Category: ಸ್ವಾತಂತ್ಯ್ರ ಹೋರಾಟಗಾರರು

ಬ್ರಿಟೀಷರ ಸೇನೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ಸೈನಿಕನಾಗಿದ್ದ ಮಂಗಲ್ ಪಾಂಡೆ 1857ರಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟೀಷ್ ಸೈನ್ಯದ ವಿರುದ್ಧವೇ ತಿರುಗಿ ಬಿದ್ದು ನಡೆಸಿದ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಬ್ರಿಟೀಷರು ಸಿಪಾಯಿದಂಗೆ ಎಂದು ದಾಖಲಿಸಿದರೆ, ಭಾರತದ ನಿಜವಾದ ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ಅದನ್ನು ಪ್ರಥಮ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯ ಸಂಗ್ರಾಮ ಎಂದೇ ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಮಂಗಲ್ ಪಾಂಡೆ ಹತ್ತಿಸಿದ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯದ ಕಿಚ್ಚನ್ನು ಬಿಹಾರ್ ಪ್ರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರಜ್ವಲಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದ ಕೀರ್ತಿ ಪ್ರಸ್ತುತ ಭಾರತದ ಬಿಹಾರದ ಭೋಜ್‌ಪುರ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಭಾಗವಾಗಿರುವ ಜಗದೀಸ್‌ಪುರದ ಪರ್ಮಾರ್ ರಜಪೂತರ ಉಜ್ಜೈನಿಯಾ ಕುಲದ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದ ವೀರ್ ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರಿಗೆ ಸಲ್ಲುತ್ತದೆ. ತಮ್ಮ 80 ನೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ಸೈನಿಕರ ಪಡೆಯನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸುತ್ತಾ, ಬ್ರಿಟಿಷರ ಈಸ್ಟ್ ಇಂಡಿಯಾ ಕಂಪನಿಯ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಹಣ್ಣುಗಾಯಿ ನೀರು ಗಾಯಿ ಮಾಡಿದ್ದ ವೀರ ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ಬಲಿದಾನ ದಿನವಾದ ಏಪ್ರಿಲ್ 26 ರಂದು ಅವರ ಸಂಸ್ಮರಣೆಯನ್ನು ಮಾಡುವುದು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಭಾರತೀಯರ ಅದ್ಯ ಕರ್ತವ್ಯವೇ ಆಗಿದೆ.

ಏಪ್ರಿಲ್ 1777 ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತುತ ಬಿಹಾರದ ಭೋಜ್‌ಪುರ ಜಿಲ್ಲೆಗೆ ಸೇರಿರುವ ಜಗದೀಸ್‌ಪುರದಲ್ಲಿ ಮಹಾರಾಜ ಶಬ್ಜದಾ ಸಿಂಗ್ ಮತ್ತು ರಾಣಿ ಪಂಚ್ರತನ್ ದೇವಿಯವರಿಗೆ ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ಜನಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ತಂದೆಯವರೂ ಸಹಾ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡಿದವರೇ ಆಗಿದ್ದರು. ಕುನ್ವರ್ ಅವರ ಎಲ್ಲಾ ಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಅವರ ಸಹೋದರ ಬಾಬು ಅಮರ್ ಸಿಂಗ್ ಮತ್ತು ಅವರ ಸೈನ್ಯಧಿಕಾರಿಯಾಗಿದ್ದ ಕೃಷ್ಣ ಸಿಂಗ್ ಬೆಂಗಾವಲಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಈ  ತ್ರಿಮೂರ್ತಿಗಳು ಸುಮಾರು ಒಂದು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಪಡೆಗಳಿಗೆ ಕೊಟ್ಟ ಕಾಟ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ. ಛತ್ರಪತಿ ಶಿವಾಜಿ ಮಹಾರಾಜರಂತೆ ಗೆರಿಲ್ಲಾ ಮಾದರಿಯ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಪರಿಣಿತಿ ಹೊಂದಿದ್ದ ಇರುವರು ಸಾಯುವವರೆಗೂ ಅಜೇಯರಾಗಿದ್ದು ಅವರ ತಂತ್ರ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿತಂತ್ರಗಳು ಬ್ರಿಟಿಷರನ್ನು ಸದಾಕಾಲವೂ ಗೊಂದಲಕ್ಕೀಡು ಮಾಡಿದ್ದವು ಎಂದರೂ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯೇನಲ್ಲ.

ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಬಗ್ಗು ಬಡಿಯುವ ಮುನ್ನ ಅವರ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಅರಿಯಲು ಅವರೊಂದಿಗೇ ಸ್ನೇಹ ಬೆಳಸಿ ಅದರ ಪ್ರತಿಫಲವಾಗಿ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಅವರಿಂದಲೇ ಮದ್ದುಗುಂಡು ಕಾರ್ಖಾನೆಯನ್ನೂ ಆರಂಭಿಸಿ ಅಲ್ಲಿ ತಯಾರಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಮದ್ದು ಗುಂಡುಗಳನ್ನು ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗೆ ಅನುಮಾನವೇ ಬಾರದಂತೆ ಅವರ ವಿರುದ್ದವೇ ಬಳಸಲು ಸ್ವತಂತ್ರ ಹೋರಾಟಗಾರರಿಗೆ ನೀಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. 1857 ಜುಲೈ 25 ರಂದು ಬ್ರಿಟೀಷರ ವಿರುದ್ದ ತಮ್ಮದೇ ಸೈನ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಹೋರಾಟಿ ಬ್ರಿಟಿಷರನ್ನು ಸೋಲಿಸಿ ಅವರ ಖಜಾನೆಯನ್ನು ವಶಕ್ಕೆ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡಲು ಮೊದಲು ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಡನ್ ಬಾರ್ ಅವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಸೈನ್ಯ ಬರುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ತಿಳಿದ ಕುನ್ವರ್ ಅವರ ತಂಡ ಗಾಂಗೀ ಎಂಬಲ್ಲಿ ಡನಬಾರ್ ನ ಸಮೇತ ಇಡೀ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸೇನೆಯನ್ನು ಕೊಂದು ಹಾಕಿದ್ದರಿಂದ ಹತಾಶರಾಗಿ ಮೇಜರ್ ಐಲ್ ಎಂಬುವನೊಂದಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದ ದೊಡ್ಡ ಸೈನ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಹ ರ ಅತ್ಯಂತ ಚಿಕ್ಕ ಪಡೆ ಹೋರಾಡಲು ಅಸಮರ್ಥರಾಗಿ ಹಿಂದಿರುಗುತ್ತಾರೆ.

ಕೆಲ ಕಾಲದ ನಂತರ ಅಲ್ಲಿನ ಅಲ್ಲಿನ ಸ್ಥಳೀಯ ಜಮೀನ್ದಾರರ ಬೆಂಬಲದ ಜೊತೆಗೆ ವಾರಣಾಸಿ ಮತ್ತು ಗಾಜಿಪುರದ ಸೈನ್ಯದ ನೆರವು ಪಡೆದು ತಮ್ಮ ನೆಚ್ಚಿನ ಹೋರಾಟಗಾರರಲ್ಲಿ ಸ್ಪೂರ್ತಿಯನ್ನು ತುಂಬಿ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಸೋಲಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ಸೋಲಿನಿಂದ ಅವಮಾನಿತನಾದ ಗವರ್ನರ್‌ ಜನರಲ್‌ ಲಾರ್ಡ್ ಕ್ಯಾನಿಂಗ್, ಲಾರ್ಡ್ ಕೆಡ್ ನಾಯಕತ್ವದಲ್ಲಿ ಕಳುಹಿಸಿದ ಮತ್ತೊಂದು ದೊಡ್ಡ ಸೈನ್ಯವನ್ನೂ ಸಹಾ ತನ್ನ ಚಾಣಕ್ಷ ಯುದ್ದತಂತ್ರಗಳಿಂದ ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ಸೋಲಿಸಿದಾಗ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಅಥಿಕಾರಿಗಳು ಅಕ್ಷರಶಃ ಹೈರಾಣಾಗುತ್ತಾರೆ. ಮರಳಿ ಯತ್ನವ ಮಾಡು ಎಂಬಂತೆ ಲುಗಾರ್ಡ್ ನಾಯಕತ್ವದಲ್ಲಿ ಅತಿ ದೋಡ್ಡ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸೈನ್ಯ ಆಕ್ರಮಣಕ್ಕೆ ಸಿದ್ದವಾಗುತ್ತಿದ್ದದ್ದನ್ನು ತಿಳಿದ ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಹ ಈ ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿದಂತೆ ಛತ್ರಪತಿ ಶಿವಾಜಿ ಮಹಾರಾಜರು ಪರಿಚಯಿಸಿದ ಗೆರಿಲ್ಲಾ ಯುದ್ಧ ತಂತ್ರಗಾರಿಕೆಯಂತೆ, ಚಾಣಕ್ಷ ತನದಿಂದ ಅವರ ಸೈನ್ಯದ ಗಮನವನ್ನು ಬೇಕೆ ಕಡೆಗೆ ಚದುರಿಸಿ, ಆಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಯುದ್ಧವನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ಸೈನ್ಯವೇ ಇರದಿದ್ದದ್ದನ್ನು ಕಂಡು ಹೆದರಿ ಓಡಿ ಹೋಗಿರಬಹುದೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ಯುದ್ದವನ್ನು ಗೆದ್ದವರಂತೆ ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಏಕಾ ಏಕಿ ಅವರ ಮೇಲೆ ಗೆರಿಲ್ಲಾ ರೀತಿಯಿಂದ ಧಾಳಿ ಅಂತಹ ದೊಡ್ಡ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ಸೋಲಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಹ ನನ್ನು ಮತ್ತು ಅವನ ಸಹೋದರ ಅಮರ್ ಸಿಂಗನನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಲೀ ಅಥವಾ ಮರಣೋತ್ತರವಾಗಲೀ ಹಿಡಿದು ಕೊಟ್ಟವರಿಗೆ ತಲಾ 25,000ರೂ ಮತ್ತು 5,000ರೂಗಳ ಬಹುಮಾನವನ್ನು ಕೊಡುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಅಂದಿನ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರವೇ ಘೋಷಿಸಿತ್ತು ಎಂದರೆ ಕನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ತಂಡ ಬ್ರಿಟೀಷರಿಗೆ ಯಾವ ಪರಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಟ ಕೊಟ್ಟಿತ್ತು ಎಂಬುದನ್ನು ಊಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಾಗಿದೆ.

ಅದೊಮ್ಮೆ ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ಜಗದೀಶಪುರ ತಲಪಲು ಗಂಗಾ ನದಿಯನ್ನು ದಾಟುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಬ್ರಿಟಿಷರ ಸೈನಿಕನೊಬ್ಬ ಹಾರಿಸಿದ ಗುಂಡು ಅವರ ಮಣಿಕಟ್ಟಿಗೆ ಬಡಿಯಿತು. ಅದಾಗಲೇ 80 ವರ್ಷ ವಯೋಮಾನದವರಾಗಿದ್ದ ಕುನ್ವರ್ ತನ್ನ ಕೈ ಎತ್ತಲೂ ಅಸಾಧ್ಯವಾದಾಗ, ಅದರಿಂದ ತನ್ನ ಆರೋಗ್ಯಕ್ಕೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಹಾನಿಯಾಗದಂತೆ ತಡೆಯುವ ಸಲುವಾಗಿ ತಂತಾನೇ ತನ್ನ ತನ್ನ ಕೈಯನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಂತಹ ಪರಮ ವೀರರಾಗಿದ್ದರು. ಮಾರ್ಚ್ 1858 ರಲ್ಲಿ, ಈಗಿನ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಅಜಂಗಢವನ್ನು ಒಂದೇ ಕೈಯ್ಯಲ್ಲಿ ಹೋರಾಟ ಮಾಡಿ ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡದ್ದಲ್ಲದೇ, 22 ಮತ್ತು 23 ಏಪ್ರಿಲ್ ರಂದು ಜಗದೀಸ್‌ಪುರದ ಬಳಿ ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಲೆ ಗ್ರ್ಯಾಂಡ್ ನೇತೃತ್ವದ ಬ್ರಿಟಿಷ ಸೈನ್ಯದ ವಿರುದ್ದ ನಡೆದ ಯುದ್ದದಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಲೆ ಗ್ರ್ಯಾಂಡ್ ಸೇರಿದಂತೆ ಸುಮಾರು 130 ಜನರನ್ನು ಕೊಂದು ಯುದ್ದವನ್ನು ಗೆದ್ದರೂ ಸಹಾ ಆ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ 80 ವರ್ಷದ ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ತೀವ್ರವಾಗಿ ಗಾಯಗೊಂಡರೂ ಜಗದೀಶ್ ಪುರ ಕೋಟೆಯ ಮೇಲೆ ಹಾರುತ್ತಿದ್ದ ಯೂನಿಯನ್ ಜ್ಯಾಕ್ ಧ್ವಜವನ್ನು ಕೆಳಕ್ಕೆ ಇಳಿಸಿ ತಮ್ಮ ಧ್ವಜವನ್ನು ಹಾರಿಸಿ, 1858ರ ಏಪ್ರಿಲ್ 23 ರಂದು ತಮ್ಮ ಅರಮನೆಗೆ ಮರಳಿ ವಿಜಯೋತ್ಸವವನ್ನು ಆಚರಿಸಿದರು. ತಾನೊಂದು ಬಗೆದರೆ ದೈವವೊಂದು ಬಗೆದೀತು ಎನ್ನುವಂತೆ ಈ ಉತ್ಸಾಹ ಕೇವಲ ಮೂರು ದಿನಗಳ ಕಾಲವಿದ್ದು 26 ಏಪ್ರಿಲ್ 1858 ರಂದು ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ದೇಹಾಂತ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಸಹೋದರನ ಸಾವಿನಿಂದ ವಿಚಲಿತರಾಗದೆ ಅವರ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿಯಾಗಿ ಸೈನ್ಯದ ನೇತೃತ್ವವನ್ನು ವಹಿಸಿಕೊಂಡ ಅವರ ಸೋದರ ಅಮರಸಿಂಗ್ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಿರುದ್ದ ಹೋರಾಟ ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತಲೇ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ.

ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ವಿರೋಧಾಭಾಸಗಳ ನಡುವೆಯೂ ತನ್ನ ಸಣ್ಣದಾದ ಸ್ಥಳೀಯ ಸೈನ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಧೈರ್ಯದಿಂದ ಬ್ರಿಟೀಷರ ವಿರುದ್ದ ಹೋರಾಡಿ ಅವರಿಗೆ ಚಳ್ಳೇ ಹಣ್ಣು ತಿನಿಸಿದ್ದ ಕಾರಣ ಅವರನ್ನು ವೀರ್ ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯಾನಂತರ ಅವರ ಗೌರವಾರ್ಥವಾಗಿ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರವು 1966 ರಲ್ಲಿ ಕನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ಅಂಚೆಚೀಟಿಯನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿದರೆ, ಬಿಹಾರ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರವು ವೀರ ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯವನ್ನು , ಅರ್ರಾದಲ್ಲಿ 1992 ರಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಿತು.

2017 ರಲ್ಲಿ, ಉತ್ತರ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಬಿಹಾರವನ್ನು ಸಂಪರ್ಕಿಸಲು ಇದ್ದ ಅರ್ರಾ-ಛಾಪ್ರಾ ಸೇತುವೆಗೆ ವೀರ್ ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ಸೇತುವೆ ಎಂದು ಕರೆದದ್ದಲ್ಲದೇ, 2018 ರಲ್ಲಿ, ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ಮರಣದ 160 ನೇ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅವರ ನೆನಪಿಗಾಗಿ ಬಿಹಾರ ಸರ್ಕಾರವು ಅವರ ಪ್ರತಿಮೆಯನ್ನು ಹಾರ್ಡಿಂಜ್ ಪಾರ್ಕ್‌ಗೆ ಸ್ಥಳಾಂತರಿಸಿ, ಆ ಉದ್ಯಾನವನವನ್ನು ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ವೀರ್ ಕುನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ಆಜಾದಿ ಪಾರ್ಕ್ ಎಂದು ಮರುನಾಮಕರಣ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಇಂದಿನ ಯುವ ಜನತೆಗೂ ವೀರ್ ಕನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸುವ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅನನ್ಯ ಮತ್ತು ಅಭಿನಂದನಾರ್ಹವೇ ಸರಿ.

ಕೆಲವರು ಮಾಡಿದ ಅಹಿಂಸಾ ತತ್ವದ ಹೋರಾಟ ಮತ್ತು ಉಪವಾಸಗಳಿಗೆ ಹೆದರಿ ಬ್ರಿಟೀಷರು ಭಾರತವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದರು ಎಂದೇ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿರುವ ನಮ್ಮ ಇಂದಿನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ವೀರ ಕನ್ವರ್ ಸಿಂಗ್ ನಂತಹ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಕಾಂತ್ರಿಕಾರಿಗಳ ತ್ಯಾಗ ಮತ್ತು ಬಲಿದಾನಗಳಿಂದಾಗಿ ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ಯ ದೊರಕಿದೆ ಎಂಬ ಸತ್ಯ ಸಂಗತಿಯನ್ನು ತಿಳಿಸುವ ಜವಾಬ್ಧಾರಿ ನಮ್ಮ ನಿಮ್ಮದೇ ಆಗಿದೇ ಅಲ್ವೇ?

ಏನಂತೀರೀ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಇತಿಹಾಸ ತಿಳಿಯದ ಕೆಲವು ಅರಿವುಗೇಡಿಗಳು ವೀರ ಸಾವರ್ಕರ್ ಅವರೊಬ್ಬ ಹೇಡಿ ಹಾಗೂ ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗೆ ಕ್ಷಮೆ ಅರ್ಜಿ ಬರೆದು ಅವರೊಂದಿಗೆ ಶಾಮೀಲಾರಾಗಿದ್ದರು ಎಂದು ಪದೇ ಪದೇ ಹೇಳುವಾಗ ನಿಜಕ್ಕೂ ಮೈಯ್ಯಲ್ಲಿರುವ ರಕ್ತ ಕುರಿಯುತ್ತದೆ. ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ಪ್ರೇರಣಾದಾಯಕರಾಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಅವರ ಹಿಂದೆ ನಿಂತು ಅವರ ಎಲ್ಲಾ ಹೋರಾಟಗಳಿಗೂ ಶಕ್ತಿ ತುಂಬುತಿದ್ದದ್ದೇ ವೀರ ಸಾವರ್ಕರ್. ಅಂತಹ ವೀರ ಸಾವರ್ಕರ ಗರಡಿಯಲ್ಲಿ ತಯಾರಾಗಿ ದೇಶದ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ತಮ್ಮ 18ರ ಪ್ರಾಯದಲ್ಲೇ 19 ಎಪ್ರಿಲ್ 1910 ರಂದು ಹುತಾತ್ಮರಾದವರೇ ಶ್ರೀ ಅನಂತ ಲಕ್ಷ್ಮಣ ಕಾನ್ಹೇರೆ ಅವರೂ ಸಹಾ ಒಬ್ಬರು.

ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದ ರತ್ನಗಿರಿ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಆಯನಿ ಮೇಟೆಯಲ್ಲಿ 1891ರಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿದ ಅನಂತರಾವ್ ಅವರು ಆಂಗ್ಲ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಣ ಪಡೆಯುವ ಸಲುವಾಗಿ ಔರಂಗಾಬಾದಿನಲ್ಲಿದ್ದ ತಮ್ಮ ಸೋದರಮಾವನ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಕಿಚ್ಚನ್ನು ಹತ್ತಿಸಿಕೊಂಡು ಕೆಲವು ತೀವ್ರವಾದಿಗಳ ಪರಿಚಯವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಮಾವನ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಸರಿಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ತಿಳಿದು, ತಮ್ಮ ಸೋದರ ಮಾವನ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದು ತಾವೇ ಅಲ್ಲಿಯ ಗಂಗಾರಾಮ ಮಾರವಾಡಿಯವರ ವಠಾರದಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಕೋಣೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಾಗಲೇ ಅವರಿಗೆ ನಾಸಿಕ್ಕಿನ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವಾದಿ ಗುಪ್ತ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಕಾಶಿನಾಥ ಟೋಣಪೆಯವರು ಗಂಗಾರಾವ್ ಅವರ ಪರಿಚಯವಾಗಿ ಅನಂತರಾವ್ ಅವರನ್ನು ಗುಪ್ತ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಸದಸ್ಯರನ್ನಾಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ ದೇಶದ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ಯ್ರಕ್ಕಾಗಿ ಎಂತಹ ಕಠಿಣ ತ್ಯಾಗವನ್ನು ಮಾಡಲು ಸಿದ್ಧರಿರುವುದಾಗಿ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆಯನ್ನೂ ಮಾಡಿಸಿ ಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ.

ಇದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸಾವರ್ಕರ್ ಆವರ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಪರಮ ಶಿಷ್ಯ ಮದನಲಾಲ್ ಢಿಂಗ್ರಾ ಲಂಡನ್ನಿನಲ್ಲಿಯೇ ಕರ್ಜನ್ ವಾಲಿಯ ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿದ್ದರಿಂದ ಉತ್ಸಾಹಗೊಂಡ ಅನಂತ್ ರಾವ್ ಸಹಾ ತಾವೂ ಸಹಾ ಅಂತಹದ್ದೇ ಹತ್ಯೆಗೆ ಸಿದ್ದ ಎಂಬುದನ್ನು ಗಂಗಾರಾವ್ ಅವರ ಬಳಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಅನಂತರಾವ್ ಅವರ ಧೈರ್ಯ ಮತ್ತು ಕ್ಷಮತೆಯನ್ನು ಪರಿಕ್ಷೀಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಅವರ ಕೈಗೆ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿಯಾಗಿ ಕಾಯಿಸಿದ್ದ ಕಬ್ಬಿಣದ ಇಕ್ಕಳವನ್ನು ಹಿಡಿಸಿದರೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಉರಿಯುತ್ತಿರುವ ದೀಪದ ಚಿಮಣಿಯ ಬಿಸಿಯಾದ ಗಾಜನ್ನು ಎರಡೂ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿಯಲು ಹೇಳಿದಾಗ, ಒಂದು ಕ್ಷಣವೂ ವಿಚಲರಿತರಾಗದೇ, ಎರಡೂ ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಸಫಲತೆ ಹೊಂದಿದಾಗ ಗಂಗರಾವ್ ಅವರಿಗೆ ಅನಂತರಾವ್ ಅವರ ಮೇಲೆ ಭರವಸೆ ಬರುತ್ತದೆ.

ಇದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಾಸಿಕ್ಕಿನ ಜಿಲ್ಲಾಧಿಕಾರಿಯಾಗಿದ್ದ ಜಾಕ್ಸನ್ ಎಂಬ ಬ್ರಿಟೀಷ್ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅತ್ಯಂತ ಕ್ರೂರ ಮತ್ತು ಕಪಟಿಯಗಿದ್ದು ನಿರಪರಾಧಿಗಳಾಗಿದ್ದ ಶ್ರೇಷ್ಠ ನ್ಯಾಯವಾದಿ, ಕೀರ್ತನಕಾರರಾದ ತಾಂಬೇಶಾಸ್ತ್ರಿ ಮತ್ತು ವೀರ ಸಾವರ್ಕರ್ ಅವರ ಅಣ್ಣ ಬಾಬುರಾವ್ ಸಾವರ್ಕರ್ ಅವರಂತಹ ದೇಶಭಕ್ತರನ್ನು ಸೆರೆಮನೆಗೆ ಕಳುಹಿಸುವ ಮೂಲಕ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳ ಕೆಂಗಣ್ಣಿಗೆ ತುತ್ತಾಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಅವನನ್ನು ಮುಗಿಸಲು ಹೊಂಚು ಹಾಕುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿಯೇ ಇಂಗ್ಲೇಂಡಿಲ್ಲಿದ್ದ ವೀರ ಸಾವರ್ಕರ್ ಬೈಬಲ್ ಪುಸ್ತಕದವನ್ನು ಕೊರೆದು ಅದರಲ್ಲಿ ಗುಪ್ತವಾಗಿ ಬಂದೂಕುಗಳನ್ನು ಇರಿಸಿ ಭಾರತದ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ಬಂದೂಕನ್ನು ರವಾನಿಸುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಕ್ರೂರಿ ಜಾಕ್ಸನ್ ನನ್ನು ಕೊಂದು ಹಾಕಲು ಅನಂತ್ ರಾವ್ ಆವರೇ ಸೂಕ್ತವ್ಯಕ್ತಿ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿ ಅವರಿಗೆ ಸಾವರ್ಕರ್ ಅವರು ಕಳುಹಿಸಿದ ಬಂದೂಕನ್ನು ಬಳಸಲು ತರಭೇತಿಯನ್ನು ನೀಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಜಾಕ್ಸನನನ್ನು ಹತ್ಯೆ ಮಾಡುವ ಸಲುವಾಗಿ ಅನಂತರಾವರವರು ಪ್ರತೀ ದಿನವೂ ಗುಪ್ತವಾಗಿ ಬಂದೂಕಿನಿಂದ ಗುರಿ ಸಾಧಿಸುವ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದಲ್ಲದೇ, ಜಿಲ್ಲಾಧಿಕಾರಿಯ ಕಾರ್ಯಾಲಯಕ್ಕೂ ಹೋಗಿ ತಮ್ಮ ಶಿಖಾರಿ ಜಾಕ್ಸನ್‌ನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಂಡೂ ಬಂದಿದ್ದರು. ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಅಧಿಕಾರಿ ಜಾಕ್ಸನ್‌ನನ್ನು ಕೊಂದ ಹೇಗೂ ಗಲ್ಲು ಶಿಕ್ಷೆ ಖಚಿತ ಎಂದೇ ತಿಳಿದ್ದ ಅನಂತರಾವ್ ಅವರು ತಮ್ಮ ಭಾವಚಿತ್ರವನ್ನು ಸ್ಟುಡಿಯೋದಲ್ಲಿ ತೆಗೆಸಿ ತಮ್ಮ ಮರಣದನಂತರ ತಮ್ಮ ತಂದೆ-ತಾಯಿಯವರಿಗೆ ತನ್ನ ನೆನಪಿಗಾಗಿ ಈ ಛಾಯಾಚಿತ್ರವಿರಲಿ ಎಂಬುದು ಅವರ ಭಾವನೆಯಾಗಿತ್ತು.

ಡಿಸೆಂಬರ್ 21,, 1909  ರಂದು ಕಿರ್ಲೋಸ್ಕರ್ ನಾಟಕ ಮಂಡಳಿಯು ನಾಸಿಕ್ಕಿನ ವಿಜಯಾನಂದ ನಾಟಕ ಗೃಹದಲ್ಲಿ ಶಾರದಾ ಎಂಬ ನಾಟಕವನ್ನು ಅಯೋಜಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಅದೇ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲೇ ಜಾಕ್ಸನ್‌ ಅವರನ್ನೂ ಸಹಾ ಸನ್ಮಾನಿಸಲು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದ್ದ ವಿಷಯವನ್ನು ತಿಳಿದ ಅನಂತರಾವ್, ಜಾಕ್ಸನ್ ನನ್ನು ಮುಗಿಸಲು ಇದೇ ಸರಿಯಾದ ಸಮಯ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿ ನಾಟಕ ಆರಂಭಕ್ಕೂ ಮುನ್ನವೇ ಅಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ಜಾಕ್ಸನ್‌ ಬರುವಿಕೆಗಾಗಿಯೇ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಜಾಕ್ಸನ್ ಮುಂಬಾಗಿಲಿನಿಂದ ನಾಟಕಗೃಹವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಏಕಾ ಏಕಿ ಮುನ್ನುಗ್ಗಿದ ಅನಂತರಾವ್ ಜಾಕ್ಸನ್ ಮೇಲೆ ಹಾರಿಸಿದ ಗುಂಡು ಗುರಿ ತಪ್ಪಿ ಅದು ಜಾಕ್ಸನ್ನಿನ ಕಂಕುಳಿನಿಂದ ಹೊರಬಿದ್ದಿತು. ಇದರಿಂದ ಕೊಂಚವೂ ವಿಚಲಿತರಾಗದ ಅನಂತ್ ರಾವ್ ಮೇಲಿಂದ ಮೇಲೆ ನಾಲ್ಕು ಗುಂಡು ಹಾರಿಸಿದಾಗ ಗುಂಡೇಟಿನಿಂದ ರಕ್ತದ ಮುಡುವಿನಲ್ಲಿ ಜಾರಿಹೋದ ಜಾಕ್ಸನ್‌ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಕುಸಿದು ಬಿದ್ದನು.

ಜಾಕ್ಸನ್ ಅವರನ್ನು ಕೊಂದ ನಂತರ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಓಡಿ ಹೋಗದೇ ಖುದ್ದಾಗಿ ಪೋಲೀಸರಿಗೆ ಶರಣಾದ ಅನಂತರಾವ್ ಅವರಿಗೆ ಪೂರ್ವ ನಿರ್ಧಾರದಂತೆಯೇ ಜಿಲ್ಲಾಧಿಕಾರಿ ಜಾಕ್ಸನ್ ವಧೆಯ ಆರೋಪದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಅವರಿಗೆ ಸಹಕರಿಸಿದ ಅವರ ಸ್ನೇಹಿತರಾದ ಅಣ್ಣಾ ಕರ್ವೆ ಮತ್ತು ವಿನಾಯಕ ದೇಶಪಾಂಡೆಯವರನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಗಲ್ಲು ಶಿಕ್ಷೆಗೆ ಗುರಿಪಡಿಸಲಾಯಿತು. ಏಪ್ರಿಲ್ 19, 1910 ಥಾನೆಯ ಸೆರೆಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳಗ್ಗೆ 7 ಗಂಟೆಗೆ ಆ ಮೂವರನ್ನೂ ಗಲ್ಲಿಗೆ ಏರಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಅವರ ಕಳೇಬರಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ಆವರ ಬಂಧು ಮಿತ್ರರಿಗೆ ತಿಳಿಸದಂತೆ ರಹಸ್ಯವಾಗಿ ಅ ಮೂವರು ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳ ದೇಹಗಳನ್ನು ಥಾನೆ ಖಾಡಿಕಿನಾರಿ ಎಂಬಲ್ಲಿ ದಹಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಅವರ ಚಿತಾಭಸ್ಮವನ್ನೂ ಸಹಾ ಯಾರಿಗೂ ಸಿಗದಂತೆ ಸಮುದ್ರದ ಜಲಸಂಧಿಯೊಳಗೆ ಎಸೆಯುವ ಮೂಲಕ ತಮ್ಮ ಕ್ರೌಯ್ರವನ್ನು ಬ್ರಿಟೀಷ್ ಪೋಲಿಸರು ತೋರಿಸಿದ್ದರು.

ಜಾಕ್ಸನ್ ಅವರನ್ನು ಕೊಲೆ ಮಾಡಲು ಅಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿನ ಆಧುನಿಕ ಬಂದೂಕು ಹೇಗೆ ಸಿಕ್ಕಿತು? ಎಂಬುದರ ತನಿಖೆಗೆ ಹೊರಟ ಪೋಲಿಸರಿಗೆ ಅದರ ಮೂಲ ಬ್ರಿಟನ್ನಿನದಾಗಿತ್ತು ಎಂದು ತಿಳಿದ ಆ ಕಾರ್ಯಚರಣೆಯ ತನಿಖೆಯನ್ನು ಸ್ಕಾಟ್‌ಲ್ಯಾಂಡ್ ಯಾರ್ಡಿನ ಪೋಲಿಸರಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಸಿದರು. ಅಲ್ಲಿನ ಪೋಲೀಸರು ತ್ವರಿತವಾಗಿ ನಡೆಸಿದ ತನಿಖೆಯಲ್ಲಿ ಸಾವರ್ಕರ್ ಮತ್ತು ಲಂಡನ್ನಿನ ಇಂಡಿಯಾ ಹೌಸ್ ನಲ್ಲಿದ್ದ ಸಹಚರರು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಗುಟ್ಟಾಗಿ ಬೈಬಲ್ ಪುಸ್ತಕದ ಮೂಲಕ ಬ್ರೌನಿಂಗ್ ಪಿಸ್ತೂಲ್ ರವಾನಿಸಿದ್ದ ವಿಷಯವನ್ನು ಅರಿತು ಸಾವರ್ಕರ್ ಅವರನ್ನು ಬಂಧಿಸಲು ಹೊಂಚು ಹಾಕಿದ್ದರು.

ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಅರಿತ ಸಾವರ್ಕರ್ ಮತ್ತು ಅವರ ಗೆಳೆಯ ಶ್ಯಾಮ್ ಜಿ ಕೃಷ್ಣವರ್ಮ ಲಂಡನ್‌ನಿಂದ ಫ್ರಾನ್ಸ್‌ಗೆ ತೆರಳಿ ಅಲ್ಲಿ ಕೆಲ ಕಾಲ ಭೂಗತರಾಗಿದ್ದರು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟೀಷರ ಬಂಧನದಲ್ಲಿದ್ದ ಅವರ ಅಣ್ಣ ಬಾಬಾರಾವ್ ಸಾವರ್ಕರ್ (ಗಣೇಶ್ ಸಾವರ್ಕರ್) ಅವರನ್ನು ಬ್ರಿಟಿಷ್‌ರು ಇದೇ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ  ಕಾಲಾಪಾನಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಿ ಚಿತ್ರಹಿಂಸೆ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಕೇಳಿ ಸಾವರ್ಕರ್ ವಿಚಲಿತರಾದ ಸಾವರ್ಕರ್ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಬ್ರಿಟೀಷರಿಗೆ ಸೆರೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಈಗ ಇತಿಹಾಸವಾಗಿದೆ.

ಕೆಲ ನಾಯಕರುಗಳು ಮಾಡಿದ ಅಹಿಂಸಾ ಹೋರಾಟ ಮತ್ತು ಸತ್ಯಾಗ್ರಹಗಳಿಗೆ ಹೆದರಿ ಬ್ರಿಟೀಷರು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ಯ್ರವನ್ನು ಕೊಟ್ಟರು ಎಂಬ ಗಿಣಿ ಪಾಠದ ಇತಿಹಾಸವನ್ನೇ ಓದುವ ನಮ್ಮ ಇಂದಿನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ, ಅನಂತ್ ಲಕ್ಷ್ಮಣ ಕಾನ್ಹರೆಯಂತಹ 18 ವರ್ಷವನ್ನು ದಾಟದ ಸಾವಿರಾರು ಯುವಕರುಗಳು ನಿಸ್ವಾರ್ಥವಾಗಿ ಈ ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ದೇಹವನ್ನು ಬಲಿದಾನ ಮಾಡಿದ್ದರಿಂದಲೇ ನಾವು ಸರ್ವ ಸ್ವತಂತ್ರ್ಯವಾಗಿ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಜೀವಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬ ನೈಜ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ತಿಳಿಸುವ ಜವಾಬ್ಧಾರಿ ನಮ್ಮ ನಿಮ್ಮಲ್ಲರದ್ದಾಗಿದೇ ಅಲ್ವೇ?

ಏನಂತೀರೀ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಕಿತ್ತೂರು ರಾಣಿ ಚೆನ್ನಮ್ಮ ಎಂದಾಕ್ಷಣ ಥಟ್   ಅಂತಾ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಕಣ್ಮುಂದೆ ಬರುವುದೇ ಕಿತ್ತೂರು ರಾಣಿ ಚೆನ್ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ  ಹಿರಿಯ ನಟಿ ಬಿ ಸರೋಜಾ ದೇವಿ ಅವರು ಬ್ರಿಟೀಷರ ಅಧಿಕಾರಿ ಥ್ಯಾಕರೆ  ಅವರು ಕಪ್ಪ ಕೇಳಲು ಬಂದಾಗ,  ನೀವೇನು ಈ ನೆಲವನ್ನು ಉತ್ತಿರೇ? ಬಿತ್ತಿರೇ? ಬೆಳೆದರೇ? ನಿಮಗೇಕೆ ಕೊಡಬೇಕು ಕಪ್ಪಾ? ನಿಮಗೇಕೆ ಕೊಡಬೇಕು ಕಪ್ಪಾ? ಎಂದು ಅಬ್ಬಿರಿದು ಬಿಬ್ಬಿರಿದ ಸಂಭಾಷಣೆಯೇ ನಮ್ಮ ಕಿವಿಗೆ ಅಪ್ಪಳಿಸುವುದಲ್ಲದೇ,  ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಆ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಅಧಿಕಾರಿ ಥ್ಯಾಕರೆವನ್ನು ಸೋಲಿಸಿದ್ದನ್ನು ನೋಡಿ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ.  ಅಂತಹ ಸಾಹಸಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಾತಃಸ್ಮರಣಿಯ ವೀರನಾರಿಯ ಜಯಂತಿಯಂದು  ಆಕೆಯ ಯಶೋಗಾಥೆಯನ್ನು ಮೆಲುಕು ಹಾಕುವ ಮೂಲಕ ಆಕೆಗೆ ನಮನಗಳನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸೋಣ. 

ಬೆಳಗಾವಿಯಿಂದ ಉತ್ತರಕ್ಕೆ ಸುಮಾರು 6 ಕಿ.ಮಿ. ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ಕಾಕತಿಯ ದೇಸಾಯಿ ಧೂಳಪ್ಪಗೌಡರರಿಗೆ  23 ಅಕ್ಟೋಬರ್ 1778ರಲ್ಲಿ ಚನ್ನಮ್ಮನವರು ಜನಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹುಟ್ಟಿನಿಂದಲೇ ಬಹಳ ಮುದ್ದಾಗಿದ್ದರೂ ಅಷ್ಟೇ ಧೈರ್ಯಸ್ಥೆಯಾಗಿದ್ದ ಕಾರಣ ಆಕೆಗೆ  ಎಳೆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಕುದುರೆ ಸವಾರಿ, ಕತ್ತೀವರಸೆ, ಬಿಲ್ವಿದ್ಯೆಗಳನ್ನು ಆಕೆಗೆ ಕರಗತ ಮಾಡಿಸುವ ಮೂಲಕ ಆಕೆಯ ತಂದೆ ಆಕೆಯನ್ನು ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಿ ಚಿಕ್ಕವಯಸ್ಸಿನಿಂದಲೇ ಆಕೆಗೆ ನಾಯಕಿಯನ್ನಾಗಿಸಿ ಮದುವೆಯ ವಯಸ್ಸಿಗೆ  ಬಂದಾಗ ಅಕೆಯನ್ನು ಪಕ್ಕದ ಕಿತ್ತೂರಿನ ಪಾಳೆಯಗಾರನಾಗಿದ್ದ ಮಲ್ಲಸರ್ಜನೊಂದಿಗೆ ಮದುವೆಯನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಡುವ ಮೂಲಕ  ಸೊಸೆಯಾಗಿ, ರಾಜಮಾತೆಯಾಗಿ ಆಕೆ ಕಿತ್ತೂರಿಗೆ ಬರುತ್ತಾಳಲ್ಲದೇ ಅವರಿಬ್ಬರ ಸುಖಃ ದಾಂಪತ್ಯದ ಕುರುಹಾಗಿ  ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೆ ಶಿವಲಿಂಗನೆಂಬ ಪುತ್ರನ ಜನನವಾಗುತ್ತದೆ.

ಕಿತ್ತೂರಿನ ರಾಣಿ ಚೆನ್ನಮ್ಮನ ಸಾಧನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಮುನ್ನಾ ಕಿತ್ತೂರಿನ ಇತಿಹಾದ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ತಿಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅವಶ್ಯಕವಾಗಿದೆ. ಮೂಲತಃ ಮಲೆನಾಡಿನ ಬೇಡ ಮನೆತನದಿಂದ ಬಂದ ಮಲ್ಲ ಹೆಸರಿನ ಸೋದರರಿಬ್ಬರು ಕಿತ್ತೂರಿನ ಕ್ರಿ.ಶ. 1586 ರಷ್ಟರಲ್ಲಿ ವಿಜಾಪುರದ ಆದಿಲಶಾಹಿ ಸೈನ್ಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡು ಪರಾಕ್ರಮ ತೋರಿದ ಕಾರಣ ಆ ಸೋದರರಲ್ಲಿ ಹಿರಿಯನಿಗೆ ಶಂಷೇರ್ ಜಂಗ್ ಬಹಾದ್ದೂರ್ ಬಿರುದಿಗೆ ಪಾತ್ರನಾಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ,  ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿ ವಿಭಾಗದ ಸರದೇಶಮುಖ್ ರನ್ನಾಗಿ ನೇಮಿಸಲಾಯಿತು.

ಮುಂದೇ ಆಲ್ಲಿನ  ರಾಜಕೀಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬದಲಾಗುತ್ತಾ, ಹಿಂದೂಸ್ತಾನದಲ್ಲಿ ಮೊಘಲರ ಶಕ್ತಿ ದುರ್ಬಲವಾಗುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅತ್ತ  ದಕ್ಷಿಣದಲ್ಲಿ ಸ್ವರಾಜ್ಯದ ವಿಸ್ತರಣೆಗಾಗಿ ಹೋರಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಪೇಶ್ವೆಗಳು, ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿ ಧೋರಣೆಯ ಹೈದರಾಬಾದಿನ ನಿಜಾಮನ ಜೊತೆ ಮೈಸೂರಿನ ಹೈದರ್ ಅಲಿ ತಮ್ಮ ಅಸ್ಮಿತೆ ಮತ್ತು ಅಸ್ಥಿತ್ವಕ್ಕಾಗಿ ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಪಾಳೆಯಗಾರರ ಮೇಲೆ ಧಾಳಿ ನಡೆಸುತ್ತಾ ವಿಸ್ತರಣಾ ಮನೋಭಾವನೆಯನ್ನು ಬೆಳಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು.

ಇಂತಹ ರಾಜಕೀಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಭಾರತಕ್ಕೆ ವ್ಯಾಪರಕ್ಕೆಂದು ಆಗಮಿಸಿ ನಮ್ಮಲ್ಲಿನ ಒಳಜಗಳನ್ನೇ ಬಂಡವಾಳ ಮಾಡಿಕೊಂಡು  ಧೂರ್ತ, ಕ್ರೂರ ಧೋರಣೆಯ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಈಸ್ಟ್  ಇಂಡಿಯಾ ಕಂಪನಿಯು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ  ಒಂದೊಂದೇ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ತನ್ನ ಕೈವಶ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು.  ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮೈಸೂರಿನ ಟಿಪ್ಪು ಸುಲ್ತಾನ್ ಮಲ್ಲಸರ್ಜನನ್ನು ಬಂಧಸಿ, ಕಪಾಲದುರ್ಗದಲ್ಲಿ ಸೆರೆಯಿಟ್ಟಿದ್ದನು.  ಅದು ಹೇಗೋ ಉಪಾಯದಿಂದ  ಆ ಸೆರೆಮನೆಯಿಂದ  ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಮಲ್ಲಸರ್ಜನನಿಗೆ ಇದೇ ಬ್ರಿಟೀಷ್ ಅಧಿಕಾರಿ ವೆಲ್ಲೆಸ್ಲಿ   1803ರಲ್ಲಿ ನೆರವು ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಮತ್ತೆ ಕಿತ್ತೂರನ್ನು ಭದ್ರ ಗೊಳಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದನು.

ಪೇಶ್ವೆಯವರಿಗೆ 1909ರಲ್ಲಿ 1,75,000 ರಷ್ಟು ಕಪ್ಪ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರೂ ವಿಶ್ವಾಸಘಾತ ಮಾಡಿ ಮಲ್ಲಸರ್ಜನನ್ನು ೩ ವರ್ಷ ಕಾಲ ಪುಣೆಯಲ್ಲಿ ಸೆರೆ ಇಟ್ಟು ನಂತರ 1918ರಲ್ಲಿ ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿ ಆತ ಕಿತ್ತೂರಿಗ ಮರಳುವಾಗ ದಾರಿಯಲ್ಲೇ ಅಸುನೀಗಿದಾಗ ಮಲ್ಲಸರ್ಜನನ ಮಗ ಶಿವಲಿಂಗ ರುದ್ರಸರ್ಜನು ಮರಾಠರು ಮತ್ತು  ಟಿಪ್ಪು ಸುಲ್ತಾನರಿಂದ ಪದೇ ಪದೇ ಧಾಳಿಯ  ಕಿರಿಕಿರಿ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಲುವಾಗಿ ಬ್ರಿಟಿಷರರೊಂದಿಗೆ ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ರೂ. 1,70,000 ಕಪ್ಪ ನೀಡುವ ಒಪ್ಪಂದ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ದುರಾದೃಷ್ಟವಷಾತ್  ಶಿವಲಿಂಗರುದ್ರ ಸರ್ಜನು 11 ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ 1824 ರಂದು ವಾರಸುದಾರರಿಲ್ಲದೆ ತೀರಿಕೊಂಡಾಗ ಆತನ ಹೆಂಡತಿ ವೀರಮ್ಮನಿಗೆ ಕೇವಲ 11 ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ರಾಜನ ದಿಕ್ಕಿಲ್ಲದೇ ಅನಾಥವಾಗಿದ್ದ ಕಿತ್ತೂರಿನ ಸಂಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ನಿಷ್ಟರಾಗಿದ್ದ ಮಾಸ್ತಮರಡಿ ಗೌಡರ ಪುತ್ರ ಶಿವಲಿಂಗಪ್ಪನನ್ನು ದತ್ತಕ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ರಾಣಿ ಚೆನ್ನಮ್ಮ ತನ್ನ ಮೊಮ್ಮಗನ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ  ಸಂಸ್ಥಾನವನ್ನು ಆಳ್ವಿಕೆ ಮಾಡಲು ಅನುವಾಗುತ್ತಾಳೆ.

ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ದತ್ತು ಪುತ್ರರು ರಾಜ್ಯವಾಳುವ ಹಾಗಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಕಾನೂನನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತಂದು ಅನಾಥ ರಾಜ್ಯಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಕೈ ವಶಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಬ್ರಿಟೀಷರ ಧಾರವಾಡದ ಕಲೆಕ್ಟರ್ ಥ್ಯಾಕರೆ ಚೆನ್ನಮ್ಮ ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ರಾಜ್ಯಾಡಳಿತ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ  ಎಂದು ತಿಳಿಸುವುದಲ್ಲದೇ, 13 ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ 1824ರಂದು ಥ್ಯಾಕರೆ ಸ್ವತಃ ಕಿತ್ತೂರಿಗೆ ಬಂದು ಈಸ್ಟ್ ಇಂಡಿಯಾ ಕಂಪನಿಯ  ಮುಂದಿನ ಆದೇಶ ಬರುವವರೆಗೂ ತಾತ್ಕಾಲಿಕವಾಗಿ ಮಲ್ಲಪ್ಪಶೆಟ್ಟಿ ಹಾಗು ಹಾವೇರಿಯ ವೆಂಕಟರಾವ್ ಅವರನ್ನು ಕಿತ್ತೂರಿನ ಸಂಸ್ಥಾನದ ವ್ಯವಹಾರವನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಲು ನೇಮಕ ಮಾಡುವುದಲ್ಲದೇ, ಕಿತ್ತೂರಿನ ಭಂಡಾರಕ್ಕೆ ಬೀಗ ಮುದ್ರೆ ಹಾಕುತ್ತಾನೆ.

ಥ್ಯಾಕರೆಯ ಈ ರೀತಿಯ ಉದ್ಧಟನವೇ ಲೇಖನದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಹೇಳಲಾಗಿರುವ ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಿರುವ ಸನ್ನಿವೇಶ ಬರುವುದಲ್ಲದೇ, ಥ್ಯಾಕರೆಯ ಆದೇಶವನ್ನು ರಾಣಿ ಚೆನ್ನಮ್ಮಾ ಖಡಾಖಂಡಿತವಾಗಿ ತಿರಸ್ಕರಿಸುತ್ತಾಳಲ್ಲದೇ ಥ್ಯಾಕರೆಗೆ ಕಪ್ಪವನ್ನೂ ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಇದರಿಂದ ಬ್ರಿಟೀಷರು ಕೋಪಗೊಂಡು  ಕಿತ್ತೂರಿನ ಮೇಲೆ  ಆಕ್ರಮಣವನ್ನು ಮಾಡಬಹುದು ಎಂದು ಅರಿತು ಅದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ  ಚೆನ್ನಮ್ಮ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಅಧಿಕಾರಿ ಮನ್ರೋನಿಗೆ ಹಾಗು ಚಾಪ್ಲಿನ್ನನಿಗೂ  ಸಂಧಾನಕ್ಕಾಗಿ ಪತ್ರ ಬರೆಯುತ್ತಾಳಲ್ಲದೇ,  ಮುಂದಾಲೋಚನೆಯಿಂದ ಕೊಲ್ಲಾಪುರ ಮೊದಲಾದ ನೆರೆಯ ಸಂಸ್ಥಾನಗಳ ದೊರೆಗಳಿಗೆ ಕಿತ್ತೂರಿನ ಪರವಾಗಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು  ಕೋರಿ ಪತ್ರ ವ್ಯವಹಾರವನ್ನೂ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ.

ರಾಣಿ ಚೆನ್ನಮ್ಮಳಿಂದ ಅವಮಾನಿತನಾಗಿದ್ದ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಅಥಿಕಾರಿ  ಥ್ಯಾಕರೆ 21 ಅಕ್ಟೋಬರ್ 1824ರಂದು   ತನ್ನ ಸೈನ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಕಿತ್ತೂರಿಗೆ ಆಗಮಿಸಿ  ಅಕ್ಟೋಬರ್ 23ರಂದು ಕೋಟೆಯ ಮೇಲೆ ತೋಪು ಹಾರಿಸಲು ಸಿದ್ಧನಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ,  ಥಟ್ಟನೆ ಸರದಾರ ಗುರುಸಿದ್ದಪ್ಪನವರ ಮುಂದಾಳುತನದಲ್ಲಿ ಕೋಟೆಯ ಬಾಗಿಲಿನಿಂದ ಸಾವಿರಾರು ಜನ  ಕಿತ್ತೂರು ವೀರ ಸೈನಿಕರು  ಥ್ಯಾಕರೆಯ ಸೈನ್ಯದ ಮೆಲೆ ಮುಗಿ ಬೀಳುತ್ತಾರೆ. ರಾಣಿ ಚೆನ್ನಮ್ಮನ ಅಂಗರಕ್ಷಕ ಅಮಟೂರು ಬಾಳಪ್ಪನ ಗುಂಡಿಗೆ ಥ್ಯಾಕರೆ ಬಲಿಯಾದರೆ, ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಅಧಿಕಾರಿ,  ಸ್ಟೀವನ್ಸನ್ ಹಾಗು ಈಲಿಯಟ್ ಅವರನ್ನು ಸೆರೆಹಿಡಿಯುತ್ತಾರೆ.

ಈ ಸೋಲಿನಿಂದ ಬ್ರಿಟೀಷರು ಕೋಪಗೊಂಡರೂ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ನಾಜೂಕಾಗಿ ಪರಿಹರಿಸುವ ನಿಟ್ಟಿನಿಂದ,  ಚೆನ್ನಮ್ಮವೊಂದಿಗೆ ಪತ್ರ ಪತ್ರವ್ಯವಹಾರವನ್ನು ನಡೆಸುವ ಮೂಲಕ,  1824 ಡಿಸೆಂಬರ್ 2 ರಂದು ಸ್ಟೀವನ್ಸನ್ ಹಾಗು ಈಲಿಯಟ್ ಅವರನ್ನು  ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡು ಚನ್ನಮ್ಮನೊಂದಿಗೆ ಯಾವುದೇ ವೈಮನಸ್ಯ  ಇಲ್ಲವೆಂದು ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ತೋರ್ಪಡಿಸುತ್ತಾರಾದರೂ,  ಡಿಸೆಂಬರ್ 3 ರಂದು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆಯೇ ತಮ್ಮ ಅಪಾರ ಸೈನ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಕಿತ್ತೂರನ್ನು ಮುತ್ತಿಗೆ ಹಾಕಿ ಕೋಟೆಯನ್ನು ಒಡೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಡಿಸೆಂಬರ್ 4 ರಂದು ಸರದಾರ ಗುರುಸಿದ್ದಪ್ಪ ಸೆರೆಯಾಳಾದರೆ, ಡಿಸೆಂಬರ್ 5 ರಂದು ರಾಣಿ ಚೆನ್ನಮ್ಮ ಮತ್ತು ಅಕೆಯ ಸೊಸೆಯಂದಿರಾದ  ವೀರಮ್ಮ ಮತ್ತು ಜಾನಕಿಬಾಯಿಯವರನ್ನು ಬ್ರಿಟಿಷರು ಯುದ್ಧ ಕೈದಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಡಿಸೆಂಬರ್ 12 ರಂದು ಚೆನ್ನಮ್ಮ ಹಾಗು ವೀರಮ್ಮರನ್ನು ಬೈಲಹೊಂಗಲದ ಸರೆಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೂಡಿಹಾಕಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿಯೇ  4 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಸೆರೆಯಾಳಾಗಿಯೇ ಉಳಿದ ರಾಣಿ ಚೆನ್ನಮ್ಮ 1829 ಫೆಬ್ರುವರಿ 2 ರಂದು ನಿಧನವಾಗುತ್ತಾಳೆ.

ಹೀಗೆ ಅಪ್ಪಟ ದೇಶಪ್ರೇಮಿ ಚೆನ್ನಮ್ಮ ನಿಧನಳಾದರೂ ಬ್ರಿಟೀಷರ ವಿರುದ್ಧ ಕಿತ್ತೂರಿನ  ಹೋರಾಟ ನಿಲ್ಲದೇ ರಾಣಿ ಚೆನ್ನಮ್ಮನ ಬಲಗೈ ಬಂಟ ಸಂಗೊಳ್ಳಿ ರಾಯಣ್ಣ  ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಊರಿನ ವೀರರನ್ನು ಸಂಘಟನೆ ಮಾಡಿ ಶಕ್ತಿಯುತವಾದ ಸೈನವನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಗೆರಿಲ್ಲಾ ಮಾದರಿಯ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಬ್ರಿಟೀಷರಿಗೆ ತಲೆ ನೋವಾಗಿರುತ್ತಾನೆ. ರಾಯಣ್ಣನ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ನೆರವು ನೀಡುತ್ತಿರುವ ಸಂಶಯದ ಮೇಲೆ ವೀರಮ್ಮನನ್ನು ಬ್ರಿಟಿಷರು ಮೊದಲು ಕುಸುಗಲ್ಲಿಗೆ, ನಂತರ ಬಳಿಕ ಬೇರೊಂದು ಗುಪ್ತವಾದ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತಾರೆ.

ಇವೆಲ್ಲಾ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ನಡುವೆಯೂ ರಾಯಣ್ಣನ ಹೋರಾಟ ಮುಂದುವರೆದಿರುತ್ತದೆ. ದುರಾದೃಷ್ಟವಷಾತ್ ಆತನ ಸಂಗಡಿಗರಂತೆಯೇ ನಟಿಸುತ್ತಲೇ ಕೆಲವು ವಿಶ್ವಾಸದ್ರೋಹಿಗಳು 1830 ಫೆಬ್ರುವರಿಯಲ್ಲಿ ರಾಯಣ್ಣನನ್ನು ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗೆ ಹಿಡಿದುಕೊಟ್ಟು ಬ್ರಿಟೀಷರಿಂದ ಬಾರೀ ಮೊತ್ತದ ಬಹುಮಾನವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಇಂತಹ ದೇಶದ್ರೋಹಿ  ಕಾರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಲಿಂಗನಗೌಡ ಮತ್ತು ವೆಂಕನಗೌಡರಿಗೆ ಬ್ತಿಟೀಶ್  ಸರ್ಕಾರ ಕೇವಲ 300/- ರೂಪಾಯಿ ಬಹುಮಾನ ಕೊಡುತ್ತದೆ. ಕೇವಲ 300/- ರೂಪಾಯಿ ಆಸೆಗಾಗಿ ಒಬ್ಬ ನಿಜವಾದ ದೇಶಪ್ರೇಮಿಯನ್ನು ಬಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು ಅಕ್ಷಮ್ಯ  ಅಪರಾಧವೇ ಸರಿ. 

ಮುಂದೆ ಮೇ 1830 ರಲ್ಲಿ ರಾಣಿ ಚೆನ್ನಮ್ಮನ ದತ್ತುಪುತ್ರ ಶಿವಲಿಂಗಪ್ಪ ಹಾಗು ಇತರೇ 400 ಜನರು ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗೆ ಸ್ವಯಂ ಸೆರೆಯಾದರೆ, ಅದೇ ಜುಲೈ 1830 ರಂದು ವೀರಮ್ಮ ಸೆರೆಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮರಣಹೊಂದುತ್ತಾಳೆ. ವಿಷ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಮರಣ ಹೊಂದಿದಳೆಂದೂ ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆಯಾದರೂ, ಬ್ರಿಟಿಷರೇ ವೀರಮ್ಮನಿಗೆ ವಿಷ ಹಾಕಿ ಕೊಂದರೆಂದೇ ಇಂದಿಗೂ ಅಲ್ಲಿನ ಜನರ ನಂಬಿಕೆಯಾಗಿದೆ. 1831 ಜನೆವರಿ 26 ರಂದು ಸಂಗೊಳ್ಳಿ ರಾಯಣ್ಣನನ್ನು ನಂದಗಡದಲ್ಲಿ ಗಲ್ಲಿಗೇರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಕಿತ್ತೂರಿನ ಸಂಸ್ಥಾನ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಇತಿಹಾಸದ ತೆಕ್ಕೆಗ ಜಾರಿಹೋದದ್ದು ದುರಂತವೇ ಸರಿ.

ಒಬ್ಬ ಮಹಿಳೆಯಾಗಿ ದಿಟ್ಟತನದಿಂದ ಬ್ರಿಟೀಷರನ್ನು ಎದುರಿಸಿದ ವೀರ ಮಹಿಳೆ ರಾಣಿ ಚೆನ್ನಮ್ಮನವವರ 243ನೇ  ಜನ್ಮದಿನೋತ್ಸವದಂದು ನಮ್ಮ ನಮಗನಗಳನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸೋಣ ಅಲ್ಲವೇ?

ಏನಂತಿರೀ?

ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಅಕ್ಟೋಬರ್ 2, ದೇಶದ ಇಬ್ಬರು ಮಹಾನ್ ನಾಯಕರ ಜಯಂತಿ. ಇಬ್ಬರೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರೇ ಆದರೂ, ಒಬ್ಬರು ಚರಕ ಹಿಡಿದು ದೇಶವನ್ನು ವಿಭಜಿಸಿ ಶತ್ರುರಾಷ್ಟ್ರದ ಸೃಷ್ಟಿಗೆ ಕಾರಣೀಭೂತರಾದರೇ ಅದೇ ಮತ್ತೊಬ್ಬರು ಹಾಗೆ ಸೃಷ್ಟಿಯಾದ ಶತ್ರುರಾಷ್ಟ್ರ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಮೇಲೆ ಕಾಲು ಕೆರೆದುಕೊಂಡು ಧಾಳಿ ನಡೆಸಿದಾಗ ತಮ್ಮ ದಿಟ್ಟ ನಿರ್ಧಾರಗಳಿಂದ ನರಕ ಸದೃಶವನ್ನು ತೋರಿಸಿದವರು. ಅದರೆ ಅದೇಕೋ ಏನೋ ಅಕ್ಟೋಬರ್ 2ರಂದು ಅದಾವುದೋ ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹ ಪೀಡಿತರಾಗಿ ಮೊದಲನೆಯವರನ್ನೇ ಎತ್ತಿ ಮೆರೆದಾಡುತ್ತಾ ಎರಡನೆಯವರನ್ನು ನಗಣ್ಯರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕಡೆಗಾಣಿಸುವುದು ಈ ದೇಶದ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ದೇಶ ಭಕ್ತರಿಗೆ ಮಾಡುವ ಅಪಮಾನವೇ ಸರಿ ಎಂದರೂ ತಪ್ಪಾಗದು.

ಗಾಂಧಿಯವರ ಕುರಿತಾದ ಮಾಹಿತಿ ಇಡೀ ದೇಶಕ್ಕೇ ತಿಳಿದಿರುವಾಗ ಎಲೆಮರೆಕಾಯಿಯಂತಿದ್ದ ದೇಶದ ಎರಡನೇ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿದ್ದ ಶ್ರೀ ಲಾಲ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳ ಕುರಿತಾದ ಲೇಖನವನ್ನು ಬರೆದು ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಕೂಡಲೇ ಅದೇಕೋ ಏನೋ ಕೆಲವರಿಗೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆಯೇ ಹಾವು ತುಳಿದಂತೆ ಬೆಚ್ಚಿಬಿದ್ದು ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧವೇ ಇಲ್ಲದ ಮತ್ತು ನಿಸ್ಸಂದೇಹವಾಗಿ ಅನಗತ್ಯವಾಗಿ ಗೋಡ್ಸೇ ಮತ್ತು ಗಾಂಧಿಯವರ ಪ್ರಸ್ತಾಪವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾ ವಿಷಯಾಂತರವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾ ಉಳಿದವರನ್ನು ಕೆರಳಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಲು ಯತ್ನಿಸಿದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾಗಿ ಅವರದ್ದೇ ಮನಸ್ಸಿನವರು ಅವರನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತಾ ಅನೇಕ ರಾಷ್ಟ್ರಭಕ್ತರನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಕೀಳು ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಅವಾಚ್ಯ ಪದಗಳಿಂದ ನಿಂದಿಸುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಹೇಸಿಗೆ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.

ಹಾಗಾದರೆ ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ತಂದುಕೊಟ್ಟಿದ್ದು ಕೇವಲ ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ನೆಹರು ಅವರುಗಳು ಮಾತ್ರವೇ? ಗಾಂಧಿಯವರು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳುವಳಿಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೊದಲೇ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಲಕ್ಷಾಂತರ ದೇಶಭಕ್ತರು ತಮಗೆ ತೋಚಿದಂತೆ ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಿರಲಿಲ್ಲವೇ? 1857 ರಲ್ಲಿ ಮಂಗಲ್ ಪಾಂಡೆಯ ಹೋರಾಟವನ್ನು ದಂಗೆ ಎಂದು ಬ್ರಿಟೀಷರು ಬಣ್ಣಿಸಿದರೂ ಅದು ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಅದು ಭಾರತದ ಮೊದಲ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಂಗ್ರಾಮ ಎಂಬುದು ಬ್ರಿಟೀಷರಿಗೂ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಈ ಪ್ರಕರಣ, ಬ್ರಿಟೀಷರ ವಿರುದ್ಧ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಲು ಪ್ರೇರಣೆ ನೀಡುವ ಮೂಲಕ, ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗೆ ಭಯ ಹುಟ್ಟಿಸಿದ್ದಂತೂ ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. ಲಾಲ್-ಬಾಲ್-ಪಾಲ್ ಎಂದೇ ಪ್ರಖ್ಯಾತರಾಗಿದ್ದ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತಾವಾದಿಗಳಾದ ಲಾಲಾ ಲಜಪತ್ ರಾಯ್, ಲೋಕಮಾನ್ಯ ಬಾಲ ಗಂಗಾಧರ ತಿಲಕ್ ಮತ್ತು ಬಿಪಿನ್ ಚಂದ್ರ ಪಾಲ್ ಅವರಂತಹವರು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಗಣೇಶೋತ್ಸವ ಆರಂಭಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಹಳ್ಳಿ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಭಜನೆ ಮತ್ತು ಲಾವಣಿಗಳ ಮುಖಾಂತರ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಕಿಚ್ಚನ್ನು ಹಚ್ಚಿ‍ಸುವ ಮೂಲಕ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಧುಮುಕುವಂತೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿದ್ದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದಿರುವ ವಿಷಯವೇ ಸರಿ.

ದೇಶದಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೋರಾಟಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ ಗಾಂಧಿಯವರು ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾರಿಸ್ಟರ್ ಅಗಿ ಅತ್ಯಂತ ಐಶಾರಾಮ್ಯ ಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದದ್ದನ್ನು ಸುಳ್ಳು ಎನ್ನಲಾಗದು. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿದ್ದ ವರ್ಣಬೇಧ ನೀತಿಯಿಂದಾಗಿ ಅದೊಮ್ಮೆ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಗಾಂಧಿಯವರಿಗೆ ಆದ ಅವಮಾನ ತಾಳಲಾಗದೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದಾಗ ಇಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳುವಳಿಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಆ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಓಘ ದೊರೆಯಿತು ಎನ್ನುವುದು ಸತ್ಯವಾದರೂ, ಗಾಂಧಿಯವರು ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ನಿರ್ಧಾರಗಳೆಲ್ಲವೂ ಸರಿ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗದು. ಅವರಲ್ಲಿಯೂ ದೂರದರ್ಶಕತ್ವದ ಕೊರತೆ ಎದ್ದು‌ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲೂ ಅದುವರೆಗೂ ಸ್ವಾತಂತ್ಯ್ರ ಹೋರಾಟಗಾರರು ನಡೆಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದ ಉಗ್ರ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿಯೇ ತಮ್ಮ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಟೀಕಿಸುತ್ತಿದ್ದದ್ದಲ್ಲದೇ, ಬ್ರಿಟಿಷರ ವಿರುದ್ಧ ಆರಂಭಿಸಿದ್ದ ಅಸಹಕಾರ ಚಳುವಳಿ ದೇಶಾದ್ಯಂತ ತೀವ್ರಗೊಂಡು ಅದನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಲು ಬ್ರಿಟಿಷರು ಹೈರಾಣಾಗಿದ್ದಾಗ ಅದೆಲ್ಲೋ ನಡೆದ ಜನಾಂಗೀಯ ದಂಗೆಯನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿ‌ ಮುಸಲ್ಮಾನರು ಖಿಲಾಫತ್ ಚಳುವಳಿ ನಡೆಸಿದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಸ್ಪಂದಿಸಿ ತಮ್ಮ‌ ಮಹತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷೆಯ ಅಸಹಕಾರ ಚಳುವಳಿಯನ್ನೇ ಹಿಂಪಡೆದ ಗಾಂಧಿಯವರ ನಿರ್ಧಾರ ಚರ್ಚಾಸ್ಪದವೇ ಹೌದು. ಗಾಂಧಿಯವರಿಗೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪಡೆಯುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ತಾವು ನಂಬಿದ್ದ ಅಹಿಂಸಾ ತತ್ವ ಸಿದ್ದಾಂತವೇ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಕಾರಣ ಸಾವಿರಾರು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ದೇಶಭಕ್ತರುಗಳ ಬಲಿದಾನವಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದು ಈಗ ಇತಿಹಾಸ.

ಸ್ವಾತಂತ್ಯ್ರ ಹೋರಾಟದ ಸಂಧರ್ಭದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ 23 ವರ್ಷದ ತರುಣ ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್ ಮತ್ತವರ ಸ್ನೇಹಿತರು ಬ್ರಿಟೀಷರನ್ನು ಹೆದರಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಕೋರ್ಟಿನ ಆವರಣದಲ್ಲಿ ಸಾಧಾರಣವಾದ ಬಾಂಬ್ ಹಾಕಿದ್ದಕ್ಕೆ ಬ್ರಿಟೀಷರು ಅತ್ಯಂತ ಕಠಿಣವಾದ ಗಲ್ಲು ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನು ವಿಧಿಸಿದ್ದರ ವಿರುದ್ಶ ಗಾಂಧಿಯವರು ಪ್ರತಿಭಟನೆ ನಡೆಸಿ, ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರನ್ನು ಉಳಿಸಬೇಕೆಂದು ಅಂದಿನ ಬಹುತೇಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರು ಗಾಂಧಿಯವರನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಂಡಾಗ, ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ತೀವ್ರವಾದ ನಮಗೆ ಒಪ್ಪದ ಕಾರಣ ನಾವು ಅವರ ಪರವಾಗಿ ಬ್ರಿಟೀಷರ ಬಳಿ ಮಾತನಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಗಾಂಧಿಯವರು ಖಡಾಖಂಡಿತವಾದ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿಯೇ, ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್ ಮತ್ತವರ ಸ್ನೇಹಿತರ ಬಲಿದಾನವಾಯಿತು. ಅದೇ ರೀತಿ ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ವಿಷಯದಲ್ಲೂ ಗಾಂಧಿಯವರ ತಪ್ಪು ನಿರ್ಧಾರಗಳು ಜಗಜ್ಜಾಹೀರಾತಾಗಿತ್ತು

ಇನ್ನು ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳ ವಿಚಾರಕ್ಕೆ ಬಂದಲ್ಲಿ, ಹೌದು ನಿಜ. ಮೋಹನ್ ಚಂದ್ ಕರಮಚಂದ್ ಗಾಂಧಿಯವರ ಅಸಹಕಾರ ಚಳವಳಿಯಿಂದಲೇ ಪ್ರೇರಿತರಾಗಿ ವಿಧ್ಯಾರ್ಥಿಯಾಗಿದ್ದ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯ ಚಳುವಳಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ನಿಸ್ವಾರ್ಥವಾಗಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಕಠಿಣವಾದ ಸೆರೆಮನೆಯ ವಾಸವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದ ನಂತರ ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಶಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಸಾಮರ್ಥ್ಯದಿಂದ ಎಲ್ಲರ ಮನವನ್ನು ಗೆದ್ದು ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಸರ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ಗೃಹಸಚಿವರಾಗಿ, ನಂತರ ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಗೃಹಖಾತೆಯೂ ಸೇರಿದಂತೆ ವಿವಿಧ ಖಾತೆಗಳನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ನಿಭಾಯಿಸಿ, ನೆಹರು ಅವರು‌ ಕಾಲವಾದ ನಂತರ ಎಲ್ಲರ ಬಹುಮತದೊಂದಿಗೆ ದೇಶದ ಎರಡನೇ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿ ಕೇವಲ 17 ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲ ದೇಶವನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸಿದರೂ, 17 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ದೇಶವನ್ನಾಳಿದ್ದ ನೆಹರು ಅವರನ್ನೇ ಮರೆಯುವಂತೆ ಮಾಡಿ, ಕಡೆಗೆ ರಷ್ಯಾದಲ್ಲಿ ಅನುಮಾನಾಸ್ಪದವಾಗಿ ಅಸುನೀಗಿದ ಲಾಲ್ ಬಹಾದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳ ಕುರಿತಾದ ಲೇಖನ ಬರೆದರೆ ಅದೇಕೋ ಕೆಲವರಿಗೆ ತಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಾಗದೇ ವಿನಾಕಾರಣ ವಾಚಾಮಗೋಚರವಾಗಿ ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು ಅಶ್ಲೀಲವಾಗಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುವುದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅಚ್ಚರಿ ಮೂಡಿಸುವುದಲ್ಲದೇ, ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಇತಿಹಾಸದ ಕುರಿತಾದ ಅವರ ಬೌದ್ಧಿಕ ದಿವಾಳಿತನವನ್ನು ನೆನೆದು ಕನಿಕರ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ

ದೇಶದ ಬಗ್ಗೆ ನಿಜವಾದ ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ನಿಸ್ವಾರ್ಥವಾಗಿ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಹುತ್ತವನ್ನು ಲಕ್ಷಾಂತರ ಹೋರಾಟಗಾರರು ಗೆದ್ದಲು ಹುಳುಗಳಂತೆ ಕಟ್ಟಿದರೆ, ಆ ಗೆದ್ದಲು ಹುಳುಗಳ ಪ್ರಮುಖರಾಗಿ ಗಾಂಧಿಯವರು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡರೆ, ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನೇ ಮಾಡದೇ, ಗೆದ್ದಲು ಹುಳುಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತಲೇ ಆ ಹುತ್ತಕ್ಕೆ ಬಂದು ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಾವಿನಂತೆ ನೆಹರು ನೆಹರು ವಂಶಜರು ಸೇರಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಈ ದೇಶ ಕಂಡ ಅತ್ಯಂತ ದೌರ್ಭಾಗ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಲು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬಹಳ ನೋವಾಗುತ್ತದೆ.

ಅದಾವುದೋ ಕಾಣದ ಕಾರಣಗಳಿಂದಾಗಿ ಗಾಂಧಿಯವರನ್ನು ತನ್ನ ತಾಳಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಕುಣಿಯುವಂತೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿದ್ದ ಜವಹರ್ ಲಾಲ್ ನೆಹರು, ಯಾರು ತನ್ನ ವಯಕ್ತಿಕ ಹಿತಾಸ್ತಕ್ತಿಗೆ ಅಡ್ಡಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತಿದ್ದರೋ ಅಂತಹವರನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಕ್ರೂರ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮಟ್ಟ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದದ್ದಲ್ಲದೇ ಅವರ ವಿರುದ್ಧ ಎಂತಹ ಆರೋಪಗಳನ್ನು ಮಾಡಲೂ ಹೇಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಲೆಖ್ಖವೇ ಇಲ್ಲ. ಸಾವಿರಾರು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರಿಗೆ ಪ್ರೇರಣಾದಾಯಕರಾಗಿದ್ದ ವಿನಾಯಕ ದಾಮೋದರ ಸಾವರ್ಕರ್, ದಲಿತ ಪರ ಹೋರಾಟದ ಮೂಲಕವೇ ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಪ್ರವರ್ಧಮಾನಕ್ಕೆ ಬಂದ ಮತ್ತು ಈ ದೇಶ‌ ಕಂಡ ಅತ್ಯಂತ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಜ್ಞಾನಿ‌ ಮತ್ತು ಪ್ರಕಾಂಡ ಪಂಡಿತರಾಗಿದ್ದ ಶ್ರೀ ಬಿ. ಆರ್. ಅಂಬೇಡ್ಕರ್, ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳ ನಾಯಕ ಸುಭಾಷ್ ಚಂದ್ರಬೋಸ್ ಅವರುಗಳನ್ನು ನೆಹರು ನಡೆಸಿಕೊಂಡ ರೀತಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ದೇಶ ಭಕ್ತರ ರಕ್ತವನ್ನು ಕುದಿಯುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಇವರೆಲ್ಲರ ಏಳಿಗೆಗೆ ಧಕ್ಕೆ ತಂದಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಈ ಮಹಾನ್ ನಾಯಕರುಗಳ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಕ್ಕೆ ಸಿಗಬೇಕಾದ ಅಧಿಕಾರ ಸಿಗದಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಅವರನ್ನೇ ದೇಶದ್ರೋಹಿಗಳಂತೆ ಬಿಂಬಿಸಿರುವುದನ್ನು ಇಂದಿಗೂ ಅವರ ಕುಂಟುಂಬದ ಅನುಯಾಯಿಗಳು ಮುಂದುವರೆಸಿಕೊಂಡು ಈ ನಾಯಕರುಗಳನ್ನು ಅವಹೇಳನ ಮಾಡುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅಕ್ಷಮ್ಯ ಅಪರಾಧವೇ ಸರಿ.

ಇಂತಹ ಒಂದು ಕುಟುಂಬದ ಗುಲಾಮೀ ಮನೋಭಾವನೆಯ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣದಲ್ಲಿ ಓದಿದ್ದ ಈ ಪ್ರಸಂಗ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ.

ಅದೊಂದು ದಿನ ಸಮುದ್ರ ತೀರದಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೆ ದೂರದ ಸಮುದ್ರದ ಮಧ್ಯೆ ಪ್ರಯಾಣಿಕರಿಂದ ತುಂಬಿದ್ದ ಹಡುಗೊಂದು ಬಂಡೆಯೊಂದಕ್ಕೆ ಬಡಿದು ಸಮುದ್ರದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ನೋಡಿ ಗಾಭರಿಯಾಯಿತು. ಹಡಗು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಈಜು ಬಾರದ ಬಹುತೇಕರು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ಸತ್ತರೆ, ಈಜು ಬರುತ್ತಿದ್ದವರು ಅಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ಈಜಿ ನಂತರ ಮುಂದುವರೆಸಲಾಗದೇ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ಹೋದದ್ದನ್ನು ನೋಡಿಯೂ ಏನೂ ಮಾಡಲಾಗದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಆವ್ಯಕ್ತಿ ಮಮ್ಮಲ ಮರುಗಿದರು.

ಅದೇ ಸಂಜೆ, ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ತನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡಾಗ ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಹಡಗು ಮುಳುಗಿದ ಬಗ್ಗೆ ವಿಷಾಧ ವ್ಯಕ್ತ ಪಡಿಸಿದರು. ನಂತರ ತನ್ನ ಮಾತನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಿದ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ, ಹಡಗಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಒಬ್ಬ ಪಾಪಿಯನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವ ಸಲುವಾಗಿ ಆ ದೇವರಉ ನೂರಾರು ಅಮಾಯಕ ಜನರನ್ನು ಕೊಂದಿದ್ದು ಸರಿಯಲ್ಲ ಎಂಬ ಆಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು.

ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ, ಆತನ ಕಾಲಿನಲ್ಲಿ ಏನೋ ಕಡಿದಂತಾಗಿ ಆತ ಕೆಳಗೆ ನೋಡಿದಾಗ ಆತನ ಕಾಲಿನ ಬೆರಳುಗಳನ್ನು ಒಂದು ಕೆಂಪು ಇರುವೆ ಕಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನೂ ಅನೇಕ ಇರುವೆಗಳು ಆತನ ಪಾದದ ಸುತ್ತಲೂ ಇದ್ದವು. ಇದರಿಂದ ಕೋಪಗೊಂಡ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಆ ಕೆಂಪು ಇರುವೆಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಕಾಲಿನಿಂದ ಹೊಸಕಿ ಹಾಕಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗಲೇ, ದೇವರು ಆಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷನಾಗಿ, ನೋಡಿದೆಯಾ ಮನುಜಾ, ನಿನ್ನ ಕಾಲನ್ನು ಕಚ್ಚಿದ ಒಂದು ಇರುವೆ ಕೊಲ್ಲಲು ಹೋಗಿ ನೀನು ಹೇಗೆ ನೂರಾರು ಮುಗ್ಧ ಇರುವೆಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದೇಯೇ? ನಾನು ಅನ್ಯಾಯ ಮಾಡಿದೆ ಎಂದು ಬೊಬ್ಬಿರಿಯುವ ಮೊದಲು ನಿಮ್ಮ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಮೊದಲು ಅರಿವು ಮಾಡಿಕೊಂಡಲ್ಲಿ ನಿಜವಾದ ಸತ್ಯವು ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ ಎಂದರಂತೆ.

ಈ ಮೇಲಿನ ದೃಷ್ಟಾಂತವನ್ನು ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ನೆಹರು ಅವರ ಅನುಯಾಯಿಗಳಿಗೆ ಸೂಕ್ತ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ನಿಮ್ಮ ವಯಕ್ತಿಕ ತತ್ವ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳು ಏನೇ ಇರಲಿ, ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ನೆಹರು ಕುಟುಂಬದ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮ್ಮ ಸ್ವಾಮಿ ನಿಷ್ಟೆ ಎಷ್ಟೇ ಇರಲಿ ಆದರೆ ದಯವಿಟ್ಟು ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ತಿರುಚುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಮಾಡದಿರಿ. ಏಕೆಂದರೆ ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ನೆಹರು ಅವರ ಪಾತ್ರ ಕೇವಲ ಕೆನೆಪದರವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಷ್ಟು ಪ್ರತಿಫಲವನ್ನು ಅವರು ಮತ್ತು ಅವರ ಕುಟುಂಬ ಅನುಭವಿಸಿಯಾಗಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಇನ್ನು ಮುಂದಾದರೂ ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ನಿಸ್ವಾರ್ಥವಾಗಿ ತ್ಯಾಗ ಮತ್ತು ಬಲಿದಾನ ಮಾಡಿದ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಎಲೆಮರೆಕಾಯಿಯಂತಹ ಪ್ರಾಥಃಸ್ಮರಣೀಯರಿಗೆ ಸಲ್ಲಬೇಕಾದ ಗೌರವವನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸುವವರ ಜೊತೆ ಕೈ ಜೋಡಿಸಿ. ಅಕಸ್ಮಾತ್ ನಿಮ್ಮ ತತ್ವ ಸಿದ್ಧಾಂತ ಅದಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪದೇ ಹೋದಲ್ಲಿ ದಯವಿಟ್ಟು ವಾಚಾಮಗೋಚರವಾಗಿ ಬೈಯ್ದಾಡುತ್ತಾ ಅವರನ್ನೂ ಅವರ ಅಮ್ಮ, ಮಡದಿ, ಅಕ್ಕ ತಂಗಿಯರನ್ನು ಅವಮಾನಿಸದಿರಿ. ಇದು ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ನಾವಂತೂ ಭಾಗವಹಿಸಿರಲಿಲ್ಲ.ಆದರೆ ದೇಶದಪರ ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಿದರವರ ನಡುವೆ ತಾರತಮ್ಯ ಮಾಡುವುದು ತರವಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೇ?

ಏನಂತೀರಿ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಕೆಲವರು ಆಯ್ಕೆ ಮುಖಾಂತರ ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡು  ಹತ್ತಾರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ದೇಶವನ್ನು ಆಳಿದರೂ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಧನೆ ಮಾಡದೇ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಇನ್ನು ಹಲವರು ಜನರಿಂದ ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕವಾಗಿ ಆಯ್ಕೆಯಾಗಿ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿ ಕೆಲವೇ ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲ ಇದ್ದರೂ ಇಡೀ ದೇಶವೇ ನೂರಾರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತಹ ಸಾಧನೆಯನ್ನು ಮಾಡಿ ಎಲೆಮರೆ ಕಾಯಿಯಂತೆ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಇಂದು ಜನ್ಮ ದಿನವನ್ನು ಆಚರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಪ್ರಧಾನಿಗಳಾಗಿದ್ದ ಶ್ರೀ ಲಾಲ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ಗ್ರಿಗಳು ಎರಡನೇ ರೀತಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆ.

ಲಾಲ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ಗ್ರಿಗಳು ತಮ್ಮ ಒಡಹುಟ್ಟಿದ 13 ಜನರ ಪೈಕಿ ಕಡೆಯವರಾಗಿದ್ದ ಕಾರಣ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ  ನನ್ಹೆ ಅರ್ಥಾತ್ ಪುಟ್ಟ  ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಮುಂದೆ ಅದೇ ಅನ್ವರ್ಥವಾಗಿ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು ಕೇವಲ  5 ಅಡಿ 2 ಇಂಚು ಎತ್ತರದ ಸರಳ ಸಾಧಾರಣವದ ಖಾದಿಯ ಧೋತಿ ಧರಿಸುತ್ತಲೇ ದೇಶದ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಪ್ರಧಾನಿ ಪಟ್ಟಕ್ಕೆ ಏರಿದ್ದರು ಎಂದರೆ ಅವರ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಎಷ್ಟಿತ್ತು ಎಂಬುದರ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ.

ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಹಿಂದೂಗಳ ಪರಮ ಪವಿತ್ರ ಕ್ಷೇತ್ರವಾದ ವಾರಾಣಸಿಯಿಂದ ಏಳು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ದೂರದಲ್ಲಿರುವ  ಮುಗಲ್ ಸರಾಯ್ ಎಂಬ ಪುಟ್ಟ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಅಕ್ಟೋಬರ್ 2, 1904ರಂದು ಶ್ರೀ ಲಾಲ್ ಬಹಾದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿ ಜನಿಸಿದರು. ಶಾಲಾ ಶಿಕ್ಷಕರಾಗಿದ್ದ ಅವರ ತಂದೆ ಶಾಸ್ತ್ರಿಯವರಿಗೆ ಕೇವಲ ಒಂದೂವರೆ ವರ್ಷದವರಾಗಿರುವಾಗಲೇ ತೀರಿಕೊಂಡಾಗ, ಅದಾಗಲೇ ೧೩ ಮಕ್ಕಳ ತಾಯಿಯಗಿದ್ದ  ಇಪ್ಪತ್ತರ ಆಸುಪಾಸಿನ  ಅವರ ತಾಯಿ ಅಷ್ಟೂ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ತವರಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕಿತ್ತು ತಿನ್ನುವ ಬಡೆತನದ ನಡುವೆಯೂ ಅವರ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಣ ಅವರ ಪುಟ್ಟ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲೇ ನಡೆದು ಪ್ರೌಢ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿ ತಮ್ಮ ಮಾವನೊಡನೆ ಅವರನ್ನು ವಾರಾಣಸಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಲಾಯಿತು. ಕಾಲಿಗೆ ಚಪ್ಪಲಿಗಳು ಇಲ್ಲದೇ ಸುಡು ಬಿಸಿಲಿನಿಂದ ಕಾದ ರಸ್ತೆಯ ಮೇಲೆ ಮೈಲುಗಟ್ಟಲೆ ನಡೆಯ ಬೇಕಾಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಗಂಗಾನದಿಯನ್ನೂ ದಾಟಿಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಮಹಾತ್ಮಾ ಗಾಂಧಿಯವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ದೇಶಾದ್ಯಂತ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ  ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯ ಚಳುವಳಿಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು ಹನ್ನೊಂದನೇ ವರ್ಷಕ್ಕೇ ಪ್ರಭಾವಿತರಾಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ತಮ್ಮ ಹದಿನಾರನೇ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಓದಿಗೆ ತಿಲಾಂಜಲಿ ಕೊಟ್ಟು,ಗಾಂಧಿಯವರ ಅಸಹಕಾರ ಚಳುವಳಿಗೆ ಧುಮಿಕಿದವರು ಅಲ್ಲಿಂದ ಹಿಂದಿರುಗಿ ನೋಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಮಗ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓದಿ ದೊಡ್ಡ ಹುದ್ದೆಯನ್ನು ಗಳಿಸುತ್ತಾನೆ  ಎಂಬ ಭರವಸೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಅವರ ತಾಯಿಗೆ ನಿರಾಶೆಯಾದರೂ,  ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು ಒಮ್ಮೆ ನಿರ್ಣಯ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಬಳಿಕ ಅವರ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಎಂದೂ ಬದಲಾಯಿಸದ, ಬಾಹ್ಯವಾಗಿ ಮೃದುವಾಗಿ ಕಂಡರು ಆಂತರಿಕವಾಗಿ ಕಲ್ಲಿನಂತಹ ದೃಢ ಮನಸ್ಸಿನವ  ಎಂಬುದರ ಅರಿವಿದ್ದ ಕಾರಣ ಅವರ  ಎದುರು ಮಾತನಾಡದೇ ಸುಮ್ಮನಾಗಿ ಹೋದರು.

ಅಸಹಕಾರ ಚಳುವಳಿ ಸ್ವಲ್ಪ ತಣ್ಣಗಾದ ಮೇಲೆ ಮತ್ತೆ ಕಾಶಿ ವಿದ್ಯಾ ಪೀಠದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತಿದಾಗ ಅಲ್ಲಿ ದೇಶದ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಬುದ್ಧೀವಿಗಳು ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯವಾದಿಗಳೆಲ್ಲರ ಒಡನಾಟ ದೊರೆತು ಅವರೆಲ್ಲರ  ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೆ ಒಳಗಾದರು.  ಅನೇಕರಿಗೆ ಶಾಸ್ತ್ರಿ ಎಂಬ ಹೆಸರು ವಂಶಪಾರಂಪರ್ಯವಾಗಿ ಬಂದರೆ, ಲಾಲ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಅವರು ಮಾತ್ರ ಅಧಿಕಾರಯುತವಾಗಿ  ವಿದ್ಯಾಪೀಠದಿಂದ  ಶಾಸ್ತ್ರಿ ಎಂಬ ಪದವಿಗೆ ಪಾತ್ರರಾಗಿ ಮುಂದೆ ಲಾಲ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರೀ ಎಂದೇ ಜಗದ್ವಿಖ್ಯಾತರಾದರು.

1927ರಲ್ಲಿ ಅವರ ಪಕ್ಕದ ಹಳ್ಳಿಯಾದ ಮಿರ್ಜಾಪುರದ ಲಲಿತಾ ದೇವಿ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಸರಳವಾಗಿ ವಿವಾಹವಾದರು. ವಿವಾಹವಾದಾಗ ಅವರು ವರದಕ್ಷಿಣೆಯಾಗಿ ಚರಕ ಮತ್ತು ಕೈಮಗ್ಗದ ಕೆಲವು ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಪಡೆದು ಎಲ್ಲರ ಹುಬ್ಬೇರಿಸಿದ್ದರು.  1930ರಲ್ಲಿ ಮಹಾತ್ಮಾ ಗಾಂಧಿ ದಂಡಿಯಾತ್ರೆ ಆರಂಭವಾಗಿ ಅದರ ಬಿಸಿ ಇಡೀ ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಹಬ್ಬತೊಡಗಿದಾಗ. ಲಾಲ್ ಬಹಾದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಂಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಧುಮುಕಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಹಲವಾರು ಚಳುವಳಿಗಳಲ್ಲಿ ನಾಯುಕತ್ವವನ್ನು ವಹಿಸಿದ್ದ ಪರಿಣಾಮ ಸುಮಾರು ಏಳು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಸೆರೆಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕಳೆಯಬೇಕಾಯಿತು.

ಇವರ ನಾಯಕತ್ವವನ್ನು ಗುರುತಿಸಿದ್ದ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ಪಕ್ಷ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ನಂತರ  ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ, ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳನ್ನು ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಸಂಸದೀಯ ಕಾಯದರ್ಶಿಯಾಗಿ ಕೆಲ ಕಾಲ ನೇಮಿಸಿ ನಂತರ ಅವರನ್ನು ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಗೃಹ ಸಚಿವರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ವಹಿಸಿದ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಕಠಿಣ ಪರಿಶ್ರಮ ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದಿಂದ ನಿಭಾಯಿಸಿದ ರೀತಿ ಎಲ್ಲರ ಮನೆ ಮಾತಾದ ಕಾರಣ, 1951ರಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ಕೇಂದ್ರ ಮಂತ್ರಿಮಂಡಲಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು  ರೈಲ್ವೆ, ಸಾರಿಗೆ ಮತ್ತು ಸಂಪರ್ಕ ಸಚಿವರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಹೀಗೆ ರೈಲ್ವೆ ಮಂತ್ರಿಯಾಗಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ 7-9-1965ರಲ್ಲಿ ಮೊಘಲ್ ಸರಾಯ್ನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ರೈಲ್ವೆ ಅಪಘಾತದಲ್ಲಿ 117 ಜನರು ಮೃತಪಟ್ಟ ಘಟನೆಯಿಂದ ಮನನೊಂದು ನೈತಿಕ ಹೊಣೆ ಹೊತ್ತು ರೈಲ್ವೆ ಸಚಿವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ರಾಜೀನಾಮೆ ಸಲ್ಲಿಸಿ ಅಧಿಕಾರ ಮುಖ್ಯವಲ್ಲ ಎಂದು ತೋರಿಸಿ ತಾವೊಬ್ಬ ಅನುಪಮ ಶ್ರೇಷ್ಠ ರಾಜಕಾರಣಿ ಎಂಬುದನ್ನು ಸಾಭೀತು ಪಡಿಸಿದರು.

ಇಡೀ ದೇಶವಾಸಿಗಳ ಒತ್ತಾಯದ ಮೇರೆಗೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮಂತ್ರಿಮಂಡಲಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು ವಾಣಿಜ್ಯ ಮತ್ತು ಕೈಗಾರಿಕಾ ಸಚಿವರಾಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಕೇಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ದಿಟ್ಟತನದಿಂದ  ಗೃಹ ಸಚಿವರಾದರು. ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿದ್ದರು ಒಂದು ಸ್ವಂತದ ಮನೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರದಿದ್ದ ಕಾರಣ, homeless home minister ಎಂದೇ ಎಲ್ಲರೂ ಗುರುತಿಸುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂದರೆ, ಶಾಸ್ತ್ರೀಜೀಯವರ ಜನಪ್ರಿಯತೆ ಎಷ್ಟಿತ್ತು ಎಂಬುದರ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ. ಶಾಸ್ತ್ರಿಯವರ ಏಳಿಗೆ ಅಂದಿನ ಪ್ರಧಾನಿಗಳಾಗಿದ್ದ ನೆಹರು ಅವರಿಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ  ಕಸಿವಿಸಿ ತಂದಿತ್ತು ಎಂದರೂ ತಪ್ಪಾಗದು. ಅವರ ಅಸಹನೆ ಯಾವ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಏರಿತ್ತೆಂದರೆ, ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳ ಎಲ್ಲಾ ಖಾತೆಗಳನ್ನೂ ಕಿತ್ತುಕೊಂಡು ಖಾತೆ ರಹಿತ ಮಂತ್ರಿಯನ್ನಾಗಿಸಿ  ಅವಮಾನವನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅಕ್ಷಮ್ಯ ಅಪರಾಧವೇ ಸರಿ.

ಇದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನೆಹರು ಅವರ ನಿಧನರಾದಾಗ, ಕೆಲ ನೆಹರು ಕುಟುಂಬ ದಾಸ್ಯದ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ಸಿಗರು  ಶಾಸ್ತ್ರಿಯವರು ಎಲ್ಲಿ ತಮಗೆ ಅಡ್ಡಗಾಲಾಗುತ್ತಾರೋ? ಎಂಬ ಭಯದಿಂದ ನೆಹರು ನಂತರ ಯಾರು? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟು ಹಾಕಿ ನೆಹರು ಅವರ ಮಗಳು ಇಂದಿರಾ ಗಾಂಧಿಯವರೇ ನೆಹರು ಅವರ ಸೂಕ್ತವಾದ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿ ಎಂದು ಬಿಂಬಿಸಿದರೂ ನಿಷ್ಠಾವಂತ ದೇಶಭಕ್ತ ಸಾಂಸದರು ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳನ್ನು ದೇಶದ ಪ್ರಧಾನಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದ್ದು ಇಂದಿರಾಗಾಂಧಿಯನ್ನೊಳಗೊಂಡಂತೆ ಅನೇಕ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ಸಿಗರ ಹೊಟ್ಟೆಯನ್ನು ಉರಿಸಿದ್ದಂತೂ ಸುಳ್ಳಲ್ಲ.

ಶಾಸ್ತ್ರಿಯವರು ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಏರಿದಾಗ ಪ್ರಧಾನಮಂತ್ರಿ ಪಟ್ಟ ಮೃದುವಾಗಿರದೇ, ಕಲ್ಲು ಮುಳ್ಳು ತುಂಬಿದ್ದ ಕಗ್ಗಂಟ್ಟಾಗಿತ್ತು.  ಕೆಲವೇ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆಯಷ್ಟೇ ಚೀನಾಕ್ಕೆ ಸೋತು ಸುಣ್ಣವಾಗಿತ್ತು. 1965, ಆಗಸ್ಟ್ 15ರಂದು ಕೆಂಪುಕೋಟೆಯ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ಹತ್ಯಾರೋಂ ಕಾ ಜವಾಬ್, ಹತ್ಯಾರೋಂ ಸೆ ದೇಂಗೆ! ಎಂದು ಶಾಸ್ತ್ರಿಯವರು ಗುಡುಗಿದಾಗ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರು ಅನುಮಾನ ಪಟ್ಟಿದ್ದಲ್ಲದೇ,  ದುರ್ಬಲ ಕೃಶಕಾಯದ ಕಾಯದ ಕುಬ್ಜ ವ್ಯಕ್ತಿ ಏನು ತಾನೆ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯ? ಎಂಬ ಅಸಡ್ಡೆ ತೋರಿದವರೇ ಹೆಚ್ಚು.  ಇದನ್ನೇ ಮುಂದಾಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಪಾಕೀಸ್ಥಾನ ಅದೇ ಆಗಸ್ಟ್ ತಿಂಗಳ ಕಡೆಯ ವಾರ ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ಧಾಳಿ ನಡೆಸಲು ಮುಂದಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ಸುದ್ಧಿಯನ್ನು ಕೇಳಿದ ಕೂಡಲೇ, ಕೇವಲ ಐದೇ ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಪಾಪೀಸ್ಥಾನದ ಮೇಲೆ ಯುದ್ದವನ್ನು ಮಾಡುವ ದಿಟ್ಟ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರು.

ಅದಾಗಲೇ ಜಮ್ಮುವಿನ ಛಾಂಬ್ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಪಡೆಗಳು ನೂರಕ್ಕೂ ಅಧಿಕ ಯುದ್ಧ ಟ್ಯಾಂಕ್ಗಳ ಮೂಲಕ ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ಮುಗಿಬಿದ್ದಿದ್ದವು. ಇನ್ನು ಕೆಲವೇ ಗಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಇಡೀ ಕಾಶ್ಮೀರವೇ ಕೈ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಬಹುದು ಎಂದು  ಏರ್ ಚೀಫ್ ಮಾರ್ಷಲ್ ಅರ್ಜನ್ ಸಿಂಗ್ ಅನುಮಾನ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ,  ಶಾಸ್ತ್ರೀಜಿ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಅಳುಕಲಿಲ್ಲ ಮತ್ತು  ನೆಹರು ಅವರಂತೆ ಗೋಗರೆಯುತ್ತ ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆಯ ಕದವನ್ನಂತೂ ತಟ್ಟಲಿಲ್ಲ. ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಒತ್ತಡದ ಬಗ್ಗೆಯಾಗಲೀ ವಿಶ್ವದ ಇತರೇ ನಾಯಕರು ಏನನ್ನುತ್ತಾರೋ ಎಂಬ ಯೋಚನೆಯಂತೂ ಮಾಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಕೇವಲ ಹದಿನೈದೇ ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆಯಷ್ಟೇ ಹಮಾರಾ ದೇಶ್ ರಹೇಗಾ ತೋ, ಹಮಾರಾ ತಿರಂಗಾ ರಹೇಗಾ ಎಂದು ಅವರೇ  ಆಡಿದ್ದ ಮಾತುಗಳು ಅವರ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಗುಂಯ್ ಗುಟ್ಟುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರು ನಮ್ಮ ಛಾಂಬ್ ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮುನ್ನಾ ಅವರ ಲಾಹೋರನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ ಎಂದು ಭಾರತೀಯ ಸೈನಿಕರಿಗೆ ಆದೇಶ ನೀಡಿದ್ದರು.

ಅದೇ ರೀತಿ ಪಾಕ್ ಮೇಲೆ ಆಕ್ರಮಣ ನಡೆಸಿದ ನಡೆಸಿದ ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆ, ಸಪ್ಟೆಂಬರ್ 10ರಂದು ಅಸಲ್ ಉತ್ತರ್  ಬಳಿ ನಡೆದ ನಿರ್ಣಾಯಕ ಸಮರದಲ್ಲಿ ಪಾಕ್ ಸೇನೆಯ 97 ಟ್ಯಾಂಕ್ಗಳನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಅಕ್ಷರಶಃ. ಲಾಹೋರನ್ನು ರಣರಂಗವಾಗಿಸಿದ್ದನ್ನು ಕಂಡು ಪಾಕೀಸ್ಥಾನದ ಜನರಲ್ ಅಯೂಬ್ ಖಾನ್ ಬೆಚ್ಚಿಬಿದ್ದಿದ್ದಂತೂ ಸತ್ಯ. ಈ ಮಧ್ಯೆ ಪಾಕೀಸ್ಥಾನದ ಪರ ವಕಾಲತ್ತು ವಹಿಸಲು ಬಂದ ಚೀನಾಕ್ಕೂ ಸಡ್ಡು ಹೊಡೆದು ಯುದ್ಧವನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಿಕೊಂಡೇ ಹೋದರು.

ಯುದ್ಧ ಹೀಗೆಯೇ ಮುಂದುವರೆದಲ್ಲಿ ಲಾಹೋರ್ ಕೈ ತಪ್ಪಿ ಹೋಗುತ್ತದೆ  ಎಂಬುದನ್ನು ಅರಿತ ಪಾಕ್ ಅಮೇರಿಕಾಕ್ಕೆ ಮಧ್ಯಸ್ಥಿಕೆ ವಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕೋರಿಕೊಂಡಿತು. ಯುದ್ಧವನ್ನು ಹೀಗೆಯೇ ಮುಂದುವರಿಸಿದಲ್ಲಿ, ಅಮೇರಿಕಾದಿಂದ ಕಳುಹಿಸಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ  ಗೋಧಿಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುತೇವೆ ಎಂದು ಅಮೇರಿಕಾ ಒತ್ತಡ ಹೇರಿದಾಗ, ನಮ್ಮದೇನೂ ಅಭ್ಯಂತರವಿಲ್ಲ ದಯವಿಟ್ಟು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಬಿಡಿ ಎಂದ್ದಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ದೊಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟು ನಿಮ್ಮ ಕಳಪೆಗುಣಮಟ್ಟದ ಗೋಧಿಯನ್ನು ತಿಂದು ಆರೋಗ್ಯ ಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಿಂತ,ಹಸಿವಿನಿಂದ ಸಾಯುವುದೇ ವಾಸಿ.ಇಂದಿನಿಂದ ನಿಮ್ಮ ಗೋಧಿ ನಮಗೆ ಬೇಕಿಲ್ಲ ಎಂದು  ಧೈರ್ಯದಿಂದಲೇ ಅಮೇರಿಕಾಕ್ಕೆ ಉತ್ತರ ನೀಡಿದ್ದರು.

ಕೂಡಲೇ,  ದೆಹಲಿಯ ರಾಮಲೀಲಾ ಮೈದಾನದಲ್ಲಿ ದೇಶದ ಜನತೆಯನ್ನುದ್ದೇಶಿಸಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದೊಂದಿಗೆ ಯುದ್ಧ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಸಮಯದಲ್ಲೇ ಅಮೇರಿಕ ಸಹಾ ಗೋಧಿಯ ರಫ್ತನ್ನು ತಡೆಹಿಡಿದಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ದೇಶದ ಜನ  ನೇರವಾಗಿ ಸೇನೆಗೆ ಧನ ಅಥವಾ ಆಹಾರದ ಸಹಾಯವನ್ನು ಮಾಡುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಪ್ರತಿ ಸೋಮವಾರ ನೀವು ಉಪವಾಸವನ್ನು ಆಚರಿಸಿದಲ್ಲಿ, ದೇಶದ ಹಣಕಾಸಿನ ವ್ಯವಹಾರ ಸರಾಗವಾಗಿ ನಡೆಯುವುದಲ್ಲದೇ, ದೇಶ ಆರ್ಥಿಕ ಸಂಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಬೇಕಾಗಬಹುದು  ಎಂಬ ಕರೆ ನೀಡಿದರು. ಶಾಸ್ತ್ರೀಜಿಯವರ ಈ ಕರೆಗೆ ಇಡೀ ದೇಶವೇ  ಓಗೊಟ್ಟು ಸೇನೆಗೆ ಧನ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನ ಸೋಮವಾರದ ಉಪವಾಸವನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿದರು. ಈ ಉಪವಾಸ ವ್ರತಕ್ಕೆ ಇದಕ್ಕೆ ಸ್ವತಃ ಶಾಸ್ತ್ರೀಜಿಯರ ಮುಂದಾಳತ್ವವಿತ್ತು.

ಯುದ್ಧ ತೀವ್ತತೆಯನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆ ಮಧ್ಯ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದ ಕಾರಣ,  ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 21ರಂದು ಭಾರತ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನಗಳ ನಡುವೆ ಕದನ ವಿರಾಮ ಒಪ್ಪಂದ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಮುಖಾಂತರ ಪಾಕೀಸ್ಥಾನ ಸೋತು ಸುಣ್ಣವಾಗುವ ಅವಮಾನವನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಿತ್ತು.

ರಷ್ಯಾ ಪ್ರಧಾನಿ ಅಲೆಕ್ಸಿ ಕೊಸಿಗಿನ್ ಮಧ್ಯಸ್ಥಿಕೆಯಲ್ಲಿ 1966, ಜನವರಿಯಲ್ಲಿ ರಷ್ಯಾದ ಟಾಷ್ಕಂಟ್ ನಲ್ಲಿ  ಲಾಲ್ ಬಹಾದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿ ಮತ್ತು ಅಯೂಬ್ ಖಾನ್ ನಡುವೆ ಸಂಧಾನ ಸಭೆ ಏರ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು. ಮುಂದೆಂದೂ ಈ ರೀತಿಯ ಬಲಪ್ರಯೋಗ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಪಾಕೀಸ್ಥಾನ ಲಿಖಿತರೂಪದಲ್ಲಿ ಬರೆದು ಕೊಡಬೇಕೆಂದು ಶಾಸ್ತ್ರೀಜಿ ಪಟ್ಟು ಹಿಡಿದರು. ಇದಕ್ಕೆ ಅಯೂಬ್ ಖಾನ್ ಒಪ್ಪದೇ ಹೋದಾಗ Then you will have to find another PM ಎಂದು ಮುಖಕ್ಕೆ ಹೊಡೆದಂತೆ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು  ಹೇಳಿದಾಗ ಇವರನ್ನು ಬಗ್ಗಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನರಿತ  ಅಯೂಬ್ ಖಾನ್ ಒಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದಲೇ, ಜನವರಿ 10ರಂದು ತಾಷ್ಕೆಂಟ್ ಒಪ್ಪಂದಕ್ಕೆ ಸಹಿ ಹಾಕಿದ್ದ, ಅದೇ ರಾತ್ರಿ ತಮ್ಮ ಕೊಠಡಿಯಲ್ಲಿ ಊಟ ಮುಗಿಸಿ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು  ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ 1 ಗಂಟೆ 32 ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ಮೃತಪಟ್ಟರು ಎಂಬ ಸುದ್ದಿ ಪ್ರಕಟವಾದಾಗ ಇಡೀ ಭಾರತ ದೇಶಕ್ಕೇ ಬರಸಿಡಿಲು ಬಡಿದಂತಾಗಿತ್ತು.

ಶಾಸ್ತ್ರೀಜಿ ಯವರ ಈ ಅನುಮಾನಾಸ್ಪದ ಸಾವು ಹೃದಯಾಘಾತ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಸಂಚಿತ ಕೊಲೆ ಎಂದೇ ಇಡೀ ದೇಶದ ಜನ ಮಾತನಾಡಿಕೊಂಡರು. ಇದಕ್ಕೆ ಪುರಾವೆ ಎಂಬಂತೆ ಅವರ ಮರಣೋತ್ತರ ಪರೀಕ್ಷೆಯನ್ನೂ ಮಾಡದೇ ತುರಾತುರಿಯಲ್ಲಿ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳ ಪಾರ್ಥೀವ ಶರೀರವನ್ನು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಕಳುಹಿಸಿಕೊಡಲಾಗಿತ್ತು. ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳ ಶರೀರ ವಿಷ ಪ್ರಾಶನವಾದಂತೆ ನೀಲಿಗಟ್ಟಿತ್ತು ಎಂದು  ಸ್ವತಃ ಲಲಿತಾ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳೇ ಹೇಳಿದರೂ  ಅಂದಿನ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ಸರ್ಕಾರ ತಳ್ಳಿಹಾಕಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಗಾಂಧೀಜಿ ಮತ್ತು ನೆಹರು ಅವರ ಅಂತ್ಯ ಸಂಸ್ಕಾರ ನಡೆದ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಶಾಸ್ತ್ರಿಯವರ ಅಂತ್ಯ ಸಂಸ್ಕಾರ ನಡೆಸಲು ಅಡ್ಡಗಾಲು ಹಾಕಿ, ದೇಹವನ್ನು ಅಲಹಾಬಾದಿಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲು ಸೂಚಿಸುತ್ತು. ಲಲಿತಾ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು ಧರಣಿ ಕೂರುತ್ತೇನೆ ಎಂಬ ಬೆದರಿಕೆಗೆ ಅಂಜಿ ಕಡೆಗೆ ದೆಹಲಿಯಲ್ಲೇ ಅಂತ್ಯ ಸಂಸ್ಕಾರ ಮಾಡಲಾಯಿತು.

ಲಾಲ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿಗಳು  ಕೇವಲ 17 ತಿಂಗಳು ಪ್ರಧಾನಿಯಾಗಿದ್ದರೂ  17 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ದೇಶವನ್ನಾಳಿದ ನೆಹರು ಅವರನ್ನೇ ಮರೆಯುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದರು ಎಂದರೂ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯೇನಲ್ಲ.

ಸರಳ, ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ಅಪ್ಪಟ ದೇಶಪ್ರೇಮಿ ಶಾಸ್ತ್ರೀಜೀ ಯಂತಹ ಮಹಾತ್ಮರೊಬ್ಬರು ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಪ್ರಧಾನಿಯಾಗಿದ್ದರು ಎಂಬುದೇ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರಿಗೂ ಹೆಮ್ಮೆಯ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ.  ಅವರ ಜನ್ಮ ದಿನವಾದ ಅಕ್ಟೋಬರ್ 2ರಂದು  ಅಂತಹ ಪ್ರಾಥಃಸ್ಮರಣೀಯರನ್ನು ನೆನೆಯದೇ ಹೋದಲ್ಲಿ ನಾವು ಬದಕಿದ್ದೂ  ಸತ್ತಂತೆಯೇ ಸರಿ.. ಹಾಗಾಗಿ ಅವರ ಮೆಚ್ಚಿನ ಘೋಷಣೆಯಾದ ಜೈ ಜವಾನ್ ಜೈ ಕಿಸಾನ್ ಎಂಬುದನ್ನು ಒಮ್ಮೆ  ಗಟ್ಟಿಯಾದ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ತುಂಬು ಹೃದಯದಿಂದ ಅವರಿಗೊಂದು ನಮನಗಳನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸುವುದು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಆದ್ಯ ಕರ್ತವ್ಯವೇ ಹೌದು.

ಏನಂತೀರೀ?

ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ನಮಗೆಲ್ಲಾ ತಿಳಿದಿರುವಂತೆ ಆಗಸ್ಟ್ 15, 1947 ರಂದು ಸುಮಾರು 300 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಬ್ರಿಟೀಶರ ದಾಸ್ಯದಿಂದ ಹೊರಬಂದು ಸ್ವತ್ರಂತ್ಯದೇಶವಾಯಿತು. ಆದರೆ ಹಾಗೆ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ಯವಾಗುಬುದಕ್ಕೂ ಮುನ್ನಾ ಧರ್ಮಾಧಾರಿತವಾಗಿ ಬ್ರಿಟೀಷರು ಭಾರತವನ್ನು ಮೂರು ಭಾಗಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿ ಭಾರತದ ಎಡ ಮತ್ತು ಬಲಗಳಲ್ಲಿ ಪೂರ್ವ ಮತ್ತು ಪಶ್ಛಿಮ ಪಾಕಿಸ್ಥಾನ (70ರ ದಶದಲ್ಲಿ ಸ್ವತಂತ್ರವಾದ ಬಾಂಗ್ಲಾ ದೇಶವಾಯಿತು) ಎಂದು ತುಂಡರಿಸಿ ಮಧ್ಯದ ಭಾಗವನ್ನು ಸ್ವತಂತ್ರ ಹಿಂದೂಸ್ಥಾನ ಎಂದು ಕರೆದು ಹೋದರು.

ಹಾಗೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಿಗುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಭಾರತ ದೇಶ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣದಾದ ಸುಮಾರು 565 ರಾಜ್ಯಗಳು/ಸಂಸ್ಥಾನಗಳಾಗಿ ವಿವಿಧ ರಾಜ ಮಹಾರಾಜರುಗಳ ಆಳ್ವಡಿಗೆ ಒಳಪಟ್ಟಿತ್ತು. ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯಾ ನಂತರದ ಭಾರತದ ಸರ್ಕಾರದ ಪ್ರಥಮ ಗೃಹ‍ಸಚಿರಾದ ಉಕ್ಕಿನ ಮನುಷ್ಯ ಎಂದೇ ಖ್ಯಾತರಾಗಿದ್ದ ಶ್ರಿ ಸರ್ದಾರ್ ವಲ್ಲಭಬಾಯ್ ಪಟೇಲ್ ಅವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ರಾಜ್ಯಗಳಿಗೆ/ಸಂಸ್ಥಾನಗಳಿಗೆ ಹೊಸದಾಗಿ ರಚಿಸಲ್ಪಡುವ ಭಾರತ ಅಥವಾ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಜೊತೆ ವಿಲೀನವಾಗಲು ಅಥವಾ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿಯೇ ಇರಬಹುದಾದ ಆಯ್ಕೆಗಳನ್ನು ಅವರಿಗೆ ಕೊಡಲಾಗಿತ್ತು.

ಈ ರೀತಿಯ ಆಯ್ಕೆಯನ್ನು ಬಹುತೇಕ ರಾಜ್ಯಗಳು/ಸಂಸ್ಥಾನಗಳು ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪಲು ಹಿಂದೇಟು ಹಾಕಿದರು, ಪಟೇಲರ ರಾಜಕೀಯ ಮುತ್ಸದ್ದಿತನ ಮತ್ತು ಚಾಣಾಕ್ಷತನದಿಂದ ಮತ್ತು
ಭವಿಷ್ಯದ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲಾ ರಾಜ್ಯಗಳೂ ಭಾರತದೊಂದಿಗೆ ವಿಲೀನವಾಗಲು ಶರತ್ತುಬದ್ಧವಾಗಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರೆ, ಮೈಸೂರು ಸಂಸ್ಥಾನದ ನಮ್ಮ ಒಡೆಯರ್ ಅವರು ಮಾತ್ರಾ ಯಾವುದೇ ಷರತ್ತುಗಳು ಇಲ್ಲದೇ ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಸ್ವತಂತ್ರ್ಯ ಭಾರತಕ್ಕೆ ವಿಲೀನವಾಗಲು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಸಹಿ ಹಾಕಿದ ಮೊತ್ತಮೊದಲನೇ ರಾಜರು ಎಂದೆನಿಸಿಕೊಂಡರೆ, ಅವರನ್ನೇ ಅನುಸರಿಸಿ, ಕೊಚ್ಚಿ, ತಿರುವನಂತಪುರ, ಭೋಪಾಲ್, ಗುಜರಾತ್ ಪ್ರಾಂತ್ಯದ ಬಹುತೇಕ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ರಾಜ್ಯಗಳು ಸಹಾ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡವು. ದುರಾದೃಷ್ಟವಷಾತ್ ಹೈದರಾಬಾದಿನ ನಿಜಾಮ ಮತ್ತು ಜುನಾಗಢದವರು ಪಾಕೀಸ್ಥಾನದೊಂದಿಗೆ ಸೇರಲು ಇಚ್ಚಿಸಿದರೆ, ಕಾಶ್ಮೀರದ ರಾಜ ಅಲಿಪ್ತನೀತಿಯನ್ನು ತಾಳಿ ಸ್ವತಂತ್ರ್ಯವಾಗಿ ಉಳಿಯಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ಮುಂದೆ ನಾನಾರೀತಿಯ ರಾಜಕೀಯ ಕಾರಣಗಳಿಂದಾಗಿ ಕಾಶ್ಮೀರ ಮತ್ತು ಜುನಾಗಢ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡರೆ, ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗದಲ್ಲಿದ್ದ ಹೈದರಾಬಾದಿನ ನಿಜಾಮ ಮಾತ್ರ ಪಾಕೀಸ್ಥಾನದ ಪರ ಕಠಿಣ ಒಲವು ತೋರಿದ್ದು ಪಟೇಲರಿಗೆ ತಲೆ ನೋವನ್ನು ತರಿಸಿತ್ತು.

ಹೈದರಾಬಾದ್ ರಾಜ್ಯದ ಅಥಿಕಾರ ಮುಸಲ್ಮಾನರದ ದೊರೆಯ ಹಿಡಿತದಲ್ಲಿ ಇದ್ದರೂ, ಆ ಪ್ರಾಂತ್ಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದ, ತೆಲಂಗಾಣ, ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದ ಮರಾಠವಾಡ, ಕರ್ನಾಟಕದ ಹೈದರಾಬಾದ್ ಕರ್ನಾಟಕ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನೊಳಲ್ಲಿ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರಾಗಿ ಹಿಂದೂಗಳೇ ಇದ್ದ ಕಾರಣ ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಹಿಂದೂಸ್ಥಾನದ ಪರವಾಗಿರಲು ಇಚ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಹೈದರಾಬಾದಿನ ನಿಜಾಮ ಕೂಡಲೇ ತನ್ನದು ಸ್ವತಂತ್ರ ರಾಜ್ಯ ಎಂದು ಘೋಷಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಒಳಗೊಳಗೇ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಲೀಗ್ ಜೊತೆ ಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ಬೆಳಸಿ ಹೇಗಾದರೂ ಮಾಡಿ ತನ್ನ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಪಾಕೀಸ್ಥಾನದೊಂದಿಗೆ ಸೇರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಎಂದು ಹೊಂಚುಹಾಕುತ್ತಿದ್ದ. ಆಗ ತಾನೇ ಕಾಶ್ಮೀರದ ಸಮಸ್ಯೆ ಗಂಭೀರವಾಗುತ್ತಿದ್ದ್ದನ್ನು ಗಮನದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದ ಮತ್ತು ನಿಜಾಮನ ಈ ರೀತಿಯ ಕುತಂತ್ರದ ಬಗ್ಗೆ ಅರಿತಿದ್ದ ವಲ್ಲಭಭಾಯಿ ಪಟೇಲರು ಇದು ಮತ್ತೊಂದುಕಾಶ್ಮೀರ ಆಗುವುದು ಬೇೆಡ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿ, ಬಹು ಜನರ ಆಶಯದಂತೆ ಈ ಪ್ರಾಂತ್ಯವನ್ನು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ವಿಲೀನಗೊಳಿಸಲು ಕಾರ್ಯತಂತ್ರ ರೂಪಿಸಿದರು.

ಹೈದರಾಬಾದ್ ರಾಜ್ಯದ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಹಿಂದೂಗಳು ಭಾರತ ಪರ ಒಲವಿರುವುದನ್ನು ಗಮನದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಪಟೇಲರು ಏನಾದರೂ ತಂತ್ರಗಾರಿಕೆ ಮಾಡಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನುಊಹಿಸಿದ್ದ ಹೈದರಾಬಾದ್ ನಿಜಾಮನೂ ಸಹಾ, ತನ್ನ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ರಜಾಕಾರರೆಂಬ ಧಾರ್ಮಿಕ ಮತಾಂಧರ ಖಾಸಗಿ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಪರೋಕ್ಶವಾಗಿ ಕಟ್ಟಿ ಖಾಸಿಂ ರಜ್ವಿ ಎಂಬ ಮತಾಂಧನನ್ನು ಅದರ ಮುಖ್ಯ ಸೇನಾಧಿಕಾರಿಯಾಗಿ ನೇಮಿಸಿ ತನ್ನ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿರುವ ಯಾವ ಪ್ರಜೆಗಳು ಭಾರತದ ಜೊತೆ ವಿಲೀನವಾಗಲು ಬಯಸಿದ್ದರೋ ಅಂತಹವರನ್ನು ಸದೆ ಬಡಿಯುವ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ನಿಯೋಜಿಸಿದ. ಶೇ 90ರಷ್ಟಿದ್ದ ಹಿಂದೂಗಳ ಮೇಲೆ ರಜಾಕಾರ ಕ್ರೂರತನದ ದೌರ್ಜನ್ಯ ದಿನೇ ದಿನೇ ಹೆಚ್ಚಾಗತೊಡಗಿತು.

ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿನ ಜನ ತಮ್ಮ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಹೋರಾಡಿದ್ದಾರೆ, ಸರದಾರ ಶರಣಗೌಡ ಇನಾಮದಾರ್, ಸ್ವಾಮಿ ರಾಮನಂದ ತೀರ್ಥರು ಮುಂತಾದ ಪ್ರಮುಖರ ಮುಂದಾಳತ್ವದಲ್ಲಿ ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಲು ಆರಂಭಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ ದೇಶದ ತ್ರಿವರ್ಣ ಧ್ವಜವನ್ನು ಹಾರಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವ ಸಂಧರ್ಭದಲ್ಲಿ ರಜಾಕರಗಳು ಅವರನ್ನು ನಿರ್ದಯವಾಗಿ ಗುಂಡು ಹಾರಿಸಿ ಕೊಂದು ಹಾಕಿದ್ದರು. ಈ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸ್ವಯಂ ಸೇವಕ ಸಂಘದ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹಿಗಳೂ ಸಹಾ ಹೈದರಾಬಾದ್ ವಿಮೋಚನಾ ಚಳವಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿ ಬೆಂಬಲಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, . ಆಗಸ್ಟ್ 1946 ರಲ್ಲಿ, ತೆಲಂಗಾಣದ “ವರಂಗಲ್” ನಗರದಲ್ಲಿ ರಜಾಕರರು ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿದಾಗ, ಸಂಘದ ಸ್ವಯಂ ಸೇವಕರು ವಾರಂಗಲ್ ಕೋಟೆಯ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ನಡೆಸಿ ತ್ರಿವರ್ಣ ಧ್ವಜವನ್ನು ಹಾರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಪ್ರತಿಭಟನೆಯನ್ನು ತೀವ್ರಗೊಳಿಸಿದ್ದರು.

ಇವೆಲ್ಲದರ ಮಧ್ಯೆ ಇಸ್ಲಾಮ್ ಮತಾಂಧ ರಜಾಕಾರರ ಜೊತೆಗೆ, ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರೂ ಸಹಾ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಎಂಬಲಿಸಿದ್ದರು ಎಂಬುದನ್ನು ಹಿರಿಯ ಲೇಖಕರಾದ ಲೇಖಕ
ಶ್ರೀ ವಿ.ಪಿ.ಮೆನನ್ ಅವರು ತಮ್ಮ. ದಿ ಸ್ಟೋರಿ ಆಫ್ ಇಂಟಿಗ್ರೇಷನ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯನ್ ಸ್ಟೇಟ್ಸ್ ಎಂಬ ತನ್ನ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ವಿವರಿಸಿದ್ದಾರೆ.

….ಆ ಪ್ರಾಂತ್ಯದ ಜನರನ್ನು ರಜಾಕಾರರು ಹಗಲಿನ ಹೊತ್ತು ದಂಡಿಸಿದರೆ, ಕಮ್ಯೂನಿಸ್ಟರು ರಾತ್ರಿಯ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆ ನಡೆಸಿದರು. ತದನಂತರ ಕಮ್ಯೂನಿಸ್ಟರು ರಜಾಕಾರರೊಂದಿಗೆ ಮೈತ್ರಿಯನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ಅಕ್ಷರಶಃ ಭಾರತದ ಪರ ಒಲವಿದ್ದ ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಹತ್ಯೆಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಹತ್ತಿಕ್ಕುವ ಪಯತ್ನ ಮಾಡಿದರು. ಈ ಎಲ್ಲಾ ಕುಕೃತ್ಯಗಳಿಗೆ ಹೈದರಾಬಾದಿನ ನಿಜಮಾನ ಕೃಪಾಶೀರ್ವಾದವಿತ್ತು ಎಂಬುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ವಿಪರ್ಯಾಸವೇ ಸರಿ. ನಿಜಾಮ, ರಜಾಕಾರರು ಮತ್ತು ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟರು ಈ ಮೂವರು ಸಂಘಟಿತರಾಗಿ ಇಡೀ ಪ್ರಾಂತ್ಯವನ್ನು ಮುಸ್ಲಿಂ ರಾಷ್ಟ್ರವನ್ನಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಲು ಉದ್ದೇಶಿಸಿದ್ದರು. ರಜಾಕಾರರ ಈ ಪರಿಯ ಕಿರುಕುಳಗಳನ್ನು ರಜಾಕಾರರ ಕಿರುಕುಳ ತಾಳದೆ ಪ್ರಾಣ ರಕ್ಶಣೆಗಾಗಿ ಅದಾಗಲೇ ಭಾರತದ ಪರವಾಗಿದ್ದ ಆಕ್ಕ ಪಕ್ಕದ ಜಿಲ್ಲೆಗಳಾದ ಬಿಜಾಪುರ ಮತ್ತು ಸೋಲಾಪುರಕ್ಕೆ ಬಂದು ಆಶ್ರಯವನ್ನು ಪಡೆಯತೊಡಗಿದರು. ಇದೆಲ್ಲವನ್ನು ಸೂಕ್ಶ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಪಟೇಲರು ನಿಜಾಮನೊಂದಿಗೆ ಮಾತುಕತೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ನಿರಂತರ ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕ ಒತ್ತಡಗಳನ್ನು ಹೇರಿದರೂ ಅವರ ಷರತ್ತುಗಳಿಗೆ ನಿಜಾಮ ಒಪ್ಪದಿದ್ದಾಗ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಪಟೇಲರು ನಮ್ಮ ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಯನ್ನು ಹೈದರಾಬಾದ್ ಪ್ರಾಂತ್ಯಕ್ಕೆ ನುಗ್ಗಿಸಿ, ದಂಡಂ ದಶಗುಣಂ ಭವೇತ್ ಎಂದು ಪೊಲೀಸ್ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆ ಮೂಲಕ ಹೈದರಾಬಾದ್ ನಿಜಾಮನನ್ನು ಶರಣಾಗುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಆತನ ಪ್ರಾಂತ್ಯವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಅವನ ಪ್ರಾಂತ್ಯವನ್ನು ಭಾರತದೊಂದಿಗೆ 17ನೇ ಸಪ್ಟೆಂಬರ್ 1948 ರಂದು ವಿಲೀನ ಮಾಡಿಲಾಯಿತು. ಮುಂದೆ 1956 ರಲ್ಲಿ ಭಾಷಾವಾರು ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ದೇಶದ ಎಲ್ಲಾ ಭಾಗಗಳು ಪುನರ್ವಿಂಗಡಣೆಯಾದ ಸಂಧರ್ಭದಲ್ಲಿ ಹೈದರಾಬಾದ್ ನಿಜಾಮನ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕನ್ನಡ ಭಾಷಿಕರ ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳು ಅಂದಿನ ಮೈಸೂರು ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡಿತು.

ಹೀಗೆ ಮೈಸೂರು ಪ್ರಾಂತ್ಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡರೂ ಅಲ್ಲಿನ ಜನರು, ಹೈದಾರಾಬಾದಿನ ನಿಜಾಮನಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆ ಹೊಂದಿದ ಶುಭಗಳಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರತೀವರ್ಷವೂ ಸಪ್ಟೆಂಬರ್ 17 ರಂದು ಅತ್ಯಂತ ಸಂಭ್ರನ ಸಡಗರಗಳಿಂದ, ಮತ್ತು ಬಹಳ ವಿಜೃಂಭಣೆಯಿಂದ ವಿಮೋಚನಾ ದಿನಾಚರಣೆಯನ್ನು ಆಚರಿಸುವುದನ್ನು ರೂಢಿಗೆ ತಂದಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಅಂದು ಆಗಸ್ಟ್ 15 ರಂದು ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯ ದಿನಾಚರಣೆಯನ್ನು ಅಚರಿಸುವಂತೆಯೇ ಧ್ವಜಾರೋಹಣ ಮಾಡಿ ಆನಂತರ ವಿವಿಧ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಆಚರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಆ ಪ್ರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಅದೊಂದು ಸರ್ಕಾರಿ ಹಬ್ಬವನ್ನಾಗಿ ಆಚರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ.

ತದನಂತರ ಅದೇ ಸಪ್ಟೆಂಬರ್ 17ರ 2019 ರಂದು ಅಂದಿನ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿದ್ದ ಶ್ರೀ ಯಡೆಯೂರಪ್ಪನವರ ಸಾರಥ್ಯದಲ್ಲಿ ಅದೇ ಹೈದರಾಬಾದ್ ಕರ್ನಾಟಕ ವಿಮೋಚನಾ ದಿನಾಚರಣೆಯ ಉತ್ಸವದ ಹೆಸರನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿ ಅದನ್ನು ಕಲ್ಯಾಣ ಕರ್ನಾಟಕ ಉತ್ಸವ ದಿನವನ್ನಾಗಿ ಆಚರಿಸುವ ಪದ್ದತಿಯನ್ನು ರೂಢಿಗೆ ತಂದರು. ಕರ್ನಾಟಕದ ಉಳಿದ ಎಲ್ಲಾ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಒಂದು ಬಾರಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದಿನವನ್ನು ಆಚಾರಿಸಿದರೆ ಕಲ್ಯಾಣ ಕರ್ನಾಟಕದ ಜನರು ಮಾತ್ರಾ ಎರಡು ಬಾರಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದಿನಾಚರಣೆ ಆಚರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆಗಸ್ಟ್ 15 ರಂದು ಬ್ರಿಟೀಷರ ದಾಸ್ಯದಿಂದ ಹೊರಬಂದ ಸಂಭ್ರಮವಾದರೇ, ಸಪ್ಟೆಂಬರ್ 17 ನಿಝಾಮ ಮತ್ತು ರಝಾಕಾರ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದು ಭಾರತದ ಒಕ್ಕೂಟಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಸುದಿನವನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.

ಈ ದಿನದ ಸಂಪೂರ್ಣ ಶ್ರೇಯ ಭಾರತ ಪರ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳಲು ರಜಾಕರ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡಿ ಪ್ರಾಣಾರ್ಪಣೆ ಮಾಡಿದ ಎಲ್ಲಾ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ಯ್ರ ಹೋರಾಟಗಾರರಿಗೂ ಮತ್ತು ಹೈದರಾಬಾದಿನ ನಿಝಾಮನ ಎಲ್ಲಾ ಕುತಂತ್ರವನ್ನೂ ಚಾಣಾಕ್ಷತನದಿಂದ ಮೆಟ್ಟಿ ಆತನನ್ನು ಶರಣಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಿ ಹೈದರಾಬಾದ್ ಪ್ರಾಂತ್ಯವನ್ನು ಮತ್ತೊಂದು ಕಾಶ್ಮೀರವಾಗದಂತೆ ತಡೆದ ಅಂದಿನ ಗೃಹಮಂತ್ರಿ ಸರ್ದಾರ್ ವಲ್ಲಭ್ ಭಾಯಿ ಪಟೇಲ್ ಅವರಿಗೆ ಸಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಅಂತಹ ಮಹಾನುಭಾವರನ್ನು ಇಂದು ನಾವೆಲ್ಲರು ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ನೆನಸಿಕೊಳ್ಳೋಣ ಅಲ್ವೇ?

ಏನಂತೀರೀ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಇಪ್ಪತ್ತೊಂದು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಹಿಮಾಚಲ ಪ್ರದೇಶದ ಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ನಿವೃತ್ತ ಶಿಕ್ಷಕರೊಬ್ಬರು 07/07/2000 ದಂದು ರಕ್ಷಣಾ ಸಚಿವಾಲಯಕ್ಕೆ ಪತ್ರವೊಂದನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದು ಅದರಲ್ಲಿ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಭದ್ರತೆಗೆ ಯಾವುದೇ ತೊಂದರೆ ಇಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ, ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಏಕೈಕ ಪುತ್ರ ವೀರ ಮರಣ ಪಡೆದ ಸ್ಥಳವನ್ನು ನಾನು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಧರ್ಮಪತ್ನಿ ಭೇಟಿ ನೀಡಿ ನಮ್ಮ ಮಗನ ಮೊದಲ ವರ್ಷದ ಪುಣ್ಯತಿಥಿಯನ್ನು ಆಚರಿಸಲು ಅನುಮತಿ ನೀಡಬಹುದೇ? ನಿಮಗೆ ತೊಂದರೆ ಎನಿಸಿದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಕೋರಿಕೆಯನ್ನು ಹಿಂಪಡೆಯುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದಾಗಿ ಬರೆದಿದ್ದರು.

ಇಂತಹ ಭಾವಾನಾತ್ಮಕ ಪತ್ರವನ್ನು ಓದಿದ ರಕ್ಷಣಾ ಇಲಾಖೆಯ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಆ ವಯೋವೃದ್ಧರ ಭೇಟಿಯ ವೆಚ್ಚ ಎಷ್ಟೇ ಇರಲಿ, ಅದನ್ನು ನಾನು ನನ್ನ ಸಂಬಳದಿಂದ ಭರಿಸಲು ಸಿದ್ಧನಿದ್ದೇನೆ. ದಯವಿಟ್ಟು ಅವರಿಗೆ ಬರಲು ಹೇಳಿ ಎಂದು ಆದೇಶಿಸಿದರು. ನಿಗಧಿ ಪಡಿಸಿದ ದಿನದಂದು ವೀರ ಮರಣ ಹೊಂದಿದ ಆ ಯುವಕನ ವೃದ್ಧ ದಂಪತಿಗಳನ್ನು ಸರಿಯಾದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಆಗಮಿಸಿದಾಗ, ಅವರನ್ನು ಸಕಲ ಸರ್ಕಾರೀ ಗೌರವದಿಂದ ಪರ್ವತಶ್ರೇಣಿಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಮಗ ಸತ್ತ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲಾಯಿತು. ಆ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಕರ್ತವ್ಯದಲ್ಲಿದ್ದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಶಿಸ್ತಿನಿಂದ ನಿಂತು ನಮಸ್ಕರಿಸಿದರು. ಆದರೆ ಅವರಲ್ಲೊಬ್ಬ ಸೈನಿಕನು ಮಾತ್ರ ಆ ವೃದ್ಧ ದಂಪತಿಗಳಿಗೆ ಹೂವಿನ ಗುಚ್ಚವೊಂದನ್ನು ನೀಡಿ ಅವರ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟಿ ತನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಒತ್ತಿಕೊಂಡು ನಮಸ್ಕರಿಸಿದನು.

ಒಬ್ಬ ಕರ್ತವ್ಯ ನಿರತ ಸೈನಿಕ ಈರೀತಿಯಾಗಿ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದ್ದು ಆ ದಂಪತಿಗಳಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ ತರಿಸಿ, ನೀವೇಕೆ ನನ್ನ ಪಾದಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟಿದಿರಿ? ಎಂದು ವಿಚಾರಿಸಿದಾಗ, ಸರ್, ನಾನಿಂದು ನಿಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಈ ರೀತಿ ನಮಸ್ಕರಿಸುತ್ತಿರುವುದಕ್ಕೆ ನಿಮ್ಮ ಮಗನೇ ಕಾರಣ. ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಮಗನ ಶೌರ್ಯವನ್ನು ನೋಡಿರುವ ಬದುಕುಳಿದಿರುವ ಏಕೈಕ ವ್ಯಕ್ತಿ ನಾನು. ಅಂದು ಗುಡ್ಡದ ಮೇಲಿನಿಂದ ಶತ್ರು ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಸೈನಿಕರು ತಮ್ಮ ಎಚ್.ಎಂ.ಜಿ ಯೊಂದಿಗೆ ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ನೂರಾರು ಗುಂಡುಗಳನ್ನು ನಮ್ಮೆಡೆಗೆ ಹಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನಮ್ಮ ತಂಡದಲ್ಲಿದ್ದ ಐದೂ ಜನರು ಆ ಗುಂಡಿನ ಧಾಳಿಯಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಲುವಾಗಿ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದ ಬಂಡೆಯ ಹಿಂದೆ ಅಡಗಿಕೊಂಡೆವು. ಆಗ ನಾನು, ಸರ್, ನಾನು ಡೆತ್ ಚಾರ್ಜ್ ಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನಾನು ಅವರ ಗುಂಡುಗಳಿಗೆ ಎದೆಯೊಡ್ಡಿ ಅವರ ಬಂಕರ್ ಕಡೆಗೆ ಹೋಗಿ ಅದರ ಮೇಲೆ ಗ್ರೆನೇಡ್ ಎಸೆಯಲು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅದಾದ ನಂತರ ನೀವೆಲ್ಲರೂ ಅವರ ಬಂಕರನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಎಂದು ಹೇಳಿ ಓಡಲು ಸಿದ್ಧನಾದೆ.

ನನ್ನ ಮಾತು ಮುಗಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ನನ್ನ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿದ ನಿಮ್ಮ ಮಗ, ಏ ನಿನಗೇನು ತಲೆಗಿಲೆ ಕೆಟ್ಟಿದೆಯೇ? ನಿನಗೆ ಹೆಂಡತಿ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳಿದ್ದಾರೆ. ನೀನು ಸತ್ತರೆ ಅವರ ಗತಿ ಏನು? ನಾನಿನ್ನೂ ಅವಿವಾಹಿತ. ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ಡೆತ್ ಚಾರ್ಚ್ ಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನೀವು ನನ್ನ ಹಿಂದೆ ಬನ್ನಿ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಲೇ ನನ್ನ ಕೈಯಿಂದ ಗ್ರೇನೇಡ್ ಕಿತ್ತುಕೊಂಡು ಶತ್ರುಗಳ ಬಂಕರ್ ಕಡೆಗೆ ಓಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಎಚ್.ಎಂ.ಜಿ.ಯಿಂದ ಸಿಡಿದ ಗುಂಡುಗಳು ನಿಮ್ಮ ಮಗನ ದೇಹವನ್ನು ಛಿದ್ರ ಛಿದ್ರ ಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಛಲದಿಂದ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಬಂಕರ್ ಇದ್ದ ಕಡೆಗೆ ಹೋಗಿ ಗ್ರೆನೇಡ್‌ನಿಂದ ಪಿನ್ ತೆಗೆದು ಬಂಕರ್‌ಗೆ ಎಸೆದಾಗ, ಪಾಕೀಸ್ಥಾನದ ಹದಿಮೂರು ಸೈನಿಕರಿಗೆ 72 ಅಪ್ಸರೆಯರಿದ್ದ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಕಳುಹಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಸಫಲವಾದರು. ನಂತರ ನಾವು ಆ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಆಕ್ರಮಣ ನಡೆಸಿ ಆ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ನಮ್ಮ ನಿಯಂತ್ರಣಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೂಂಡೆವು. ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಮಗನ ಮೃತ ದೇಹವನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದಾಗ ಅವರ ದೇಹಕ್ಕೆ ನಲವತ್ತೆರಡು ಗುಂಡುಗಳು ಹೊಕ್ಕಿದ್ದವು. ಅವರ ತಲೆಯನ್ನು ನಾನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದಾಗ ಅವರ ಬಾಯಿಯಿಂದ ಕೊನೆಯದಾಗಿ ಜೈ ಹಿಂದ್ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಪ್ರಾಣ ಪಕ್ಷಿ ಹಾರಿಹೋಗಿತ್ತು.

ಅವರ ಶವಪೆಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ನಿಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಿಕೊಡಲು ಸೇನೆಯ ಉನ್ನತ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಅನುಮತಿ ನೀಡದ ಕಾರಣ ಅವರ ಪಾದಗಳಿಗೆ ಕಡೆಯದಾಗಿ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಅರ್ಪಿಸಿವ ಸೌಭ್ಯಾಗ್ಯ ನನ್ನದಾಗಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ನಾನು ಇಂದು ಈ ಹೂವುಗಳನ್ನು ನಿಮ್ಮ ಪದತಲಕ್ಕೆ ಅರ್ಪಿಸಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದಾದ ಇಬ್ಬರೂ ಭಾವುಕರಾದರು.

ಈ ಸಂಭಾಷಣೆಯನ್ನು ದೂರದಿಂದಲೇ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಮಹಿಳೆಗೂ ದುಃಖ ಉಮ್ಮಳಿಸಿಬರುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಅದನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಕೆ ಆ ಸೈನಿಕರನ್ನು ಹತ್ತಿರ ಕರೆದು, ಆತನ ಕೈಗೆ ಅಂಗಿಯೊಂದನ್ನು ಕೊಟ್ಟು, ನನ್ನ ಮಗ ರಜೆಯ ಮೇಲೆ ಬಂದಾಗ ಅವನಿಗೆ ಕೊಡಲೆಂದು ಈ ಅಂಗಿಯನ್ನು ಖರೀದಿಸಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಮುಂದೆಂದೂ ಬಾರದ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಹೋದ ಕಾರಣ, ಈ ಅಂಗಿಯನ್ನು ಅವನು ಸತ್ತ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಇಡಲು ತಂದಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ನನಗಿಂದು ನಿನ್ನ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಮಗ ದೊರಕಿದ್ದಾನೆ. ದಯವಿಟ್ಟು ಈ ಅಂಗಿಯನ್ನು ನೀನೇ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಧರಿಸಿಬಿಡು ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಅರಿವಿಲ್ಲದಂತೆಯೇ ಕಣ್ಣಿರಧಾರೆ ಹರಿದಿತ್ತು ಎಂಬುದನ್ನು ಹೇಳಬೇಕಿಲ್ಲ.

ಅ ರೀತಿ ಕ್ಷಾತ್ರ ತೇಜದಿಂದ ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಶತ್ರುಗಳಿಗೆ ಎದೆ ಒಡ್ಡಿದ ವೀರ ನಾಯಕನ ಹೆಸರು ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ವಿಕ್ರಮ್ ಬಾತ್ರಾ. ಅವರ ತಂದೆಯ ಹೆಸರು ಗಿರಿಧಾರಿ ಲಾಲ್ ಬಾತ್ರಾ. ಅವರ ತಾಯಿ ಹೆಸರು ಕಮಲ್ ಕಾಂತ.

ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಅಭೂತಪೂರ್ವ ಶೌರ್ಯವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವ ಮೂಲಕ ಶೌರ್ಯ ಸಾಧಿಸಿದ ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಯ ಅಧಿಕಾರಿಯಾಗಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿದ ವಿಕ್ರಮ್ ಭಾತ್ರ . ಅವರಿಗೆ ಮರಣೋತ್ತರವಾಗಿ ಭಾರತದ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಶೌರ್ಯ ಗೌರವವಾದ ಪರಮ್ ವೀರ್ ಚಕ್ರವನ್ನು ನೀಡಿ ಗೌರವಿಸಲಾಯಿತು.

ಪಾಲಂಪುರ ನಿವಾಸಿ ಜಿ.ಎಲ್ ಬಾತ್ರಾ ಮತ್ತು ಕಮಲಕಾಂತ ಬಾತ್ರ ದಂಪತಿಗಳಿಗೆ ಎರಡು ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳ ನಂತರ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 9, 1974 ರಂದು ಅವಳಿ ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಜನಿಸಿದಾಗ ಆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಲವ ಮತ್ತು ಕುಶ ಎಂದು ಹೆಸರಿಟ್ಟರೂ, ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ವಿಕ್ರಮ್ ಮತ್ತು ವಿಶಾಲ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾರಂಭಿಸಿದರು. ತಮ್ಮ ತವರು ಊರಿನ ಸೆಂಟ್ರಲ್ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿಯೇ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿ ಸೈನ್ಯದ ಶಿಸ್ತನ್ನು ಕಲಿತುಕೊಂಡರೆ ತಂದೆಯಿಂದ ದೇಶಭಕ್ತಿ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾ ಬೆಳೆದರು. ವಿಕ್ರಮ್ ಓದಿನಲ್ಲಿ ಅಗ್ರಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದ್ದಂತೆಯೇ, ಕ್ರೀಡೆ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಅಗ್ರಗಣ್ಯನಾಗಿದ್ದನು.

ವಿಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಪದವಿ ಪಡೆದ ವಿಕ್ರಮ್ ಸಿಡಿಎಸ್ ಮೂಲಕ ಜುಲೈ 1996 ಡೆಹ್ರಾಡೂನಿನ ಭಾರತೀಯ ಮಿಲಿಟರಿ ಅಕಾಡೆಮಿಗೆ ಸೇರಿ, 1997ರ ಡಿಸೆಂಬರ್‌ನಲ್ಲಿ ತರಬೇತಿ ಮುಗಿಸಿ, 6 ಡಿಸೆಂಬರ್ ರಂದು ಜಮ್ಮುವಿನ ಸೊಪೋರ್‌ನಲ್ಲಿ ಸೇನೆಯ 13 ಜಮ್ಮು ಮತ್ತು ಕಾಶ್ಮೀರ ರೈಫಲ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಲೆಫ್ಟಿನೆಂಟ್ ಆಗಿ ನೇಮಕಗೊಂಡನು. 1999 ರಲ್ಲಿ ಕಮಾಂಡೋ ತರಬೇತಿಗೆ ಸೇರಿ ಹಲವಾರು ತರಬೇತಿಯನ್ನು ಪಡೆದ ಪರಿಣಾಮ 1 ಜೂನ್ 1999 ರಂದು, ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ದದ ಸಮಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಸೇನೆಯನ್ನು ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಕಳುಹಿಸಲಾಯಿತು. ವಿಕ್ರಮ್ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಹ್ಯಾಂಪ್ ಮತ್ತು ರಾಕಿ ನಾಬ್ ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದ ನಂತರ ವಿಕ್ರಮ್ ಅವರನ್ನು ನಾಯಕನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲಾಯಿತು.

ಶ್ರೀನಗರ-ಲೇಹ್ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿದ್ದ 5140 ಶಿಖರವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಬಾತ್ರಾ ಅವರ ದಳಕ್ಕೆ ನೀಡಿದಾಗ, ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಬಾತ್ರಾ ತನ್ನ ಕಂ ಪಡೆಯೊಂದಿಗೆ ಶತ್ರುಗಳು ಇಲ್ಲದಿರುವ ಕಡೆಯಿಂದ ಮುನ್ನುಗಿ ಧೈರ್ಯದಿಂದ ಶತ್ರುಗಳ ಮೇಲೆ ಮುಖಾಮುಖಿ ದಾಳಿ ನಡೆಸಿ ನಾಲ್ವರು ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವ ಮೂಲಕ ತನ್ನ ತಂಡಕ್ಕೆ ಆರಂಭಿಕ ಮುನ್ನಡೆಯನ್ನು ತಂದುಕೊಟ್ಟಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಅವರ ಪಡೆ 20 ಜೂನ್ 1999 ರಂದು ಮುಂಜಾನೆ 3.30 ಕ್ಕೆ 5140 ಶಿಖರವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ರೇಡಿಯೂ ಮುಖಾಂತರ ವಿಜಯವನ್ನು ಅಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಜನಪ್ರಿಯ ಜಾಹೀರಾತಾಗಿದ್ದ, ಯೇ ದಿಲ್ ಮಾಂಗೆ ಮೋರ್ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ 5140 ರ ಶಿಖರದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಧ್ವಜವನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದಿದ್ದ ವಿಕ್ರಮ್ ಬಾತ್ರಾ ಮತ್ತು ಅವರ ತಂಡದ ಫೋಟೋ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮುಖಾಂತರ ಇಡೀ ದೇಶಕ್ಕೆ ರವಾನಿದ ಕಾರಣ ರಾತಿ ಬೆಳಗಾಗುವುದರ ಒಳಗೆ ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿದ್ದ. ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ವಿಕ್ರಮ್ ಬಾತ್ರ ಅವರ ರಹಸ್ಯ ಹೆಸರಾಗಿದ್ದ ಶೇರ್ ಷಾ ಜೊತೆಗೆ ಅವರಿಗೆ ಲಯನ್ ಆಫ್ ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಎಂಬ ಬಿರುದನ್ನು ನೀಡಲಾಗಿತ್ತು.

ಈ ಗೆಲುವಿನ ನಂತರ ಸ್ವಯಂ ಪ್ರೇರಿತವಾಗಿ ಪಾಯಿಂಟ್ 4875 ಅನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅಭಿಯಾನವನ್ನು ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ವಿಕ್ರಮ್ ವಹಿಸಿಕೊಂಡು ಕಿರಿದಾದ ಶಿಖರದಿಂದ ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಎರಡೂ ಕಡೆ ಕಡಿದಾದ ಇಳಿಜಾರುಗಳಿಂದ ದಾಳಿ ನಡೆಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ಇದೇ ದಾಳಿಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿಯೇ, ಮುಖಾಮುಖಿ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಡೆತ್ ಚಾರ್ಚ್ ದಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾ. ವಿಕ್ರಂ ಭಾತ್ರಾ ಜುಲೈ 7, 1990 ರಂದು ವೀರಮರಣ ಹೊಂದಿದರು. ವಿಕ್ರಮ್ ಅವರ ಅಸಾಧಾರಣ ನಾಯಕತ್ವದಿಂದ ಪ್ರೇರಿತರಾದ ಅವರ ಪಡೆ ವಿಕ್ರಮ್ ಅವರ ಸಾವಿನ ಸೇಡನ್ನು ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಲುವಾಗಿ ಶತ್ರುಗಳ ಮೇಲೆ ಭಯಂಕರವಾಗಿ ಧಾಳಿ ನಡೆಸಿ ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಅಳಿಸಿ ಹಾಕಿ ಪಾಯಿಂಟ್ 4875 ಅನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಈಗ ಇತಿಹಾಸ.

ಚಲನಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಮರ ಸುತ್ತುತ್ತಾ ನಕಲಿ ಹೋರಾಟ ಮಾಡುವ ಇಲ್ಲವೇ ಬ್ಯಾಟು ಮತ್ತು ಬಾಲನ್ನು ಹಿಡಿದು ಆಟವಾಡುವವರನ್ನೇ ನಮ್ಮ ಹೀರೋಗಳೆಂದು ಮೆರೆಸಾಡುವರಿಗೆ ದೇಶದ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ತಮ್ಮನ್ನೇ ತಾವು ಅರ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ವಿಕ್ರಮ್ ಭಾತ್ರಾ ರಂತಹ ಸಾವಿರಾರು ಅಸಲಿ ಹೀರೋಗಳ ಪರಿಚಯವನ್ನು ಇಂದಿನ ಯುವಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಯವರಿಗೆ ಮಾಡಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ನಮ್ಮ ಮೇಲಿದೆ.

ಏನಂತೀರೀ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ