಹೆಸರಿಟ್ಟರೂ, ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ವಿಕ್ರಮ್ ಮತ್ತು ವಿಶಾಲ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾರಂಭಿಸಿದರು. ತಮ್ಮ ತವರು ಊರಿನ ಸೆಂಟ್ರಲ್ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿಯೇ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿ ಸೈನ್ಯದ ಶಿಸ್ತನ್ನು ಕಲಿತುಕೊಂಡರೆ ತಂದೆಯಿಂದ ದೇಶಭಕ್ತಿ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾ ಬೆಳೆದರು. ವಿಕ್ರಮ್ ಓದಿನಲ್ಲಿ ಅಗ್ರಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದ್ದಂತೆಯೇ, ಕ್ರೀಡೆ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಅಗ್ರಗಣ್ಯನಾಗಿದ್ದನು.

ವಿಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಪದವಿ ಪಡೆದ ವಿಕ್ರಮ್ ಸಿಡಿಎಸ್ ಮೂಲಕ ಜುಲೈ 1996 ಡೆಹ್ರಾಡೂನಿನ ಭಾರತೀಯ ಮಿಲಿಟರಿ ಅಕಾಡೆಮಿಗೆ ಸೇರಿ, 1997ರ ಡಿಸೆಂಬರ್‌ನಲ್ಲಿ ತರಬೇತಿ ಮುಗಿಸಿ, 6 ಡಿಸೆಂಬರ್ ರಂದು ಜಮ್ಮುವಿನ ಸೊಪೋರ್‌ನಲ್ಲಿ ಸೇನೆಯ 13 ಜಮ್ಮು ಮತ್ತು ಕಾಶ್ಮೀರ ರೈಫಲ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಲೆಫ್ಟಿನೆಂಟ್ ಆಗಿ ನೇಮಕಗೊಂಡನು. 1999 ರಲ್ಲಿ ಕಮಾಂಡೋ ತರಬೇತಿಗೆ ಸೇರಿ ಹಲವಾರು ತರಬೇತಿಯನ್ನು ಪಡೆದ ಪರಿಣಾಮ 1 ಜೂನ್ 1999 ರಂದು, ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ದದ ಸಮಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಸೇನೆಯನ್ನು ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಕಳುಹಿಸಲಾಯಿತು. ವಿಕ್ರಮ್ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಹ್ಯಾಂಪ್ ಮತ್ತು ರಾಕಿ ನಾಬ್ ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದ ನಂತರ ವಿಕ್ರಮ್ ಅವರನ್ನು ನಾಯಕನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲಾಯಿತು.

ಶ್ರೀನಗರ-ಲೇಹ್ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿದ್ದ 5140 ಶಿಖರವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಬಾತ್ರಾ ಅವರ ದಳಕ್ಕೆ ನೀಡಿದಾಗ, ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಬಾತ್ರಾ ತನ್ನ ಕಂ ಪಡೆಯೊಂದಿಗೆ ಶತ್ರುಗಳು ಇಲ್ಲದಿರುವ ಕಡೆಯಿಂದ ಮುನ್ನುಗಿ ಧೈರ್ಯದಿಂದ ಶತ್ರುಗಳ ಮೇಲೆ ಮುಖಾಮುಖಿ ದಾಳಿ ನಡೆಸಿ ನಾಲ್ವರು ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವ ಮೂಲಕ ತನ್ನ ತಂಡಕ್ಕೆ ಆರಂಭಿಕ ಮುನ್ನಡೆಯನ್ನು ತಂದುಕೊಟ್ಟಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಅವರ ಪಡೆ 20 ಜೂನ್ 1999 ರಂದು ಮುಂಜಾನೆ 3.30 ಕ್ಕೆ 5140 ಶಿಖರವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ರೇಡಿಯೂ ಮುಖಾಂತರ ವಿಜಯವನ್ನು ಅಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಜನಪ್ರಿಯ ಜಾಹೀರಾತಾಗಿದ್ದ, ಯೇ ದಿಲ್ ಮಾಂಗೆ ಮೋರ್ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ 5140 ರ ಶಿಖರದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಧ್ವಜವನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದಿದ್ದ ವಿಕ್ರಮ್ ಬಾತ್ರಾ ಮತ್ತು ಅವರ ತಂಡದ ಫೋಟೋ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮುಖಾಂತರ ಇಡೀ ದೇಶಕ್ಕೆ ರವಾನಿದ ಕಾರಣ ರಾತಿ ಬೆಳಗಾಗುವುದರ ಒಳಗೆ ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿದ್ದ. ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ವಿಕ್ರಮ್ ಬಾತ್ರ ಅವರ ರಹಸ್ಯ ಹೆಸರಾಗಿದ್ದ ಶೇರ್ ಷಾ ಜೊತೆಗೆ ಅವರಿಗೆ ಲಯನ್ ಆಫ್ ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಎಂಬ ಬಿರುದನ್ನು ನೀಡಲಾಗಿತ್ತು.

ಈ ಗೆಲುವಿನ ನಂತರ ಸ್ವಯಂ ಪ್ರೇರಿತವಾಗಿ ಪಾಯಿಂಟ್ 4875 ಅನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅಭಿಯಾನವನ್ನು ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ವಿಕ್ರಮ್ ವಹಿಸಿಕೊಂಡು ಕಿರಿದಾದ ಶಿಖರದಿಂದ ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಎರಡೂ ಕಡೆ ಕಡಿದಾದ ಇಳಿಜಾರುಗಳಿಂದ ದಾಳಿ ನಡೆಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ಇದೇ ದಾಳಿಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿಯೇ, ಮುಖಾಮುಖಿ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಡೆತ್ ಚಾರ್ಚ್ ದಾಳಿಯಲ್ಲಿ ವೀರಮರಣ ಹೊಂದಿದರು. ವಿಕ್ರಮ್ ಅವರ ಅಸಾಧಾರಣ ನಾಯಕತ್ವದಿಂದ ಪ್ರೇರಿತರಾದ ಅವರ ಪಡೆ ವಿಕ್ರಮ್ ಅವರ ಸಾವಿನ ಸೇಡನ್ನು ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಲುವಾಗಿ ಶತ್ರುಗಳ ಮೇಲೆ ಭಯಂಕರವಾಗಿ ಧಾಳಿ ನಡೆಸಿ ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಅಳಿಸಿ ಹಾಕಿ ಪಾಯಿಂಟ್ 4875 ಅನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಈಗ ಇತಿಹಾಸ.

ಚಲನಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಮರ ಸುತ್ತುತ್ತಾ ನಕಲಿ ಹೋರಾಟ ಮಾಡುವ ಇಲ್ಲವೇ ಬ್ಯಾಟು ಮತ್ತು ಬಾಲನ್ನು ಹಿಡಿದು ಆಟವಾಡುವವರನ್ನೇ ನಮ್ಮ ಹೀರೋಗಳೆಂದು ಮೆರೆಸಾಡುವರಿಗೆ ದೇಶದ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ತಮ್ಮನ್ನೇ ತಾವು ಅರ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಇಂತಹ ಅಸಲಿ ಹೀರೋಗಳ ಪರಿಚಯವನ್ನು ಇಂದಿನ ಯುವಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಯವರಿಗೆ ಮಾಡಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ನಮ್ಮ ಮೇಲಿದೆ.

ಏನಂತೀರೀ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಮೊನ್ನೆ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಓದುತ್ತಿರುವಾಗ ಕೇಂದ್ರದ ಶಿಕ್ಷಣ ಇಲಾಖೆ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ ಅಮೂಲಾಗ್ರವಾದ ಬದಲಾವಣೆ ತರಲು ಮುಂದಾಗಿದ್ದು ಅದಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾಗಿ ದೇಶವಾಸಿಗಳಿಂದ ಸೂಚನೆ ಮತ್ತು ಸಲಹೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿರುವ ಸುದ್ದಿ ಓದಿ ಮೈ ರೋಮಾಂಚನವಾಯಿತು. ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ಯ ಬಂದು ೭೦+ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರವೂ ಅದೇ ಅಕ್ಬರ್ ದಿ ಗ್ರೇಟ್, ಅಲೆಕ್ಶಾಂಡರ್ ದಿ ಗ್ರೇಟ್, ಆರ್ಯರು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದರು ಎನ್ನುವ ಆಂಗ್ಲರ ಸುಳ್ಳು ಸುಳ್ಳು ಇತಿಹಾಸವನ್ನೇ ಓದಿ ಬೆಳೆದಿದ್ದ ನಾವು ಇನ್ನು ಮುಂದೆಯಾದರೂ ನಮ್ಮ ನಿಜವಾದ ರಾಜ ಮಹಾರಾಜರು ಮತ್ತು ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಿಳಿಸಬಹುದು ಎಂಬ ಆಸೆ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆಯಿತು. ಹಾಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಬಂದು ಹೋದದ್ದೇ ಶಹೀದ್ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ಚರಿತ್ರೆ.

26 ಡಿಸೆಂಬರ್ 1899 ರಲ್ಲಿ ಸಂಗ್ರೂರ್ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಸುನಮ್ ಎಂಬ ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಜನಿಸಿದರು. ಚಿಕ್ಕವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಪೋಷಕರನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ಅಮೃತ್ ಸರದ ಅನಾಥಾಶ್ರಮವೊಂದರಲ್ಲಿ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆದು ತಮ್ಮ ಮೆಟ್ರಿಕ್ಯುಲೇಶನ್ ಮುಗಿಸಿದ್ದರು. 1919 ರಲ್ಲಿ ಬೈಸಾಖಿ ಹಬ್ಬದಂದು ಅಮೃತಸರದ ಜಲಿಯನ್ ವಾಲಾ ಬಾಗ್ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡ ನಡೆದಾಗ ಅಲ್ಲಿ ನೆರೆದಿದ್ದ 20,000 ಜನರಿಗೆ ನೀರು ಬಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರಲ್ಲಿ 19ರ ಪ್ರಾಯದ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಕೂಡಾ ಒಬ್ಬನಾಗಿದ್ದು ಆತ ಜನರಲ್ ಡ್ವೈರ್ ಅತ್ಯಂತ ಕ್ರೂರವಾಗಿ 1526 ನಿರಾಯುಧ ಶಾಂತಿಯುತ ಅಮಾಯಕ ಜನರ ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿದ್ದನ್ನು ಕಣ್ಣಾರೆ ಕಂಡಿದ್ದ.

ಅಂತಹ ಅಮಾನವೀಯ ಘಟನೆಯನ್ನು ಕೇಳಿಯೋ ಇಲ್ಲವೇ ಓದಿಯೋ ನಮ್ಮ ನರನಾಡಿಗಳು ಉಬ್ಬಿ ರಕ್ತ ಕುದಿಯುತ್ತದೆಯೆಂದರೆ ಇನ್ನು ಆ ಪ್ರಕರಣಕ್ಕೆ ಜ್ವಲಂತ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದ್ದ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಜೀವ ಇನ್ನಾ ಪರಿ ನೊಂದಿರಬೇಕು? ತನ್ನ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆಯೇ ತನ್ನ ಬಂಧು ಮಿತ್ರರು ಬ್ರಿಟೀಶರ ಗುಂಟೇಟಿಗೋ ಇಲ್ಲವೇ ಕಾಲ್ತುಳಿತಕ್ಕೋ ಇಲ್ಲವೇ ಭಾವಿಗೆ ಹಾರಿ ಪ್ರಾಣ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು ಆತನ ಮನಸ್ಸಿನ ಮೇಲೆ ತೀವ್ರತರವಾಗಿ ಘಾಸಿಯನ್ನುಂಟು ಮಾಡಿತ್ತು ಈ ಅಮಾನವೀಯ ಕೃತ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಬ್ರಿಟಿಷರ ವಿರುದ್ಧ ಸೇಡನ್ನು ತೀರಿಸಿ ಹುತಾತ್ಮರಿಗೆ ನ್ಯಾಯವನ್ನು ಕೊಡಿಸಲು ಅಂದೇ ಆತ ಧೃಢ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿದ.

ಈ ಘಟನೆಯ ವಿರುದ್ಧ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ ಹೋರಾಟದ ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ಕೂಡ ತೀವ್ರತರನಾದ ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಲಿಲ್ಲ. ಕಾಟಾಚಾರಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲೊಂದು ಇಲ್ಲೊಂದು ಪ್ರತಿಭಟನೆ ನಡೆಸಿ ಸುಮ್ಮನಾಗಿತ್ತು. ಸಾವಿರಾರು ಜನರ ಮಾರಣ ಹೋಮ ನಡೆಸಿದ ಡಯರ್ ವಿರುದ್ಧ ಅಂದಿನ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರ ಯಾವುದೇ ಕ್ರಮ ಕೈಗೊಳ್ಳದೇ ಆತ ಕೆಲ ಕಾಲ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿ ನಿವೃತ್ತಿಯಾಗಿ ಬ್ರಿಟನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆಯಿಂದ ತನ್ನ ವಿಶ್ರಾಂತ ಜೀವನ ನಡೆಸ ತೊಡಗಿದ.

ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ಸಿನ ಈ ಇಬ್ಬಂಧಿತನದಿಂದ ಬೇಸತ್ತ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ 1924ರಲ್ಲಿ ಗಧರ್ ಪಕ್ಷದೊಂದಿಗೆ ಜೊಡಿಸಿ ಕೊಂಡರು. ಬ್ರಿಟೀಷರ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಆಡಳಿತವನ್ನು ಉರುಳಿಸಲು ವಿದೇಶದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯರನ್ನು ಸಂಘಟಿಸ ತೊಡಗಿದರು. 1927 ರಲ್ಲಿ, ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ಆದೇಶದ ಮೇರೆಗೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ 25 ಸಹವರ್ತಿಗಳೊಂದಿಗೆ ರಿವಾಲ್ವರ್ ಮತ್ತು ಮದ್ದುಗುಂಡುಗಳೊಂದಿಗೆ ಮರಳಿದರು. ಇದಾದ ನಂತರ, ಪರವಾನಗಿ ಪಡೆಯದೆ ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಆವರನ್ನು ಬಂಧಿಸಿದ ಕಾರಣ 5 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಸೆರೆಮನೆಯನ್ನೂ ಅನುಭವಿಸಬೇಕಾಯಿತು. ಇದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ಸಾವು ಮತ್ತು ಅವರ ಹುತಾತ್ಮತೆಯಿಂದ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ಪಡೆದು ಡಯರ್ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರತೀಕಾರವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸಿ, ಸೆರೆಮನೆಯಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆ ಹೊಂದಿದ ನಂತರ, ಕಾಶ್ಮೀರದ ಮಾರ್ಗವಾಗಿ ಭಾರತದಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಜರ್ಮನಿ ತಲುಪಿ ಅಲ್ಲಿಂದ ನೇರವಾಗಿ ಲಂಡನ್ನಿಗೆ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿ ಎಂಜಿನಿಯರ್ ಆಗಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಸುಮಾರು 6 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಡಯರ್ ಅವರ ಚಲನವಲನಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸತೊಡಗಿದರು. ಈ ಮಧ್ಯೆ ಬಂದೂಕನ್ನು ಕೊಂಡು ಕೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಅದನ್ನು ಬಳಸುವ ಕಲೆಯನ್ನು ಕರಗತ ಮಾಡಿಕೊಂಡರು.

ಮಾರ್ಚ್ 13, 1940 ರಂದು ಡ್ವೈರ್ ಲಂಡನ್‌ನ ಕ್ಯಾಕ್ಸ್ಟನ್ ಹಾಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಲು ಬರುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಂಡ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಪುಸ್ತಕವೊಂದರ ಒಳಗೆ ಬಂದೂಕಿನ ಆಕಾರದಲ್ಲಿ ಕೊರೆದು ಅದರೊಳಗೆ ಬಂದೂಕನ್ನು ಅಡಗಿಸಿಟ್ಟುಕೊಂದು ಆಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಮುಂದಿನ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿಯೇ ಕುಳಿತುಕೊಂಡರು. ಭಾಷಣವೆಲ್ಲವೂ ಮುಗಿದು ಇನ್ನೇನೂ ಅತಿಥಿಗಳೆಲ್ಲರೂ ಹೊರಡಬೇಕು ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ತಮ್ಮ ಬಂದೂಕಿನಿಂದ ಹಾರಿಸಿದ ಎರಡು ಗುಂಡು ನೇರವಾಗಿ ಡ್ವೈಯರ್‌ನ ಹೃದಯ ಮತ್ತು ಶ್ವಾಸಕೋಶಕ್ಕೆ ತಗುಲಿ ಡ್ವಯರಿನ ಪ್ರಾಣ ಪಕ್ಷಿ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಹಾರಿ ಹೋಗುವ ಮುಖಾಂತರ ಜಲಿಯನ್ ವಾಲಾ ಬಾಗ್ ನಲ್ಲಿ ಮರಣ ಹೊಂದಿದ್ದ ಅಮಾಯಕರ ಆತ್ಮಗಳಿಗೆ ಶಾಂತಿ ದೊರಕುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದರು ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್.

ಎಲ್ಲಾ ಆಪರಾಧಿಗಳಂತೆ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಅಲ್ಲಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸದೇ, ಬಹಳ ಧೈರ್ಯದಿಂದ ಬ್ರಿಟೀಷರ ಬಂಧನಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿ ಅಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಕಾಟಾಚಾರದ ವಿಚಾರಣೆಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಅಮಾಯಕ ಜನರನ್ನು ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿದ್ದ ಕಾರಣ ಅವರ ವಿರುದ್ಧ ನನಗೆ ದ್ವೇಷವಿತ್ತು ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ಅವರನ್ನು ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿದೆ. ಆವರು ನಿಜವಾದ ಅಪರಾಧಿಯಾಗಿದ್ದ ಕಾರಣ ಈ ಹತ್ಯೆಗೆ ಅವರು ಅರ್ಹರಾಗಿದ್ದರು. 21 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಹುದಿಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದ ಪ್ರತೀಕಾರವನ್ನು ನಾನಿಂದು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸಿದ ಸಂತೃಪ್ತಿ ಇದೆ. ನಾನು ಸಾವಿಗೆ ಹೆದರುವುದಿಲ್ಲ. ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಸಾಯುತ್ತಿರುವುದಕ್ಕೆ ನನಗೆ ಖುಷಿಯಿದೆ. ಬ್ರಿಟೀಷರ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಗೆ ತುತ್ತಾಗಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನರು ಸಾಯುತ್ತಿರುವುದು ನನಗೆ ಬೇಸರ ತರಿಸುತ್ತಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ನನ್ನ ತಾಯಿನಾಡಿನ ಸಲುವಾಗಿ ಮರಣಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಗೌರವವವನ್ನೇನು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅದು ನನ್ನ ಕರ್ತವ್ಯವೇ ಹೌದು ಎಂದು ದಿಟ್ಟವಾಗಿ ನುಡಿದು ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರನ್ನೇ ಬೆಚ್ಚುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದ ಧೀರ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್.

ನಿರೀಕ್ಷೆಯಂತೆಯೇ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರಿಗೆ ಅಲ್ಲಿನ ನ್ಯಾಯಾಲಯ ಮರಣದಂಡನೆ ವಿಧಿಸಿತು. ಗಾಂದಿಯವರು ಭಾರತದಲ್ಲಿ 21 ದಿವಸಗಳು ಮಾಡಿದ ಉಪವಾಸವನ್ನೇ ಕೊಂಡಾಡುವರಿಗೆ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಲಂಡನ್ನಿನ ಜೈಲಿನಲ್ಲಿ 42 ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಉಪವಾಸ ಮಾಡಿದ ವಿಷಯದ ಅರಿವೇ ಇಲ್ಲದಿರುವುದು ಈ ದೇಶದ ದೌರ್ಭ್ಯಾಗ್ಯ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರನ್ನು 1940 ರ ಜುಲೈ 31 ರಂದು ಅತ್ಯಂತ ಕ್ರೂರವಾಗಿ ಹಿಂಸಿಸಿ ಗಲ್ಲಿಗೇರಿಸಲಾಯಿತು.

ಯಥಾ ಪ್ರಕಾರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಡಯರ್ ಅವರ ಹತ್ಯೆಯನ್ನು ಖಂಡಿಸಿತು. ಬ್ರಿಟಿಷರು ಕೋಪಗೊಂಡಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ನೆಹರೂ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರನ್ನು ವಾಚಾಮಗೋಚರವಾಗಿ ನಿಂದಿಸಿದರು.

ಅವನೊಬ್ಬ ಹುಚ್ಚು ಮನುಷ್ಯ ಎಂದು ಗಾಂಧಿಯವರು ಹೇಳಿದರೇ,

ಅವನ ಕಾರ್ಯವು ಪ್ರಜ್ಞಾಶೂನ್ಯ ಕಾರ್ಯವಾಗಿತ್ತು ಎಂದು ನೆಹರು ಆಣಿ ಮುತ್ತನ್ನು ಉದುರಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ,

ನಾವು ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ಕೃತ್ಯವನ್ನು ಖಂಡಿಸುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಕ್ಷಮೆಯಾಚಿಸುತ್ತೇವೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನಮಗೆ ಶಿಕ್ಷೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಅಂದಿನ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸಿತ್ತು.

ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗೂ ಎರಡನೇ ಮಹಾಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಪಂಜಾಬ್ ರೆಜೆಮೆಂಟ್ ಸೈನಿಕರ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇದ್ದ ಕಾರಣ, ಈ ಪ್ರಕರಣವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿನದಾಗಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸದೇ ಆ ವಿಷಯವನ್ನು ತಣ್ಣಗಾಗಿಸಿತು. ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರನ್ನು ಲಂಡನ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಮಾಧಿ ಮಾಡುವ ಮುಖಾಂತರ ಇತರೇ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರಂತೆ ಅವರನ್ನು ಸಹಾ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮರೆತು ಬಿಡಲಾಯಿತು. ಈ ಕುರಿತಂತೆ ಯಾವುದೇ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿಯೂ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಿಳಿಸುವುದಿಲ್ಲ.

ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ಯಾನಂತರ 1974 ರಲ್ಲಿ ಅವರ ಅವಶೇಷಗಳನ್ನು ಹೊರತೆಗೆದು ಭಾರತಕ್ಕೆ ತಂದು ಇಲ್ಲಿ ಶಾಸ್ತ್ರೋಕ್ತವಾಗಿ ಅಂತ್ಯಕ್ರಿಯೆ ನಡೆಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಅವರ ಚಿತಾಭಸ್ಮವನ್ನು ಜಲಿಯನ್ ವಾಲಾ ಬಾಗ್‌ನಲ್ಲಿ ಇರಿಸಲಾಯಿತು. ಪಂಜಾಬ್ ಸರ್ಕಾರ ಉದಮ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರನ್ನು ಭಾರತೀಯ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳವಳಿಯ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ವ್ಯಕ್ತಿ ಎಂದು ಗುರುತಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಅವರನ್ನು ಶಹೀದ್-ಇ-ಅಜಮ್ ಸರ್ದಾರ್ ಉದಮ್ ಸಿಂಗ್ ಎಂದೂ ಕರೆದರು. (ಶಾಹೀದ್-ಇ-ಅಜಮ್,ಅಂದರೆ ಮಹಾನ್ ಹುತಾತ್ಮ) 1995 ಅಕ್ಟೋಬರ್ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಉತ್ತರಪ್ರದೇಶದ ಅಂದಿನ ಮಾಯಾವತಿ ಸರ್ಕಾರವು ಉತ್ತರಾಖಂಡದ ಒಂದು ಜಿಲ್ಲೆಯೊಂದಕ್ಕೆ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಹೆಸರನ್ನು ಇಡುವ ಮೂಲಕ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರಿಗೆ ಗೌರವವನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸಿದೆ.

ಕಾಕತಾಳೀಯದಂತೆ ಕೆಲವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಗಾಂಧಿ ಜಯಂತಿಯಂದೇ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ಕುರಿತಾದ ಹಿಂದಿ ಸಿನಿಮಾ ಕೂಡಾ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗಿ ಅವರ ತ್ಯಾಗ, ಬಲಿದಾನದ ಸ್ಪೂರ್ತಿದಾಯಕವಾದ ಕಥೆ ಎಲ್ಲರ ಹೃನ್ಮನಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದಿತ್ತು.

ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಈ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿನ ಜನರಿಗೆ ತಲುಪಿಸುವ ಮೂಲಕ ನಮ್ಮ ದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ಯ ಬಂದಿದ್ದು ಕೆಲ ಒಣ ಜನರ ಶಾಂತಿಯುತ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹದಿಂದಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ಇಂತಹ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಕ್ಷಾತ್ರತೇಜ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರರ ತ್ಯಾಗ ಮತ್ತು ಬಲಿದಾನಗಳಿಂದ ಎಂದು ನಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಿಳಿಯಲಿ. ಅದರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಪಠ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿಯೂ ಅಮೂಲಾಗ್ರವಾಗಿ ಬದಲಾಗಿ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ವೀರಪುರುಷರ ಕತೆಗಳು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸ್ಪೂರ್ತಿ ತುಂಬುವಂತಾಗಲಿ.

ಏನಂತೀರೀ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಗೂ ನಮ್ಮ ಕರ್ನಾಟಕದ ಕೊಡಗಿಗೂ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಅವಿನಾಭಾವ ಸಂಬಂಧ. ಇಂದಿಗೂ ಸಹಾ ಕೊಡಗಿನ ಬಹುತೇಕ ಕುಟುಂಬದ ಒಬ್ಬ ಸದಸ್ಯನಾದರೂ ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಯಲ್ಲಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಭಾರತದ ಪ್ರಥಮ ದಂಡನಾಯಕರಾಗಿದ್ದ ಫೀಲ್ಡ್ ಮಾರ್ಷಲ್ ಕಾರ್ಯಪ್ಪನವರೂ ಕೊಡಗಿನವರೇ. ಅವರಂತೆಯೇ ಭಾರತದ ಭೂಸೇನೆಯ ದಂಡನಾಯಕರಾಗಿದ್ದ, ಅಪ್ಪಟ ಕನ್ನಡಿಗ ಜನರಲ್  ಕೊಡಂದೆರ ಸುಬ್ಬಯ್ಯ ತಿಮ್ಮಯ್ಯನವರು ಅರ್ಥಾತ್ ಕೆ. ಎಸ್ ತಿಮ್ಮಯ್ಯನವರು 30 ಮಾರ್ಚ್ 1906ರಲ್ಲಿ ಕೊಡಗಿನ ಮಡಿಕೇರಿಯ ಆಗರ್ಭ ಶ್ರೀಮಂತ ಪ್ಲಾಂಟರ್ ಆಗಿದ್ದ ತಿಮ್ಮಯ್ಯ ಮತ್ತು  ಸೀತವ್ವ ದಂಪತಿಗಳ ಪುತ್ರನಾಗಿಜನನವಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಪೂರ್ಣ ಹೆಸರು ಕೊಡಂದೆರ ಸುಬ್ಬಯ್ಯ ತಿಮ್ಮಯ್ಯ ಎಂದಾದ್ದರಿಂದ ಸಣ್ಣದಾಗಿ      ಕೆ ಎಸ್ ತಿಮ್ಮಯ್ಯ ಮಾಡಿದ್ದರಿಂದ  ಆಪರೂಪಕ್ಕೆ ತಂದೆ ಮತ್ತು ಮಗ  ತಿಮ್ಮಯ್ಯ ಎಂಬ ಒಂದೇ ಹೆಸರಿನಿಂದ  ಪ್ರಸಿದ್ಧರಾದರು.

ತಿಮ್ಮಯ್ಯನವರು ತಮ್ಮ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಕೂನೂರು ಮತ್ತು  ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಬಿಶಪ್ ಕಾಟನ್ ಬಾಲಕರ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ  ಆರಂಭಿಸಿ ನಂತರ ದೆಹ್ರಾಡೂನಿನ ಪ್ರಿನ್ಸ್ ಆಫ್ ವೇಲ್ಸ್ ರಾಯಲ್ ಇಂಡಿಯನ್ ಮಿಲಿಟ್ರಿ ಕಾಲೆಜ್(ಈಗ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಇಂಡಿಯನ್ ಮಿಲಿಟ್ರಿ ಕಾಲೆಜ್)ನ್ನು ಸೇರಿದರು. ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಯ ಕಮಿಶನ್ ಹುದ್ದೆಗೆ ಸೇರಬೇಕಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿಯ ಪದವಿಯನ್ನು ಪಡೆಯುವುದು  ಅತ್ಯವಶ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಪದವಿ ಪಡೆದ  ಬಳಿಕ ಬ್ರಿಟನ್ನಿನ ರಾಯಲ್ ಮಿಲಿಟ್ರಿ ಅಕ್ಯಾಡೆಮಿ ಸ್ಯಾಂಡ್ಹರ್ಸ್ಟ್‌ಗೆ ತರಭೇತಿಗೆ ಆಯ್ಕೆಯಾದ  ಆರು ಮಂದಿ ಭಾರತೀಯರಲ್ಲಿ ತಿಮ್ಮಯ್ಯನವರೂ ಒಬ್ಬರಾಗಿದ್ದರು ಎನ್ನುವುದು ಗಮನಾರ್ಹ.

ಅಲ್ಲಿ ತರಬೇತಿ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಮುಗಿಸಿ1926ರಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಶ್ ಇಂಡಿಯನ್ ಆರ್ಮಿಯಲ್ಲಿ ಕಮಿಶನ್ ಹುದ್ದೆಯನ್ನು ಪಡೆದು ನಂತರ ತಮ್ಮ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದಿಂದ ಸೇನೆಯಲ್ಲಿ ಹಂತ ಹಂತವಾಗಿ ವಿವಿಧ ಭಡ್ತಿಗಳನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಾ. 1928ರಲ್ಲಿ ಲೆಫ್ಟಿನಂಟ್ ಆಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ, 1930ರಲ್ಲಿ ರೆಜಿಮೆಂಟಲ್ ಅಡ್ಜಟಂಟ್ ಆಗಿ ನೇಮಕಗೊಂಡರು. ತಿಮ್ಮಯ್ಯನವರು ತಮ್ಮ ಯುದ್ಧ ಚಾತುರ್ಯವನ್ನು ವಾಯವ್ಯ ಗಡಿನಾಡಿನ (ಅಂದರೆ ಈಗಿನ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ) ರಣರಂಗದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಬಂಡುಕೋರ ಪಠಾಣ್ ಪಂಗಡಗಳ ವಿರುದ್ಧದ ಕದನದಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮಪಡಿಸಿಕೊಂಡರು. ಫೆಬ್ರವರಿ 1935ರಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಆದರು. ಮರುವರ್ಷ ಚೆನ್ನೈಯಲ್ಲಿರುವ ಯೂನಿವರ್ಸಿಟಿ ಟ್ರೈನಿಂಗ್ ಕೋರ್‌ನಲ್ಲಿ ಅಡ್ಜಟಂಟ್ ಆಗಿ ನೇಮಕಗೊಂಡು, ಭಾರತೀಯ ಸೈನ್ಯಕ್ಕೆ  ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುವ ನವ ತರುಣರಿಗೆ ಉತ್ತಮ ಸೈನಿಕನಾಗಿರ ಬೇಕಾದ  ಜೀವಂತ ನಿದರ್ಶನಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಅನುಭವದ ಮೂಲಕ ಬೋಧಿಸಿದರು.

ಎರಡನೇ ಮಹಾ ಯುದ್ಧದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸಿಂಗಪುರದಲ್ಲಿಯೂ ಕೆಲಕಾಲ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ ನಂತರ 1941ರಲ್ಲಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹಿಂದಿರುಗಿ,  ಆಗ್ರಾದ ಹೊಸ ಹೈದ್ರಾಬಾದ್ ರೆಜಿಮೆಂಟಲ್ ಸೆಂಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ಸೆಕಂಡ್-ಇನ್-ಕಮಾಂಡರ್ ಆಗಿ ಭಢ್ತಿ ಪಡೆದರು. ಫೆಬ್ರವರಿ 1943ರಲ್ಲಿ ಮೇಜರ್ ಆಗಿ ಬಡ್ತಿ ಪಡೆದು ಅವರು 25ನೇ ಇಂಡಿಯನ್ ರೆಜಿಮೆಂಟಿನಲ್ಲಿ ಆ ಹುದ್ದೆಯನ್ನಲಂಕರಿಸಿದ ಪ್ರಥಮ ಅಧಿಕಾರಿಯಾದರು.

ಮೇ 1944ರಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಲೆಫ್ಟಿನಂಟ್ ಕರ್ನಲ್ ಆಗಿ ಬಡ್ತಿ ನೀಡಿ, ಎರಡನೇ ವಿಶ್ವ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಜಪಾನೀ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಬರ್ಮಾದಲ್ಲಿ ಎದುರಿಸಲು ತಿಮ್ಮಯ್ಯನವರ ಸೇನೆಯನ್ನು ಕಳುಹಿಸಲಾಯಿತು.  ಬರ್ಮಾದ ಮಾಂಗ್ದಾ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಅದ್ವಿತೀಯ ಶೌರ್ಯ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಿ ಹೋರಾಡಿ, ಜಪಾನೀ ಸೈನ್ಯದ ರಕ್ಷಣಾ ರೇಖೆಯನ್ನು ಚಾಣಾಕ್ಷತನದಿಂದ ಭೇದಿಸಿ ಒಳನುಗ್ಗಿ ಹಿಲ್ 009 ಎಂದು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದ್ದ ಭೂಪ್ರದೇಶವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡರು. ತರುವಾಯ ಜಪಾನೀ ಸೈನ್ಯವು ಮೊದಲು ಸಿಂಗಪುರದಲ್ಲಿ ಆಮೇಲೆ ಫಿಲಿಪೈನ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಶರಣಾದಾಗ ತಿಮ್ಮಯ್ಯನವರು ಆ ಎರಡೂ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಶ್-ಭಾರತದ ಪ್ರತಿನಿಧಿಯಾಗಿ ಸಂಧಾನಪತ್ರಗಳಿಗೆ ರುಜು ಮಾಡಿದರು.

ಬರ್ಮಾ ಯುದ್ಧದ ಧೈರ್ಯ, ಪರಾಕ್ರಮ ಹಾಗೂ ಚಾಣಾಕ್ಷತನಕ್ಕೆ ತಿಮ್ಮಯ್ಯನವರಿಗೆ ಡಿಸ್ಟಿಂಗ್ವಿಶ್ಡ್ ಸರ್ವಿಸ್ ಆರ್ಡರ್ (DSO) ಇತ್ತು ಗೌರವಿಸಲಾಯಿತು. ತದನಂತರ ಅವರನ್ನು 36ನೇ ಬ್ರಿಟಿಶ್ ಬ್ರಿಗೇಡಿನ ಆಜ್ಞಾಧಿಕಾರಿಯ ಹುದ್ದೆಯನ್ನಿತ್ತರು. ಅದುವರೆಗೂ ಬರೇ ಆಂಗ್ಲರಿಗೇ ಮೀಸಲಾಗಿದ್ದ ಈ ಪದವಿಯನ್ನು ಪಡೆದ ಮೊದಲ ಭಾರತೀಯ ಎಂಬ ಹೆಗ್ಗಳಿಕೆ ತಿಮ್ಮಯ್ಯನವರದಾಗಿತ್ತು.

7ನೇ ಮೇ 1957ರಂದು ತಿಮ್ಮಯ್ಯನವರು ಭಾರತೀಯ ಭೂಸೈನ್ಯದ 6ನೇ ಮುಖ್ಯಸ್ಥನಾಗಿ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ವಹಿಸಿಕೊಂಡರು.1959ರಲ್ಲೇ ಭಾರತ-ಚೀನಾ ಯುದ್ಧದ ಮುನ್ಸೂಚನೆಯಿದ್ದು, ಅದಕ್ಕೆ ಭಾರತೀಯ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಸಜ್ಜುಗೊಳಿಸಬೇಕೆಂಬ ತಿಮ್ಮಯ್ಯನವರ ಸಲಹೆಯನ್ನು ಆಗಿನ ರಕ್ಷಣಾ ಮಂತ್ರಿ ವಿ ಕೆ ಕೃಷ್ಣ ಮೆನನ್ ತಳ್ಳಿಹಾಕಿದ್ದನ್ನು ಪ್ರತಿಭಟಿಸಿ ತಿಮ್ಮಯ್ಯನವರು ಅಂದಿನ ಪ್ರಧಾನಿಗಳಾಗಿದ್ದ ನೆಹರು ಬಳಿ ರಾಜಿನಾಮೆಯನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸಿದ್ದರು. ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ಮಾಡಿ ತಿಮ್ಮಯ್ಯನವರ ಮನವೊಲಿಸಿ ರಾಜೀನಾಮೆಯನ್ನು ಹಿಂತೆಗೆಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ನೆಹರುರವರು ಮಾಡಿದರೂ, ಅವರ ಅಲಿಪ್ತ ನೀತಿ ಮತ್ತು ವಿಶ್ವನಾಯಕನಾಗುವ ನೆಹರು ಅವರ ತೆವಲಿನಿಂದಾಗಿ ತಿಮ್ಮಯ್ಯನವ್ವರ  ಸಲಹೆ-ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ಕಾರ್ಯಗತ ಮಾಡದೇ ಕಸದ ಬುಟ್ಟಿಗೆ ಎಸೆದು ಬಿಟ್ಟರು. ಈ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ 35 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಸೈನ್ಯದಲ್ಲಿ  ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ ನಂತರ 7ನೇ ಮೇ 1961ರಲ್ಲಿ ತಿಮ್ಮಯ್ಯನವರು ನಿವೃತ್ತರಾದರು. ನೆಹರು ಹಿಂದಿ ಚೀನೀ ಬಾಯಿ ಬಾಯಿ ಎನ್ನುವ ಜಪದಲ್ಲೇ ಇದ್ದಾಗ ಚೀನಾದವರು ಏಕಾ ಏಕಿ ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ಅಕ್ರಮಣ ಮಾಡಿ ಸಾವಿರಾರು ಚದುರ ಆಡಿಗಳಷ್ಟು ಭೂಭಾಗವನ್ನು ಕಬಳಿಸಿದ್ದು ಈಗ ಇತಿಹಾಸ.

ತಿಮ್ಮಯ್ಯನವರ ಸೇವೆಯನ್ನು ಗುರುತಿಸಿದ ಸಂಯುಕ್ತ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳು ಭಾರತೀಯ ಸೈನ್ಯದಿಂದ ಅವರು ನಿವೃತ್ತರಾದ ನಂತರವೂ ಸೈಪ್ರಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಂಯುಕ್ತ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳ ಸೇನೆಯ ಆಧಿಪತ್ಯವನ್ನು ವಹಿಸಿ ಜುಲೈ 1964ರಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು  ಅಲ್ಲಿನ ಅತ್ಯಂತ ವಿಸ್ಪೋಟಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಸೂಕ್ತವಾಗಿ ಬಗೆಹರಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ತುರ್ಕಿಯ ವಿದೇಶಾಂಗ ಸಚಿವರು , ಅವರ ಬೌದ್ಧಿಕ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ ಮತ್ತು ಅಚಲ ನಿಷ್ಪಕ್ಷಪಾತದಿಂದ ಶಾಂತಿಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ ಅತಿಮಾನುಷ ಪ್ರಯತ್ನ’ವನ್ನು ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಶ್ಲಾಘಿಸಿದ್ದರು. ಗ್ರೀಕ್ ಸರ್ಕಾರವೂ ಸಹಾ ಅವರ ಚಾರಿತ್ರ್ಯಬಲ, ವಾಸ್ತವವಾದಿತ್ವ ಮತ್ತು ನ್ಯಾಯಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಹೊಗಳಿ ಗೌರವಿಸಿತ್ತು.

ಅಲ್ಲಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ತಮ್ಮ ವಯೋಸಹವಾಗಿ  18ನೇ ಡಿಸೆಂಬರ್ 1965ರಂದು ನಿಧನರಾದಾಗ ಸಕಲ ಗೌರವದೊಂದಿಗೆ ಅವರ ಪಾರ್ಥೀವ ಶರೀರವನ್ನು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ತಂದು ಅಂತಿಮ ಸಂಸ್ಕಾರ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಒಬ್ಬ ದೇಶಭಕ್ತ ನಿಷ್ಟಾಂವತ ಯೋಧನಿಗೆ ಗೌರವವನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸಲಾಯಿತು.

ಇಂತಹ ವೀರಯೋಧನ ಜನ್ಮದಿನಾಚರಣೆಯನ್ನು ಆರ್ಥಪೂರ್ವವಾಗಿ ಅಚರಿಸಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ವಿದ್ಯಾರಣ್ಯಪುರದ ತ್ರಿಧಾರ ಕಮ್ಯೂನಿಟಿ ಡೆವಲಪ್ಮೆಂಟ್ ಸೊಸೈಟಿ ಸಂಸ್ಥೆ, ಕೊರೋನಾದಿಂದಾಗಿ ಬ್ಲಡ್ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಗಳಲ್ಲಿ ರಕ್ತದ ಕೊರತೆ ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿ, ಆರೋಗ್ಯ ಭಾರತಿಯ ಸಹಭಾಗಿತ್ವದಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾಪುರದ ಶ್ರೀ ಇಗುತಪ್ಪ ಕೊಡವ ಕ್ಷೇಮಾಭಿವೃದ್ಧಿ ಸಂಘದಲ್ಲಿ ದಿನಾಂಕ 10.4.2021 ಶನಿವಾರ ರಕ್ತದಾನ ಶಿಬಿರವನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸಿದ್ದರು.

ರೆಡ್ ಕ್ರಾಸ್ ಸಂಸ್ಥೆಯವರು ತಮ್ಮ ಸಿಬ್ಬಂಧಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಕಲ ಸಲಕರಣೆಗಳೊಂದಿಗೆ ನಿಗಧಿತ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಆಗಮಿಸಿದ್ದರು.  ಬಿಬಿಎಂಪಿ ವಾರ್ಡ್ ನಂ. 10ರ ಮಾಜೀ ಸದಸ್ಯ ಪಿಳ್ಳಪ್ಪನವರ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ,  ಕೊಡವ ಸಮಾಜದ ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾದ ಶ್ರೀ ಪುಣಚ್ಚ ಅವರ ಅಮೃತಹಸ್ತದಲ್ಲಿ ದೀಪವನ್ನು ಬೆಳಗುವ ಮೂಲಕ ರಕ್ತದಾನ ಶಿಬಿರ ಆರಂಭವಾಗಿ ಉತ್ತಮ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಯಂ ಪ್ರೇರಿತರಾಗಿ ರಕ್ತದಾನಿಗಳು ಬಂದು ಶಿಬಿರವನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಗೊಳಿಸಿದರು.

ರಕ್ತದಾನ ಮಾಡಲು ಅತ್ಯಂತ ಉತ್ಸಾಹಿತರಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದ ಅನೇಕ ಮಾತೆಯರಿಗೆ ಹಿಮೋಗ್ಲೋಬಿನ್ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಕಾರಣ ರಕ್ತವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಬೇಸರ ಪಟ್ಟುಕೊಂಡರೇ, ಇನ್ನೂ ಅನೇಕರು ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ಕೋವಿಡ್ ಲಸಿಕೆ ಹಾಕಿಸಿಕೊಂಡ ಪರಿಣಾಮ ರಕ್ತವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಹುಸಿ ಮುನಿಸನ್ನು ವ್ಯಕ್ತ ಪಡಿಸಿದ್ದು ಗಮನಾರ್ಹವಾದ ವಿಷಯವಾಗಿತ್ತು.

ರಕ್ತದಾನ ಮಾಡಿದವರಿಗೆ ಹಣ್ಣಿನ ರಸ ಮತ್ತು ಸರ್ಟಿಫಿಕೇಟ್ ಅಲ್ಲದೇ ಲಘು ಉಪಹಾರದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನೂ ಮಾಡಲಾಗಿತ್ತು. ರಕ್ತದಾನಿಗಳ ಜೊತೆ ಬಂದವರಿಗೂ ಮತ್ತು ವಿವಿಧ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ರಕ್ತದಾನ ಮಾಡಲಾಗದೇ ಬೇಸರಗೊಂಡಿದ್ದವರಿಗೂ ಸಹಾ ಆಯೋಜವರು ಬಲವಂತದಿಂದ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಾ ಉಪಹಾರವನ್ನು ಉಣಬಡಿಸಿ ಕಳುಹಿಸಿದ್ದದ್ದು ಮೆಚ್ಚುಗೆಯ ಅಂಶವಾಗಿತ್ತು.

ರಾಷ್ಟ್ರಕ್ಕಾಗಿ ತಮ್ಮ ಇಡೀ ಜೀವನವನ್ನೇ ತ್ಯಾಗ ಮಾಡಿದಂತಹ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಈ ರೀತಿಯಾದ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾದ ಮತ್ತು ಕೃತಜ್ಞತಾಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಆಚರಿಸಿದ ಆಯೋಜಕರ ಚಿಂತನೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಅನುಕರಣಿಯ ಮತ್ತು ಶ್ಲಾಘನೀಯ.

ಏನಂತೀರೀ?

ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಇವತ್ತು ಜನವರಿ 25, ನೇತಾಜಿ ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್ ಅವರ ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನ. ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಹಬ್ಬ ಆಚರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವರು ಬದುಕಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅವರ ಆಯಸ್ಸು ಇನ್ನಷ್ಟು ವೃದ್ದಿಯಾಗಲಿ ಎಂದು ವರ್ಧಂತಿ ಆ‍ಚರಿಸುತ್ತೇವೆ. ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಆವರು ಮೃತಪಟ್ಟಿದ್ದಲ್ಲಿ ಜಯಂತಿಯನ್ನು ಆಚರಿಸುತ್ತೇವೆ. ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್ ಅವರ 125 ನೇ ಜನ್ಮದಿನದಂದು ಅದನ್ನು ವರ್ಧಂತಿ ಕರೆಯಬೇಕೋ ಇಲ್ಲವೇ ಜಯಂತಿ ಎಂದು ಹೇಳಬೇಕೋ ಎಂಬ ಜಿಜ್ಞಾಸೆ ಬಹಳ ವರ್ಷಗಳಿಂದಲೂ ನನಗೆ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಬಹುಶಃ ಇಂತಹ ಜಿಜ್ಞಾಸೆ ಹಲವಾರು ಜನರಿಗೆ ಕಾದಿರುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಪ್ರಸಕ್ತ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ಈ ವರ್ಷದಿಂದ ನೇತಾಜಿ ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್ ಅವರ ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನವನ್ನು ಪರಾಕ್ರಮ ದಿನವೆಂದು ಆಚರಿಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿರುವುದು ಅತ್ಯಂತ ಸಮಂಜಸ ಮತ್ತು ಅಪ್ಯಾಯಮಾನ ವೆನಿಸುತ್ತದೆ.

ರಾಷ್ಟ್ರಕ್ಕೆ ನೇತಾಜಿಯವರ ಅದಮ್ಯ ಮನೋಭಾವ ಮತ್ತು ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ಸೇವೆಯನ್ನು ಗೌರವಿಸುವ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಚಿರಕಾಲವೂ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಲುವಾಗಿ, ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಇಂದಿನ ಯುವಕರಿಗೆ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ನೀಡುವ ಸಲುವಾಗಿ ಈ ವರ್ಷದಿಂದ ಪ್ರತಿ ವರ್ಷವೂ ಜನವರಿ 23 ರಂದು ಪರಾಕ್ರಮ ದಿನ ಎಂದು ಆಚರಿಸಲು ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರ ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ. ಎಂತಹ ಪ್ರತಿಕೂಲ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಧೈರ್ಯದಿಂದ ವರ್ತಿಸಿದ ನೇತಾಜಿಯವರ ಮಾದರಿಯಲ್ಲೇ ದೇಶಭಕ್ತಿಯ ಉತ್ಸಾಹವನ್ನು ತುಂಬುವ ಉದ್ದೇಶ ಇದರ ಹಿಂದಿರುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ.

ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಾವು ಎರಡು ರೀತಿಯ ನಾಯಕರುಗಳನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ಒಬ್ಬರು ಬ್ರಿಟೀಷರ ವಿರುದ್ಧ ಹಾವೂ ಸಾಯಬಾರದು ಕೋಲೂ ಮುರಿಯಬಾರದು ಎನ್ನುವಂತೆ ಸ್ವತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಸಾತ್ವಿಕವಾದ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಬ್ರಿಟೀಷ್ ಸರ್ಕಾರದ ಸೆರೆಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಬಂಧಿತರಾಗಿ ಐಶಾರಾಮ್ಯಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತಾ ಹೊರತೆ ತಾವು ದೇಶದ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ತ್ಯಾಗ ಬಲಿದಾನಗಳನ್ನು ಗೈಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವರು, ದೇಶದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟೀಷರ ವಿರುದ್ಧವೇ ಹೋರಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ಮೊದಲನೇ ಮತ್ತು ಎರಡನೇ ಮಹಾಯುದ್ದದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಪತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿಯೇ ಅದೇ ಬ್ರಿಟೀಷರ ಪರವಾಗಿಯೇ ಭಾರತೀಯರು ಹೋರಾಟಬೇಕೆಂದು ಕರೆಕೊಡುವವರು ಒಂದು ರೀತಿಯ ನಾಯಕರುಗಳಾದರೇ, ಮತ್ತೊಬ್ಬರು ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ನಿರ್ಭಿಡೆ ಮತ್ತು ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ತ್ಯಾಗಿಗಳು. ಇವರ ಬಳಿ ಒಳಗೊಂದು ಹೊರಗೊಂದು ಮಾತೇ ಇಲ್ಲಾ. ಇವರದ್ದೇನಿದ್ದರೂ ಏಕ್ ಮಾರ್ ದೋ ತುಕುಡಾ ಮಾದರಿಯ ನಾಯಕರುಗಳು. ಶತಾಯಗತಾಯ ಬ್ರಿಟೀಷರನ್ನು ಭಾರತಿಂದ ಹೊರಗೆ ಹಾಕಲು ಉಗ್ರವಾದ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದವರು. ಈ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿೆ ಎಂತಹ ತ್ಯಾಗ ಮತ್ತು ಬಲಿದಾನಕ್ಕೂ ಹೆದರದ ಕೆಚ್ಚದೆಯ ವೀರ ಪರಾಕ್ರಮಿಗಳು. ಈ ರೀತಿಯ ಎರಡನೇ ಸಾಲಿಗೆ ಸೇರುವ ನಾಯಕರುಗಳಲ್ಲಿ ನಿಸ್ಸಂದೇಹವಾಗಿ ನೇತಾಜಿ ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್ ಅವರು ಅಗ್ರಗಣ್ಯರಾಗುತ್ತಾರೆ ಹಾಗಾಗಿ ಅವರ ಜನ್ಮದಿನವನ್ನು ಪರಾಕ್ರಮ ದಿನ ಎಂದು ಕರೆದಿರುವುದು ಅತ್ಯಂತ ಸೂಕ್ತ ಮತ್ತು ವಸ್ತುನಿಷ್ಟ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.

ಇಂತಹ ಲಕ್ಷಾಂತರ ವೀರ ಶೂರ ಪರಾಕ್ರಮಿಗಳ ಉಗ್ರ ಹೋರಾಟಗಳನ್ನು ತಾಳಲಾರದ ಬ್ರಿಟೀಷರು ಕಡೆಗೂ ಭಾರತದಿಂದ ಹೊರಹೋಗಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಕೆಲ ಪಟ್ಟಭದ್ರ ಸ್ವಹಿತಾಸಕ್ತಿ ನಾಯಕರುಗಳು ಬಾರೀ ಶ್ರಮವಹಿಸಿ ಗೆದ್ದಲು ಕಟ್ಟಿದ ಹುತ್ತದಲ್ಲಿ ಹಾವೊಂದು ಬಂದು ಸೇರಿಕೊಂಡು ಅದೇ ಗೆದ್ದಲು ಹುಳವನ್ನು ತಿಂದು ನಾಶ ಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಹುತ್ತವನ್ನೇ ತನ್ನದೆಂದು ಆಕ್ರಮಣ ಮಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಈ ಎಲೆಮರೆಕಾಯಿಗಳ ಉಗ್ರ ಹೋರಾಟವನ್ನೇ ಅತಿಕ್ರಮಣ ಮಾಡಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಂದಿದ್ದೇ ನಮ್ಮಂತಹವರ ಹೋರಾಟದ ಫಲ ಎಂದೇ ಬಿಂಬಿಸಿ, ಜನರನ್ನು ನಂಬಿಸಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಾನಂತರ ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಅಂತಸ್ತು ಮತ್ತು ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದ್ದು ಅಕ್ಷಮ್ಯ ಅಪರಾಧ ಎಂದರೂ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು.

ನೀವು ನನಗೆ ರಕ್ತ ಕೊಡಿ… ನಾನು ನಿಮಗೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ. ಎಂದು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳವಳಿಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಕರೆ ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಅದೆಷ್ಟೋ ಯುವಕರಿಗೆ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ತುಂಬಿದಲ್ಲದೇ, ತಮ್ಮ ಈ ರೀತಿಯ ಸಿಡಿಲಬ್ಬರದ ಮಾತುಗಳಿಂದ ದೇಶದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ನಾಗರೀಕರಲ್ಲೂ ದೇಶ ಪ್ರೇಮದ ಕಿಚ್ಚು ಜಾಗೃತಗೊಳಿಸಿದ ಕೆಚ್ಚೆದೆಯ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸೇನಾನಿ ನೇತಾಜಿ ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್ 1897 ಜನವರಿ 23ರಂದು ಒಡಿಶಾದ ಕಟಕ್‌ ನಗರದಲ್ಲಿ ಜಾನಕಿನಾಥ್‌ ಬೋಸ್‌ ಮತ್ತು ಪ್ರಭಾವತೀ ದೇವಿ ದಂಪತಿ ಪುತ್ರನಾಗಿ ಜನಿಸಿ. ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿಯೇ ಸ್ವಾಮೀ ವಿವೇಕಾನಂದರ ಆದರ್ಶಗಳಿಗೆ ಮನಸೋತು ತಮ್ಮ ಪದವಿಯ ನಂತರ ಐ.ಸಿ.ಎಸ್ ಪರೀಕ್ಷೆಗಾಗಿ ಇಂಗ್ಲೆಂಡಿಗೆ ಪಯಣಿಸಿ, ನಾಲ್ಕನೇ ಸ್ಥಾನಿಗರಾಗಿ ಐ.ಸಿ.ಎಸ್ ಪದವಿಯನ್ನು ಗಳಿಸಿದರೂ.ವಿದೇಶೀ ನೌಕರಿ ಒಲ್ಲೆ ಎಂದು ಗಳಿಸಿದ್ದ ಐ.ಸಿ.ಎಸ್. ಪದವಿಯನ್ನು ದಿಕ್ಕರಿಸಿ ಮಹಾತ್ಮಾ ಗಾಂಧಿಯವರನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಂಗ್ರಾಮದ ಹೋರಾಟಾಲ್ಲಿ ಸಕ್ರೀಯವಾಗಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಭಾರತದ ಅಪ್ರತಿಮ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರಾಗಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿದ್ದರು.

ಆದರೆ ನೆಹರು ಮತ್ತು ಬೋಸರ ಆಯ್ಕೆಯಲ್ಲಿ ಗಾಂಧಿಯವರು ತಮ್ಮ ಅಜ್ಞಾಪಾಲಕರು ಮತ್ತು ನಸುಗುನ್ನಿಯಂತಹ ಸ್ವಭಾವದವರಾಗಿದ್ದ ನೆಹರು ಅವರನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಈ ದೇಶದ ದೌರ್ಭ್ಯಾಗ್ಯವಾಗಿ ಇದೇ ನೆಹರೂವಿನ ಸ್ವಾರ್ಥ ಮತ್ತು ದ್ವೇಷಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾದ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್, ಸಾವರ್ಕರ್, ಪಟೇಲ್ ಮುಂತಾದ ನಾಯಕರುಗಳ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಸುಭಾಷರು ಸೇರಿಹೋದದ್ದು ಈ ದೇಶದ ದೌರ್ಭಾಗ್ಯವೇ ಸರಿ. ಗಾಂಧಿಯವರನ್ನು ತಮ್ಮ ಪರಮೋಚ್ಚ ನಾಯಕ ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ, ಗಾಂಧಿಯವರ ಅಹಿಂಸಾ ತತ್ವವನ್ನು ಬಹಳವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸುತ್ತಾ ತಮ್ಮ ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿಯೂ ಮನೋಭಾವನೆಯಿಂದಾಗಿ ಸುಭಾಷರು ಸಹಜವಾಗಿ ಗಾಂಧಿಯವರ ಅಸಹನೆ, ಅಸಮಾಧಾನ ಮತ್ತು ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯಕ್ಕೆ ಒಳಗಾದಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಇದರಿಂದ ಅಸಮಧಾನಗೊಂಡು ಕಡೆಗೆ ತಮ್ಮ ಐಎನ್ಎ ಸೇನೆಗಾಗಿ ಸೈನಿಕರನ್ನು ಒಟ್ಟು ಗೂಡಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ದೇಶದಿಂದಲೇ ಹೊರಹೋಗಿದ್ದು ಒಂದು ರೀತಿಯ ದೌರ್ಭಾಗ್ಯ ಮತ್ತು ಸೌಭಾಗ್ಯವೇ ಎಂದು ಹೇಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

ಗಾಂಧಿಯವರು ತಮ್ಮ ಸಿದ್ಧಾಂತಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ಎರಡನೇ ಮಹಾಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಬ್ರಿಟೀಷರ ಪರವಾಗಿ ಹೋರಾಟಕ್ಕಿಳಿಸಿದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ಶತ್ರುವಿನ ಶತ್ರು ಮಿತ್ರ ಎಂಬ ನೀತಿಯಂತೆ ನೇತಾಜಿಯವರು ಜರ್ಮನಿಯ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿ ಹಿಟ್ಲರ್ ಮತ್ತು ಇಟಲಿಯ ನಾಯಕ ಮುಸಲೋನಿಯನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಿ ಬ್ರಿಟೀಷರ ವಿರುದ್ದ ಹೋರಾಡಲು ಅವರ ಸಹಾಯಹಸ್ತವನ್ನೂ ಚಾಚಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಜಪಾನಿನ ಸಹಕಾರದೊಂದಿಗೆ ಬ್ರಿಟೀಷರ ವಿರುದ್ಧ ಹೊಸ ಸೈನ್ಯ ಕಟ್ಟಿ ಹೋರಾಡಿ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ಸನ್ನೂ ಗಳಿಸಿದ್ದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಶ್ಲಾಘನೀಯವಾದ ಸಾಧನೆಯೇ ಸರಿ.

ಸುಭಾಷರು ಸಾವರ್ಕರ್ ಅವರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾದ ಸಂದರ್ಭ ಹೇಗಿತ್ತೆಂದರೆ, ನರೇಂದ್ರರಿಗಾಗಿ ಪರಮಹಂಸರು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗಿತ್ತಂತೆ. ನೀನು ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ನನ್ನ ಬಳಿ ಬಂದೇ ಬರುತ್ತೀಯೇ ಎಂದು ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಇಷ್ಟೇಕೆ ತಡ ಮಾಡಿ ಬಂದೆ ಎಂದು ರಾಮಕೃಷ್ಣರು ಕೇಳಿದಂತೆಯೇ ಸಾವರ್ಕರ್ ಅವರೂ ಸಹಾ ಸುಭಾಷರನ್ನು ಕೇಳಿ, ನಿನ್ನ ಧ್ಯೇಯೊದ್ದೇಶಗಳೇನು ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗ, ಭಾರತದಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಬ್ರಿಟೀಶರ ಮೂರ್ತಿಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತೊಗೆಯಬೇಕೆಂದು ಸಂಕಲ್ಪ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ ಎಂದರಂತೆ ಸುಭಾಷರು. ಸುಭಾಷರ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳಿದ ಸಾವರ್ಕರ್ ನಗುತ್ತಾ, ಅಯ್ಯೋ ಪೆದ್ದಾ, ಬ್ರಿಟೀಷರ ಮೂರ್ತಿಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತೊಗೆದರೆ ಮತ್ತೊಂದು ಮೂರ್ತಿಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುತ್ತಾರೆ ಈ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ನೂರಾರು ಜನರು ಸಿಗುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ನಿನಗೆ ಬ್ರಿಟೀಷರನ್ನೇ ದೇಶದಿಂದ ಕಿತ್ತೊಗೆಯುವ ಶಕ್ತಿಯಿದೆ. ಅಂತಹ ಮಹೋನ್ನತ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೋ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಸಶಕ್ತ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಕಟ್ಟು ಎಂದು ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿದ್ದೇ ಮುಂದೆ ಸುಭಾಷರಿಗೆ ಐ.ಎನ್.ಎ. ಕಟ್ಟಲು ಮೂಲ ಪ್ರೇರಣೆಯಾಗಿತ್ತು.

ಹೀಗೆ ಬೋಸರ ಜನಪ್ರಿಯತೆ ಹೆಚ್ಚುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ನೆಹರು, ಬೋಸರನ್ನು ಇದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಮುಂದುವರೆಯಲು ಬಿಟ್ಟಲ್ಲಿ ಇವರು ತಮ್ಮ ಪ್ರತಿಸ್ಪರ್ಧಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ದುರಾಲೋಚನೆಯ ದೂರಾಲೋಚನೆಯಿಂದಾಗಿ ಸುಭಾಷರ ಬಗ್ಗೆ ಗಾಂಧಿಯವರಿಗೆ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ ಮೂಡಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯೂ ಆದರು.

ಗಾಂಧಿಯವರು ಉತ್ತಮ ಸಾಧನೆಗಾಗಿ ಗುರಿ ಮತ್ತು ಮಾರ್ಗ ಎರಡೂ ಮುಖ್ಯ. ಉತ್ತಮ ಗುರಿ ತಲುಪಲು ಉತ್ತಮ ಮಾರ್ಗವೂ ಮುಖ್ಯ ಎಂಬ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ನಂಬಿದದ್ದರೆ, ಸುಭಾಷರು, ಉತ್ತಮ ಗುರಿಯ ಸಾಧನೆಗಾಗಿ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಮಾರ್ಗ ಅನುಸರಿಸಿಯಾದರೂ ಸರಿ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಗುರಿ ತಲುಪುವುದು ಮುಖ್ಯ ಎಂದೇ ಭಾವಿಸಿದ್ದರು.

ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ಮು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಪರಿಹರಿಸದೇ ಅಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಒಂದು ಪರಿಹಾರವನ್ನು ಸೂಚಿಸಿ ದೀರ್ಘಾವದಿಯ ಪರಿಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಮುಂದೂಡುವುದು ಗಾಂಧಿಯವರ ಮಾರ್ಗವಾದರೇ, ಸುಭಾಷರು, ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಕಂಡ ತಕ್ಷಣವೇ ಅದಕ್ಕೊಂದು ಶಾಶ್ವತವಾದ ಪರಿಹಾರವನ್ನು ನೀಡಿ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಿ ಮುಂದಿನ ಸಮಸ್ಯೆಯತ್ತ ಗಮನ ಹರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.

ಬಹುತೇಕರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ವಿಷಯವೇನೆಂದರೆ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್‌ನ ಸಂಘದ ಧ್ಯೇಯ – ಅನುಶಾಸನ ಕಾರ್ಯ ಪದ್ಧತಿ ಕುರಿತಾಗಿ ಅನೇಕರು ಶ್ಲಾಘಸುತ್ತಿದ್ದದ್ದನ್ನು ಕೇಳಿ ಅದನ್ನು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿ ನೋಡಲೆಂದೇ, 1938ರಲ್ಲಿ ಸಂಘ ಶಿಕ್ಷಾವರ್ಗ ಶಿಬಿರಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ಮಾಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದರೂ ಕಾರಣಾಂತರಗಳಿಂದ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಭೇಟಿ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಮುಂದೆ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಪದವಿಗಾಗಿ ನಡೆದ ಪ್ರಪ್ರಥಮ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಡಾ|| ಪಟ್ಟಾಭಿ ಸೀತಾರಾಮಯ್ಯರ ವಿರುದ್ಧ 215 ಮತಗಳ ಗೆಲುವನ್ನು ಸಾಧಿಸಿ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಪಟ್ಟವನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಿದರೂ, ಸುಭಾಷ್ ಅವರ ವಿರುದ್ಧ ಹಲವಾರು ಟೀಕೆಗಳು, ಅನಗತ್ಯ ಋಣಾತ್ಮಕ ಮಾತುಗಳಿಂದ ಬೇಸತ್ತು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ಗೆ ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡಿ ೧೯೪೦ ರಲ್ಲಿ ಫಾರ್‌ವರ್ಡ್ ಬ್ಲಾಕ್ ಸ್ಥಾಪಸಿದರು. ಅದೇ ವರ್ಷದ ಜೂನ್ ೧೮ರಂದು ಸಂಘದ ಪ್ರಥಮ ಸರಸಂಘ ಚಾಲಕರಾದ ಡಾ|| ಹೆಡಗೇವಾರ್ ಜತೆ ಭೇಟಿ ಮಾಡಲು ನಾಗಪುರದ ಮೋಹಿತೇವಾಡಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ತೀವ್ರ ಜ್ವರದಿಂದ ಹಾಸಿಗೆ ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಡಾ.ಜೀ ಅವರ ಜೊತೆ ಅಂದು ಮಾತು ಕಥೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗದೇ, ಡಾ.ಜೀ ಯವರ ಆರೋಗ್ಯ ಸುಧಾರಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಭೇಟಿಯಗಲು ನಿಧರಿಸಿದರು. ದುರಾದೃಷ್ಟವಷಾತ್ ಹಾಗೆ ನಿರ್ಧರಿಸಿದ ಮೂರೇ ದಿನದಲ್ಲಿ ಡಾ|| ಹೆಡಗೇವಾರ್ ನಿಧನರಾದ ಕಾರಣ ಇಬ್ಬರು ದಿಗ್ಗಜರ ಮಹಾಮಿಲನ ತಪ್ಪಿಹೋಗಿದ್ದು ದೇಶಕ್ಕೆ ತುಂಬಲಾರದ ನಷ್ಟವೇ ಸರಿ. ಬಹುಶಃ ಆ ಇಬ್ಬರು ಮಹಾನ್ ನಾಯಕರು ಭೇಟಿಯಾಗಿದ್ದಲ್ಲೇ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಾ ನಂತರ ಭಾರತದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇಂದಿನಂತಿರದೇ ಬಹಳವಾಗಿಯೇ ಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು ಎಂದರೂ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯೇನಲ್ಲ.

ಎರಡು ಬಾರೀ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ಅಧ್ಯಕ್ಶರಾಗಿದ್ದರೂ, ಗಾಂಧಿಯವರ ಅಹಿಂಸಾ ವಾದಕ್ಕೆ ಬ್ರಿಟೀಷರು ಬಗ್ಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರಿಗೇನಿದ್ದರೂ ದಂಡ ದಶಗುಣಂ ಭವೇತ್ ಎನ್ನುವಂತೆ ಮುಳ್ಳನ್ನು ಮುಳ್ಳಿನಿಂದಲೇ ತೆಗೆಯಬೇಕು ಎಂಬ ದೂರಾಲೋಚನೆಯಿಂದ ಸಾವರ್ಕರ್ ಅವರ ಪ್ರೇರಣೆಯಂತೆ ಆಜಾದ್ ಹಿಂದ್ ಫೌಜ್ (ಇಂಡಿಯನ್ ನ್ಯಾಷನಲ್ ಆರ್ಮಿ – ಐಎನ್‌ಎ) ಎಂಬ ಸೇನೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿದಲ್ಲದೇ ಬ್ರಿಟೀಷರ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡಲು ಕೇವಲ ಭಾರತವಲ್ಲದೇ, ಜಪಾನ್, ಜರ್ಮನಿ, ನೇಪಾಳ ಬರ್ಮಾ, ಶ್ರೀಲಂಕ ಮುಂತಾದ ಹತ್ತಾರು ದೇಶಗಳಿಂದ ವೀರ ಯೋಧರ ಪಡೆಯನ್ನು ಸಿದ್ಧಗೊಳಿಸಿ ಅವರಿಗೆ ಶಸ್ತ್ರ ತರಭೇತಿಯನ್ನು ನೀಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಬ್ರಿಟೀಷರ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಿ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ನಿಲುವಿನ ನಾಯಕರಾಗಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿದ್ದರು. ಅಪ್ರತಿಮ ದೇಶಭಕ್ತರಾಗಿದ್ದ ಬೋಸ್ ವಿದೇಶದಲ್ಲೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಸಂಘಟಿಸಿದ್ದರು. ಕಾಲಿಗೆ ಚಕ್ರ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡವರಂತೆ ದೇಶ ವಿದೇಶದಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಾಡಿದ ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್ ಅವರು ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗೇ ಸಿಂಹಸ್ವಪ್ನವಾಗಿ ಕಾಡಿದ್ದರು. ತಮ್ಮ ಪ್ರಖರ ಚಿಂತನೆಯ ಮೂಲಕವೇ ಎಲ್ಲರ ಮನಸ್ಸು ಗೆದ್ದಿದ್ದ ನೇತಾಜಿ, ತಮ್ಮ ದೇಶ ಪ್ರೇಮದ ಕಿಚ್ಚಿನಿಂದಲೇ ಆಗಸದೆತ್ತಕ್ಕೆ ಬೆಳೆದಿದ್ದರು. ಭಾರತವನ್ನು ಬ್ರಿಟಿಷರ ದಾಸ್ಯದ ಸಂಕೋಲೆಯಿಂದ ಬಿಡಿಸಲೇಬೇಕೆಂದು ಪಣ ತೊಟ್ಟಿದ್ದ ನೇತಾಜಿ ಅಂದಿನ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ತನ್ನ ಪ್ರಖರ ನಿಲುವುಗಳಿಂದಲೇ ಬಿಸಿ ಮುಟ್ಟಿಸಿದ್ದರು.

ನೇತಾಜಿ ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್ ಅವರ ಕೆಚ್ಚೆದೆಯ ಹೋರಾಟದ ಫಲವಾಗಿಯೇ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬರುವ ಮೊದಲೇ 21-10-1943ರಂದೇ ಭಾರತದ ಪ್ರಥಮ ಸರ್ಕಾರ ಆಜಾದ್ ಹಿಂದ್ ಸರ್ಕಾರ್ ಸ್ಥಾಪಿತವಾಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತದ ಪ್ರಥಮ ಪ್ರಧಾನಿಗಳಾದದ್ದು ಈಗ ಇತಿಹಾಸ. ಜಪಾನ್ ಸೇರಿದಂತೆ ಚೀನಾ,ರಷ್ಯ, ಪ್ರಾನ್ಸ, ಸಿಂಗಪುರ,ಬರ್ಮಾ, ಜರ್ಮನಿ, ಕ್ರೋಷಿಯಾ, ಫಿಲಿಫೈನ್ಸ್, ನಾನ್ ಕಿಂಗ್,ಥೈಲ್ಯಾಂಡ್, ಕ್ರೋವೇಷಿಯಾ, ಸಯಾಂ, ಇಟಲಿ, ಮಾಂಚುಕುವೋನಂಥಾ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳು ಆಜಾದ್ ಹಿಂದ್ ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರವೆಂದು ಸುಭಾಷರನ್ನು ಭಾರತದ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಯೆಂದು ಮಾನ್ಯತೆ ನೀಡಿದ್ದವು ಎಂದರೆ ಸುಭಾಷ್ ಅವರ ಕೀರ್ತಿ ಎಷ್ಟಿತ್ತು ಎಂಬುದು ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಕುರಿತಂತೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಆಜಾದ್ ಹಿಂದ್ ಸರ್ಕಾರ್ ಲೇಖನವನ್ನು ಓದುವ ಮೂಲಕ ತಿಳಿದು ಕೊಳ್ಳ ಬಹುದಾಗಿದೆ.

ಬ್ರಿಟಿಷರ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರಭಲ ಸೇನೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿಯೇ ಪ್ರವಾಸಲ್ಲಿದ್ದಾಗ 1945ರ ಆಗಸ್ಟ್‌ 18ರಂದು ತೈವಾನ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಂಭವಿಸಿದ ವಿಮಾನ ಅಪಘಾತದಲ್ಲಿ ನೇತಾಜಿಯವರು ಮೃತಪಟ್ಟರು ಜಪಾನ್‌ ಸರ್ಕಾರ ವರದಿ ಮಾಡಿತು. ಬೋಸ್‌ ಅವರು ಪ್ರಯಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ ವಿಮಾನ, ಹಾರಾಟ ಆರಂಭಿಸಿ 20 ಮೀಟರ್‌ ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಹೋದ ಬಳಿಕ ಎಡಬದಿಯ ರೆಕ್ಕೆಗೆ ಧಕ್ಕೆಯಾಗಿ ನಂತರ ಎಂಜಿನ್‌ಗೂ ಧಕ್ಕೆಯಾಗಿ ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣ ವಿಮಾನ ಬೆಂಕಿಗೆ ಆಹುತಿಯಾಯಿತು. ಈ ಘಟನೆಯಲ್ಲಿ ತೀವ್ರ ಗಾಯಗೊಂಡಿದ್ದ ಬೋಸ್‌ ಅವರು ಸಾಹಸಪಟ್ಟು ವಿಮಾನದಿಂದ ಕೆಳಗೆ ಇಳಿಸಿ, ಮಧ್ಯಾಹ್ನ 3 ಗಂಟೆಗೆ ತೈಪೆಯ ಸೇನಾ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ದಾಖಲಿಸಲಾಯಿತಾದರೂ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಫಲಕಾರಿಯಾಗದೇ ಸುಮಾರು 7 ಗಂಟೆಗೆ ಅವರು ಮೃತಪಟ್ಟರು. ಆಗಸ್ಟ್‌ 22ರಂದು ಬೋಸ್‌ ಅವರ ಅಂತ್ಯಕ್ರಿಯೆ ನಡೆಸಲಾಯಿತು ಎಂದು ವರದಿ ತಿಳಿಸಿದೆ.

ಆದರೆ ಸುಭಾಷರ ಅಭಿಮಾನಿಗಳು ಅಂದಿಗೂ ಇಂದಿಗೂ ಈ ವರದಿಯನ್ನು ಒಪ್ಪದೇ ನೇತಾಜಿಯವರನ್ನು ಬ್ರಿಟೀಷರೇ ಮೋಸದಿಂದ ಕೊಲೆ ಮಾಡಿರಬಹುದು ಎಂದು ಕೆಲವರು ಹೇಳಿದರೆ, ಇನ್ನೂ ಹಲವರು ಬೋಸರು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ನಂತರವೂ ಮಾರು ವೇಷದಲ್ಲಿ ಘುಮ್ನಾ ಬಾಬಾ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದರು ಎಂದರೆ ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು ಇಂದಿಗೂ ಸುಭಾಷರು ಬದುಕಿದ್ದಾರೇ ಎಂದೆ ನಂಬಿಕೆ ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ. ಮೊನ್ನೆ ಸಂಯುಕ್ತ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಖ್ಯಾತ ಪತ್ರಕರ್ತರಾದ ಈಶ್ವರ ದೈತೋಟ ಅವರ ಈ ಲೇಖನ ಅದಕ್ಕೆ ಪುಷ್ಟಿ ಕೊಡುವಂತಿದೆ.

ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಲೇಖನದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಸುಭಾಷರ ಜನ್ಮದಿನ ವರ್ಧಂತಿಯೋ ಇಲ್ಲವೇ ಜಯಂತಿಯೋ ಎಂಬ ಜಿಜ್ಞಾಸೆ ಕಾಡುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದೆ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸುಭಾಷರು ಜೀವಂತವಾಗಿ ಇರಲೀ ಅಥಾವ ಇಲ್ಲದಿರಲೀ, ಅವರ ಕೆಚ್ಚದೆಯ ಹೋರಾಟ ಅಂದಿಗೂ ಮತ್ತು ಇಂದಿಗೂ ಅನೇಕ ರಾಷ್ಟ್ರ ಭಕ್ತರಿಗೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನವಾಗಿದೆ. ಗಾಂಧಿಯವರ ಸ್ವಾತಿಕ ಹೋರಾಟ ಅಥವಾ ಸುಭಾಷರ ಉಗ್ರ ಹೋರಾಟದ ಮಾರ್ಗವು ಭಿನ್ನವಾದರೂ ಅವರಿಬ್ಬರ ರಾಷ್ಟ್ರಪ್ರೇಮ ಮಾತ್ರ ಅನನ್ಘ ಹಾಗೂ ಅನುಕರಣೀಯವೇ ಸರಿ.

ಏನಂತೀರೀ?

ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಈ ದೇಶ ಕಂಡ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ದೇಶಭಕ್ತ, ಅತ್ಯಂತ ಧೈರ್ಯಶಾಲಿ ಪ್ರಧಾನಿಗಳು, ಸರಳ ಮತ್ತು ಸಜ್ಜನ ರಾಜಕಾರಣಿ ಶ್ರೀ ಲಾಲ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು ಎಂದರೆ ಅತಿಶಯೋಕಿಯೇನಲ್ಲ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಾ ನಂತರ ದೇಶದ ಪ್ರಥಮ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿದ್ದ ಶ್ರೀ ಜವಹರಲಾಲ್ ನೆಹರೂ ಅವರ ಹಠಾತ್ ನಿಧನದಾದಾಗ ದೇಶವನ್ನು ಎರಡನೇ ಪ್ರಧಾನಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿ ಮುನ್ನಡೆಸಿದವರೇ ಶ್ರೀಯುತರಾದ ಲಾಲ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು. ಆಕಾರದಲ್ಲಿ ವಾಮನರೂಪಿಯಾಗಿ ಕೃಶಕಾಯದ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ದೇಶವನ್ನು ಹೇಗೆ ಮುನ್ನಡೆಸಬಲ್ಲರು ಎಂದು ಎಲ್ಲರೂ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರೇ, ಇಡೀ ವಿಶ್ವವೇ ಮೂಗಿನ ಮೇಲೆ ಬೆರಳಿಡುವಂತೆ ದಿಟ್ಟತನದಿಂದ ಆಡಳಿತ ಮಾಡಿದವರು ಶ್ರೀ ಲಾಲ ಬಹದ್ದೂರು ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು. ವಿನಾಕಾರಣ 1965ರಲ್ಲಿ ಕಾಲು ಕೆರೆದುಕೊಂಡು ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಬಂದ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಶಾಸ್ತ್ರಿಯನ್ನು ತೋರಿಸಿದ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳನ್ನು ತಡೆಯಲಾರದ ಪಾಪೀಸ್ಥಾನ ರಷ್ಯಾದ ನೆರವಿನಿಂದ ಸಂಧಾನಕ್ಕೆ ತಾಷ್ಕೆಂಟಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದಿದ್ದಾಗ ಜನವರಿ 11, 1966 ರಂದು ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಮೃತಪಟ್ಟು ಇಂದಿಗೆ 55 ವರ್ಷಗಳಾಗಿವೆ ಹಾಗಾಗಿ ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಲಾಲ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳ ತ್ಯಾಗ ಮತ್ತು ಬಲಿದಾನಗಳನ್ನು ಅವರ ಸಂಸ್ಮರಣಾ ದಿನದಂದು ಸ್ಮರಣೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋಣ.

ಅಕ್ಟೋಬರ್ 2, 1904 ರಲ್ಲಿ ಇಂದಿನ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಮೊಘಲ್ ಸರಾಯಿ ಎಂಬ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿದ್ದ ಶ್ರೀ ಶಾರದಾ ಪ್ರಸಾದ್ ಶ್ರೀವಾಸ್ತವ್ ಮತ್ತು ರಾಮ್ದುಲಾರಿ ದೇವಿ ದಂಪತಿಗಳಿಗೆ ಲಾಲ ಬಹದ್ದೂರ್ ಅವರ ಜನ್ಮವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೂ ಓದಿನಲ್ಲಿ ಚುರುಕಾಗಿದ್ದ ಲಾಲ್ ಬಹದ್ದೂರವರು 1925 ರಲ್ಲಿ ವಾರಣಾಸಿಯ ಕಾಶಿ ವಿದ್ಯಾಪೀಠದಲ್ಲಿ ಪದವಿಯನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸಿದ ಪ್ರತೀಕವಾಗಿ ಅವರಿಗೆ ಶಾಸ್ತ್ರಿ ಎಂಬ ಬಿರುದು ದೊರೆತು ಲಾಲ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳಾಗುತ್ತಾರೆ.

ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ದೆಸೆಯಿಂದಲೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೊರಾಟದ ಬಗ್ಗೆ ಒಲವಿದ್ದ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳಿಗೆ ಮಹಾತ್ಮಾ ಗಾಂಧಿಯವರ ಭಾಷಣವೊಂದರಿಂದ ಪ್ರೇರೇಪಿತರಾಗಿ ತಮ್ಮ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸದ ಜೊತೆ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಂಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿಯೂ ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ, 1921 ರ ಅಸಹಕಾರ ಚಳವಳಿಯಲ್ಲಿ ನಿಷೇಧಾಜ್ಞೆಯನ್ನು ಧಿಕ್ಕರಿಸಿದ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಬಂಧನಕ್ಕೊಳಗಾಗಿದ್ದರು. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅಪ್ರಾಪ್ತ ವಯಸ್ಕರಾಗಿದ್ದ ಪರಿಣಾಮ ಅವರಿಗೆ ಮುಂದೆ ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ದೇಶ ವಿರೋಧಿ ಕೃತ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಬಾರದೆಂದು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯನ್ನು ನೀಡಿ ಬಿಡುಗಡೆ ಗೊಳಿಸಿದ್ದರು. ನಂತರ ತಮ್ಮ ಪದವಿಯ ನಂತರ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಧುಮಿಕಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷದ ಸ್ಥಳೀಯ ಘಟಕದ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಗಳಾಗಿ ನಂತರ ಅಲಹಾಬಾದ್ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸಮಿತಿಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷರೂ ಆಗಿದ್ದರು. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಉಪ್ಪಿನ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹದ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳನ್ನು ಅಂದಿನ ಬ್ರಿಟೀಶ್ ಸರ್ಕಾರ ಬಂಧಿಸಿ ಸೆರೆಮನೆಗೂ ತಳ್ಳಿದ್ದರು.

ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯಾನಂತರ ಜವಹರ್ ಲಾಲ್ ನೆಹರು ನೇತೃತ್ವದ ಸರ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ರೈಲ್ವೆ ಸಚಿವರಾಗಿ ತಮ್ಮ ಸರಳತೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಯಿಂದ ಅತೀ ಶೀಘ್ರದಲ್ಲಿಯೇ ಪ್ರಸಿದ್ಧಿಯನ್ನು ಪಡೆದಿದ್ದರು. ಅವರ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಯನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಲು ಈ ಪ್ರಸಂಗವನ್ನು ಹೇಳಲೇ ಬೇಕು. 1956 ರಲ್ಲಿ, ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಅರಿಯಲೂರ್ ನ ಸಮೀಪ ನಡೆದ ಭೀಕರವಾದ ರೈಲ್ವೇ ಅಪಘಾತದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 150 ಪ್ರಯಾಣಿಕರು ಅಸುನೀಗಿದರು. ತಾವು ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದ ರೈಲ್ವೇ ಇಲಾಖೆಯಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಅವಘಡವಾಗಿದ್ದರ ನೈತಿಕ ಹೊಣೆಹೊತ್ತು ತಮ್ಮ ಸಚಿವ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ರಾಜೀನಾಮೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ್ದರು ಶ್ರೀ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು.

ನೆಹರುರವರ ಒತ್ತಾಯದ ಮೇರೆಗೆ ಪುನಃ 1957 ರಲ್ಲಿ ಸಾರಿಗೆ ಮತ್ತು ಸಂಪರ್ಕಗಳ ಸಚಿವರಾಗಿ ಸರ್ಕಾರದ ಭಾಗವಾಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ ನಂತರ ವಾಣಿಜ್ಯ ಮತ್ತು ಕೈಗಾರಿಕಾ ಸಚಿವರಾಗಿದ್ದರು, 1961ರಲ್ಲಿ, ಪ್ರಧಾನಿಗಳ ನಂತರದ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಪದವಿಯಾದ ಗೃಹಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿ ಭಡ್ತಿ ಪಡೆದರು. ನೆಹರು ರವರ ಅಕಾಲಿಕ ಮರಣದ ನಂತರ ಜೂನ್ 9, 1964 ರಂದು ಭಾರತದ ಎರಡನೇ ಪ್ರಧಾನಿಗಳಾಗಿ ಅಧಿಕಾರ ವಹಿಸಿಕೊಂಡರು. ಇತರೇ ನಾಯಕರಂತೆ ವಿಶ್ವನಾಯಕರಾಗುವ ಹಮ್ಮು ಬಿಮ್ಮು ತೋರದ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು, ಅಧಿಕಾರ ವಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ದೇಶದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಾದ ಆಹಾರದ ಅಭಾವ, ನಿರುದ್ಯೋಗ ಮತ್ತು ಬಡತನಗಳಂತಹ ದೈನಂದಿನ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಬಗೆಹರಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಅನೇಕ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತಂದ ಪರಿಣಾಮವೇ, ಸುಪ್ರಸಿದ್ಧ ಹಸಿರು ಕ್ರಾಂತಿ, ಕ್ಷೀರಕ್ರಾಂತಿಗಳಿಗೆ ನಾಂದಿಯಾಯಿತು, ನೆಹರು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೀ ಚೀನೀ, ಬಾಯಿ ಬಾಯಿ ಎಂಬ ಅಲಿಪ್ತ ನೀತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಮೈಮರೆತದ್ದನ್ನೇ ನೆಪವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು 1962 ರಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ಯುದ್ದ ಮಾಡಿದ ಚೀನಾ ಸಹಸ್ರಾರು ಕಿಮೀ ಭೂಭಾಗವನ್ನು ವಸ ಪಡಿಸಿಕೊಂಡಿತ್ತು.

ನೆಹರು ನಂತರ ತೆಳ್ಳಗಿನ ವಾಮನಾಕೃತಿಯ ಶರೀರದ ಮೃದು ಮಾತಿನ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು ಭಾರತದ ಪ್ರಧಾನಿಗಳಾದಾಗಿದ್ದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಪಾಪೀಸ್ಥಾನ ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ಆಕ್ರಮಣ ಮಾಡಿತು. ಇಂತಹ ಧಾಳಿಗೆ ಹೆದರದ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು ತಮ್ಮ ಅಪರಿಮಿತ ಧೈರ್ಯ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಮೃತ್ಸದ್ಧಿತನದಿಂದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸಿದರು. ಏಟಿಗೆ ಎದಿರೇಟು ಎನ್ನುವಂತೆ ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಬಗ್ಗು ಬಡಿಯಲು ನಮ್ಮ ಸೈನ್ಯಕ್ಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ನೀಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಯುದ್ದದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸೈನಿಕರ ಬೆಂಬಲಕ್ಕೆ ಇಡೀ ದೇಶವಾಸಿಗಳೇ ನಿಲ್ಲುವಂತೆ ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾದರು. ಆಹಾರದ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗ ಕೂಡದು ಎಂದು ಪೂರ್ವಾಲೋಚನೆಯಿಂದಾಗಿ ವಾರಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಒಪ್ಪತ್ತಿನ ಊಟವನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ದೇಶವಾಸಿಗಳನ್ನು ಕೋರಿಕೊಂಡಾಗ ಇಡೀ ದೇಶವೇ ಅವರ ಕರೆಗೆ ಓಗಟ್ಟು ಅವರನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದ್ದು ಗಮನಾರ್ಹವಾದ ಅಂಶವಾಗಿತ್ತು.

ಒಂದು ಸದೃಢ ರಾಷ್ಟ್ರ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗ ಬೇಕಾದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಪೊಳ್ಳು ಮಾತು ಕಥೆಗಳಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಬದಲಾಗಿ ಸ್ವಪೋಷಣೆ ಮತ್ತು ಸ್ವಾವಲಂಭನೆಗಳು ಅತ್ಯಗತ್ಯ ಎಂಬುದನ್ನು ಮನಗೊಂಡ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು, ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ದೇಶವನ್ನು ಕಾಯುವ ಸೈನಿಕರು ಮತ್ತು ದೇಶದ ಬೆನ್ನೆಲುಬು ರೈತರು ಆಧಾರ ಸ್ಥಂಭಗಳು ಎಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿ, ಜೈ ಜವಾನ್, ಜೈ ಕಿಸಾನ್ಎಂಬ ಘೋಷಣಾ ವಾಕ್ಯವನ್ನು ಜನಪ್ರಿಯಗೊಳಿಸಿದರು.

ಭಾರತದ ಸೈನಿಕರ ಆಕ್ರಮಣದಿಂದ ಹೈರಾಣಾದ ಪಾಪೀಸ್ಥಾನ, ಕದನ ವಿರಾಮಕ್ಕಾಗಿ ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆಯ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆದ ಕಾರಣ, ಭಾರತ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಯುದ್ಧವು ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 23, 1965ಕ್ಕೆ ಕೊನೆಗೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಈ ಎರಡೂ ದೇಶಗಳ ನಡುವಿನ ಶಾಂತಿ ಒಪ್ಪಂದ ಮಧ್ಯಸ್ಥಿಕೆ ವಹಿಸುವಂತೆ ರಷ್ಯಾದ ಅಂದಿನ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿದ್ದ ಕೊಸಿಗಿನ್ ಅವರನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಾಯಿತು, ಅದರಂತೆ ಜನವರಿ 10, 1966 ರಂದು, ಲಾಲ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿ ಹಾಗೂ ಪಾಪೀಸ್ಥಾನದ ಅಯೂಬ್ ಖಾನ್ ಅವರುಗಳು ರಷ್ಯಾದ ತಾಷ್ಕೆಂಟ್ ನಗರದಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪಂದಕ್ಕೆ ಸಹಿ ಹಾಕಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಮಾರನೆಯ ದಿನವೂ ಮಾತು ಕಥೆ ಮುಂದುವರೆಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು.

ದುರಾದೃಷ್ಟವಷಾತ್ ಅಂದಿನ ರಾತ್ರಿ ಹೋಟೇಲ್ ಒಂದರಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ್ದ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು ಮಾರನೆ ದಿನ ಏಳಲೇ ಇಲ್ಲ. ರಷ್ಯಾದ ಸರ್ಕಾರೀ ವೈದ್ಯರ ಪ್ರಕಾರ ಜನವರಿ 11, 1966 ರಂದು ತೀವ್ರತರವಾದ ಹೃದಯಸ್ಥಂಭನದಿಂದಾಗಿ ಲಾಲ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು ಸಾವನ್ನಪ್ಪಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಸಾರಲಾಯಿತಾದರೂ, ಅದು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಸಾವಾಗಿರದೇ ಅಸಹಜ ಸಾವೆಂದೇ ಇಡೀ ದೇಶವು ಇಂದಿಗೂ ನಂಬಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಪುರಾವೆ ಎಂಬಂತೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಅವರ ಪಾರ್ಥಿವ ಶರೀರವನ್ನು ತಂದಾಗ ಅವರ ವಿಷ ಪ್ರಾಶನವಾಗಿ ಸತ್ತ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಕತ್ತಿನ ಸುತ್ತ ನೀಲಿಗಟ್ಟುವಂತೆ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳ ಕತ್ತಿನ ಸುತ್ತಾ ನೀಲಿಗಟ್ಟಿತ್ತು. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅವರ ಶರೀರದ ಮರಣೋತ್ತರ ಪರೀಕ್ಷೆಯನ್ನೂ ನಡೆಸದೇ, ಕೆಲ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ನಾಯಕರು ಮತ್ತು ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಕುಟುಂಬಸ್ಥರ ಸಮ್ಮುಖದಲ್ಲಿ ತುರಾತುರಿಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಅಂತ್ಯಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ನಡೆಸಿದ್ದದ್ದು ಅವರ ಅಸಹಜ ಸಾವಿಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಪುಷ್ಟಿಯನ್ನು ಕೂಟ್ಟಿತು.

ಪಾಪೀಸ್ತಾನದೊಂದಿಗೆ ತಾಷ್ಕೆಂಟ್ ಒಪ್ಪಂದಕ್ಕೆ ಸಹಿ ಹಾಕಿದ ರಾತ್ರಿಯೇ ಶಾಸ್ತ್ರಿಯವರು ನಿಗೂಢ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮರಣ ಹೊಂದಿದದ್ದನ್ನು ಅವರ ಪತ್ನಿ ಲಲಿತಾದೇವಿಯವರು ಇಂದೊಂದು ಅಸಹಜ ಸಾವಾಗಿದ್ದು ಬಹುಶಃ ಶಾಸ್ತ್ರಿಯವರಿಗೆ ವಿಷಪ್ರಾಶನ ಮಾಡಿಸಲಾಗಿತ್ತು ಎಂಬ ಆಪಾದನೆ ಮೇರೆಗೆ ರಷ್ಯಾದ ಅಡುಗೆಯವನನ್ನು ಬಂಧಿಸಲಾಯಿತಾದರೂ, ಹೃದಯಸ್ತಂಭನದಿಂದಲೇ ನಿಧನರಾದರೆಂದು ವೈದ್ಯರುಗಳಿಂದ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಪ್ರಮಾಣೀಕರಿಸುವ ಮೂಲಕ ತಿಪ್ಪೇ ಸಾರಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಬಂಧಿತ ಅಡುಗೆಯವನನ್ನೂ ಬಿಡುಗಡೆಗೊಳಿಸಲಾಯಿತು. ಶಾಸ್ತ್ರಿಯವರ ಮರಣದ ಹಿಂದೆ ಅಮೇರಿಕಾದ ಸಿ.ಐ.ಎ. ಯ ಕೈವಾಡವಿದೆ ಎಂದು ಅಂದಿನ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಗುಲ್ಲು ಎಬ್ಬಿಸಿದವಾದರೂ, ಈ ಪ್ರಕರಣವನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟೂ ಕೆದಕಲು ಹೋದಲ್ಲಿ, ಅಮೆರಿಕದೊಂದಿಗಿನ ವಿದೇಶಾಂಗ ಸಂಬಂಧವು ಹಾಳಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯ ನೆಪವೊಡ್ಡಿ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಆಪಾದನೆಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಹಾಕಲಾಯಿತು.

ವಿದೇಶೀ ನೆಲದಲ್ಲಿ ನಿಧನರಾದ ಏಕೈಕ ಭಾರತೀಯ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿದ್ದ ಶ್ರೀ ಲಾಲ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳಿಗೆ 1966ರಲ್ಲಿ ಅಂದಿನ ಇಂದಿರಾಗಾಂಧಿ ಸರ್ಕಾರ ಮರಣೋತ್ತರವಾಗಿ ಭಾರತದ ಅತ್ಯುನ್ನತ ನಾಗರಿಕ ಗೌರವವಾದ ಭಾರತರತ್ನ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ಪ್ರಧಾನ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳ ಪರವಾಗಿದೆ. ಅವರ ಸಾವಿನ ಹಿಂದೆ ಅಂದಿನ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ನಾಯಕರ ಕೈವಾಡವಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಪ್ರಮಾಣೀಕರಿಸಲು ಬಯಸಿತಾದರೂ, ಅದನ್ನು ನಂಬುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅಂದಿಗೂ ಇಂದಿಗೂ ಮತ್ತು ಮುಂದೆಂದಿಗೂ ಯಾವುದೇ ಭಾರತೀಯರೂ ಸಿದ್ಧವಿಲ್ಲದಿರುವುದು ಆ ಸರಳ ಸಜ್ಜನ ವಾಮನ ಮೂರ್ತಿಗಳ ಜನಪ್ರಿಯತೆಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ.

ಪಾಪೀಸ್ಥಾನದ ಆಜಾನುಬಾಹು ಅಯೂಬ್ ಖಾನ್ ಭಾರತದೆದುರು ಹೀನಾಯವಾಗಿ ಸೋತು ಸುಣ್ಣವಾಗಿ ಕದನ ವಿರಾಮಕ್ಕೆ ಬಿಳೀ ಬಾವುಟವನ್ನು ಹಾರಿಸುತ್ತಾ ಒಪ್ಪಂದಕ್ಕಾಗಿ ತಾಷ್ಕೆಂಟ್ ನಗರವನ್ನಾಗಲೇ ಸೇರಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ಅವರೊಂದಿಗೆ ಮಾತುಕತೆಗಾಗಿ ರಷ್ಯಾಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ಸಿದ್ಧವಾಗಿದ್ದ ವಾಮನ ಮೂರ್ತಿ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳ ಕಾಲನ್ನು ಎಳೆಯುವ ಸಲುವಾಗಿ ಅಂದಿನ ಕೆಲ ಪತ್ರಕರ್ತರು, ಶಾಸ್ತ್ರೀಜೀ, ಆ ದೈತ್ಯ ಅಯೂಬ್ ಖಾನ್ ಅವರೊಂದಿಗೆ ನೀವು ಹೇಗೆ ಮಾತನಾಡ್ತೀರೀ? ಎಂಬ ಕುಹಕದ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ, ಅಷ್ಟೇ ಮಾರ್ಮಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಧೃಢಸಂಕಲ್ಪದಿಂದ, ಹಮ್ ಸರ್ ಉಠಾಕರ್ ಬಾತ್ ಕರೇಂಗೆ, ಔರ್ ವೋ ಸರ್ ಝುಕಾಕರ್ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದರು. ಯುದ್ಧವನ್ನು ಗೆದ್ದ ನಾವು ತಲೆ ಎತ್ತಿ ಶೌರ್ಯದಿಂದ ಮತ್ತು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಮಾತನಾಡಿದರೆ, ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಸೋತಿರುವ ಆತ ತಲೆತಗ್ಗಿಸಿ ಮಾತನಾಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಉತ್ತರವನ್ನು ನೀಡಿ ಪತ್ರಕರ್ತರಿಗೇ ಶಾಕ್ ನೀಡಿದ್ದರು ಶಾಸ್ತ್ರೀಜೀ.

ಮಹಾತ್ಮಾ ಗಾಂಧಿಯವರ ಹುಟ್ಟು ಹಬ್ಬದ ದಿನವಾದ ಅಕ್ಟೋಬರ್ 2 ರಂದೇ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳ ಹುಟ್ಟು ಹಬ್ಬವೂ ಆಗಿರುವ ಕಾರಣ ಗಾಂಧಿಯವರ ಹುಟ್ಟು ಹಬ್ಬದಾಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ಶಾಸ್ಸ್ತ್ರಿಗಳ ಹುಟ್ಟು ಹಬ್ಬದ ಸಂಭ್ರಮ ಗೌಣವಾಗಿ ಹೋಗುವ ಕಾರಣ ಅವರ ಆಂಗ್ಗ ದಿನಚರಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಆವರ ಪುಣ್ಯ ತಿಥಿಯಾದ ಇಂದು ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಅವರ ತ್ಯಾಗ ಮತ್ತು ಬಲಿದಾನಗಳನ್ನು ಹೃದಯಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಸ್ಮರಣೆ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಅಂತಹ ಪ್ರಾಥಃಸ್ಮರಣೀಯರಿಗೆ ಗೌರವವನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸುವುದು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಭಾರತೀಯನ ಆದ್ಯ ಕರ್ತವ್ಯವೇ ಆಗಿದೆ.

ಏನಂತೀರೀ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಶ್ರೀ ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯ ಭಾರತಿಯವರು ಖಡ್ಗಕ್ಕಿಂತ ಲೇಖನಿಯೇ ಹರಿತ ಎಂದು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಉಗ್ರ ಲೇಖನಗಳು ಮತ್ತು ಕವಿತೆಗಳ ಮೂಲಕ ಇಡೀ ತಮಿಳು ನಾಡಿನ ಜನರನ್ನು ಜಾಗೃತಗೊಳಿಸಿದ ನಮ್ಮ ದೇಶ ಕಂಡ ಅಪ್ರತಿಮ ರಾಷ್ಟ್ರಭಕ್ತ ಕವಿ ಎಂದರೆ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯಾಗಲಾರದು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪೂರ್ವದಲ್ಲಿ ಭಾರತಾದ್ಯಂತ ತಾಂಡವವಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಜಾತಿ ಪದ್ದತಿಯ ವಿರುದ್ಧ ಆಮೂಲಾಗ್ರ ಬದಲಾವಣೆಯಾಗುವಂತೆ ತಮ್ಮ ಕವನಗಳ ಮೂಲಕ ಜನರನ್ನು ಬಡಿದೆಬ್ಬಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಸ್ವತಃ ಮೇಲ್ವಾತಿಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದರೂ ಅದರ ಹಮ್ಮು ಬಿಮ್ಮು ಇಲ್ಲದ್ದೇ ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿನ ಸಮಾಜದ ಕಟ್ಟ ಕಡೆಯ ವ್ಯಕ್ತಿಯವರೆಗೂ ತಮ್ಮ ಕವಿತೆಗಳ ಮೂಲಕ ತಲುಪಿ ಅವರಲ್ಲಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರದ ಕಿಚ್ಚನ್ನು ಹಚ್ಚಿಸಿ ಇಡೀ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತ ಬ್ರಿಟಿಷರನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಎದುರಿಸುವಲ್ಲಿ ಸಮರ್ಥರಾಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಲಾಲಾ ಲಜಪತ್ ರಾಯ್, ಅರವಿಂದ ಘೋಷ್, ಬಾಲಗಂಗಾಧರ ತಿಲಕ್ ರಂತಹ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರ ಸಹವರ್ತಿಯಾಗಿ ಸಕ್ರೀಯವಾಗಿ ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ ಸಂಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು.

ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಹಲ್ವಾಗೆ ಪ್ರಖ್ಯಾತವಾಗಿರುವ ತಿರುನಲ್ವೇಲಿ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಎಟ್ಟಯಪುರಮಿ ಎಂಬ ಗ್ರಾಮದ ಶ್ರೀ ಚಿನ್ನಸ್ವಾಮಿ ಅಯ್ಯರ್ ಮತ್ತು ಲಕ್ಷ್ಮೀಅಮ್ಮಾಳ್ ಎಂಬ ದಂಪತಿಗಳಿಗೆ 1882ರ ಡಿಸೆಂಬರ್ 11ರಂದು ಶ್ರೀ ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯರು ಜನಿಸುತ್ತಾರೆ. ದುರದೃಷ್ಟವಾಶಾತ್, ಅವರ ಐದನೇ ವಯಸ್ಸಿಗೇ ತಮ್ಮ ತಾಯಿಯವರನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ತಬ್ಬಲಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ. ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೇ ಆಟ ಪಾಠಗಳಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಚುರುಕಗಿದ್ದ ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯರು, ತಮ್ಮ ಏಳನೆಯ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಆಶುಕವಿಗಳಾಗಿ ರಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕವಿತೆಗಳು ಎಲ್ಲರ ಮೆಚ್ಚುಗೆಗಳಿಸಿರುತ್ತದೆ. ಈ ವಿಷಯ ಎಟ್ಟಯಪುರಮ್ ರಾಜರವರೆಗೂ ತಲುಪಿ ಅವರ ಸಮ್ಮುಖದಲ್ಲಿಯೂ ಅವರ ಆಶುಕವಿತ್ವ ಪ್ರದರ್ಶಿತಗೊಂಡು ಸಂತೃಷ್ಟರಾದ ರಾಜರು ಅವರಿಗೆ ಭಾರತಿ ಎಂಬ ಬಿರುದು ಕೊಟ್ಟ ನಂತರ ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯ ಭಾರತೀ ಎಂದು ಪ್ರಖ್ಯಾತರಾಗುತ್ತಾರೆ. 1897ರಲ್ಲಿ ತಿರುನಲ್ವೇಲಿಯ ಹಿಂದೂ ಪ್ರೌಢ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ, ಕೇವಲ ಏಳುವರ್ಷದ ಪ್ರಾಯದವರಾದ ಶ್ರೀ ಚೆಲ್ಲಮ್ಮಾಳ್ ಎಂಬ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿಯೊಂದಿಗೆ ಬಾಲ್ಯ ವಿವಾಹವಾಗುತ್ತದೆ.

ಅವರ ಮದುವೆಯಾದ ಮರುವರ್ಷದಲ್ಲಿಯೇ 1898ರಲ್ಲಿ ಅವರ ತಂದೆ ನಿಧನರಾದ ಕಾರಣ ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯ ಭಾರತೀ ದಂಪತಿಗಳು ಅವರ ಸಮೀಪದ ಬಂಧುಗಳಾದ ಶೀಮತಿ ಕುಪ್ಪಮ್ಮಾಳ್ ಎಂಬವರ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದಿಂದಲೇ ಕಾಶಿಯ ಹಿಂದೂ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಮೆಟ್ರಿಕ್ಯುಲೇಶನ್ ಮುಸಿಗಿಸಿಕೊಂಡು 1902ರಲ್ಲಿ ಅಲಹಾಬಾದ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದ ಪದವಿಪೂರ್ವ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಥಮ ದರ್ಜೆಯಲ್ಲಿ ತೇರ್ಗಡೆಯಾಗುತ್ತಾರೆ. ಇದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿ ಭಾರತೀ ಅವರು ಸಂಸ್ಕೃತ ಮತ್ತು ಹಿಂದಿಯನ್ನೂ ಕಲಿತಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ತಮ್ಮೂರು ಎಟ್ಟಯಪುರಮ್ ರಾಜರ ಅಪೇಕ್ಷೆಯಂತೆ ಅಲಹಾಬಾದಿನಿಂದ ತಮ್ಮೂರಿಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿ, ಕೆಲಕಾಲ ಆ ರಾಜರ ಆಸ್ಥಾನ ಕವಿಯಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. 1904ರಲ್ಲಿ ಮದರಾಸಿಗೆ ಬಂದು ಸುದೇಶ ಮಿತ್ರನ್ ದಿನ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಉಪ ಸಂಪಾದಕರಾಗಿಯೂ, ಚಕ್ರವರ್ತಿನಿ ಎಂಬ ಮಾಸ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಗೌರವ ಸಂಪಾದಕರಾಗಿಯೂ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲಾರಂಭಿಸಿದರು.

ಅಷ್ಟರಲ್ಲಾಗಲೇ ದೇಶದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳವಳಿಯ ಕಡೆ ಆಕರ್ಷಿತರಾಗಿ 1905ರಲ್ಲಿ ಕಲ್ಕತ್ತದಲ್ಲಿ ದಾದಾಬಾಯಿ ನೌರೋಜಿ ಅವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಮಹಾಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿಸುವ ಮೂಲಕ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಇಳಿಯುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿಯೇ ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರ ಪರಮ ಶಿಷ್ಯೆಯಾಗಿದ್ದ ಸೋದರಿ ನಿವೇದಿತಾರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಿ ಅವರ ಪಾಂಡಿತ್ಯ ಮತ್ತು ವಿದೇಶದಿಂದ ಬಂದಿದ್ದರೂ ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ಯ್ರಕ್ಕಾಗಿ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯರ ಉದ್ದಾರಕ್ಕಾಗಿ ನಿಸ್ವಾರ್ಥವಾಗಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದ್ದನ್ನು ಕಂಡು ಮೂಕವಿಸ್ಮಿತರಾಗಿ ಅವರನ್ನೇ ತಮ್ಮ ಜ್ಞಾನಗುರುವಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಾರೆ. 1907ರಲ್ಲಿ ಇಂಡಿಯಾ ಎಂಬ ತಮಿಳು ವಾರಪತ್ರಿಕೆ ಮತ್ತು ಬಾಲ ಭಾರತಮ್ ಎಂಬ ಆಂಗ್ಲವಾರ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಜನರನ್ನು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಕಡೆಗೆ ಬಡಿದೆಬ್ಬಿಸುವ ಉಗ್ರವಾದ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಬರೆಯಲಾರಂಭಿಸಿದರು. ಅದೇ ವರ್ಷ ಸೂರತ್‍ನಲ್ಲಿ ಲೋಕಮಾನ್ಯ ತಿಲಕ್, ಅರವಿಂದರು, ಲಾಲಾ ಲಜಪತರಾಯ್ ಮೊದಲಾದವರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾದ ನಂತರ ಅವರ ಬರಹದ ಓಘ ಮತ್ತಷ್ಟೂ ತೀವ್ರವಾಯಿತು.

ವಿಜಯ ಎಂಬ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ, ಸೂರ್ಯೋದಯ ಎಂಬ ತಮಿಳು ವಾರಪತ್ರಿಕೆ ಮತ್ತು ಕರ್ಮಯೋಗಿ ಎಂಬ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಪತ್ರಿಕೆ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದದ್ದಲ್ಲದೇ, ಚಿತ್ರಾವಳಿ ಎಂಬ ತಮಿಳು ಮತ್ತು ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಗಳ ಕಾರ್ಟೂನು ಪತ್ರಿಕೆಗಳನ್ನು ತರಲು ಯತ್ನಿಸಿದರು. ತಮ್ಮ ಉಗ್ರ ಸಂಪಾದಕೀಯ ಲೇಖನಗಳ ಮೂಲಕ ಜನರನ್ನು ಎತ್ತಿ ಕಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದ ಕಾರಣ ಬ್ರಿಟೀಷರಿಗೆ ಇವರ ಮೇಲೆ ಸದಾ ಕಣ್ಣಿತ್ತು. ಅವರ ಉಗ್ರ ಲೇಖನಗಳು ಮತ್ತು ಕವಿತೆಗಳನ್ನು ಓದಿದ ನಂತರ ದೇಶದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ತಮ್ಮ ಕೈಲದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ತಾವೂ ಕೂಡಾ ಭಾಗವಹಿಸಲೇ ಬೇಕು ಎಂದು ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಧುಮುಕುತ್ತಿದ್ದದ್ದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಅಂದಿನ ಬ್ರಿಟೀಷ್ ಸರ್ಕಾರ ಭಾರತೀ ಅವರು ಇಲ್ಲಿದ್ದರೆ ತಮಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಅಪಾಯ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿ ಅವರನ್ನು ತಮಿಳುನಾಡಿನಿಂದಲೇ ಬಹಿಷ್ಕರಿಸಿದ ಕಾರಣ, ಅಂದಿನ ಫ್ರೆಂಚ್ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಪಾಂಡಿಚೇರಿಗೆ ತಮ್ಮ ವಾಸ್ತವ್ಯವನ್ನು ಬದಲಿದ ನಂತರವಂತೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಪ್ರೇರಣೆ ನೀಡುವಂತಹ ಅನೇಕ ಕವಿತೆಗಳು, ಲೇಖನಗಳು, ಭಾಷಣಗಳನ್ನು ಎಗ್ಗಿಲ್ಲದೇ ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ರಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕವಿತೆಗಳ ಪ್ರಖರತೆ ಎಷ್ಟಿತ್ತೆಂದರೆ, ಆಗಿನ ಯುವಕರು ಅವರ ಇಡೀ ಕವಿತೆಗಳನ್ನೇ ತಮ್ಮ ಮೈಮೇಲೆ ಹಚ್ಚೇಹಾಕಿಸಿಕೊಂಡು ಬ್ರಿಟಿಷರ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಟ ಮಾಡಿ ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡಾಗ ಆ ಹಚ್ಚೆಯನ್ನು ತೋರಿಸಿ ಬ್ರಿಟಿಷರನ್ನು ಕಿಚಾಯಿಸಿದ ಘಟನೆಗಳೂ ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದಂತಹ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಇಂದಿಗೂ ಅವರನ್ನು ಹತ್ತಿರದಿಂದ ಬಲ್ಲ ಹಿರಿಯರು ಹೇಳುವುದನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ ಅವರ ಲೇಖನಗಳ ತೀವ್ರತೆ ಮತ್ತು ಜನರ ಮೇಲೆ ಉಂಟಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರಭಾವವನ್ನು ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ.

ಪುದುಚರಿಯಲ್ಲಿ ತಲೆಮರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾಗಲೇ ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯ ಭಾರತೀ ಅವರಿಗೆ ಸ್ವಾಮೀ ಅರವಿಂದರು ಮತ್ತು ವಿ.ವಿ.ಎಸ್. ಅಯ್ಯರ್ ಅವರ ಸಾನ್ನಿಧ್ಯದಿಂದ ದೊರತ ಕಾರಣ ಅವರ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಹೊಸ ತಿರುವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಸತತವಾದ ಅಧ್ಯಯನ, ಚಿಂತನಶೀಲ ಬರವಣಿಗೆಗಳು ಅವರ ಬದುಕನ್ನು ತುಂಬುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಅಲ್ಪಾವಧಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಅವರ ಸೃಜನಶೀಲತೆಯ ಪರ್ವತದ ಕಾಲವಾಗಿದ್ದು ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ಬರವಣಿಗೆಯೊಂದಿಗೆ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕವಾದ ಬರಹಗಳತ್ತಲೂ ಹರಿಸುತ್ತಾರೆ ಅವರ ಚಿತ್ತ. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿಯೇ 1908ರಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಚೊಚ್ಚಲ ಕವನ ಸಂಕಲನ ಸ್ವದೇಶ ಗೀತಂಗಳ್ ಹಾಗೂ 1909ರಲ್ಲಿ ಅವರ ಎರಡನೇ ಕವನ ಸಂಕಲನ ಜನ್ಮಭೂಮಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿ ಜನರಲ್ಲಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಕಿಚ್ಚನ್ನು ಹಚ್ಚಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಸಫಲವಾದವು. ಅದಲ್ಲದೇ, ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿದ್ದ ಭಗವದ್ಗೀತೆಯನ್ನು ಸರಳ ತಮಿಳಿಗೆ ಭಾಷಾಂತರಿಸಿ ಎಲ್ಲರೂ ಓದುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಇದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿಯೇ ಕಣ್ಣನ್ ಪ್ಪಾಟ್ಟು, ಕಯಿಲ್‍ಪ್ಪಾಟ್ಟು, ಪಾಂಚಾಲಿ ಶಪಥಮ್ ಮುಂತಾದ ಕೃತಿಗಳನ್ನು ರಚಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ದೇಶಭಕ್ತಿ ಗೀತೆಗಳ ಸಂಕಲನ ಮಾತಾ ಮಣಿ ವಾಚಕಮ್, ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದ ನೆಟಾಲಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಯಿತು. ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯ ಭಾರತಿ ಅವರನ್ನು ಹೇಗಾದರೂ ಮಾಡಿ ಬಂಧಿಸಲೇ ಬೇಕು ಎಂದು ಹೊಂಚು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದ ಬ್ರಿಟೀಷರಿಗೆ, 1918ರಲ್ಲಿ ಪಾಂಡಿಚೆರಿಯಿಂದ ಬರುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಅವರನ್ನು ಬಂಧಿಸಿ, ಕಡಲೂರಿನ ಸೆರೆಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಕಾಲ ಬಂಧಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗಿ ಮದರಾಸಿಗೆ ಮರಳಿದಾಗಲೇ ಅವರಿಗೆ ಮಹಾತ್ಮಗಾಂಧಿ, ರಾಜಾಜಿ ಮುಂತಾದ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರ ಭೇಟಿಯಾಗುವ ಸದಾವಕಾಶ ದೊರೆತು ಮತ್ತೆ 1920ರಲ್ಲಿ ಸ್ವದೇಶ ಮಿತ್ರನ್ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಉಪ ಸಂಪಾದಕರಾಗುವ ಮೂಲಕ ತಮ್ಮ ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತಾರೆ.

1921 ಜುಲೈ ತಿಂಗಳಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮೂರು ತಿರುನಲ್ವೇಲಿಯ ಶ್ರೀ ಪಾರ್ಥಸಾರಥಿ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಆನೆಯ ಹೊಡೆತದಿಂದ ಗಾಯಗೊಂಡ ಶ್ರೀ ಸುಬ್ರಮಣ್ಯ ಭಾರತಿಯವರು ಚೇತರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದೇ ತಮ್ಮ 39ನೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 12 1921ರಂದು ನಿಧನರಾಗುತ್ತಾರೆ.

ಕೇವಲ 39 ವರ್ಷವಷ್ಟೇ ಬದುಕಿದ್ದರೂ ತಮ್ಮ ಒಟ್ಟು 108 ಲೇಖನಗಳು, 42 ಕಥೆ, ಸುಮಾರು 300ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕವನಗಳು ಹಾಗೂ ಪಾಂಚಾಲಿ ಶಪಥಂ ಎಂಬ ಕಥನ ಕವನ ರಚಿಸಸುವ ಮೂಲಕ ದೇಶ ಭಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮದ ಮೂಲಕ ಕಾವ್ಯಗಳನ್ನು ರಚಿಸಿ ತಮಿಳು ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಜನ ಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೂ ಎಟುಕುವಂತೆ ಮಾಡಿದ ಹೆಗ್ಗಳಿಗೆ ಶ್ರೀ ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯ ಭಾರತೀ ಅವರದ್ದಾಗಿದೆ. ಅವರು ಅಂದು ರಚಿಸಿದ ಕವಿತೆಗಳು ಇಂದಿಗೂ ಪ್ರಸ್ತುತವಾಗಿದ್ದು, ಅವರ ಕವಿತಾ ಪ್ರಪಂಚ ಕೇವಲ ತಮಿಳುನಾಡು, ಭಾರತವಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೇ ಇಡೀ ವಿಶ್ವಕ್ಕೆ ತಲುಪಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಹೆಮ್ಮೆಯ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ. ಅವರ ಸರಿಸುಮಾರು 90 ಪ್ರತಿಶತ ಕವಿತೆಗಳು, ಲೇಖನಗಳು ಭಾರತದ ಎಲ್ಲಾ ಭಾಷೆಗಳಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೇ ಇಂಗ್ಲಿಷ್, ಫ್ರೆಂಚ್,ಜರ್ಮನ್, ರಷ್ಯನ್ ಭಾಷೆಗಳಿಗೂ ತರ್ಜುಮೆಯಾಗಿರುವುದು ಅವರ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಗರಿಮೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರುತ್ತದೆ.

ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯಾ ನಂತರ ನಮ್ಮ ಘನ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರವು ಶ್ರೀ ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯ ಭಾರತಿಗಳ ರಾಷ್ಠ್ರಭಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಅವರ ಸಾಹಿತ್ಯ ಕೃಷಿಯನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿ, ಅವರ ಲೇಖನಗಳು ಪ್ರತೀ ಭಾರತೀಯರಿಗೂ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿ ಯಾಗಿದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದು ಅವರಿಗೆ ಮರಣೋತ್ತರವಾಗಿ ರಾಷ್ಟ್ರಕವಿ ಎಂಬ ಗೌರವನ್ನು ನೀಡಿರುವುದಲ್ಲದೇ ಅವರ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಅಂಚೆ ಚೀಟಿಯನ್ನೂ ಸಹಾ ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿದೆ.

ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯ ಭಾರತಿಯವರು, ಒಬ್ಬ ಕವಿಯಾಗಿ, ದೇಶಭಕ್ತರಾಗಿ, ಪತ್ರಕರ್ತರಾಗಿ, ಸಮಾಜ ಸುಧಾರಕರಾಗಿ, ತತ್ತ್ವಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞರಾಗಿ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಭಾವೈಕ್ಯದ ಹರಿಕಾರರಾಗಿ, ಜಾತಿಭೇದವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವ ಮತ್ತು ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುವ ಮನೋಭಾವ ಜಾತ್ಯತೀತವಾದ ಸಮಾನತೆಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ರಾಷ್ಟ್ರ ಜೀವನದ ಕನಸನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಅದನ್ನು ನನಸು ಮಾಡುವ ಸಾಕಾರವನ್ನು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಮೇಲೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಅವರನ್ನು ಕೇವಲ ಒಬ್ಬ ತಮಿಳು ಕವಿ ಎಂದು ಭಾವಿಸದೇ ಅವರ ಕೃತಿಗಳ ಮೂಲಕ ಹೇಳಿದನ್ನು ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ಅವರ ಜನ್ಮದಿನದಂದು ಅವರಿಗೆ ಹೃದಯಪೂರ್ವಕ ನಮನಗಳನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸೋಣ ಅಲ್ಲವೇ?

ಏನಂತೀರೀ?

ಭಾರತ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ. ಇಂತಹ ಶ್ರೇಷ್ಠ ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡಬೇಕು. ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರತೀ ದಿನವೂ ಒಂದು ಹಬ್ಬ ಹರಿದಿನವಿರುತ್ತದೆ ಇಲ್ಲವೇ, ದೇಶದ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿಯೋ ಇಲ್ಲವೇ, ಧರ್ಮದ ಉಳಿವಿಗಾಗಿ ತಮ್ಮನ್ನೇ ತಾವು ಬಲಿದಾನ ಮಾಡಿಕೊಂಡವ ವೀರ ಮಾಹಾನ್ ಪುರುಷರ ಜನ್ಮದಿನವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಇಲ್ಲವೇ ತ್ಯಾಗದ ದಿನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇಂದಿನ ದಿನಾಂಕ ಡಿಸೆಂಬರ್ 3. ಸುಮಾರು 132 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ, ತನ್ನ 18 ನೇ ವಯಸ್ಸಿನ 8ನೇ ತಿಂಗಳ 8ನೇ ದಿನದಂದು ಗಲ್ಲಿಗೇರಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ಖುದಿರಾಮ್ ಭೋಸ್ ರ ಜನ್ಮದಿನವಾಗಿದ್ದು ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಪವಿತ್ರ ದಿನವಾಗಿದೆ.

ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರಾಣಾರ್ಪಣೆ ಮಾಡಿದ ದೇಶಪ್ರೆಮಿಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಕಿರಿಯ ವಯಸ್ಸಿಗ ಎಂಬ ಹಿರಿಮೆಗೆ ಪಾತ್ರರಾಗಿರುವ ಖುದಿರಾಮ್ ಬೋಸ್ ಹುಟ್ಟಿದ್ದು 3/12/1889. ತನ್ನ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ತಾಯಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ತನ್ನ ಅಕ್ಕ ಮತ್ತು ಭಾವನ ಅಕ್ಕರೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ಖುದಿರಾಮ್ ಬೋಸರು ಅತಿ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳುವಳಿಯತ್ತ ಆಕರ್ಷಿತರಾಗಿ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರೇರಿಪಿಸಿದ್ದೇ, ಬಂಕಿಮಚಂದ್ರರು ಬರೆದ ಆನಂದ ಮಠ ಮತ್ತು ಆನಂದದಾತ ಎಂಬ ಕಾದಂಬರಿಗಳು. ವಂದೇ ಮಾತರಂ ಗೀತೆಯಂತೂ ಇವರ ನರನಾಡಿಗಳಲ್ಲಿ ದೇಶ ಭಕ್ತಿ ಉಕ್ಕಿ ಹರಿಯುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಅವರ ಮೇಲೆ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರಿದ ಕಾರಣ, ತಮ್ಮ ಹದಿನೈದರ ಹರೆಯದಲ್ಲಿಯೇ ದೇಶಭಕ್ತಿಯನ್ನು ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಂಡ ಬೋಸ್ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ಸಂಘಟನೆಗಳ ಜೊತೆಗೆ ನಿಕಟ ಸಂಬಂಧವನ್ನಿಟ್ಟು ಕೊಂಡು ಅತ್ಯಂತ ಗೌಪ್ಯವಾಗಿ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳು ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದೊಮ್ಮೆ ಹಾಗೆ ವಹಿಸಿದ್ದ ಕರಪತ್ರ ಹಂಚಿಕೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿಯೇ ಪೋಲಿಸರ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕುಬಿದ್ದು ಬಿಡುಗಡೆಗೆಯಾದ ನಂತರವಂತೂ, ಅವರ ಮತ್ತು ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳ ಸಂಬಂಧ ಇನ್ನೂ ಗಟ್ಟಿಯಾಗುತ್ತದೆ.

ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಂಗ್ರಾಮದ ಕಿಚ್ಚು ಕಾಳ್ಗಿಚ್ಚಾಗಿ ಭುಗಿಲೆಬ್ಬಿಸುವ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಉಗ್ರ ಲೇಖನಗಳ ಮೂಲಕ ದೇಶದ ನಾಗರೀಕರನ್ನು ಬಡಿದೆಬ್ಬಿಸಿ, ಬ್ರಿಟೀಷರ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಟ ಮಾಡುವ ಕುಮ್ಮಕ್ಕು ನೀಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಹೀಗಾಗಿ ಬ್ರಿಟಿಷರ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ಬರೆದ ಪತ್ರಿಕೆಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಮೊಕದ್ದಮೆ ಹೂಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ, ಅರವಿಂದ ಘೋಷರ ಪ್ರಕಾಶನದಲ್ಲಿ ಹೊರಬರುತ್ತಿದ್ದ ವಂದೇ ಮಾತರಂ ಪತ್ರಿಕೆಯೂ ಬ್ರಿಟಿಷರ ಕೆಂಗಣ್ಣಿಗೆ ಗುರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಈ ಮೊಕದ್ದಮೆಯ ವಿಚಾರಣೆಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿ ಶಾಂತಿಯುತವಾಗಿ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ ನಿರಾಯುಧ ಗುಂಪಿನ ಮೇಲೆ ಬ್ರಿಟಿಷರು ಅನವಶ್ಯಕವಾಗಿ ಏಕಾ ಏಕಿ ಲಾಠಿ ಪ್ರಹಾರ ಮಾಡಿದರು. ಇದರಿಂದ ಕೆರಳಿದ ಹದಿನೈದು ವರ್ಷದ ಸುಶೀಲ್ ಸೇನ್ ಎಂಬ ಪೋರ, ಬ್ರಿಟೀಷ್ ಅಧಿಕಾರಿಗೇ ತಿರುಗಿಸಿ ಹೋಡದೇ ಬಿಟ್ಟ. ಇದರಿಂದ ರೊಚ್ಚಿಗೆದ್ದ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಅಧಿಕಾರಿ ಕಿಂಗ್ಸ್ ಫೋರ್ಡ್ ಆ ಕಿಶೋರನನ್ನು ಮ್ಯಾಜಿಸ್ಟ್ರೇಟ್ ಮುಂದೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಆತನ ವಯಸ್ಸನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ 15 ಛಡಿ ಏಟಿನ ಶಿಕ್ಷೆ ವಿಧಿಸಿ ವಿಕೃತಿ ಮೆರೆದನು.

ಸುಶೀಲ್ ಕುಮಾರರೇನೋ ಆ ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನು ಸಂತೋಷದಿಂದಲೇ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದರಾದರೂ, ಈ ಅಪ್ರಾಪ್ತ ಬಾಲಕನ ಮೇಲೆ ಲಾಠಿ ಬೀಸಿದ್ದಲ್ಲದೆ, ಉಗ್ರಶಿಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿದ್ದ ಬ್ರಿಟಿಷರ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಯನ್ನು ಸಹಿಸದ ಅನೇಕ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳು ಕಿಂಗ್ಸ್ ಫೋರ್ಡನನ್ನು ಮುಗಿಸಲು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದ ಸುಳಿವು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಗುಪ್ತಚರರ ಮೂಲಕ ತಿಳಿದು ಬಂದ ಕಾರಣ, ಕಿಂಗ್ಸ್ ಫೋರ್ಡನನ್ನು ಮುಜಾಫರಪುರಕ್ಕೆ ವರ್ಗ ಮಾಡಿತ್ತು.

ಏಲ್ಲೇ ಇರಲೀ, ಹೇಗೇ ಇರಲು. ಕಿಂಗ್ಸ್ ಫೋರ್ಡನನ್ನು ಮುಗಿಸಲೇ ಬೇಕು ಎಂಬ ದೃಢ ಸಂಕಲ್ಪವನ್ನು ತೊಟ್ಟಿದ್ದ ಆ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳು, ಈ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಯುಗಾಂತರ ಗುಂಪಿನ ನಾಯಕರಾದ ಸತ್ಯೇಂದ್ರನಾಥ ಬೋಸ್, ಖುದಿರಾಮ್ ಬೋಸ್ ಮತ್ತು ಆತನ ಸಹ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ಪ್ರಫುಲ್ಚಾಕಿಗೆ ವಹಿಸಿದರು. ತಮ್ಮ ಹಿರಿಯರ ಆಜ್ಞೆಯಂತೆ ತೆರಳಿದ ಈ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳು ಕಿಂಗ್ಸ್ ಫೋರ್ಡನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಚಲನವಲನಗಳನ್ನೂ ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಗಮನಿಸ ತೊಡಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಅವನ ಹತ್ಯೆಗ ಸಂಚನ್ನು ರೂಪಿಸತೊಡಗಿದರು.

ಪ್ರತೀ ದಿನ ಸಂಜೆ ಕಿಂಗ್ಸ್ ಫೋರ್ಡ್ ಮನೋರಂಜನೆಗಾಗಿ ಹತ್ತಿರದ ಕ್ಲಬ್ಬಿಗೆ ಬರುವ ವಿಷಯವನ್ನು ಅರಿತು ಅವನು ಕ್ಲಬ್ಬಿನಿಂದ ಮನೆಗೆ ಹಿಂದಿರುಗುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆತನ ಕಾರಿನ ಮೇಲೆ ಬಾಂಬ್ ಸಿಡಿಸಿ ಆತನನ್ನು ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. 1908ನೇ ಏಪ್ರಿಲ್ 30ರಂದು ಪೂರ್ವ ನಿರ್ಧಾರದಂತೆ ಕ್ಲಬ್ಬಿನಿಂದ ಹೊರಬಂದ ಕಿಂಗ್ಸ್ ಫೋರ್ಡ್ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಯಾರು ಕುಳಿತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದನ್ನೂ ಗಮನಿಸದೇ, ನಿಗಧಿತ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಬಂದ ತಕ್ಷಣವೇ, ಬಾಂಬ್ ಹಾಕಲಾಯಿತಾದರೂ, ಅದೃಷ್ಟ ಗಟ್ಟಿಗಿದ್ದ ಕಾರಣ ಕಿಂಗ್ಸ್ ಪೋರ್ಡ್ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು, ಅವನ ಬದಲಾಗಿ ಆ ಕಾರಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಇಬ್ಬರು ಮಹಿಳೆಯರು ಅಸುನೀಗಿದರು.

ಕಾರಿನ ಮೇಲೆ ಬಾಂಬ್ ಸಿಡಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ, ಕಿಂಗ್ಸ್ ಫೋರ್ಡನನ್ನು ಕೊಂದೆವೆಂದುಕೊಂಡ ಆ ತರುಣರು ಒಂದೊಂದು ದಿಕ್ಕಿಗೊಬ್ಬರು ಓಡಿದರು. ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳು ಎಸೆದ ಬಾಂಬು ಕಿಂಗ್ಸ್ ಫೋರ್ಡನನ್ನು ಕೊಲ್ಲಲಿಲ್ಲವಾದರೂ, ಈ ಘಟನೆ ಇಡೀ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಕ್ಕೇ ಮೊದಲ ನಡುಕ ಹುಟ್ಟಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಂತೂ ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. ಆ ತರುಣರು ಎಸೆದ ಬಾಂಬು ಕೇವಲ ಕಿಂಗ್ಸ್ ಫೋರ್ಡನ ವಾಹನ ಚೂರು ಚೂರು ಮಾಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಅಹಂಕಾರ ಮತ್ತು ದರ್ಪವನ್ನು ಸಹಾ ನುಚ್ಚುನೂರು ಮಾಡಿ ಹಾಕಿತ್ತು.

ಈ ಘಟನೆಯನ್ನು ಸುಮ್ಮನೇ ಬಿಟ್ಟರೇ ಇದರಿಂದ ಇಂತಹ ಹತ್ತಾರು ಘಟನೆಗಳು ಮರುಕಳಿಸಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನು ಮನಗಂಡ ಬ್ರಿಟೀಷರು ಆ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳನ್ನು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದ ಪರಿಣಾಮ ಮುಜಾಫುರದಿಂದ ಸುಮಾರು, 25 ಮೈಲುಗಳಾಚೆ ಯುವಕ ಖುದಿರಾಮ್ ಬೋಸ್ ಪೋಲಿಸರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಪತ್ತೆಯಾಗುತ್ತಾರೆ. ಪೋಲೀಸರ ಬಂಧನದಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಆತ ಮಾಡಿದ ಎಲ್ಲ ಸಾಹಸಗಳು ವ್ಯರ್ಥವಾಗಿ ಬಂಧಿತನಾಗಿ ವಿಚಾರಣೆ ಎಂಬ ನಾಟಕ ನಡೆದು ಮರಣದಂಡನೆಗೆ ಗುರಿಯಾಗಿ, 1908ರ ಆಗಸ್ಟ್ 11ರಂದು ಭಾರತಮಾತೆಯ ಚರಣಾರವಿಂದಗಳಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ತನ್ನ 18 ನೇ ವಯಸ್ಸಿನ 8 ನೇ ತಿಂಗಳ 8 ನೇ ದಿನದಂದು ತನ್ನ ಪ್ರಾಣವನ್ನು ಅರ್ಪಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಆ ಬಾಂಬ್ ಸ್ಫೋಟದಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗಿದ್ದ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ಪ್ರಫುಲ್ಲ್ ಚಾಕಿ ಪೊಲೀಸರೊಂದಿಗೆ ಹೋರಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅಸಾಧ್ಯ ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಚಂದ್ರಶೇಖರ ಆಜಾದ್ ಅವರಂತೆಯೇ ತನ್ನ ಪಿಸ್ತೂಲಿನಿಂದಲೇ ತಾನೇ ಗುಂಡಿಕ್ಕಿಕೊಂಡು ಅಮರರಾಗುತ್ತಾರೆ.

ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಾನಂತರ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರ ಖುದೀರಾಮ್ ಬೋಸರ ನೆನಪಿನಾರ್ಥವಾಗಿ ಅಂಚೇ ಚೀಟಿಯನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಅವರ ತ್ಯಾಗ ಮತ್ತು ಬಲಿದಾನಗಳಿಗೆ ಗೌರವವನ್ನು ಸೂಚಿಸಿದೆ.

ಇಂತಹ ಅದೆಷ್ಟೋ ಎಲೆಮರೆ ಕಾಯಿಯಂತಹ ಪ್ರಾಥಃ ಸ್ಮರಣೀಯ ವೀರ ಯೋಧರ ತ್ಯಾಗ ಮತ್ತು ಬಲಿದಾನಗಳಿಂದ ಕಟ್ಟಿದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಹುತ್ತದಲ್ಲಿ ನಂತರ ಹಾವಿನಂತೆ ಬಂದು ಸೇರಿಕೊಂಡ ಕೆಲವು ಶೋಕೀದಾರ ಹೋರಾಟಗಾರರು, ತಮ್ಮ ಹೋರಾಟದಿಂದಲೇ ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದೊರಕಿತೆಂದು ಹೇಳಿಕೊಂಡು ತಲೆತಲಾಂತರಗಳಿಂದಲೂ ಈ ದೇಶ ತಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದ ಜಹಾಗೀರು ಎಂಬಂತೆ ಆಧಿಕಾರ ನಡೆಸಿದ್ದು ಈ ದೇಶದ ವಿಪರ್ಯಾಸ. ಅವರನ್ನೇ ನಿಜವಾದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರು ಎಂಬಂತೆ ನಂಬಿರುವ ನಮ್ಮ ಇಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಇಂತಹ ಸಾವಿರಾರು ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ದೇಶಪ್ರೇಮಿಗಳ ತ್ಯಾಗ ಮತ್ತು ಬಲಿದಾನಗಳ ರಕ್ತ ಸಿಕ್ತ ಅರ್ಪಣೆಯಿಂದ ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಬ್ರಿಟೀಷರಿಂದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದೊರಕಿತು ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿಸುವ ಗುರುತರವಾದ ಜವಾಬ್ಧಾರಿ ನಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಮೇಲಿದೆ ಅಲ್ವೇ? ಬೋಲೋ…. ಭಾರತ್ ಮಾತಾ ಕೀ….. ಜೈ…….

ಏನಂತೀರೀ?

ಸರ್ಫರೋಶಿ ಕಿ ತಮನ್ನಾ ಅಬ್ ಹಮಾರೆ ದಿಲ್ ಮೆ ಹೈ| ದೇಖನಾ ಹೈ ಜೋರ ಕಿತನಾ ಬಾಜೂ ಯೆ ಕಾತಿಲ್ ಮೆ ಹೈ || ಶಿರವನರ್ಪಿಸುವ ಬಯಕೆ ಎನ್ನ ಮನದೊಳಿಹುದಿಂದು, ವೈರಿ ತೋಳ್ಬಲವ ಪರೀಕ್ಷಿಸಬೇಕೆಂದು ಎಂಬ ಅರ್ಥ ಬರುವ ಈ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ಕವಿತೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪೂರ್ವದಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರ ಕ್ರಾಂತಿಯನ್ನು ಬಡಿದೆಚ್ಚರಿಸಿದ ಸಾಲುಗಳು. ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್, ರಾಜಗುರು ಮತ್ತು ಸುಖ್ ದೇವ್ ಅವರುಗಳು ಜೈಲಿನಲ್ಲಿ ಮರಣದಂಡನೆಗೆ ಗುರಿಯಾಗಿದ್ದಾಗ ಬಹಳ ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದೇ ಇದೇ ಹಾಡು. ಇಂತಹ ಬೆಂಕಿಯಂಥ ಸಾಲುಗಳ ಕವಿತೆಯನ್ನು ರಚಿಸಿ ಬ್ರಿಟಿಷರ ಎದೆ ನಡುಗಿಸಿದವರೇ, ಶ್ರೀ ರಾಮ್ ಪ್ರಸಾದ್ ಬಿಸ್ಮಿಲ್.

ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಶಹಜಹಾನಪುರದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿದ್ದ ಮಾಲಾಧರ ಹಾಗು ಮೂಲಮತಿ ದಂಪತಿಗಳಿಗೆ ಜೂನ್ 11, 1897ರಂದು ರಾಮ ಪ್ರಸಾದ್ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ ಅವರು ಜನಿಸಿದರು. ಅವರ ತಂದೆಯವರಿಂದ ಹಿಂದಿ ಮತ್ತು ಬಂಗಾಳಿ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಕಲಿತ ನಂತರ ಸ್ಥಳೀಯ ಮೌಲ್ವಿಯೊಬ್ಬರ ಬಳಿ ಉರ್ದು ಕಲಿತರು ಮತ್ತು ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಕಲಿಯುವುದರ ಮೂಲಕ ಆ ಮೂರೂ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಪಾಂಡಿತ್ಯವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡರು. ತಂದೆಯವರ ವಿರೋಧದ ಹೊರತಾಗಿಯೂ ಅಂದಿನ ಯುವಕರಂತೆ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲರೂ ಸಹಾ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಧುಮುಕುವ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿ ಅದಕ್ಕೆ ಆರ್ಯ ಸಮಾಜದ ಹಾದಿಯನ್ನು ತುಳಿದರು.ಅಲ್ಲಿ ಅವರು ತಮ್ಮ ಕವಿತೆಗಳ ಮುಖಾಂತರ ಯುವಕರುಗಳಲ್ಲಿ ಜಾಗೃತಿ ಮೂಡಿಸ ತೊಡಗಿದರು. ರಾಮ್, ಆಗ್ಯತ್, ಮತ್ತು ಬಿಸ್ಮಿಲ್ ಎಂಬ ಕಾವ್ಯನಾಮಗಳಲ್ಲಿ ದೇಶಭಕ್ತಿಯ ಗೀತೆಗಳನ್ನು ರಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ರಾಮ್ ಪ್ರಸಾದ್ ಎಂಬ ಅವರ ಹೆಸರಿನ ಜೊತೆ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ ಕೂಡಾ ಸೇರಿಕೊಂಡಿತು.

ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲ ಅವರಿಗೆ ಆರ್ಯ ಸಮಾಜವನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದ್ದ ಹರ್ ದಯಾಲ ಅವರ ಮಿತ್ರರಾಗಿದ್ದ ಭಾಯೀ ಪರಮಾನಂದ ಅವರಿಗೆ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರ ಮರಣ ದಂಡನೆಯನ್ನು ವಿಧಿಸಿದ್ದನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿ ಮೆರಾ ಜನಮ್ ಎಂಬ ಪದ್ಯವನ್ನು ರಚಿಸಿ ಬ್ರಿಟಿಷರನ್ನು ಭಾರತದಿಂದ ಹೊರದಬ್ಬಲೇ ಬೇಕು ಎಂದು ನಿಶ್ಚಯಿಸಿ ಮೈತ್ರಿ ವೇದಿ ಎಂಬ ಕ್ರಾಂತ್ರಿಕಾರಿ ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು. ಅವರ ಜೊತೆ ಔರೈ ಎಂಬ ಊರಿನ ಶಾಲಾ ಶಿಕ್ಷಕರಾದ ಪಂಡಿತ್ ಗೇಂಡಾ ಲಾಲ್ ದೀಕ್ಷಿತ್ ಜೊತೆಗೂಡಿ ಸ್ವದೇಶಾಭಿಮಾನವನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುವ ಒಂದು ಯುವಕರ ಸಂಘಟನೆಯನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ದೀಕ್ಷಿತ್ ಅವರಿಗೆ ಸ್ಥಳೀಯ ಡಾಕೂಗಳ ಸಂರ್ಪಕವಿದ್ದ ಕಾರಣ ಅವರನ್ನೂ ಈ ಸಂಘಟನೆಗೆ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು ಬ್ರಿಟೀಷರ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡಬೇಕೆಂಬ ಬಯಕೆ ಅವರದ್ದಾಗಿತ್ತು. ಇವರಿಬ್ಬರು ಸೇರಿ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಪ್ರದೇಶಗಳಾದ ಎತವಃ, ಮೈನ್ಪುರಿ, ಆಗ್ರ, ಷಹಜಹಾನ್ಪುರದಿಂದ ಹುಡುಗರನ್ನು ಒಟ್ಟುಗೂಡಿಸಿ ತಮ್ಮ ಸಂಸ್ಠೆಯನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟೂ ಬಲಪಡಿಸಿದರು, ೨೮ ಜನವರಿ 1918ರಂದು ಬಿಸ್ಮಿಲರು, ದೇಶವಾಸಿಯೋಂ ಕೆ ನಾಮ್ ಸಂದೇಶ್ ಎಂಬ ಕರಪತ್ರವನ್ನು ಬರೆದು, ಅದರಲ್ಲಿ ಅವರ ಒಂದು ಕವಿತೆ, ಮೈನ್ಪುರ್ ಕಿ ಪ್ರತಿಜ್ಞಾವನ್ನು ರಚಿಸಿ ಅನೇಕ ಪ್ರದೇಶಗಳಿಗೆ ಹಂಚಿದರು. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಉಗ್ರ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸಲು ಅವರಿಗೆ ಹಣದ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇದ್ದ ಕರಣ 1918ರಲ್ಲಿ ಮಣಿಪುರಿಯಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಖಜಾನೆಯೂ ಸೇರಿದಂತೆ ಮತ್ತೆರಡು ಸರ್ಕಾರಿ ಕಛೇರಿಗಳನ್ನು ಲೂಟಿಯನ್ನು ಮಾಡಿದ ಪರಿಣಾಮ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲ ಮತ್ತವರ ಸಂಗಡಿಗರನ್ನು ಮೈನ್ಪುರದ ಪೊಲೀಸರು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದೊಮ್ಮೆ ದೆಹಲಿ ಹಾಗು ಆಗ್ರ ನಡುವೆ ಮತ್ತೊಂದು ಲೂಟಿ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬ ಯೋಜನೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಪೊಲೀಸರು ಆಗಮಿಸಿ ಗುಂಡಿನ ಸುರಿಮಳೆ ಗೈದಾಗ ಪೋಲೀಸರಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಿಸ್ಮಿಲ್ ಅವರು ಯಮುನಾ ನದಿಯಲ್ಲಿ ದುಮುಕಿದ್ದನ್ನು ಕಂಡು ಎಲ್ಲರೂ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲರು ಮೃತಪಟ್ಟಿರಬಹುದೇಂದೆ ನಂಬಿದ್ದರು ಆದರೆ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲರು ತಮ್ಮ ಶಕ್ತಿ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದಿಂದ ಯಮುನೆಯನ್ನು ಈಜಿ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಅದಾದ ಕೆಲ ದಿನಗಳ ನಂತರ ಆಗ್ರ ಕೋಟೆಯಲ್ಲಿ ಪೋಲೀಸರಿಂದ ಬಂಧಿತರಾದರೂ ಅಲ್ಲಿಂದ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಅಡಗಿಕೊಂಡರು. ಪೋಲೀಸರು ಈ ಪ್ರಕರಣವನ್ನು ಮೈನ್ಪುರಿ ಪಿತೂರಿ ಎಂದು ಕರೆದು ಅವರ ವಿರುದ್ಧ ಮೈನ್ಪುರದ ನಾಯಾಂಗದಲ್ಲಿ ತನಿಖೆ ನಡೆದು ನವೆಂಬರ್ 11, 1919ರಂದು ನ್ಯಾಯಾದೀಶರಾದ ಬಿ. ಎಸ್. ಕ್ರಿಸ್ ಅವರು ಆರೋಪಿಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಕಠಿಣ ತೀರ್ಮಾನವನ್ನು ನೀಡದ್ದರು. ಇನ್ನು ಯಾವುದೇ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ಸಂಘಟನೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಮುಚ್ಚಳಿಕೆಯನ್ನು ಬರೆಸಿಕೊಂಡು 1920ರಲ್ಲಿ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲರನ್ನು ನ್ಯಾಯಾಲಯ ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿತು.

ಆದರೆ 1921ರಲ್ಲಿ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲರು ತಮ ಷಹಜಾಹಾನ್ಪುರದಲ್ಲಿ ಯುವಕರನ್ನು ಸಂಘಟಿಸಿ ಉಗ್ರ ಭಾಷಣದ ಮೂಲಕ ಯುವಕರುನ್ನು ಬ್ರಿಟೀಶರ ಬ್ರಿಟೀಷರ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರತಿಭಟನೆಗೆ ಎತ್ತಿಕಟ್ಟಿದರಲ್ಲದೇ ಮಹಾತ್ಮಾಗಾಂಧಿಯವರ ಅಹಿಂಸಾ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಸ್ವರಾಜ್ಯವನ್ನು ನಾವು ಎಂದಿಗೂ ಪಡೆಯಲು ಸಾದ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂಬ ನಿಲುವನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದರು.

1922ರ ಫೆಬ್ರವರಿಯಲ್ಲಿ, ಚೌರಿ ಚೌರಾ ಎಂಬಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಅಸಹಕಾರ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಕೆಲ ರೈತರು ಪೋಲಿಸರಿಂದ ಹತ್ಯೆಗೀಡಾದರು. ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರತೀಕರವಾಗಿ ಆ ರೈತರು ರೊಚ್ಚಿಗೆದ್ದು ಆ ಪೋಲೀಸ್ ಠಾಣೆಗೆ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚಿದಾಗ ಸುಮಾರು 22 ಪೊಲೀಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಜೀವಂತವಾಗಿ ಸುಟ್ಟುಹೋಗ್ಗಿದ್ದನ್ನು ಕಂಡ ಗಾಂಧೀಜಿ, ಏಕಾಏಕಾಕಿ ಬ್ರಿಟೀಷರ ವಿರುದ್ಧ ತಮ್ಮ ಅಸಹಕಾರ ಚಳುವಳಿಯನ್ನು ಹಿಂಪಡೆದದ್ದನ್ನು, ಗಯಾದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸಮಾವೇಶದಲ್ಲಿ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಕೆಲ ಬಿಸಿ ರಕ್ತದ ಯುವಕರು ವಿರೋಧಿಸಿದರೂ ಗಾಂಧಿಯವರ ನಿರ್ಧಾರ ಅಚಲವಾಗಿದ್ದದ್ದನ್ನು ಕಂಡು, ನೊಂದ ಅಂದಿನ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅದ್ಯಕ್ಷರಾದ ಚಿತ್ತರಂಜನ್ ದಾಸ್ ರಾಜಿನಾಮೆ ನೀಡಿದರು. ಗಾಂಧೀಯವರ ನಿರ್ಧಾರದಿಂದ ಬೇಸತ್ತ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲರೂ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ತೊರೆದರು.

ಮುಂದೆ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲರು ಸಚಿಂದ್ರನಾಥ್ ಸನ್ಯಾಲ್ ಹಾಗು ಬಾಂಗ್ಲ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರ ಡಾ. ಜದುಗೊಪಾಲ್ ಚಟರ್ಜಿಯವರ ಸಹಾಯದಿಂದ 1923ರಲ್ಲಿ ಪಕ್ಷವೊಂದನ್ನು ಸಂಘಟಿಸಿ, ಒಂದು ಹಳದಿ ಹಾಳೆಯ ಮೇಲೆ ಆ ಪಕ್ಷದ ಮುಖ್ಯ ಉದ್ದೇಶಗಳನ್ನು ಬರೆದು ಸಚಿಂದ್ರ ನಾಥ್ ಅವರ ಅಧ್ಯಕ್ಷತೆಯಲ್ಲಿ ಮೊದಲನೆಯ ಸಭೆಯನ್ನು ಅಕ್ಟೋಬರ್ 3, 1924 ರಂದು, ಕಾನ್ಪುರದಲ್ಲಿ ನಡೆಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ,ತಮ್ಮ ಪಕ್ಷದ ಹೆಸರನ್ನು ಹಿಂದೂಸ್ತಾನ್ ರಿಪಬ್ಲಿಕನ್ ಅಸೋಸಿಯೇಷನ್ (ಎಚ್‌ಆರ್‌ಎ) ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ಬಿಸ್ಮಿಲ್ ಅವರು ಹೊಸಾ ಪಕ್ಷದ ಜಿಲ್ಲಾ ಸಂಘಟಕ ಮತ್ತು ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರ ವಿಭಾಗದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಾದರು.ಸನ್ಯಾಲ್ ಮತ್ತು ಚಟರ್ಜಿ ಇಬ್ಬರೂ ಕ್ರಮವಾಗಿ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶ ಮತ್ತು ಬಂಗಾಳದಲ್ಲಿ ಪಕ್ಷದ ಜವಾಬ್ಧಾರಿಯನ್ನು ನೀಡಲಾಯಿತು.

1928 ರಲ್ಲಿ ರಾಮ್ ಪ್ರಸಾದ್ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲರೊಂದಿಗೆ ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್, ಚಂದ್ರಶೇಖರ್ ಆಜಾದ್ ಮುಂತಾದ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳು ಸೇರಿಕೊಂಡ ನಂತರವಂತೂ ಅವರ ಚಟುವಟಿಕೆ ಮತ್ತಷ್ಟೂ ತೀವ್ರವಾಯಿತು. ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಲಖನೌ ಬಳಿಯ ಕಾಕೋರಿ ಎಂಬ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಸಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಸರ್ಕಾರಿ ಖಜಾನೆಯನ್ನು ಲೂಟಿ ಮಾಡುವ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲರು ಮತ್ತವರ ತಂಡ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿತು. 9 ಆಗಸ್ಟ್ 1925 ರಂದು ಲಕ್ನೋ ರೈಲ್ವೆ ಜಂಕ್ಷನ್ನಿನ ಹಿಂದಿನ ನಿಲ್ದಾಣವಾದ ಕಾಕೋರಿಯಲ್ಲಿ ಸಹಾರನ್‌ಪುರ-ಲಕ್ನೋ ಪ್ಯಾಸೆಂಜರ್ ರೈಲನ್ನು ಹತ್ತು ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳು ತಡೆದು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಖಜಾನೆಯನ್ನು ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ಲೂಟಿ ಮಾಡಿದರು. ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಅಕಸ್ಮಾತ್ತಾಗಿ ಮನ್ಮತ್ ನಾಥ್ ಗುಪ್ತಾ ಅವರ ಪಿಸ್ತೂಲ್‌ನಿಂದ ಸಿಡಿದ ಗುಂಡು ಲೇಡೀಸ್ ಕಂಪಾರ್ಟ್‌ಮೆಂಟ್‌ನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ನೋಡಲು ರೈಲಿನಿಂದ ಇಳಿದಿದ್ದ ಪ್ರಯಾಣಿಕ ಅಹ್ಮದ್ ಅಲಿಗೆ ತಾಕಿ ಸ್ಥಳದಲ್ಲೇ ಮೃತಪಟ್ಟರು ಪೋಲೀಸರು ಇದನ್ನು ಕಾಕೋರೀ ಪ್ರಕರಣ ಎಂದು ಕರೆದು ಆರೋಪಿಗಳನ್ನು ಬಂಧಿಸಲು ಹರಸಾಹಸ ಪಡುತ್ತಿದ್ದರು.

ಅದೊಂದು ದುರ್ದಿನ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರವು ರಾಮ್ ಪ್ರಸಾದರನ್ನು ಮುಂಜಾನೆಯ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಸಂಚು ಹೂಡಿ ಹುಲಿಯನ್ನು ಬಲೆಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿವಂತೆ ಅವರ ಸ್ವಗೃಹದಲ್ಲೇ ಬಂಧಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು ಮತ್ತು ಸುಮಾರು 18 ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲಾ ಕಾಟಾಚಾರದ ವಿಚಾರಣೆ ನಡೆಸಿ ಮರಣದಂಡನೆಯನ್ನು ವಿಧಿಸಿಬಿಟ್ಟರು. ಸೆರೆಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲರನ್ನು ನೋಡಲು ಅವರ ತಾಯಿಯವರು ಬಂದಿದ್ದಾಗ, ತಾಯಿಯವರನ್ನು ಕಂಡ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲರು ಗಳಗಳನೆ ಅತ್ತರಂತೆ. ಇದನ್ನು ನೋಡಿದ ಅವರ ತಾಯಿಗೆ ಬೇಸರವಾಗಿ, ಕಂದಾ, ಸಾವಿಗೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಅಂಜುವವನಾಗಿದ್ದರೆ ಈ ಮಾರ್ಗವನ್ನೇಕೇ ಆರಿಸಿಕೊಂಡೇ ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗ, ಕೊಂಚ ಸಾವರಿಸಿಕೊಂಡ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲರು ಅಮ್ಮಾ ಇವು ಸಾವಿನ ಬೆದರಿಕೆಯಿಂದ ತೊಟ್ಟಿಕ್ಕಿದ ಹನಿಗಳಲ್ಲಮ್ಮಾ. ಇದು ಒಬ್ಬ ಮಾತೃಭಕ್ತ ಪುತ್ರ ತನ್ನ ತಾಯಿಯ ದರ್ಶನವನ್ನು ಕಟ್ಟಕಡೆಯ ಸಲ ಪಡೆಯುವಾಗ ಅವನ ಪರಿಶುದ್ಧ ಪ್ರೀತಿಯ ಪ್ರತೀಕವಾದ ಕೊನೆಯ ಅಶ್ರುಬಿಂದುಗಳು ಎಂದಾಗ ಮಗನ ಆ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದ ತಾಯಿ ಬಾಯಿಯಿಂದ ಮಾತೇ ಹೊರಡಲಿಲ್ಲವಂತೆ. ನಂತರ ಸೆರೆಮನೆಯಲ್ಲಿರುವಾಗಲೇ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲರು ಬರೆದಿದ್ದ ತಮ್ಮ ಆತ್ಮಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಗುಪ್ತವಾಗಿ ತಮ್ಮ ತಾಯಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಪರಿಣಾಮ, ಒಬ್ಬ ನಿಜ ದೇಶಭಕ್ತನ ಸಾರ್ಥಕ ಜೀವನ ನಡೆಸಿದುದರ ಕುರಿತ ಉತ್ತಮ ದಾಖಲೆ ನಮಗೆ ಪರಿಚಯವಾಗುವಂತಾಗಿದೆ.

ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲ ಅವರನ್ನು 1927 ರ ಡಿಸೆಂಬರ್ 19 ರಂದು ಗೋರಖ್‌ಪುರ್ ಜೈಲಿನಲ್ಲಿ ಗಲ್ಲಿಗೇರಿಸುವ ಒಂದೆರಡು ಗಂಟೆಗಳ ಮುನ್ನ ಅವರಿಗೆ ಕುಡಿಯಲು ಪೋಲೀಸರು ಒಂದು ಲೋಟ ಹಾಲು ಕೊಟ್ಟಾಗ, ಅದನ್ನು ರೋಷದಿಂದಲೇ ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲರು, ಹೂಂ! ಇನ್ನು ಕೆಲವೇ ಗಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮಾತೃ ದೇವಿಯ ಎದೆ ಹಾಲನ್ನೇ ಕುಡಿಯಲು ಹೊರಟಿರುವ ನನಗೇಕೇ ಈಗ ಈ ಹಾಲು ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೀರೀ? ಎಂದಿದ್ದರಂತೆ. ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲರ ಮೃತ ದೇಹವನ್ನು ಹಿಂದೂ ದಹನದ ಪ್ರಕಾರ ರಪ್ತಿ ನದಿಯಲ್ಲಿ ವಿಸರ್ಜಿಸಲಾಯಿತು. ಈಗ ಆ ಸ್ಥಳವನ್ನು ರಾಜ್ ಘಾಟ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಾ ನಂತರ ಸರ್ಕಾರ ರಾಮ್ ಪ್ರಸಾದ್ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲರ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಉದ್ಯಾನವನ ಮತ್ತು ರೈಲು ನಿಲ್ದಾಣವನ್ನು ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ನಿರ್ಮಿಸುವ ಮೂಲಕ ಗೌರವಿಸಲಾಗಿದೆ.

ರಾಮ್ ಪ್ರಸಾದ್ ಬಿಸ್ಮಿಲ್ಲ ಎಂದಾಕ್ಷಣ ಒಬ್ಬ ದೇಶಪ್ರೇಮಿ, ಉತ್ತಮ ಕವಿ, ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದ್ದೇ, ಜಾತೀ ಮತ್ತು ಧರ್ಮದ ಹೊರತಾಗಿ ಆರ್ಯಸಮಾಜದ ಕಟ್ಟಾ ಅನುಯಾಯಿ ಹಾಗೂ ದೇಶಪ್ರೇಮಿಯಾಗಿದ್ದ ಅವರ ಆಪ್ತಮಿತ್ರ ಅಶ್ಫಾಕುಲ್ಲಾಖಾನ್ ಅವರ ಜೊತೆಗಿನ ಅಪೂರ್ವ ಗೆಳೆತನ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಹಾದು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಅಶ್ಫಾಕುಲ್ಲಾಖಾನ್ ಅವರನ್ನೂ ಸಹಾ ಕಾಕೋರಿ ಷಡ್ಯಂತ್ರದ ಕೇಸಿನಲ್ಲಿ ಗಲ್ಲಿಗೇರಿಸುವ ಮುಖಾಂತರ ಬ್ರಿಟೀಷರು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಶಕ್ತಿಗಳನ್ನು ತಣ್ಣಗಾಗಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ನಡೆಸಿದರೂ ಈ ಮರಣ ದಂಡನೆಯಿಂದ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ಪಡೆದ ಸಾವಿರಾರು ಯುವ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಿರುದ್ದ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಧುಮುಕುವಂತಾಯಿತು.

ತಾಯಿ ಭಾರತಿಯ ಸೇವೆ ಮಾಡಲು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೂರು ಜನ್ಮ ಹೊತ್ತು ಇದೇ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿ ಆಕೆಯ ಸೇವೆ ಮಾಡುವೆನು ಎಂದಿದ್ದ ಅಮರ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ‌ ರಾಮ್ ಪ್ರಸಾದ್ ಬಿಸ್ಮಿಲ್‌ ಜನ್ಮದಿನದಂದು ಆ ಪುರುಷ ಸಿಂಹನನ್ನು‌ ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ನೆನೆಯೋಣ. ಜನ್ಮದಾತರನ್ನೂ ತೊರೆದು ಜನ್ಮಭೂಮಿಗಾಗಿ ಪರಿಪತಪಿಸಿದ, ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಶಾಹಿಯ ವಿರುದ್ಧ ಉಗ್ರವಾಗಿ ಹೋರಾಡುವುದು ತನ್ನ ಆದ್ಯ ಕರ್ತವ್ಯವೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ನೇಣು ಕುಣಿಕೆಯನ್ನು ನಗುನಗುತ್ತಲೇ ಕೊರಳಿಗೇರಿಸಿ ಕೊಂಡ ಇಂತಹ ಅಪ್ರತಿಮರ ಹೋರಾಟದ ಫಲವಾಗಿಯೇ ನಾವಿಂದು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ಪಡೆದಿರುವ ಕಾರಣ ಅವರ ತ್ಯಾಗ ಮತ್ತು ಬಲಿದಾನಗಳನ್ನು ನೆನೆದು ಮತ್ತು ನಮಿಸುವುದು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಆದ್ಯ ಕರ್ತವ್ಯವೇ ಸರಿ.

ಏನಂತೀರೀ?

ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ