Tag: ಅಮ್ಮಾ

ಅಮ್ಮಾ= ಅ+ಮ+ಮ+ಆ. ಅಕ್ಕರೆಯಿಂದ , ಮಮತೆ ಮತ್ತು ಮಮಕಾರದಿಂದ, ಆರೈಕೆ ಮಾಡುವವಳೇ ಅಮ್ಮಾ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗೇ ಆಗಲಿ ಅಥವಾ ಯಾವುದಕ್ಕೇ ಆಗಲಿ ಪರ್ಯಾಯ ಸಿಗಬಹುದೇನೋ ಆದರೆ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಪರ್ಯಾಯವೇ ಇಲ್ಲಾ. ಆಕೆ ಮಾತ್ರಾ ಅದ್ವಿತೀಯಳು, ಅನುಕರಣಿಯಳು, ಸದಾವಂದಿತಳು. ತಾಯಿ ಇಲ್ಲದೇ ಜಗವಿಲ್ಲಾ. ತಾಯಿ ಇಲ್ಲದೇ ನಾವಿಲ್ಲ. ಜನ್ಮ‌ ಕೊಟ್ಟ ತಾಯಿ ಮತ್ತು ಆಶ್ರಯ ನೀಡುತ್ತಿರುವ ಭೂಮಿ ತಾಯಿಗೆ ಪರ್ಯಾಯವೇ ಇಲ್ಲ‌. ಹಾಗಾಗಿ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಸದಾಕಾಲವೂ ಪೂಜ್ಯರು‌ ವಂದಿತರು ಮತ್ತು ಆದರಣೀಯರೇ ಸರಿ.

ಒಂಭತ್ತು ತಿಂಗಳು ತನ್ನ ಗರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅಂಡಾಣುವಿನಿಂದ ಮಗುವಿನ ರೂಪ ತಾಳುವವರೆಗೆ ಜೋಪಾನವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು, ತಾನು ತಿನ್ನುವ ಆಹಾರವನ್ನೇ ತನ್ನ ಒಡಲಿನಲ್ಲಿರುವ ಮಗುವಿನೊಂದಿಗೆ ಕರಳು ಬಳ್ಳಿಯ ಮೂಲಕ ಹಂಚಿಕೊಂಡು ದೇಹದ ನೂರಾರು ಮೂಳೆಗಳು ಮುರಿದಾಗ ಆಗುವ ನೋವಿನಷ್ಟೇ ನೋವನ್ನು ಪ್ರಸವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸಿದರೂ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸಂಯಮದಿಂದ ತಾಳಿಕೊಂಡು ಸಂತೋಷದಿಂದಲೇ ಜನ್ಮ ಕೊಡುತ್ತಾಳೆ. ಜನ್ಮ ಕೊಟ್ಟ ನಂತರ ತನ್ನ ತನ್ನ ಎದೆಹಾಲನ್ನು ಉಣಿಸುತ್ತಾ ತನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕಷ್ಟ ಮತ್ತು ನೋವಿನ ನಡುವೆಯೂ ತನ್ನ ಬಹುಪಾಲು ಸಮಯವನ್ನು ಮಕ್ಕಳ ಆರೈಕೆಗಳಿಗೇ ಮೀಸಲಿಟ್ಟು ಆವರೆಲ್ಲಾ ಆವಶ್ಯಕತೆಗಳನ್ನೂ ಪೂರೈಸುತ್ತಾಳೆ. ಮನೆಯೇ ಮೊದಲ ಪಾಠ ಶಾಲೆ. ತಾಯಿಯೇ ಮೊದಲ ಗುರು ಎನ್ನುವಂತೆ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ತೊದಲು ನುಡಿಗಳನ್ನು ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಂಡು ಅದಕ್ಕೊಂದು ಸರಿಯಾದ ಭಾಷಾ ಸ್ವರೂಪ ನೀಡಿ, ಅವರನ್ನು ತಿದ್ದಿ ತೀಡೀ ದೊಡ್ಡವರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಅಮ್ಮಾ ನೀನೂ ನಮಗಾಗಿ ಸಾವಿರ ವರುಷಾ.. ಸುಖಾವಾಗಿ ಬಾಳಲೇ ಬೇಕು ಈ ಮನೆ ಬೆಳಕಾಗೀ.. ಎಂದು ಅಣ್ಣಾವ್ರು ಹಾಡಿರುವುದು ನೆನಪಾಯ್ತು.

ಕಾರ್ತೀಕ ಮಾಸದ ಪಾಡ್ಯ. ಅರ್ಥಾತ್ ಬಲಪಾಡ್ಯಮಿ. ದೀಪಾಳಿಹಬ್ಬ. ಬೆಳಕಿನ ಹಬ್ಬ ದೀಪಾವಳಿ ಎಂದ ಮೇಲೆ ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಸಂಭ್ರಮವೋ ಸಂಭ್ರಮ. ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಉಳಿದವರ ಮನೆಯವರಿಗಿಂತ ಒಂದು ಗುಲಗಂಜಿ ಗಾತ್ರ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಭ್ರಮ ಎಂದರೂ ತಪ್ಪಾಗದು. ಏಕೆಂದರೆ ಬಲಿಪಾಡ್ಯಮಿಯ ದಿನದಂದೇ ನಮ್ಮಮ್ಮ ಹುಟ್ಟಿದ್ದು.

ನಮ್ಮಮ್ಮ ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನವನ್ನು ಇಡೀ ದೇಶವೇ ಪ್ರತಿ ವರ್ಷವೂ ಸಡಗರಗಳಿಂದ ಪಟಾಕಿ ಹಚ್ಚಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಅಮ್ಮಾ ಇರುವವರೆಗೂ ರೇಗಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬರನ್ನು ಚಿನ್ನದಂತಹವರು ಎಂದು ಹೊಗಳುವುದು ಸರ್ವೇ ಸಾಮಾನ್ಯ. ಆದರೆ ನಮ್ಮಮ್ಮ ಸತ್ಯವಾಗಿಯೂ ಚಿನ್ನದ ಹುಡುಗಿಯೇ. ಏಕೆಂದರೆ ನಮ್ಮಮ್ಮ ಹುಟ್ಟಿದ್ದೇ ಚಿನ್ನದ ನಾಡು ಕೆ.ಜಿ.ಎಫ್ ನಲ್ಲಿಯೇ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ, ಕೆಲ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ರಾಜ್ಯ ರಾಜಕಾರಣದಲ್ಲಿ ಬಳ್ಳಾರಿಯ ಗಣಿ ಬ್ರದರ್ಸ್ ಗಳದ್ದೇ ಕಾರುಬಾರು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ನಮ್ಮ ಅಮ್ಮನ ತವರಿನಲ್ಲಿಯೂ ಗಣಿಗಾರಿಕೆಯೇ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಕಾರಣ ಅದರಲ್ಲೂ ನಮ್ಮಮ್ಮನ ಮನೆಯಿಂದ ಕೂಗಳತೆಯ ದೂರದಲ್ಲೇ ಛಾಂಪಿಯನ್ ರೀಫ್ ಗಣಿ ಇದ್ದ ಕಾರಣ, ನಾನು ಅಗ್ಗಾಗ್ಗೆ ತಮಾಷೆಗೆಂದು ನೀವೆಲ್ಲರೂ ಭಯಾನಕ ಗಣಿ ಸಿಸ್ಟರ್ಸ್ ಎಂದೇ ನಮ್ಮಮ್ಮ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮಂದಿರನ್ನು ರೇಗಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.

ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತೀ ವರ್ಷವೂ ಅಮ್ಮನ ಹುಟ್ಟು ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಹತ್ವ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ದುರದೃಷ್ಟವಷಾತ್ 11 ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಆ ದೇವರು ನಮ್ಮಮ್ಮನನ್ನು ತನ್ನ ಬಳಿಗೆ ಕರೆಸಿ ಕೊಂಡಾಗಲೂ ಅಮ್ಮ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೇನಂತೆ ಎಂದು ಅಮ್ಮನ ರೂಪದಲ್ಲಿರುವ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮಂದಿರು, ಅಪ್ಪನ ತಮ್ಮನ ಹೆಂಡತಿ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ, ಸೋದರತ್ತೆ, ಸೋದರ ಮಾವನ ಮಡದಿ ಅತ್ತೆ, ಹೆಣ್ಣು ಕೊಟ್ಟ ಅತ್ತೆ, ಅಮ್ಮನ ಆಪ್ತ ಸ್ನೇಹಿತೆಯರು ಹೀಗೆ ಪ್ರತೀ ವರ್ಷ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಾ ಅವರಿಗೆ ಯಥಾಶಕ್ತಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುವುದು ವಾಡಿಕೆಯಾಗಿದೆ.

ಈ ಬಾರಿ ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿ ಅಮ್ಮನ ಹುಟ್ಟು ಹಬ್ಬವನ್ನು ಆಚರಿಸಬೇಕೆಂದು ದಿಢೀರ್ ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆವು. ಜಾತಸ್ಯ ಮರಣಂ ಧೃವಂ ಎಂಬಂತೆ ಹುಟ್ಟಿದವರು ಸಾಯಲೇ ಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಜಗದ ನಿಯಮದಂತೆ ನಮ್ಮಮ್ಮ ಇಂದು ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಭೌತಿಕವಾಗಿ ಇಲ್ಲದಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಅಮ್ಮ ಹುಟ್ಟಿ, ಬೆಳೆದ ನಂತರ ನನಗೆ ಜನ್ಮ ನೀಡಿದ ಊರಂತೂ ಇದೆ. ಈ ಬಾರಿ ಅಮ್ಮನ ಹುಟ್ಟಿದ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮಾ ಹುಟ್ಟಿದ ಊರು, ಅವರು ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಮನೆ, ಅವರು ನಡೆದಾಡಿದ ಸ್ಥಳ, ಅವರು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಿದ್ದ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬಂದಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲಿನಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಅನುಭವ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಸಿಕ್ಕೇ ಸಿಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿ, ಸುಮಾರು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ( 12 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಕೆಜಿಎಫ್ ಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೇ ಕಡೆ) ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಇಡೀ ಸಂಸಾರದೊಂದಿಗೆ ಅಮ್ಮನ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದಂದು ಕೆಜಿಎಫ್ ಹೋಗಿ ಕೆಲ ಕಾಲ ಅಮ್ಮನ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಕಾಲ ಕಳೆದು ಬಂದ ಅನುಭವ ನಿಜಕ್ಕೂ ಅವರ್ಣನೀಯ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿಂದಲೂ ಉಚ್ಚ್ರಾಯ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ನಾನು ನೋಡಿದ್ದ ಗಣಿ, ಆಸ್ಪತ್ರೆ, ಹತ್ತಾರು ಕಟ್ಟಡಗಳು ಇಂದು ಪಾಳು ಬಿದ್ದು, ಕಳ್ಳಿಗಳು ಬೆಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿರುವ ಕಟ್ಟಡಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಕರಳು ಚುರುಕ್ ಎಂದು ಅದರ ಹಿಂದಿನ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನೇ ಹತ್ತಾರು ಬಾರಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದದ್ದನ್ನು ಕೇಳಿ ಕೇಳಿ ಸುಸ್ತಾದ ನಮ್ಮ ಮಡದಿ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಗದರಿದಾಗಲೇ ಸುಮ್ಮನಾಗಿದ್ದು.

ಕೋಲಾರ, ಅಂತರಗಂಗೆ, ಕೆಜಿಎಫ್ ಗಣಿಗಳು ಮಾರಿಕುಪ್ಪಂನ ಸಾಯಲ್ ಸಿಮೆಂಟ್ ಬ್ಲಾಕ್ನಲ್ಲಿದ್ದ ಅಮ್ಮನ ಮನೆ, ಕೋಟಿ ಲಿಂಗ, ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಜೀವಜಲವನ್ನು ಕುಡಿಸಿದ್ದ ಬೇತಮಂಗಲದ ಕೆರೆ, ಬಂಗಾರದ ತಿರುಪತಿ ಕಡೆಗೆ ಮುಳುಬಾಗಿಲು ವರದರಾಜಸ್ವಾಮಿಯ ದರ್ಶನ ಹೀಗೆ ಅಮ್ಮಾ ಓಡಾಡಿದ್ದ ಕಡೆಯಲೆಲ್ಲಾ ಓಡಾಡಿ ಅದೊಮ್ಮೆ ಅಜ್ಜಿ ಜೊತೆ ಬಂದಿದ್ದಾಗ ಹೀಗಾಗಿತ್ತು, ಹಾಗಾಗಿತ್ತು, ನನ್ನ ಕೈಲಿ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತೋದಿಕ್ಕೆ ಆಗೋದಿಲ್ಲಪ್ಪಾ ಎಂದು ಇಲ್ಲೇ ಇದೇ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಾಗ ಅವರ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿದ್ದೆ ಎಂದು ಎಲ್ಲಾ ಸಿಹಿ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಮೆಲಕು ಹಾಕುತ್ತಲೇ, ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹಿಂದಿರುಗುವಾಗ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ನಮ್ಮಮ್ಮ ಎಲ್ಲೂ ಹೋಗಿಲ್ಲಾ, ಅವರು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ಸವಿ ನೆನಪುಗಳ ಮೂಲಕ ಸದಾಕಾಲವೂ ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಇಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುವ ಸಾರ್ಥಕತೆ ಮೂಡಿದ್ದಂತೂ ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. ಅಮ್ಮನ ಹುಟ್ಟೂರಿನ ಇಂದಿನ ಪ್ರವಾಸ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಹಾಗೆ ಆಗಿದ್ದಂತೂ ಸತ್ಯ.

ಅಮ್ಮ ಭೌತಿಕವಾಗಿ ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೇನಂತೆ, ಆದರೆ ಅಮ್ಮಾ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವಿಚಾರಗಳೂ ಅಂದು ಇಂದು ಮತ್ತು ಮುಂದೆಯೂ ನಮ್ಮೊಳಗೆ ಅಚ್ಚೊತ್ತಿದ್ದು, ಅದನ್ನು ಚಾಚೂ ತಪ್ಪದೇ ಅಚರಿಸಿ ಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಮುಖಾಂತರ ಅಮ್ಮನ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ನಮ್ಮೊಳಗೆ ಪ್ರತಿಫಲನಗೊಳಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಸದಾಕಾಲವೂ ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಜೀವಂತವಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಲ್ಲವೇ?

ಹಾಂ!! ಇನ್ನೊಂದು ವಿಷಯ ಹೇಳೋದು ಮರ್ತಿದ್ದೆ. ಕಳೆದ ಬಾರಿ ಪಾಳು ಬಿದ್ದು ಹೋಗಿದ್ದ ಎಷ್ಟೋ ಕಟ್ಟಡಗಳನ್ನು ಈ ಬಾರಿ ಕೆಲವು ಉತ್ಸಾಹೀ ಯುವಕರುಗಳು ಮತ್ತು ಸ್ಥಳೀಯ ಸಂಸದರು ಸೇರಿಕೊಂಡು ಪುನರುಜ್ಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಉತ್ತಮ ಉದಾಹಣೆಯಾಗಿ ನಮ್ಮ ಮಾವ ಸುಮಾರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಪಾಳು ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಬಿಜಿಎಂಲ್ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಜೀವವನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದನ್ನು ನೋಡಿ ಆನಂದ ಪಟ್ಟೆ. ಮಾರಿಕುಪ್ಪಂ ಪೋಲೀಸ್ ಸ್ಟೇಷನ್, ಎಸ್.ಪಿ. ಆಫೀಸ್ ಹೊಸಾ ಕಟ್ಟಡಗಳಿಗೆ ಸ್ಥಳಾಂತರವಾಗಿದೆ. ಎಲ್ಲದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಖುಷಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು ಕೆಜಿಎಫ್ ನಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಶಾಲೆಯೂ ನವೀಕರಣವಾಗಿದೆ. ಅದಲ್ಲದೇ ಇಡೀ ಊರು ತುಂಬಾ ಹೊಸಾ ಹೊಸಾ ಚರ್ಚುಗಳು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಛೇ!! ಹಾಲಿನ ಪುಡಿ ಆಸೆಗೆ ಮತಾಂತರವಾದವರು ಇನ್ನೂ ಅದನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರಲ್ಲಾ ಎಂದೆನಿಸಿ ಹಾಗೇ ಮುಂದೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನಾನು ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ನವಿಲು ನೋಡಲೆಂದೇ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಉದ್ದಂಡಿಯಮ್ಮನ ದೇವಾಲಯದ ಮುಂದೆಯೂ ಸುಮಾರು ಕಾರುಗಳು ನಿಂತಿದ್ದು ದೇವಾಲಯವೂ ಹೊಸದಾದ ಸುಣ್ಣ ಬಣ್ಣಗಳಿಂದ ಜನ ಜಂಗುಳಿಯಿಂದ ನಳ ನಳಿಸುತ್ತಿದ್ದದ್ದೂ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹಿತ ನೀಡಿತು. ಅದೇ ರೀತಿ ಆಸ್ತ್ರೇಲಿಯಾ ಸೇರಿದಂತೆ ಇನ್ನೂ ಹತ್ತು ಹಲವಾರು ವಿದೇಶೀ ಕಂಪನಿಗಳು ಈ ಚಿನ್ನದ ಗಣಿಯನ್ನು ಪುನರುಜ್ಜೀವನ ನಡೆಸಲು ಅನುಮತಿ ಕೊಡಬೇಕೆಂದು ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಕೇಳಿರುವ ವಿಷಯ ಕೇಳಿ, ಪುನರಪಿ ಜನನಂ ಪುನರಪಿ ಮರಣಂ ಪುನರಪಿ ಜನನೀಜಠರೇ ಶಯನಮ್ ಎಂದು ಭಜಗೋವಿಂದಂ ನಲ್ಲಿ ಶಂಕರರು ಹೇಳಿರುವುದು ನೆನಪಾಗಿ ನಮ್ಮ ಕೆಜಿಎಫ್ ಚಿನ್ನದ ಗಣಿಗಳು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಚುಕ್ ಬುಕ್ ಚುಕ್ ಎಂದು ಶಬ್ಧಮಾಡುತ್ತಾ ಆರಂಭವಾಗಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಉಚ್ಛ್ರಾಯ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ತಲುಪಲಿ ಎನ್ನುವ ಆಸೆ ಮೂಡಿಸಿತು. ಧನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಚಿಂತನೆ ಮಾಡುವಂತಹ ಹತ್ತಾರು ಜನರು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಕೈ ಜೋಡಿಸಿದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ ಅಲ್ಲವೇ?

ಏನಂತೀರೀ?

ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಸಾಮ್ಯಾನ್ಯವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದವರು ಈಗಿನಷ್ಟು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಸಧೃಡರಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಸರಿಯಾಗಿ ಎರಡು ಹೊತ್ತು ಊಟ ಮಾಡಲು ಇರುತ್ತಿರದಿದ್ದರೂ, ಯಾವುದೇ ರೋಗ ರುಜಿನಗಳಿಲ್ಲದೇ ಆರಾಮವಾಗಿ 80-90 ವರ್ಷಗಳು ಜೀವಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದೆಷ್ಟೋ ಜನ ಶತಾಯುಷಿಗಳಾಗಿಯೂ ಜೀವಿಸಿದ್ದರು. ಅವರ ನೆನಪಿನ ಶಕ್ತಿಯಂತೂ ಕೇಳುವುದೇ ಬೇಡ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಸುಲಭವಾಗಿ ಐದಾರು ತಲೆಮಾರುಗಳನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ನೋಡಬಹುದಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅವೆಲ್ಲವೂ ಮಾಯವಾಗಿದೆ. 20-30 ವರ್ಷಕ್ಕೇ ಕೂದಲೆಲ್ಲಾ ಬೆಳ್ಳಾಗಾಗಿ ಅದೆಷ್ಟೋ ಮಂದಿಗಳಿಗೆ ಕೂದಲೆಲ್ಲ ಉದುರಿ ಹೋಗಿ, ಹತ್ತಾರು ರೀತಿಯ ಖಾಯಿಲೆಗಳಿಗೆ ತುತ್ತಾಗಿ ಊಟಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ದಿನಕ್ಕೆ ಮೂರು ಬಾರಿ ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ಸೇವಿಸುವವವರೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದ್ದಾರೆ. 50 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಬದುಕಿದ್ದರೆ ಅದೇ ಬೋನಸ್ ಎಂಬುವಂತಾಗಿದೆ. ಇಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಯವರಿಗೂ ಹಿಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಯವರಿಗೂ ನಡುವಿರುವ ಜೀವನಶೈಲಿಯ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ಈ ಸುಂದರ ಅನುಭವಗಳ ಮೂಲಕ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳೋಣ ಬನ್ನಿ.

ಆ ಹುಡುಗನಿಗೆ ಆಗ ಸುಮಾರು 9 ವರ್ಷ ವರ್ಷಗಳಾಗಿತ್ತು. ಸುಮಾರು 35 ವರ್ಷದ ಅವನ ತಂದೆಯರು ತಮ್ಮದೇ ವಯಸ್ಸಿನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಯೊಬ್ಬರ ಅಂತಿಮ ಸಂಸ್ಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ತಮ್ಮ ಮಗನಾದ ಆ ಹುಡುಗನನ್ನೂ ಕರೆದು ಕೊಂಡು ಹೋಗಿದ್ದರು. ಅವನಿಗೆ ಮೃತರಾದವರ ಪರಿಚಯವಿಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಅಲ್ಲೇ ಮೂಲೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕುತೂಹಲದಿಂದ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ. ಆಗ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆಯೇ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಅವರ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು, ಮಗು ಈ ಜೀವನ ಎಂಬುದು ನಶ್ವರ, ಹಾಗಾಗಿ ಜೀವ ಇರುವವರೆಗೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಆನಂದಿಸು. ಇಲ್ಲದೇ ಹೋದರೆ ನನ್ನ ರೀತಿ ಏನನ್ನೂ ಅನುಭವಿಸದೇ ಹೋಗಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ ಆ ಹುಡುಗನ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ತನ್ನ ಕೈಗಳನ್ನು ಇತ್ತು ಹರಸಿ ಹೋರಟು ಹೋದರು.

ಅಂತಿಮ ಸಂಸ್ಕಾರದ ವಿಧಿವಿಧಾನಗಳೆಲ್ಲವೂ ಮುಗಿದು ಇನ್ನೇನು ಶವಸಂಸ್ಕಾರ ಮಾಡಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಮೊದಲು ಆ ಹುಡುಗನ ತಂದೆ ಮೃತರಿಗೆ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡು ಎಂದು ಹೇಳಿದಾಗ, ತಂದೆಯ ಮಾತಿಗೆ ಮರು ಮಾತನಾಡದೇ, ಮೃತರ ಶವದ ಸುತ್ತ ಪ್ರದಕ್ಷಿಣೆ ಹಾಕಲು ಹೋದಾಗ, ಮೃತಪಟ್ಟ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇ ತಡಾ ಆ ಬಾಲಕನಿಗೆ ಒಮ್ಮಿಂದೊಮ್ಮೆಲೇ ಅಚ್ಚರಿಯ ಜೊತೆ ಭಯವೂ ಕಾಡಿತು. ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ನಿಮಿಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಅವರನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಿ ಆಶೀರ್ವದಿಸಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೇ ಚಟ್ಟದ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿಸಿದ್ದರು, ಕೂಡಲೇ ಓಡಿ ಹೋಗಿ ತಂದೆಯ ಕೈಯ್ಯನ್ನು ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದು, ಅಪ್ಪಾ ನಡೀರೀ ಮನೆಗೆ ಹೋಗೋಣ ಎಂದು ಒತ್ತಾಯಿಸಿದ.

ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಬಟ್ಟೆ ಬದಲಿಸಿ ಸ್ನಾನ ಮುಗಿಸಿ ತನ್ನ ಕೊಠಡಿಗೆ ಹೋಗಿ ಮಂಚದ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿ ಬಿಟ್ಟ, ಆ ದಿನ ಅವನಿಗೆ ಊಟವೇ ಸೇರಲಿಲ್ಲ. ಸರಿಯಾಗಿ ನಿದ್ದೆಯೂ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಅಂದಿನಿಂದ ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಅವನಿಗೆ ಭಯಂಕರವಾದ ದುಃಸ್ವಪ್ನಗಳು ಕಾಣತೊಡಗಿದವು ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾಗಿ ತನ್ನ ಕೊಠಡಿಯಲ್ಲಿ ಮಲಗಲು ಅವನಿಗೆ ಭಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದೆಷ್ಟೊ ಬಾರಿ ಹೆದರಿಕೆಯಿಂದ ಹಾಸಿಗೆಯನ್ನು ಒದ್ದೆ ಮಾಡಿದ್ದೂ ಉಂಟು. ಹಗಲು ಹೊತ್ತು ಹೇಗೋ ಕಳೆದು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದನಾದರೂ ರಾತ್ರಿ ಕತ್ತಲಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಅವನಿಗೇ ಅರಿವಿಲ್ಲದಂತೇ ಭಯಭೀತನಾಗುತ್ತಿದ್ದ. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆಯೇ ಕಿಟಾರ್ ಎಂದು ಕಿರಿಚಿಕೊಂಡು ನಿದ್ದೆಯಿಂದ ಎದ್ದು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ. ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗ ಏನೋ ಬೆಚ್ಚಿಕೊಂಡಿರಬೇಕು ಎಂದು ಅವನ ಪೋಷಕರು ಸುಮ್ಮನಾಗಿದ್ದರು.

ಕೆಲಸದ ನಿಮಿತ್ತ ಅವರ ಕುಟುಂಬ ಬೇರೇ ಊರಿಗೆ ವರ್ಗವಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದರು. ಕಲೆ ವರ್ಷಗಳ ತರುವಾಯು ಅದೇ ಹುಡುಗ ಬೆಳೆದು ವಿದ್ಯಾವಂತನಾಗಿ ದೊಡ್ಡ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಆರಂಕಿ ಸಂಬಳ ಪಡೆಯುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಬೆಳೆದರೂ, ಕಛೇರಿಯ ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡದ ಜೊತೆಗೆ ಬಾಲ್ಯದ ಆ ಘಟನೆ ನೆನಪಾಗಿ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೇ ಅದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಭಯ ಪಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದನ್ನು ಮತ್ತು ಆಗಾಗ ಖಿನ್ನತೆಗೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಿದ್ದದ್ದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಅವರ ಪೋಷಕರು ವೈದ್ಯರ ಬಳಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದರು. ವೈದ್ಯರೂ ಸಹಾ ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಪರೀಕ್ಷಗಳನ್ನೂ ಮಾಡಿಸಿ ಅಧಿಕ ರಕ್ತದೊತ್ತಡ ಮತ್ತು ಮಧುಮೇಹಗಳ ಹೊರತಾಗಿ ಆ ಯುವಕ ಆರೋಗ್ಯವಾಗಿರುವುದನ್ನು ಖಚಿತ ಪಡಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಹೆಚ್ಚಿನ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗಾಗಿ ಮಾನಸಿಕ ತಜ್ಞರಲ್ಲಿ ತಪಾಸಣೆ ಮಾಡಿಸಲು ಸೂಚಿಸಿದರು. ಅವರೂ ಸಹಾ ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿ ಆತ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಆರೋಗ್ಯಕರವಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಬಹುಶಃ ಚಿಕ್ಕವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದಿರಬಹುದಾದ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಘನ ಫೋರವಾದ ಘಟನೆ ಆತನ ಮನಸ್ಸಿನ ಮೇಲೆ ಬಾರೀ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಿರುವ ಕಾರಣ ಈ ರೀತಿ ಆಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿ ಕೆಲವೊಂದು ಔಷಧಿಗಳನ್ನು ಬರೆದುಕೊಟ್ಟು ಆದಷ್ಟೂ ಯೋಗ, ಓಂಕಾರ ಮತ್ತು ಧ್ಯಾನ ಮಾಡಲು ಸೂಚಿಸಿ ಅನಗತ್ಯವಾಗಿ ಚಿಂತೆ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಲು ಸೂಚಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಇಲ್ಲೊಂದು ಮಲೆನಾಡು ಮೂಲದ ಕುಟುಂಬ. ವಕೀಲಿಕೆ ಮಾಡುವ ಸಲುವಾಗಿ ಸುಮಾರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಪಟ್ಟಣಕ್ಕೆ ಬಂದು ಸೇರಿಯಾಗಿದೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮವಾದ ಸಂಸ್ಕಾರವನ್ನು ಕಲಿಸಿದ್ದ ಕಾರಣ, ಇತರೇ ವಕೀಲರಂತೆ ಒಂದಕ್ಕೆ ಎರಡು ಸೇರಿಸಿ ಕಕ್ಷೀದಾರರನ್ನು ಸುಲಿಯುವ ಮನೋಭಾವನೆಯವರಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಅದೆಷ್ಟೋ ವ್ಯಾಜ್ಯಗಳನ್ನು ಕೋರ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಕೇಸ್ ಹಾಕುವ ಬದಲು ತಮ್ಮ ಕಛೇರಿಯಲ್ಲೇ ಸಂಧಾನ ಮಾಡಿಸಿ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಆ ಊರಿನ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲೆಲ್ಲಾ ಬಾರೀ ಪ್ರಸಿದ್ಧಿಯಾಗಿದ್ದರು. ಕಕ್ಷೀದಾರರಿಂದ ಅವರೆಂದೂ ಇಷ್ಟು ಕೊಡು ಅಷ್ಟು ಕೊಡು ಎಂದು ಬಲವಂತ ಪಡಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ಕೊಟ್ಟಷ್ಟೇ ಹಣವನ್ನು ಪಡೆದು ಸಂತೃಪ್ತರಾಗಿದ್ದವರು. ಅದೆಷ್ಟೋ ಕೇಸುಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಕೈನಿಂದಲೇ ಕೋರ್ಟಿನ ಫೀಸು ಕಟ್ಟಿ ವಾದ ಮಾಡಿದ ಉದಾರಣೆಗಳಿವೆ.

ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಅವರಿಗೂ ಮತ್ತು ಕಕ್ಷೀದಾರರಿಗೂ ವಕೀಲರಿಗೂ ಅದೊಂದು ರೀತಿಯ ಅನಿನಾಭಾವ ಸಂಬಂಧ ಮುಂದುವರೆದು, ಪಟ್ಟಣಕ್ಕೆ ಬರುವಾಗಲೆಲ್ಲಾ ತಮ್ಮ ಜಮೀನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ್ದಿದ ಒಂದಿಷ್ಟು ಅಕ್ಕಿ, ರಾಗಿ, ಬೇಳೆ ಕಾಳುಗಳು, ಇಲ್ಲವೇ ತರಕಾರಿ ಹಣ್ಣುಗಳು, ಬೆಣ್ಣೆ ಇಲ್ಲವೇ ತುಪ್ಪಾ ತಂದು ಕೊಟ್ಟು ತಮ್ಮ ಋಣವನ್ನು ಆ ಮೂಲಕವಾದರೂ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.

ಆ ವಕೀಲರ ಮೊಮ್ಮಗ ಒಂದು ವರ್ಷದ ವೇದಾಂಗ. ಇನ್ನು ಹೆಸರಿಗೆ ಅನ್ವರ್ಥವಾಗಿಯೇ ಮೀನಿನಂತೆ ಕಣ್ಗಳ 26 ಹರೆಯದ ವೇದಾಂಗನ ಅಮ್ಮ ಮೀನಾಕ್ಷಿ. 52ರ ಪ್ರಾಯದ ಅಮ್ಮನ ಅಮ್ಮ ಅಮ್ಮಮ್ಮ (ಅಜ್ಜಿ) ಪ್ರತಿಮ,. 74 ವಯಸ್ಸಿನ ‌ಮತ್ತಜ್ಜಿ (ಅಜ್ಜಿಯ ಅಮ್ಮ) ಸರೋಜಮ್ಮ ಇನ್ನು 94 ವರ್ಷಗಳ ಸಿರಿಯಜ್ಜಿ (ಮುತ್ತಜ್ಜಿಯ ತಾಯಿ) ಸುಭದ್ರಮ್ಮ. ಹೀಗೆ ಐದು ತಲೆಮಾರು ಕಂಡಿರುವ ಅಪರೂಪದ ತಲೆಮಾರು ಅವರದ್ದು.

ನಿಜಕ್ಕೂ ಇಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಆ ಪುಟ್ಟ ಕಂದ ವೇದಾಂಗ ಅದೃಷ್ಟವಂತನೇ ಸರಿ, ಅಮ್ಮ, ಅಜ್ಜಿ, ಮುತ್ತಜ್ಜಿ,ಸಿರಿಯಜ್ಜಿ ಹೀಗೆ ತನ್ನನ್ನೂ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು ಐದು ತಲೆಮಾರುಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟಿಗೆ ನೋಡುವ ಸೌಭಾಗ್ಯ ಆ ಪುಟ್ಟ ಕಂದನದ್ದು.. 1920ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿರುವ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಖಾಯಿಲೆ ಮತ್ತು ಕಸಾಲೆಗಳಿಲ್ಲದೇ ಆರೋಗ್ಯಕರವಾದ ವಾತ್ಸಲ್ಯಮಯಿ ಸಿರಿಯಜ್ಜಿ ಸುಭದ್ರಮ್ಮನವರ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ 2020ರಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ವೇದಾಂಗ ಮುದ್ದು ಮುದ್ದಾಗಿ ಆಟವಾಡುತ್ತಿರುವ ಫೋಟೋ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಭಗವಂತಾ, ಈ ಅದ್ಭುತ ತಲೆಮಾರಿಗೆ ಯಾರ ದೃಷ್ಟಿಯೂ ತಾಗದಿರಲಿ ಎಂದು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳ ಬೇಕು ಎನ್ನಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದರೂ ಅತಿಶಯವಲ್ಲ.

ಈ ಎರಡೂ ಪ್ರಸಂಗಗಳನ್ನು ಗಮಿಸಿದಲ್ಲಿ, ಒಂದು ಕಡೆ 30ರ ಹರೆಯಕ್ಕೇ ನಾನಾ ರೀತಿಯ ಖಾಯಿಲೆಗಳಿಗೆ ಒಳಗಾಗಿ ಖಿನ್ನತೆಯಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಮತ್ತೊಂದು ಕಡೆ 90ರ ಹರೆಯದಲ್ಲೂ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಸಂತೃಪ್ತ ಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದಾಗಿದೆ. ಈ ರೀತಿಯಾಗಲೂ ಕಾರಣವೇನೂ ಎಂದು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಅವಲೋಕಿಸಿದರೆ, ತಿಳಿದು ಬಂದ ಸರಳ ಉತ್ತರವೆಂದರೆ ಒತ್ತಡ. ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ಇರುವ ಮಂದಿ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಅವಶ್ಯಕವಾಗಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಅಸ್ತಿ, ಅಂತಸ್ತು ಆಳು ಕಾಳು ಎಲ್ಲವು ಇದ್ದರೂ ಮತ್ತೇನನ್ನೋ ಅರಸುತ್ತಾ, ಪ್ರತಿಯೊಂದಕ್ಕೂ ಅನಗತ್ಯವಾಗಿ ಯೋಚನೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಜರ್ಜರಿತರಾಗುವುದರಿಂದಲೇ ನಾನಾ ರೀತಿಯ ಖಾಯಿಲೆಗಳಿಗೆ ಈಡಾಗುವುದಲ್ಲದೇ, ಕಡಿಮೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಸ್ವಯಂಕೃತಾಪರಾಧವಾಗಿ ಜೀವವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಾರೆ.

ಅದೇ ಮಲೆನಾಡಿನ ಮೂಲದ ವಕೀಲರ ಕುಟುಂಬದವರು, ಪಾಲಿಗೆ ಬಂದದ್ದೇ ಪಂಚಾಮೃತ ಎನ್ನುತ್ತಾ ಇದ್ದದ್ದರಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲರೂ ಹಂಚಿ ತಿನ್ನುವ ಜೀವನದ ಶೈಲಿಯನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಕಾರಣ, ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಒತ್ತಡವಿಲ್ಲದೇ, ಖಾಯಿಲೆ ಕಸಾಲೆಗಳಿಲ್ಲದೇ ಐದು ತಲೆಮಾರಿನಷ್ಟು ದೀರ್ಘಾಯುಷ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿ ನೆಮ್ಮದಿಯ ಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದಾಗಿದೆ.

ಎಷ್ಟೋ ವೈದ್ಯರುಗಳು ಮತ್ತು ಮನೋವೈದ್ಯರುಗಳಿಂದ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಪಡೆದರೂ ಹುಷಾರಾಗದಿದ್ದ ಆ ಯುವಕನ ಸಮಸ್ಯೆಯ ಹಿಂದಿನ ರಸವತ್ತಾದ ರಹಸ್ಯ ನಿಮಗೆ ತಿಳಿಸಿದರೆ, ಹೊಟ್ಟೆ ಹುಣ್ಣಾಗುವಷ್ಟು ನಗುವುದರಲ್ಲಿ ಅನುಮಾನವೇ ಇಲ್ಲ.

ಅದೊಮ್ಮೆ ಆ ಯುವಕ ತನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಗೆಳೆಯನ ವಿವಾಹಕ್ಕೆಂದು ತನ್ನ ಹಳೆಯ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾಗ, ಅಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ತನ್ನ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಕೈ ಇಟ್ಟು ಜೀವನದ ರಸ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಸವಿಯಬೇಕು ಮಗೂ.. ಎಂದು ಆಶೀರ್ವಾದ ಮಾಡಿದ್ದ ಹಿರಿಯರನ್ನು ನೋಡಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಚಕಿತನಾಗಿ, ನೀವೂ.. ನೀವೂ… ಎಂದು ಬಡ ಬಡಿಸುತ್ತಾ ನೀವು ನಮ್ಮ ತಂದೆಯವರ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಯಾಗಿದ್ದರಲ್ಲವೇ? ಎಂದು ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಹೆಸರು ಮತ್ತು ಅವರು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕಂಪನಿಯ ಹೆಸರು ಹೇಳಿದಾಗ, ಆ ವಯೋವೃದ್ಧರು ಕೆಲ ಕಾಲ ಮೌನವಾಗಿ ನಂತರ ದುಗುಡದಿಂದ ಅದು ನಾನಲ್ಲ. ಅವನು ನನ್ನ ಅವಳೀ ಸಹೋದರ ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡ ತಡೆಯಲಾರದೇ ಮೂವತ್ತೈದರ ಚಿಕ್ಕವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಅಸುನೀಗಿದ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕಣ್ಣಿರು ಸುರಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಅವರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಆ ಯುವಕ ಒಂದು ದೀರ್ಘವಾದ ನಿಟ್ಟುಸಿರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಆ ವೃದ್ಧರನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಬಿಗಿದಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಈ ವಿಷಯ ನನಗೇಕೆ ಅಂದೇ ತಿಳಿಯದೇ ಹೋಯಿತು? ಇಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕ ಸಂಗತಿಯಿಂದಾಗಿ ವಿನಾ ಕಾರಣ ಎರಡು ದಶಕಗಳ ಕಾಲ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಕೊರಗೀ ಕೊರಗೀ ಕೃಶಕಾಯನಾಗಿ ಬಿಟ್ಟೆನಲ್ಲಾ! ಎಂದು ಮಮ್ಮಲ ಮರುಗುತ್ತಾನೆ.

ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಪರಿಹಾರವಿಲ್ಲದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳೇ ಇಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ತಾಳ್ಮೆವಹಿಸಿ ಯೋಚಿಸಿದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಪರಿಹಾರ ಸಿಕ್ಕೇ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ದೀರ್ಘಕಾಲದವರೆಗೂ ಕಾಯುವ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಚಿಕ್ಕಂದಿನಿಂದಲೇ ಪೋಷಕರು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ರೂಢಿಸಬೇಕಷ್ಟೇ.

ಪ್ರತಿಯೊಂದಕ್ಕೂ ಬರೀ ಕೆಟ್ಟದ್ದನ್ನೇ ಆಲೋಚಿಸುತ್ತಾ, ನಕಾರಾತ್ಮಕ ಮನೋಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಬೆಳಸಿಕೊಂಡು ಹೋದಲ್ಲಿ ಆ ಯುವಕನಂತೆ ಜೀವನಪರ್ಯಂತ ಪರಿತಪಿಸ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇನ್ನು ಬಂದದ್ದೆಲ್ಲಾ ಬರಲಿ ಗೋವಿಂದನ ದಯೆ ಇರಲಿ ಎಂದು ಸಕಾರಾತ್ಮವಾದ ಮನೋಭಾವನೆಯನ್ನು ರೂಢಿಸಿಕೊಂಡಲ್ಲಿ ಸುಭಧ್ರಮ್ಮನವರಂತೆ ಸುಭದ್ರವಾಗಿ ಸುಂದರವಾದ ಜೀವನ ನಡೆಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಬಹುದಾಗಿದೆ.

ಆಯ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಕೈಯ್ಯಲ್ಲಿಯೇ ಇದೇ ಅಲ್ವೇ?

ಏನಂತೀರೀ?

ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಆಗಷ್ಟೇ ದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಂದಾಗಿತ್ತು. ಕೆ.ಜಿ.ಎಫ್ ನಲ್ಲಿದ್ದ  ಅಂದಿನ ಹಿರಿಯ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರಾಗಿದ್ದ ರಾಜಾರಾವ್ ಅವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಭ್ರಮವೋ ಸಂಭ್ರಮ. ಸತವಾಗಿ ಏಳು ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳ (ಅರು ಮಕ್ಕಳು ಹುಟ್ಟಿದ ಕೆಲವೇ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ ಅಳಿದು ಹೋಗಿದ್ದವು) ನಂತರ ಅವರ  ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮೊತ್ತ ಮೊದಲಬಾರಿಗೆ  ಮಹಾಲಕ್ಷ್ಮಿಯ ಜನನವಾಗಿತ್ತು.  ರಾಯರ ಮನೆ ದೇವರು ಮೇಲುಕೋಟೆ ಯೋಗಾನರಸಿಂಹನಾಗಿದ್ದ ಕಾರಣ,  ಅವರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಮಗಳ ಹೆಸರು  ಲಕ್ಷ್ಮಿಯ ಹೆಸರಿಡಬೇಕು ಎಂದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅವರ ಮಡದಿ ವಿಶಾಲಾಕ್ಷಿ ಅವರ ತಾಯಿಯವರು ತಮ್ಮ ಮನೆ ದೇವರು  ವೀರಭದ್ರಸ್ವಾಮಿಗೆ  ಹೊತ್ತ ಹರಕೆಯನ್ನು ತೀರಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಮಗುವಿಗೆ ಉಮಾ (ಮುಂದೆ ದೈವೇಚ್ಚೆಯೇ ಬೇರೆಯಾಗಿತ್ತು) ಎಂದು ಹೆಸರಿಟ್ಟಿದ್ದರು.  ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಸಿವಿಸಿಯಾದರೂ ನಂತರ ಆ ಮಗುವಿನ ಸೌಂದರ್ಯ, ಆಟ ಪಾಟಗಳಿಂದಾಗಿ ಎಲ್ಲವೂ ಮರೆಯಾಗಿತ್ತು. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಉಮಾಮಣಿ ಎಲ್ಲರ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಣಿ ಆದರೆ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನ ಆಸೆಯಂತೆ ಉಮಾವತಿ  ಎಂದಾಗಿತ್ತು.

ತಮ್ಮ ಮನೆಯ ರಾಜಕುಮಾರಿ ನಡೆದರೆ ಕಾಲು ನೋಯುತ್ತದೆ ಎಂಬಂತೆ ಕೈ ಗೊಂದು ಆಳು ಕಾಲಿಕೊಂದು ಆಳು ಇಟ್ಟು ಕೊಂಡು ಸಾಕಿದ್ದರು.  ಅಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕೆಜಿಎಫ್ ನಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಶಾಲೆಗಳು  ಅವರ ಮನೆಯಿಂದ ದೂರವಿದ್ದ ಕಾರಣ ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರವೇ ಇದ್ದ ತಮಿಳು  ಮಾಧ್ಯಮದ ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ  ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕ ಮತ್ತು ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ತಮಿಳು, ಇಂಗ್ಲೀಶ್ ಇನ್ನು ಮನೆಯ ಕೆಲಸದವರೊಂದಿಗೆ ತೆಲುಗು ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ವ್ಯವಹಿರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಾರಣ,  ಉಮಾಳಿಗೆ  ಈ ಎಲ್ಲಾ ಭಾಷೆಗಳೂ  ಸರಾಗ ಮತ್ತು ಸುಲಲಿತವಾಗಿಹೋಯಿತು. ನೋಡ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ಡವಳಾಗಿ ಮದುವೆಯ ಪ್ರೌಢಾವಸ್ಥೆಗೆ ಬಂದಾಗ, ಬಹುಶಃ ಉಮಾ ಹುಟ್ಟಿದಾಗ ಮುಂದೊಮ್ಮೆ ಆಕೆ ಶಿವ ಎಂಬುವನೊಂದಿಗೆ ಮದುವೆಯಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಕನಸು  ಕಂಡಿದ್ದರೋ ಏನೋ? ಹಾಗೆಯೇ ತಮ್ಮ ಅಂತಸ್ತಿಗೆ ತಕ್ಕ ಹಾಗೆ ಬಿಇಎಲ್ ಕಾರ್ಖಾನೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ  ಶಿವಮೂರ್ತಿ ಎಂಬವರೊಂದಿಗೆ ಮದುವೆ ಆಗಿ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬರುತ್ತಾರೆ.

ಅರೇ ಇದೇನು  ಉಮಾ, ಶಿವಮೂರ್ತಿಯೊಂದಿಗೆ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡ್ರೇ ನಮಗೇನು ಅಂತೀರಾ ?ಅಲ್ಲೇ ಇರೋದು ನೋಡಿ ಗಮ್ಮತ್ತು. ಅದೇ ಉಮಾ ಶಿವಮೂರ್ತಿಗಳ ಸುಮಧುರ ದಾಂಪತ್ಯದ ಫಲವಾಗಿಯೇ ಎಪ್ಪತ್ತರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಜನನವಾಗುತ್ತದೆ. ಮತ್ತದೇ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಮನೆ ದೇವರ ಹೆಸರಾಗಿ ಶ್ರೀಕಂಠ ಎಂದು ನಾಮಕರಣ ಮಾಡಿದರೂ ತಾಂತ್ರಿಕವಾಗಿ ಉಮಾ ಆವರ ಮಗನಾಗಿರುವ ಕಾರಣ ನಾನು ಉಮಾಸುತನಾಗಿರುವೆ.

ನಾನು ಶಿಶುವಿಹಾರಕ್ಕೆ ಸೇರಿದಾಗ ನನಗೆ ಹೇಳಿಕೊಡುವ ಸಲುವಾಗಿಯೇ ನಮ್ಮ ಅಮ್ಮಾ ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಕನ್ನಡ ಓದು ಬರೆಯುವುದನ್ನು ಕಲಿತಿದ್ದಲ್ಲದೇ ನನಗೆ   ಅಕ್ಷರಗಳು ಸುಲಭವಾಗಿ ಪರಿಚಯವಾಗಲಿ ಎಂದು ಕೋಡು ಬಳೆಯಲ್ಲಿ ಅ, ಆ, ಇ, ಈ….  ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟವರು. ಐದನೇ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರಜಾವಾಣಿಯ  ದಪ್ಪದಪ್ಪ ಅಕ್ಷರಗಳ ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಓದುವುದಕ್ಕೆ ಪ್ರೋತಾಹಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಒಂದನೇ  ತರಗತಿಗೆ ಬರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿಯೇ ಕೈಗೆ ವೃತ್ತ ಪತ್ರಿಕೆ, ಸುಧಾ, ಪ್ರಜಾಮತ, ಮಯೂರವನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಕನ್ನಡವನ್ನು ಸರಾಗವಾಗಿ ಓದುವುದನ್ನು ಕಲಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಕೈಗೆ ಏನೇ ಸಿಕ್ಕರು ಅದನ್ನು ಓದಿ ಮುಗಿಸುವ ಗೀಳನ್ನು ಹಚ್ಚಿಸಿದ್ದವರು ನಮ್ಮಮ್ಮ.

ಅದೊಮ್ಮೆ ನಾನು ಅಯ್ಯೋ ನೀವು ಬರೀ ಎಸ್.ಎಸ್.ಎಲ್.ಸಿ ಅಷ್ಟೇನಾ ಓದಿರೋದು? ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದನ್ನೇ ಛಲವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ನನ್ನ ಪೆನ್ಸಿಲ್ಲನ್ನೇ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ನೆಲಮಂಗಲದಿಂದ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದು ಮೈ ಇನಿಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟಿನಲ್ಲಿ ಟಿಸಿಹೆಚ್ ಮಾಡಿದ್ದಂತಹ ಛಲಗಾರ್ತಿ ನಮ್ಮಮ್ಮ.

ಇನ್ನು ಆಕೆಯ ಭಾಷಾ ಪಾಂಡಿತ್ಯಕ್ಕೆ ಸರಿ ಸಾಟಿ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲವೇನೋ? ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ನಿಂಬೇಹಣ್ಣು ಮಾರಿಕೊಂಡು ಬರುವ ತಮಿಳಿಗನೊಂದಿಗೆ ಎಂದ ಊರುಪಾ? ಎಂದು ಮಾತಿಗಾರಂಭಿಸಿ, ಓ ಅದಾ ಪಾತ್ತೇ  ನಂಬ ಆಳಾಚ್ಚೇ.. ಎಂದು  ಅವನ ಊರಿನ ಶೈಲಿಯಲ್ಲೇ ಮಾತನಾಡಿ ಮೋಡಿ ಮಾಡಿ ತನಗೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಚೌಕಾಸಿ ಮಾಡಿ ನಿಂಬೇ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಕೊಂಡು ಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಚಾಲಾಕಿ ನಮ್ಮಮ್ಮ.

ಇನ್ನು ತರಕಾರಿ ಮಾರಿಕೊಂಡು ತೆಲುಗರವರು ಬಂದರೆ,  ಎಂಪಾ, ಏ ಊರು ಮೀದೀ? ಓ ಮನವಾಡಾ.. ಎಂದು ಅವನನ್ನು ಅಲ್ಲಿಗೇ ಕಟ್ಟಿ ಹಾಕಿದರೆ ಇನ್ನು ಕರ್ನಾಟಕದ ಯಾವುದೇ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತಾನಾಡಿದರೂ ಅವರಿಗೇ ನೀರು ಕುಡಿಸುವಷ್ಟು ಸರಾಗವಾಗಿ ಮೋಡಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವರು ನಮ್ಮಮ್ಮ. ಹೀಗೆ ಕಲ್ಲನ್ನೂ ಮಾತನಾಡಿಸಿ ಕರಗಿಸುವುದನ್ನು ಕರಗತ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದವರು ನಮ್ಮಮ್ಮ.

ಶಿಸ್ತಿಗೆ ಮತ್ತೊಂದು ಹೆಸರೇ ಉಮಾ ಎಂದರೂ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು. ಸುಳ್ಳು ಮತ್ತು ಮೋಸ ಮಾಡುವುದು ನಮ್ಮಮ್ಮನಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬಹಳ ಶಿಸ್ತಿನಿಂದಲೇ ಬೆಳೆಸಿದ್ದರು.  ನಮ್ಮ ಇಡೀ ವಂಶವೇ ಕಾಫೀ ಕುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮ ಅಮ್ಮಾ ನಮಗಾರಿಗೂ ಕಾಫೀ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ, ಇನ್ನು ಪ್ರತೀ ದಿನ ನಾವು  ಕರಾಗ್ರೇ ವಸತೇ  ಲಕ್ಷ್ಮೀ… ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಂಡೇ ಹಾಸಿಗೆಯಿಂದ ಎದ್ದು ಸೀದಾ ಬಚ್ಚಲು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಗಂಗೇಚ ಯಮುನೇ ಚೈವ… ಹೇಳಿಕೊಂಡು  ಸ್ನಾನ ಮುಸಿಗಿಸಿಕೊಂಡು ಹಣೆಗೆ ವಿಭೂತಿ/ಕುಂಕುಮ  ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ದೇವರಿಗೆ ಬೆನಕ ಬೆನಕ ಏಕದಂತ… ಹೇಳಿ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿದ ನಂತರವಷ್ಟೇ ನಮಗೆ ಹಾಲು ಮತ್ತು ತಿಂಡಿ. ಇನ್ನು ಪ್ರತೀ ದಿನ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವ ಮುನ್ನಾ ಖಡ್ಡಾಯವಾಗಿ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಮತ್ತು ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಹಿರಿಯರಿಗೆ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡೊಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದನ್ನು ರೂಢಿ ಮಾಡಿಸಿದ್ದರು ನಮ್ಮಮ್ಮ.   ಊಟ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಮುನ್ನಾ  ಅನ್ನಪೂರ್ಣೇ, ಸದಾಪೂರ್ಣೇ… ಸಹನಾವವರು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದರೆ ರಾತ್ರಿ ಮಲಗುವಾಗ ರಾಮಸ್ಕಂದ ಹನೂಮಂತಂ.. ಹೇಳಿಯೇ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡುವುದು ನಮಗೆ ರೂಢಿ ಮಾಡಿಸಿದ್ದರು.

ಅಪ್ಪಾ ಅಮ್ಮಾ  ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಸಿನಿಮಾಗೆ ಹೋದರೆ, ನಮ್ಮನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಬಿಟ್ಟು ಸಿನಿಮಾದಿಂದ ಬಂದ ನಂತರ ಸಿನಿಮಾ ಟಿಕೇಟ್ ಹಣವನ್ನು ನಮಗೆ ಕೊಟ್ಟು  ಅದನ್ನು ಡಬ್ಬಿ ಗಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಕಿಸಿ ತಿಂಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ಕೆನರಾ ಬ್ಯಾಂಕಿಗೆ ಹೋಗಿ ನಮ್ಮ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಉಳಿತಾಯ ಮಾಡಿಸುವುದನ್ನು ಚಿಕ್ಕವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಕಲಿಸಿದ್ದರು. ಹಾಗೆ ಕಲೆ ಹಾಕಿದ್ದ ದುಡ್ಡಿನಲ್ಲಿಯೇ ಕಾಶೀಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾಗ ಅಂದಿನ ಕಾಲಕ್ಕೆ 300 ರೂಪಾಯಿಗಳಿಗೆ ಅಮ್ಮನಿಗೆ  ಬನಾರಸ್ ಸಿಲ್ಕ್ ಸೀರೆ ಕೊಡಿಸಿದ್ದೆ.

ನಾನು ಸಣ್ಣವನಿದ್ದಾಗ ಪ್ರತೀ ದಿನ ಸಂಜೆ RSS ಶಾಖೆಗೆ ಹೋಗಿ ಬಂದು ಕೈ ಕಾಲು ಮುಖ ತೊಳೆದುಕೊಂಡು ವೀಭೂತಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ದೇವರಿಗೆ ನಮಸ್ಕರಿಸಿ ಖಡ್ಡಾಯವಾಗಿ ಬಾಯಿಪಾಠ ಹೇಳಲೇ ಬೇಕಿತ್ತು. ಬಾಯಿ ಪಾಠದಲ್ಲಿ ಹಲವು ಬಗೆಯ ಶ್ಲೋಕಗಳು, ವಾರಗಳು, ತಿಂಗಳುಗಳು, ನಕ್ಷತ್ರಗಳು, ರಾಶಿ, 1-20 ರ ವರೆಗಿನ ಮಗ್ಗಿ ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮನನ ಮಾಡಿಸಿ ನಂತರ ಆ ದಿನದ ಮನೆಪಾಠವನ್ನು ಮುಗಿಸಿದ ನಂತರವಷ್ಟೇ ನಮಗೆ ರಾತ್ರಿಯ ಊಟ.

ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಮೀನು ಹೇಗೆ ಸರಾಗವಾಗಿ  ಈಜುತ್ತದೆಯೋ ಹಾಗೆಯೇ ನಮ್ಮ ವಂಶದಲ್ಲಿ ಇಸ್ಪೀಟ್ ಆಡುವುದನ್ನು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕಲಿಸಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ ಅದು ಸುಲಭವಾಗಿಯೇ ಬರುತ್ತಿತ್ತು..  ಇದಕ್ಕೆ ಮೊದಲು ಕಡಿವಾಣ ಹಾಕಿದ್ದೇ ನಮ್ಮಮ್ಮ. ನಮಗಾರಿಗೂ ಇಂದಿಗೂ  ಇಸ್ಪೀಟ್ ಆಟ ಆಡುವುದು ಇರಲಿ ಅದನ್ನು ಹಿಡಿಯುವುದನ್ನು ಕಲಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ದೊಡ್ಡಮ್ಮ ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು, ಉಮಾ ನಮಗೆ ಮೂರು ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳಿರುವುದೂ ಒಂದೇ ನಿನಗೆ ಒಬ್ಬ ಮಗನಿರುವುದು ಒಂದೇ ಎಂದು ಹೊಗಳುತ್ತಿದ್ದರು.

ಇನ್ನು ನೀವೆಲ್ಲಾ ನನ್ನ enantheeri.com ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ  ನಳಪಾಕ ಮತ್ತು Enantheeri YouTube ಛಾನೆಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಅನ್ನಪೂರ್ಣ ಮಾಲಿಕೆಯನ್ನು ನೋಡಿ ಬಹಳ ಸಂತೋಷ ಪಟ್ಟಿದ್ದೀರಿ ಮತ್ತು ಹಾರೈಸಿದ್ದೀರಿ.  ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ  ಇದರ ಸಂಪೂರ್ಣ ಶ್ರೇಯ ನಮ್ಮಮ್ಮನಿಗೇ ಸೇರಬೇಕು. ನಾವೆಲ್ಲಾ ಚಿಕ್ಕವರಿದ್ದಾಗ ಮೂರು ದಿನಗಳು ಅಮ್ಮಾ ಮೂಲೆಯಲ್ಲೇ ಕುಳಿತೇ ನಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಅನ್ನಾ, ಸಾರು, ಹುಳಿ ಮಾಡಿಸಿ ತಕ್ಕ ಮಟ್ಟಿಗಿನ  ಅಡುಗೆ ಕಲಿಸಿದ್ದರಿಂದಲೇ ಈಗ ಏನೋ ಅಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಅಡುಗೆ ಮಾಡುವುದಲ್ಲದೇ ಹತ್ತಾರು ಜನರಿಗೆ  ಮಾಡಿ ತೋರಿಸುವಷ್ಟು ಕಲಿತಿದ್ದೇವೆ.

ಚುರುಕು ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಅನ್ವರ್ಥವೆಂದರೆ ನಮ್ಮಮ್ಮ ಎಂದರೂ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯೇನಲ್ಲ. ಯಾವುದೇ ಕೆಲಸವಿರಲಿ ಥಟ್ ಅಂತಾ ಮಾಡಿ ಮುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದು ಹೂವು ಕಟ್ಟುವುದೇ ಇರಲೀ, ದೇವರ ಪೂಜೆಯೇ ಇರಲಿ, ಅತಿಥಿ ಸತ್ಕಾರವೇ ಇರಲಿ, ಅಡುಗೆಯೇ ಇರಲಿ  ಎಲ್ಲದ್ದರಲ್ಲಿಯೂ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟು. ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಹೂಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟರೂ ಚಕ ಚಕಾ  ಅಂತಾ ಚೆಂದನೆಯ  ಹೂವಿನ ಮಾಲೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಡುವುದರಲ್ಲಿ ನಮ್ಮನಿಗೆ ನಮ್ಮನೇ ಸೈ. ಇನ್ನು ದೇವರ ಪೂಜೆಗೆ ಕುಳಿತರೆಂದರೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಒಂದು ಗಂಟೆಯಾದರೂ ಅದರ ಪರಿವೇ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮನೆಗೆ ಬಂದವರೊಡನೆ ಮಾತನಾಡಿಸುತ್ತಲೇ ಅವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗದಂತೆಯೇ ಇರುವ ಪರಿಕರಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಅತ್ಯಂತ ರುಚಿಯಾದ ಅಡುಗೆಯನ್ನು ಮಾಡಿಹಾಕುತ್ತಿದ್ದ ಅನ್ನಪೂರ್ಣೆ ನಮ್ಮಮ್ಮ.

ದೇಶ ಸುತ್ತಿ ನೋಡು, ಕೋಶ ಓದಿ ನೋಡಿದರೆ ಜ್ಞಾನ ವೃದ್ಧಿಯಾಗುತ್ತದೆ  ಎಂಬ ಕಾರಣದಿಂದ ಪ್ರತೀ ಬೇಸಿಗೆಯಲೂ ಹುಡುಕೀ ಹುಡುಕೀ ಒಂದಾಲ್ಲಾ ಒಂದು ಊರಿನಲ್ಲಿ ವೇದ ಶಿಬಿರಕ್ಕೋ, ಸಂಘದ ಶಿಬಿರಗಳಿಗೋ ಇಲ್ಲವೇ ಮತ್ತಾವುದೋ  ಕೆಲ ಕಾರ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಜೋಡಿಸಿ ನನ್ನ ಜ್ಞಾನ ದಾಹವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಕೆ ನಮ್ಮಮ್ಮ.

ಹಾಗಂತ ನಮ್ಮಮ್ಮ ತುಂಬಾ ಸಾಧು ಅಂತೇನೂ ಇಲ್ಲಾ. ಕೋಪ ಬಂದರೆ ರಣಚಂಡಿಯೇ. ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕದ್ದರಲ್ಲಿಯೇ ಬಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಕೆ. ಕೋಪದಲ್ಲಿ ಮೊಗಚೇ ಕೈನಿಂದ ತಂಗಿಯ ತಲೆಗೆ ಮೊಟಕಿ ಮೂರು ಹೊಲಿಗೆಯನ್ನು ಹಾಕಿಸಿದ ಉದಾಹರಣೆಯೂ ಉಂಟು. ಆದರೆ ಆ ಕೋಪ ತಾಪವೆಲ್ಲಾ ಬೆಣ್ಣೆ ಕರಗುವ ಮುನ್ನವೇ ನೆರೆ ಬಂತು ಪೆನ್ನಾರಿಗೆ ಎನ್ನುವಂತೆ ಕ್ಷಣ ಮಾತ್ರದಲ್ಲಿಯೇ ಕರಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕೆಲವೇ ನಿಮಿಷಗಳ ಹಿಂದೇ  ಇವರೇ ಏನು ರೌದ್ರಾವತಾರದಲ್ಲಿದ್ದು ಎನ್ನುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಆಚ್ಚರಿಯನ್ನು ಮೂಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.

ಮದುವೆಯಾದ ಹೊಸತರಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಅಮ್ಮಂದಿರಂತೆ,  ಮಗ ನನ್ನಿಂದ ದೂರವಾಗುತ್ತಿದ್ದಾನೇನೋ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆ ಮೂಡಿ ಆಗಾಗಾ.. ಹೋಗೋ ಹೋಗೋ ಹೆಂಡ್ತೀ ಗುಲಾಮಾ.. ಹೆಂಡ್ತೀ ಸೆರಗು ಹಿಡ್ದುಕೊಂಡು ಓಲಾಡು ಎಂದು ಮೂದಲಿಸಿದರೆ, ಇತ್ತ ಹೆಂಡ್ತಿ.. ನಿಮ್ಮಂತಹವರಿಗೇಕೆ ಮದುವೆ ಮಕ್ಕಳು? ಸುಮ್ಮನೇ ಅಮ್ಮನ ಸೆರಗು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಓಡಾಡಿ ಎಂದು ಬೈಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಮದುವೆಯಾದ ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳದ್ದು ಎರಡು ಅಲುಗಿನ ಕತ್ತಿಯ ಮೇಲೆ ನಡೆಯ ಬೇಕಾದ  ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿತ್ತು.  ಇದೇ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ನಾನು ಮತ್ತು ನಮ್ಮಮ್ಮ ಶರಂಪರ ಕಿತ್ತಾಡಿ ಕೆಲವೇ ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಏನೂ ಆಗದಂತೆ ಅಮ್ಮನೊಂದಿಗೆ ಸಹಜವಾಗಿ ಬೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ನಮ್ಮಾಕಿಗೆ ಬಹಳ  ಆಶ್ಚರ್ಯವನ್ನುಂಟು ಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಕಡೆಗೆ, ಈ ಅಮ್ಮಾ ಮಗನ ಜಗಳದ ಮಧ್ಯೆ ಮೂಗು ಏಕೆ ತೂರಿಸುವುದು ಎಂದು ತಟಸ್ಥವಾಗಿ ಅಲಿಪ್ತ ನೀತಿ ತಳೆದು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಳು.

ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಮುಂದಿರುವ ಪಾರ್ಕಿಗೆ ಅಪ್ಪಾ- ಅಮ್ಮಾ ಪ್ರತೀದಿನ ಸಂಜೆ ತಪ್ಪದೇ ಹೋಗ್ತಾ ಇದ್ರೂ, ಅಪ್ಪಾ ಹೋಗೋದು walking ಮಾಡೋದಕ್ಕೆ ಆದ್ರೇ ಅಮ್ಮಾ ಮಾತ್ರಾ ಪರಿಶುಧ್ಧವಾಗಿ ಮನಬಿಚ್ಚಿ talking ಮಾಡುವುದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಎಂದರೂ ತಪ್ಪಾಗದು. ಅಪ್ಪನ ಜೊತೆ ಎರಡು ಮೂರು ಸುತ್ತು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ, ರೀ.. ನನಗೆ ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ನಡೆಯಲು ಸಾಥ್ಯವಿಲ್ಲಾ ಎಂದು ಅಲ್ಲಿಯೇ ಹಾಸಿರುವ ನಿಗಧಿತ ಕಲ್ಲು ಬೆಂಚಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಎಂದರೆ ಅವರ ಅಂದಿನ ದರ್ಬಾರ್ ಶುರು ಎಂದೇ ಆರ್ಥ. ರೀ ಸೀತಾ ಲಕ್ಷಮ್ಮಾ ನಿಮ್ಮ ಎರಡನೇ ಮಗನಿಗೆ ಯಾವುದಾದ್ರೂ ಹೆಣ್ಣು ಗೊತ್ತಾಯ್ತಾ? ಅವರ ಪಾಡಿಗೆ ಆವರು walk ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವರನ್ನು ಮಾತಾಡಿಸಿ, ನೋಡಿ ಮಹಾಲಕ್ಷ್ಮೀ ಲೇಔಟಿನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳು ಹುಡುಗಿ ಇದ್ದಾಳೆ. ಒಳ್ಳೆ ಮನೆತನ ಮನೆಗೆ ಬನ್ನಿ ಜಾತಕ ಕೊಡ್ತೀನಿ. ಯಾರಿಗೆ ಯಾರ ಮನೆಯ ಋಣಾ ಇರುತ್ತದೋ? ಯಾರಿಗೆ ಗೊತ್ತು? ಎಂದು ಅಲ್ಲೇ ಕುಳಿತಲ್ಲಿಯೇ ಹೆಣ್ಣುಗಂಡು ಜೋಡಿಸಿಯೇ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಈ ರೀತಿ ಅಮ್ಮಾ ಮಾಡಿಸಿದ ಮದುವೆ ಲೆಖ್ಕವೇ ಇಲ್ಲ, ಇಂದಿಗೂ ಅದು ಹೇಗೋ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಫೋನ್ ನಂಬರ್ ಪತ್ತೇ ಮಾಡೀ ಉಮಾ ಅವರು ಇದ್ದಾರಾ? ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗ.. ಆವರು ಇಲ್ಲಾ.. ನೀವು ಯಾರು ಮಾತಾಡ್ತಾ ಇರೋದು? ಏನು ಸಮಾಚಾರ ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ರೇ.. ಹೌದಾ… ಯಾವಾಗ ಬರ್ತಾರೇ? ಸ್ವಲ್ಥ ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ ನಾನೇ ಕರೆ ಮಾಡ್ತೇನೆ ಅಂದಾಗ, ಅಮ್ಮಾ ಹೋಗಿ ಸುಮಾರು ವರ್ಷ ಆಯ್ತು ಎನ್ನುವಾಗ ಗಂಟಲು ಗಟ್ಟಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಅಯ್ಯೋ ಪಾಪವೇ.. ದಯವಿಟ್ಟು ಕ್ಷಮಿಸಿ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ನನ್ನ ದೊಡ್ಡ ಮಗಳಿಗೆ ಅವರೇ ಗಂಡು ಹುಡುಕಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು ಈಗ ನಮ್ಮ ಚಿಕ್ಕ ಮಗನಿಗೋ ಇಲ್ಲವೇ ಮಗಳಿಗೋ ಸಂಬಂಧ ಹುಡುಕ್ತಾ ಇದ್ದೀವಿ ಅದಕ್ಕೆ ಉಮಾ ಅವರನ್ನೊಮ್ಮೆ ವಿಚಾರಿಸಿ ಬಿಡೋಣ ಎಂದು ಕರೆ ಮಾಡಿದ್ದೇ ಎಂದು ಇಂದಿಗೂ ಕರೆಗಳು ಬರುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ ಎಂದರೆ ಅಮ್ಮನ ಪ್ರಭಾವ ಎಷ್ಟಿತ್ತು ಎಂಬುದರ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ.

ಕೆಲ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ರಾಜ್ಯ ರಾಜಕಾರಣದಲ್ಲಿ ಬಳ್ಳಾರಿಯ ಗಣಿ ಬ್ರದರ್ಸ್ ಗಳದ್ದೇ ಕಾರುಬಾರು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಅಮ್ಮನ ತವರು ಕೆಜಿಎಫ್ ಆಗಿದ್ದ ಕಾರಣ ನಾನು ತಮಾಷೆಗೆಂದು ಭಯಾನಕ ಗಣಿ ಸಿಸ್ಟರ್ಸ್ ಎಂದು ನಮ್ಮ ಅಮ್ಮ ಮತ್ತು ಚಿಕ್ಕಮ್ಮಂದಿರನ್ನು ರೇಗಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಅಮ್ಮನ ಬಗ್ಗೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಯಾಕೆ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೀನಂದ್ರೇ, ಇವತ್ತು ವೈಶಾಖ ಬಹುಳ ತೃತಿಯಾ. 12 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಅಕಾಲಿಕವಾಗಿ  ಅಮ್ಮಾ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲಾ ಅಗಲಿದ ದಿನವಿದು. ಹಾಗಾಗಿ ನಮ್ಮನನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸ ಬೇಕೆನಿಸಿತು.

ಕೊರೋನಾ ಮಾಹಾಮಾರಿಯಿಂದಾಗಿ ಕಳೆದೆರಡು ವರ್ಷ ಅಮ್ಮನ ಶ್ರಾಧ್ದವನ್ನು ಶಾಸ್ತ್ರೋಕ್ತವಾಗಿ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದೇ ಹೋಗಿದ್ದದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಬೇಸರವಿದೆ.  ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಮಾಡುವುದೇ ಶ್ರಾಧ್ಧ  ಎನ್ನುವಂತೆ, ಎರಡೂ ಬಾರಿಯೂ ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರದ ಪುರೋಹಿತರನ್ನು ಕರೆಸಿ ಶ್ರದ್ಧಾ ಭಕ್ತಿಗಳಿಂದ  ಅಮ್ಮಾ ಅಜ್ಜಿ ಮತ್ತು ಮುತ್ತಜ್ಜಿಯರಿಗೆ ತಿಲತರ್ಪಣವನ್ನು ನೀಡಿ ಅರ್ಚಕರಿಗೆ ಯಥಾ ಶಕ್ತಿ ಸ್ವಯಂಪಾಕವನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಮಗಳಿಗಿಂತ ಮುತ್ತೈದೆ ಇಲ್ಲಾ‍, ಅಳಿಯನಿಗಿಂತ ಬ್ರಾಹ್ಮಣನಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವಂತೆ ಮನೆಯ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ಅವರ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ಕರೆಸಿ ಯಥಾ ಶಕ್ತಿ ಸತ್ಕರಿಸಿ ಅವರಿಗೇ ಮುತ್ತೈದೆ ಬಾಗಿಣವನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಮನಸ್ಸನ್ನು ಹಗುರ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಎಲ್ಲಾ ಅಮ್ಮಂದಿರಿಗೂ ತಮ್ಮ ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳು ಮನೆಯ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕರೆದು ಸತ್ಕರಿಸಿಬಿಟ್ಟರೆ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ  ಎಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಅಲ್ಲಿಂದಲೇ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹಾರೈಸುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದೇ ನನ್ನ ಭಾವನೆ. ಈ ಬಾರಿ ಕೊರೋನಾ ಹಾವಳಿ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಇಲ್ಲದಿರುವ ಕಾರಣ ಶಾಸ್ತ್ರೋಕವಾಗಿ ಶ್ರಾದ್ಧ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಸದ್ಗತಿ ಕೊಡುವಂತೆ ಭಗವಂತನಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

ಇಂದಿಗೂ ನಾವು ಎಷ್ಟೇ ಆಸ್ತೆ ವಹಿಸಿ ಒತ್ತು ಶಾವಿಗೆ, ತಂಬುಳಿ, ಹುಣಸೇ ಗೊಚ್ಚು, ಬಜ್ಜಿ ಬೋಂಡ, ಹುಗ್ಗಿ, ಬೆಲ್ಲದನ್ನ ಮಾಡಿದರೂ ತಿನ್ನುವಾಗ ಛೇ.. ನಮ್ಮಮ್ಮ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ರುಚಿ ಬರಲಿಲ್ಲವಲ್ಲಾ ಎಂದು ಅಮ್ಮನ ನೆನಸಿಕೊಂಡೇ ತಿನ್ನುತ್ತೇವೆ. ಇಂಗು ತೆಂಗು ಕೊಟ್ಟರೆ ಮಂಗವೂ ಅಡುಗೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಗಾದೆ ಮಾತಾದರೂ, ಎಲ್ಲರಂತೆ ಅಮ್ಮ, ಕಾಯಿ ತುರಿಯನ್ನು ಸಾರಿಗೆ ಹಾಕದೇ, ಕಾಯಿಯನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ರುಬ್ಬಿ ಅದರ ಹಾಲು ತೆಗೆದು ಹಾಕಿ ಹದವಾಗಿ ಇಂಗಿನ ಒಗ್ಗರಣೆ ಹಾಕಿ ಅಮ್ಮಾ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಸಾರಿನ ರುಚಿ ವರ್ಣಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಅದನ್ನು ಸವಿದಿದ್ದವರಿಗೇ ಗೊತ್ತು. ಇನ್ನು ರುಬ್ಬಿದ ಕಾಯಿಯ ಚರಟವನ್ನು ಹಾಗೇ ಬೀಸಾಕದೇ ಯಾವುದಾದರೂ ತರಕಾರಿಯ ಪಲ್ಯ ಮಾಡಿ ಅದಕ್ಕೆ ಆ ಕಾಯಿ ಚರಟವನ್ನು ಹಾಕಿ ಕಸದಿಂದಲೂ ರಸವನ್ನು ತೆಗೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಪುಣ್ಯಾತ್ಗಿತ್ತಿ. ಪುಣ್ಯಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ಪಳಗಿದ್ದ ನಮ್ಮಾಕೆಯೂ ಸಹಾ ಅದೇ ರೀತಿಯ ಸಾರನ್ನು ಮಾಡುವುದನ್ನು ಕಲಿತು ನಮ್ಮಮ್ಮನಿಂದಲೇ ನನಗಿಂತಲೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಸಾರು ಮಾಡುತ್ತೀಯೇ, ಎಂಚು ಭೇಷ್ ಪಡೆದಿರುವ ಕಾರಣ, ಇನ್ನೂ ಸಹಾ ಅಮ್ಮನ ಸಾರಿನ ರುಚಿಯನ್ನು ಆಗಾಗ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸವಿಯುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ. 

ಅಮ್ಮನ ನೆನಪಿಸುವ ಅದೆಷ್ಟೋ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ನಾನು ಇಂದಿಗೂ ಮಾಡುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಉದಾಹರಣೆ ಎಂದರೆ, ಇಂದಿಗೂ ನಾನು ಯಶವಂತಪುರ ಸರ್ಕಲ್ ಕಡೆ ಹೋಗುವುದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುತ್ತೇನೆ. ಯಶವಂತಪುರ ಮಾರ್ಕೆಟ್ ಕಡೆ ಹೋದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಓಡೋಡಿ ಹೋಗಿ ಅಮ್ಮನಿಗಾಗಿ ಚಿಗುರು ವಿಳ್ಳೇದೆಲೆ ತರುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದು ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಇಂದಿಗೂ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಬಿಡಿ ಹೂ ಮಾರಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದನ್ನು ನೋಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ಕಣ್ಣಂಚಿನಲ್ಲಿ ನೀರೂರುತ್ತದೆ.  ಅದರೆ ಭಿಕ್ಶುಕರನ್ನು ಕಂಡರೆ, ಇಲ್ಲವೇ ಸುಭ್ರಹ್ಮಣ್ಯನ ಕಾವಡಿ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಹೋಗುವವರನ್ನು ಎಲ್ಲಿಯೇ ನೋಡಿದರೂ, ಎಂತಹ ತುರ್ತು ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾಗಿದ್ದರೂ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಬಿಡುವು ಮಾಡಿಕೊಂಡು  ತಕ್ಷಣವೇ ಅವರ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ಕೈಲಾದ ಮಟ್ಟಿಗಿನ ಕಾಣಿಕೆ ಹಾಕುವಾಗ  ಅಮ್ಮನೇ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಹಾಕಿಸುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ನೆನಪಾಗುವುರಿಂದ ಅಂತಹ ಸುವರ್ಣಾವಕಾಶವನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಎಂದಿಗೂ ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ.

ನಮ್ಮ ಅಮ್ಮಾ ಭೌತಿಕವಾಗಿ ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ನಮ್ಮ ನಡೆ ನುಡಿ ಆಚಾರ ವಿಚಾರಗಳ ಮೂಲಕ ಸದಾಕಾಲವೂ ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಇದ್ದೇ ಇದ್ದಾರೆ. ಅಮ್ಮಾ ಹೇಳಿಕ್ಕೊಟ್ಟ ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನೂ ಇಂದಿಗೂ ಚಾಚೂ ತಪ್ಪದೇ ಅಚರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಮುಖಾಂತರ ಅಮ್ಮನ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಫಲನಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ.

ಬಹುತೇಕರು ನನ್ನ ಬರಹವವನ್ನು ಓದಿಯೋ ಇಲ್ಲವೇ, ನನ್ನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿಯೋ ಇಲ್ಲವೇ ಗಮಕ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ಮಾಡುವಾಗ ಎಲ್ಲಾ ಥೇಟ್ ತಾತ ಮತ್ತು ಅಪ್ಪನ ಹಾಗೇ ರೂಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೀಯೇ ಎಂದುಹೊಗಳುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ನನಗೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಓದಿನ ಹುಚ್ಚನ್ನು ಹತ್ತಿಸಿದ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಯಾರೂ ನೆನೆಯದ ಕಾರಣ, ನನ್ನ ಅಂಕಿತನಾಮವನ್ನು ಉಮಾಸುತ ಎಂದಿಟ್ಟು ಕೊಂಡು ಪ್ರತಿ ಬಾರಿಯೂ ಅವರೆಲ್ಲರೂ ನನ್ನ ಲೇಖನದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಮ್ಮನನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಖುಷಿ ಪಡುತ್ತೇನೆ. ತನ್ಮೂಲಕ ನನಗೆ ವಿದ್ಯೆ, ಬುದ್ಧಿ, ವಿವೇಕಗಳನ್ನು ಕಲಿಸಿದ ಅಮ್ಮನಿಗಾಗಿಯೇ ಕಿಂಚಿತ್ ಗೌರವನ್ನು ಕೊಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ಹೆತ್ತ ತಾಯಿಯ ಋಣ ನೂರು ಜನ್ಮ ಎತ್ತಿಬಂದರೂ ತೀರಿಸಲಾಗದು ಅಲ್ವೇ?

ಏನಂತೀರೀ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ