Category: ದೇಶ

ಕಳೆದ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳುಗಳಿಂದಲೂ ಉಕ್ರೇನ್ ಮತ್ತು ರಷ್ಯಾ ನಡುವೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಯುದ್ಧದ ಭೀತಿಯಿದ್ದ ವಿಷಯ  ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದಿರುವ ವಿಷಯವಷ್ಟೇ.  ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಗಾದೆ ಹುಟ್ತಾ ಹುಟ್ತಾ ಅಣ್ಣಾ ತಮ್ಮಂದಿರು ಬೆಳಿತಾ ಬೆಳಿತಾ ದಾಯಾದಿಗಳು ಎನ್ನುವಂತೆ 90ರ ದಶಕವರೆಗೂ ಈ  ಎರಡೂ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳು ಸೋವಿಯತ್ ರಷ್ಯಾದ ಭಾಗವಾಗಿದ್ದವು.  ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮಿಖಾಯಿಲ್ ಗೊರ್ಬಚೋವ್ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಬೀಸಿದ ಬದಲಾವಣೆಯ ಗಾಳಿಯಿಂದಾಗಿ ಪ್ರಪಂಚದ ಅತಿದೊಡ್ಡ ಕಮ್ಯೂನಿಷ್ಟ್ ರಾಷ್ಟ್ರ ಹತ್ತಾರು ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಾಗಿ ಛಿದ್ರಗೊಂಡಿದ್ದು ಈಗ ಇತಿಹಾಸ.

ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ  ಇಡೀ ವಿಶ್ವದ ಮೇಲೆ ಪ್ರಭುತ್ವವನ್ನು ಸಾಧಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ದೊಡ್ಡಣ್ಣ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುದುವಕ್ಕಾಗಿ ಅಮೇರಿಕಾ ಮತ್ತು ರಷ್ಯಾ ಪರಸ್ಪರ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ  ಕಿತ್ತಾಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದ ಸಂಗತಿಯಾಗಿದೆ. ರಷ್ಯಾವನ್ನು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ತನ್ನ ಹಿಡಿತದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಸಲುವಾಗಿ ಅಮೇರಿಕಾ ಉಕ್ರೇನಿಗೆ ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಹೋದಾಗಾ, ಹೇಗೋ ವಿಶ್ವದ ದೊಡ್ಡಣ್ಣನ ಬೆಂಬಲವಿದ್ದಾಗ ತನಗೇಕೆ ಭಯ ಎಂದು ಐಶಾರಾಮೀ ಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತಲೇ ಅಮೇರಿಕಾದ ಕುಮ್ಮಕ್ಕಿನಿಂದ ರಷ್ಯಾದ  ಮೇಲೆ ಕಾಲು ಕೆರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಈಗ ಬೆಣೆಯನ್ನು ತೆಗೆಯಲು ಹೋಗಿ ಬಾಲವನ್ನು ಸಿಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡ ಪರದಾಡಿದ ಇಂಗು ತಿಂದ ಮಂಗನಂತಾಗಿದೆ.

ಉಕ್ರೇನಿನಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿಯ ಕ್ಷಿಪ್ರ ರಾಜಕೀಯ ಬೆಳವಣಿಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಧೂತನಿವಾಸ ಉಕ್ರೇನಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಮತ್ತು ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯನ್ನು ನೀಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಕೂಡಲೇ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹಿಂದಿರುಗ ಬೇಕೆಂದು ಸೂಚಿಸಿತ್ತು

ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ  ಗಂಭೀರತೆಯನ್ನು ಅರಿಯದೆಯೋ, ಇಲ್ಲವೆ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರವೇ ತಮ್ಮನ್ನು ಕರೆದೊಯ್ಯಲೀ ಎಂಬ  ಉದ್ಧಟನದ ಧೋರಣೆಯಿಂದಾಗಿ ಸರ್ಕಾರದ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯನ್ನು ತಳ್ಳಿ ಹಾಕಿದ ಬಹುತೇಕರು ಯುದ್ಧ ಶುರುವಾದ ಕೂಡಲೇ  ಅಂಬೋ ಎಂದು ಗೀಳಿಡಲು ಶುರು ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.  ಈ ರೀತಿಯ ಆಕ್ರಂದನ ಕೇವಲ ಭಾರತೀಯರದ್ದಾಗಿರದೇ,  ಅಮೇರಿಕಾ, ಚೀನಾ, ಪಾಕೀಸ್ಥಾನ, ಯೂರೋಪಿನ ಬಹುತೇಕ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳು   ಉಕ್ರೇನಿನಲ್ಲಿದ  ಅವರ ದೇಶದ ಪ್ರಜೆಗಳಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ಜವಾಬ್ಧಾರಿಯನ್ನು ನೀವೇ ನೋಡಿ ಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದು ಕೈ ಎತ್ತಿದರೆ, ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರ ಮಾತ್ರಾ, ಆಪರೇಷನ್ ಗಂಗಾ ಎಂಬ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆ  ಆರಂಭಿಸಿ, ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ಕೆಲವು ಮಂತ್ರಿಗಳು ಮತ್ತು ಹಿರಿಯ ಅಧಿಕಾರಿಗಳನ್ನು ತುರ್ತಾಗಿ  ಉಕ್ರೇನಿನ ಗಡಿ ದೇಶಗಳಾದ ರುಮೇನಿಯಾ ಮತ್ತು ಮಾಲ್ಡೋವದಲ್ಲಿ ಜ್ಯೋತಿರಾಧಿತ್ಯ ಸಿಂಧಿಯಾ,  ಹಂಗೇರಿಯಲ್ಲಿ  ಹರದೀಪ್ ಸಿಂಗ್, ಸ್ಲೋವಾಕಿಯ ದಲ್ಲಿ ಕಿರಣ್ ರಿಜುಜು ,ಪೋಲೆಂಡಿನಲ್ಲಿ  ಪಿ ಕೆ ಸಿಂಗ್  ಅವರುಗಳು   ಖುದ್ದಾಗಿ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದು ನಾಗರೀಕ ವಿಮಾನಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಜನರನ್ನು ಕರೆತರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನರಿತು,  ಪ್ರಪಂಚದ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಸರಕು ಸಾಗಾಣಿಕಾ ವಿಮಾನವಾದ ಸಿ-17 ಗ್ಲೋಬ್ ಮಾಸ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ ಕರೆತರುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಇದರ ಅಂಗವಾಗಿ  ಭಾಗವಾಗಿ ಇದುವರೆವಿಗೂ  ಸುಮಾರು 20000ಕ್ಕೂ ಅಧಿಕ ಭಾರತೀಯರನ್ನು ಏರ್ ಲಿಫ್ಟ್ ಮಾಡಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಮತ್ತಷ್ಟು ವಿಮಾನಗಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಭಾರತೀಯರನ್ನೂ ಅಲ್ಲಿಂದ ಕರೆತರುವ ಜವಾಬ್ಧಾರಿಯನ್ನು ಹೊತ್ತಿಕೊಂಡಿರುವುದನ್ನು  ನೋಡಿದ ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚವೇ  ಅಭಿನಂದಿಸಲಾರಂಬಿತೋ,  ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷಗಳಿಗೆ ನವರಂಧ್ರಗಳಲ್ಲಿಯೂ ತಡೆಯಲಾರದ ಉರಿಯಲಾರಂಭಿಸಿ ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಸರ್ಕಾರ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ನಿಭಾಯಿಸಿಲ್ಲ.  ಇದು ಮೋದಿ  ಸರ್ಕಾರ ವಿದೇಶಾಂಗ ನೀತಿಯ ದುಷ್ಪರಿಣಾಮ ಎಂದು ಬೊಬ್ಬಿರಿಯಲು ಆರಂಭಿಸಿದರೆ, ಅದೇ ಲೂಟಿಯನ್ಸ್ ಮೀಡಿಯಾ ಸಹಾ ಅದನ್ನೇ ಬಿತ್ತರಿಸಿ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರವನ್ನೇ ಖಳನಾಯಕನಂತೆ ಬಿಂಬಿಸಲು ಹೋರಟಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ವಿಪರ್ಯಾಸವೇ ಸರಿ.

ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ, ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೇರಿದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನಿಗಳು ಕಾಲಿಗೆ ಚಕ್ರ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಂತೆ ವಿದೇಶಗಳನ್ನು ಸುತ್ತುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಅವಹೇಳನ ಮಾಡಿದ್ದವರಿಗೆ ಇಂದು ಅವರು ಹಾಗೇಕೆ ಸುತ್ತುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂಬ ಪರಿಚಯವಾಗಬೇಕಿತ್ತು. ರಷ್ಯಾ ಮತ್ತು ಉಕ್ರೇನ್ ಪರ ಮತ್ತು ವಿರೋಧದ ಗುಂಪುಗಾರಿಕೆ ಆರಂಭವಾದಾಗ, ರಷ್ಯಾ ಭಾರತದ ಪರ ಸದಾಕಾವಿದ್ದು, ಉಕ್ರೇನ್ ಸದಾಕಾಲ ಭಾರತದ ವಿರುದ್ಧವೇ ಇದ್ದರೂ ಸಹಾ ಭಾರತ  ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಎರಡೂ ದೇಶಗಳೊಡನೆ ಸಮಾನ ಅಂತರ ಕಾಯ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ,  ತಮ್ಮ ದೇಶದ ಪ್ರಜೆಗಳಿಗೆ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ತೊಂದರೆ ಮಾಡಬಾರದು ಎಂದು ಎರಡೂ ದೇಶಗಳಿಗೆ ಸೂಚನೆ ನೀಡಿತು.  ಭಾರತದ ಆ ಮನವಿಯನ್ನು ಪುರಸ್ಕರಿಸಿದ ಎರಡೂ ದೇಶಗಳು ಭಾರತದ ಧ್ವಜ  ಹಾಕಿದ್ದ ವಾಹನಗಳು ಮತ್ತು ಭಾರತದ ಪಾಸ್ ಪೋರ್ಟ್ ಹೊಂದಿದ್ದವರಿಗೆ ಯಾವುದೇ ತೊಂದರೆ ನೀಡದೇ ಅವರು ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಗಡಿ ದಾಟಿ ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕ ದೇಶಕ್ಕೆ ತಲುಪಿದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿಂದ ಕರೆದೊಯ್ಯಲು ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರದ ವಿಮಾನಗಳು ಸಿದ್ಧವಿದ್ದವು.

ದುರಾದೃಷ್ಟವಷಾತ್, ಕಮ್ಯೂನಿಷ್ಟ್ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು, ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷಗಳು ಮತ್ತು ತುಕ್ಡೇ ತುಕ್ಡೇ ಗ್ಯಾಂಗ್ ಒಂದಾಗಿ ಏರ್ ಸ್ಟ್ರೈಕ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ದಾಖಲೆ ಕೇಳಿದಂತೆ  ಸರ್ಕಾರದ ಏರ್ ಲಿಫ್ಟ್ ಸರಿ ಇಲ್ಲಾ ಎಂದು ತೋರಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ನಾಯಕ  ರಾಜೀವ್ ಶುಕ್ಲಾ ಒಡೆತನದ ನ್ಯೂಸ್ 24, ಉಕ್ರೇನಿನಲ್ಲಿ ನೂರಾರು ಹೆಣಗಳ ರಾಶಿಯ ಮೇಲೆ ಬಟ್ಟೆ ಮುಚ್ಚಿರುವವರ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗ ತನ್ನನ್ನು ಪಾರು ಮಾಡಿ ಎಂದು ಮೊರೆ ಇಡುತ್ತಿರುವ  ಅಳಲನ್ನು ತೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ದೃಶ್ಯವನ್ನು  ಪ್ರಸಾರ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಸಮಯದಲ್ಲೇ, ಶವದಂತೆ ಮಲಗಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬನ್ನು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆಯೇ ತನ್ನ ಮೇಲೆ ಹೊದ್ದಿಸಿದ್ದ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ತೆಗೆದಾಗಲೇ ಅದೊಂದು ಸ್ಟುಡಿಯೋ ಸೆಟಪ್ ಎಂದು ಜಗಜ್ಜಾಹೀರಾಯಿತು.

ಇದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲೇ ವೈಶಾಲಿ ಯಾದವ್ ಎಂಬುವ ಹುಡುಗಿ ತಾನು ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಹರದೋಯಿ ಜಿಲ್ಲೆಯವಳೆಂದೂ, ಮೋದಿ ಹಾಗು ಯೋಗಿ ಸರ್ಕಾರದ ನನಗೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬರಲು ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಸಹಕಾರ ನೀಡುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂಬ  ವಿಡಿಯೋ ತುಣುಕುಗಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿದಾಗ ಅದರ ಸತ್ಯಾಸತ್ಯತೆಯನ್ನು ತಿಳಿಯಲು ಪೋಲೀಸರು ಅವಳ ಊರಿಗೆ ಹೋದಾಗ ತಿಳಿದ ಬಂದ ಆಘಾತಕಾರಿ ವಿಷಯವೇನೆಂದರೆ ಆಕೆ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಸಮಾಜವಾದಿ ಪಕ್ಷದ ಮುಖಂಡರ ಮಗಳಾಗಿದ್ದು ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಚುನಾವಣಾ ಸಮಯದಲ್ಲಿ  ಮೋದಿ ಹಾಗು ಯೋಗಿ ಸರ್ಕಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಅಪಪ್ರಚಾರ ಮಾಡುವ ಸಲುವಾಗಿ ಈ ರೀತಿಯ ನಕಲಿ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಹರಡಿಸುತ್ತಿದ್ದನ್ನು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಈಗ ಪೋಲಿಸರ ಆತಿಧ್ಯ ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ.

ಇನ್ನು ಅಪರೇಷನ್  ಗಂಗಾ ಎಂಬ ಹೆಸರಿಟ್ಟಿದ್ದಕ್ಕೂ ಕರ್ನಾಟಕದ ಹುಂಬ, ತುಷ್ಟೀಕರಣದ ಭಾಗ್ಯಗಳ ಸರದಾರ,  ಮಾಜೀ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಸಿದ್ದರಾಮಯ್ಯ ಅಕ್ಷೇಪಣೆ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರೆ, ಇನ್ನು ಬಂಡೆ ವ್ಯಾಪಾರದಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯದ ಗ್ರೈನೈಟ್ ಲೂಟಿ ಮಾಡಿ ಈಗ ಮೇಕೆದಾಟು ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮೋಜು ಮಸ್ತಿಯ ಪಾದಯಾತ್ರೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಬಂಡೆ ಬ್ರದರ್ಸ್ ಮತ್ತವರ ಪಟಾಲಾಂ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ವಿದೇಶಾಂಗ ನೀತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಕುಹಕವಾಡಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ  ಹಾಸ್ಯಸ್ಪದ ಎನಿಸುತ್ತಿದೆ.

ಇವೆಲ್ಲದರ ಮಧ್ಯೆ ಉಕ್ರೇನಿನಲ್ಲಿ ಮೆಡಿಕಲ್ ಓದುತ್ತಿದ್ದ ಕರ್ನಾಟಕದ ಪ್ರತಿಭಾವಂತ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ನವೀನ್ ರಷ್ಯಾದ ಬಾಂಬ್ ಧಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಮೃತಪಟ್ಟಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ದುಃಖಕರವಾಗಿದೆ. ನವೀನ್ ಪಿಯೂಸಿಯಲ್ಲಿ 97% ಅಂಕಗಳನ್ನು ಗಳಿಸಿದ್ದರೂ 35% ಗಳಿಸಿದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಜಾತಿಯ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ  ಸೀಟ್ ಮೀಸಲಾತಿ ಮಾಡಿದ ಕಾರಣ ದೂರದ ಉಕ್ರೇನಿಗೆ ಸಾಲ ಸೋಲ ಮಾಡಿ ಕಳುಹಿಸಿ ಈಗ ಮಗನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಯಿತು ಅವರ  ತಂದೆಯವರೇ ಖಾಸಗೀ ಛಾನೆಲ್ಲಿಗೆ ನೀಡಿದ ಸಂದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ತಿಳಿಸಿದ್ದರೂ, ನಮ್ಮ ಖನ್ನಢ ಓರಾ(ಲಾ)ಟಗಾರ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಓದಿ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಪಾಡಿಗೆ ಕನ್ನಡ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ತಿರುಪೆ ಎತ್ತುತ್ತಿರುವ ಟ್ಯೂಬ್ ಲೈಟ್ ಸ್ವಘೋಷಿತ ಹೋರಾಟಗಾರರಿಬ್ಬರೂ ನಂದೆಲ್ಲಿ ಇಡಲೀ ನಂದ ಗೋಪಾಲ ಎಂದು ನವೀನ್ ಸಾಯುವುದಕ್ಕೆ ನೀಟ್ ಪರೀಕ್ಷೇಯೇ ಕಾರಣ. ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿರುವ ಮೆಡಿಕಲ್ ಕಾಲೇಜುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ 60. ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿರುವ ಮೆಡಿಕಲ್ ಕಾಲೇಜುಗಳ‌ ಸಂಖ್ಯೆ 55. ಕರ್ನಾಟಕದ ಜನಸಂಖ್ಯೆ 6.4 ಕೋಟಿಯಾದರೆ,‌ ಉತ್ತರಪ್ರದೇಶದ ಜನಸಂಖ್ಯೆ 20.4 ಕೋಟಿ. ನೀಟ್ ಇಲ್ಲದೇ ಹೋಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿರುವ ಮೆಡಿಕಲ್ ಕಾಲೇಜುಗಳ ಸೀಟ್ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಸಾಕಾಗುತ್ತಿತ್ತು.  ನೀಟ್ ಬಂದಮೇಲೆ ಸೀಟುಗಳು ಹಿಂದಿ  ರಾಜ್ಯಗಳ ಪಾಲಾಗುತ್ತಿವೆ. ಕನ್ನಡಿಗರ ಜಾಗ, ಕನ್ನಡಿಗರ ದುಡ್ಡು, ಕರ್ನಾಟಕದ ಮೂಲಭೂತ ಸೌಕರ್ಯಗಳು, ಫಲಾನುಭವಿಗಳು ಮಾತ್ರ ಕನ್ನಡಿಗರಲ್ಲ #BanNEET ಎಂಬ ವ್ಯರ್ಥ ಪ್ರಲಾಪ ಇಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.

ದೇಶದ ಒಕ್ಕೂಟ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಅರಿವಿಲ್ಲದೇ ಪ್ರಾದೇಶಿಕವಾಗಿ ಸಂಕುಚಿತ ಮನೋಭಾವನೆಯ ಇಂತಹವವರು  ರಾಜಕೀಯ ತೆವಲುಗಳಿಗೆ ಓಟ್ ಬ್ಯಾಂಕಿಗಾಗಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಂದು 70+ ವರ್ಷಗಳಾದರೂ  ಜಾತಿಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ದೇಶಾದ್ಯಂತ 50% ಸೀಟುಗಳನ್ನು ಮೀಸಲು ಮುಂದುವರೆಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿರುವ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ವಿರುದ್ಧವೇಕೆ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ನಡೆಸುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ಚಿದಂಬರ ರಹಸ್ಯವಾಗಿದೆ. ಸ್ವಘೋಷಿತ ಹೋರಾಟಗಾರರು ಹೊಟ್ಟೆ ಪಾಡಿಗಾಗಿ ಚಿಕ್ಕವಯಸಿನಲ್ಲೇ ದೂರದ ಮುಂಬೈಗೆ ಹೋಟೆಲ್/ಬಾರ್ ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿಯ ಜನರ ಕೆಲಸ ಕಿತ್ತುಕೊಂಡು ಅವರ  ಹೊಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಹೊಡೆದದ್ದನ್ನು ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಮರೆತರೇ?  ಕನ್ನಡದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಇವರುಗಳು ಆಚರಿಸುವ ಕಾಟಾಚಾರದ ಉತ್ಸವಗಳಿಗೆ ಪ್ರತೀವರ್ಷವು ಕನ್ನಡ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಇಲಾಖೆಯಿಂದ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಕೋಟ್ಯಾಂತರ ರೂಪಾಯಿ ಜನರ ತೆರಿಗೆಯ ಹಣವನ್ನು ಯಾವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. 

ಇನ್ನು ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ಸ್ಪರ್ಧಾತ್ಮಕ ಪರೀಕ್ಷೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸಲಾರದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಷ್ಟೇ ಯಾವುದೇ ಪ್ರವೇಶ ಪರೀಕ್ಷೆ ಇಲ್ಲದ ಉಕ್ರೇನ್ ದೇಶಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿ  ಡಿಗ್ರಿ ಪಡೆದವರು ವಾಪಸು ಬಂದು ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಕ್ಟೀಸ್ ಮಾಡಲು ಇರುವ  ಅರ್ಹತಾ ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಸಾಗುವುದು ಬಹಳ ಕಡಿಮೆ. ಇನ್ನು  ಅಪ್ಪಿ ತಪ್ಪಿ ಪಾಸಾದರೂ, ಅವರು ಕೊಡುವ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಯಾವ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಇರಬಹುದು?  ಎಂಬ ಆಣಿ ಮುತ್ತನ್ನು  ಕರ್ನಾಟಕದವರೇ ಆದ ಕೇಂದ್ರ ಸಚಿವ ಪ್ರಹ್ಲಾದ ಜೋಶಿಯವರು ನೀಡಿರುವ ಹೇಳಿಕೆಯೂ ಅಷ್ಟೇ ಅಕ್ಷಮ್ಯ  ಅಪರಾಧವೇ ಅಗಿದೆ. ಹೌದು ನಿಜ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಶಿಕ್ಷಣದ ಕಾಲೇಜುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆ ಇದೆ ಮತ್ತು ವೈದ್ಯಕೀಯ ಶಿಕ್ಷಣದ ಶಿಕ್ಷಣದ ವೆಚ್ಚವೂ ದುಬಾರಿಯಾಗಿದೆ. ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಮೀಸಲಾತಿಯ ಪಿಡುಗೂ ಸಹಾ ಇರುವ ಕಾರಣ, ಮುಂದುವರೆದ ಜಾತಿಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ  ಪ್ರತಿಭಾವಂತ‌ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಈ ತಾರತಮ್ಯವನ್ನು ಸರಿ ಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದರೆ ಅವರನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಿತ್ತು.

ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿದ್ದು ಲೇಖನದ ಮೊದಲಾರ್ಧವಾದರೆ ದ್ವಿತೀಯಾರ್ಧವಂತೂ ಇನ್ನೂ ಅಚ್ಚರಿಯ ಜೊತೆಗೆ ಆತಂಕವನ್ನುಂಟು ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಉಕ್ರೇನ್ ಮತ್ತು ರಷ್ಯಾದ ನಡುವಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬಿಗಡಾಯಿಸುತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ವಿಷಯ ಖಚಿತವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ, ಭಾರತಿಯ ಧೂತವಾಸ ಉಕ್ರೇನಿನಲ್ಲಿರುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಮತ್ತು ಇತರೇ ಎಲ್ಲಾ ಭಾರತೀಯರಿಗೂ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಕ್ಷೇಮವಾಗಿ ಹಿಂದಿರುಗುವ ಸಲುವಾಗಿ  ಏರ್ ಇಂಡಿಯಾ ವಿಮಾನಗಳ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿರುವ ವಿಷಯ ತಿಳಿಸಿ ಈ ಕೂಡಲೇ ಹೊರಡಬೇಕೆಂದು ಪ್ರತೀೆ ಎರಡು ದಿನಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ಎಚ್ಚರಿಸಿದ್ದರೂ,  ಅಲ್ಲಿನ ಕಾಲೇಜುಗಳು online ತರಗತಿಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಕೇವಲ offline ತರಗತಿಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರವೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಎಂದಿರುವ ಕಾರಣ ನಮಗೆ ವಿದ್ಯೆಯೇ ಮುಖ್ಯ ಎಂದು ಕೆಲವು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು  ಧೂತವಾಸದ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಿದರೆ ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು ಯುದ್ದ ನಡೆದರೆ ಉಕ್ರೇನಿನ ರಾಜಧಾನಿ ಕೀವ್ಸ್ ನಗರಕ್ಕೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನಾವಿರುವ ಪ್ರದೇಶ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿರುವ ಕಾರಣ ನಾವು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹಿಂದಿರುಗುವ ಪ್ರಮೇಯವೇ ಇಲ್ಲ ಎಂಬ ಧೋರಣೆ ತೋರಿದ್ದು ಸತ್ಯ.

ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆಯೇ ಯುದ್ದದ ತೀವ್ರತೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ  ಉಕ್ರೇನಿನ  ಬಹುತೇಕ ನಗರಗಳ ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ರಷ್ಯಾದ ಬಾಂಬುಗಳು ಬೀಳತೊಡಗಿದವೋ ಆಗ ಎಚ್ಚೆತ್ತ ಈ ಎಲ್ಲಾ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಎದ್ದೂ ಬಿದ್ದೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಪಾಡೀ ಕಾಪಾಡೀ ಎಂದು ದಂಬಾಲು ಬೀಳುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಯುದ್ಧ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಉಕ್ರೇನಿನೊಳಗೆ ಯಾವುದೇ  ವಿಮಾನಗಳ ಹಾರಾಟ ಮಾಡಲು ಅವಕಾಶ ಸಿಗದ ಕಾರಣ ಉಕ್ರೇನಿನ ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದ ದೇಶಗಳೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಿದ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರ ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗದಂತೆ ಗಡಿ ದಾಟಲು ಅವಕಾಶ ನೀಡಬೇಕೆಂದು ಕೋರಿ,  ಅಲ್ಲಿನ ಗಡಿ ಪ್ರದೇಶದವರೆಗೂ ನಮ್ಮ ವಿಮಾನಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಗಡಿ ದಾಟಿ ಬರುವ 2-3 ಸಾವಿರ ಭಾರತೀಯರನ್ನು  ಪ್ರತೀ ದಿನವೂ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಕರೆತರುತ್ತಿದೆ. ಸದ್ಯದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ತನ್ನ ಪ್ರಜೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾನವೀಯ ಕಾಳಜಿ ತೋರಿಸುತ್ತಿರುವ  ಏಕೈಕ ರಾಷ್ಟ್ರ ಭಾರತ  ಎಂದು ಇಡೀ ವಿಶ್ವವೇ ಕೊಂಡಾಡುತ್ತಿದೆ.

ಆದರೆ, ಇಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದು ಇಲ್ಲಿಯೇ  ಪ್ರೌಢಶಿಕ್ಷಣ ಮುಗಿಸಿ  ಅವರವರ ತೆವಲುಗಳಿಗೆ (ಆಕ್ರೋಶದಿಂದ ಈ ಪದ ಬಳಸುತ್ತಿರುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಕ್ಷಮೆ ಇರಲಿ) ಭಾರತದ ಪಾಸ್ ಪೋರ್ಟ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಉಕ್ರೇನಿಗೆ ಓದಲು ಹೋದರೇ ವಿನಃ  ಅದರ ಹೊರತಾಗಿ ಇವರಿಗೂ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೂ ಯಾವುದೇ ಸಂಬಂಧವೇ ಇಲ್ಲಾ.  ಅಮೇರಿಕಾ, ಚೀನಾ, ನೆರೆಯ ಪಾಪೀಸ್ಥಾನ,  ಯುರೋಪಿಯನ್ ದೇಶಗಳ ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕದವರೇ ಕೈ ಚೆಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿರುವಾಗ ನಮ್ಮ ದೇಶ 4 ಕೇಂದ್ರ‌ ಸಚಿವರನ್ನು ಗಡಿ ದೇಶಗಳಿಗೆ  ಕಳುಹಿಸಿ ಅಲ್ಲಿಂದ ಏರ್ ಲಿಫ್ಟ್ ಮಾಡಿಸುತ್ತಿರುವಾಗ ಅದೇ ಸೌಲಭ್ಯವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹಿಂದಿರುಗಿ  ನಮ್ಮನ್ನು ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಕರೆತರಲು  ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಭಾರತಕ್ಕೆ ಉಕ್ರೇನ್ ಒಳಗೆ ಕಾಲು ಇಡಲು ಗಟ್ಸ್ ಇಲ್ಲಾ. ನಾವೇ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಶ್ರಮವಹಿಸಿ ಗಡಿಯನ್ನು ದಾಟಿದ ನಂತರ ವಿಮಾನದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ.  ಎಂದು ನಿರ್ಲಜ್ಜವಾಗಿ ಕೃತಘ್ನರಾಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಕೇಳಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ರಕ್ತ ಕುದಿಯುವಂತಾಯಿತು.

ವಾರಾತ್ಯಂತದಲ್ಲಿ ಸಾಲು ಸಾಲು  ರಜೆ ಬಂದರೂ  ನಮ್ಮ ಬೆಂಗಳೂರಿನಿಂದ ಪರಸ್ಥಳಗಳಿಗೆ ಹೋಗುವುದಕ್ಕೆ ಸರ್ಕಾರೀ ಮತ್ತು ಖಾಸಗೀ ಬಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಹಾಕಲು ಹರಸಾಹಸ ಪಡುವಂತಹ ಸಮಯ ಇದ್ದಾಗ, ಯುದ್ಧ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ದೇಶದಿಂದ ಇವರುಗಳನ್ನು ಸಕಲ ರಾಜ ಮಯಾದೆಯಿಂದ ಬಿರ್ಯಾನಿ ತಿನ್ನಿಸಿಕೊಂಡು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬರಬೇಕು  ಎಂದು ಬಯಸುವ  ಇಂತಹ ಪ್ರಭೂತಿಗಳ ಬೌದ್ಧಿಕ ದೀವಾಳಿತನಕ್ಕೆ ಏನನ್ನ ಬೇಕು?  ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಣದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಸರಿ ಇಲ್ಲಾ ಎಂದು ಮೂದಲಿಸಿ ವಿದೇಶದಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸಕ್ಕೆ ಹೋದ  ಇಂತಹವರು ಅಟ್ಟ ಹತ್ತಿದ ನಂತರ  ಏಣಿಯ ಹಂಗೇಕೇ? ಎಂದು ಹತ್ತಿದ ಏಣಿಯನ್ನೇ ಒದೆಯುವ ಇಂತಹ ಕೃತಘ್ನರಿಂದ ಇದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಿನದ್ದೇನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಇಂತಹ ದೇಶದ್ರೋಹಿಗಳನ್ನು ಕರೆತರಲು ನಮ್ಮ ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ತೆರಿಗೆ ಹಣವನ್ನೇಕೆ ಖರ್ಚು ಮಾಡಬೇಕಿತ್ತು? ಅವರನ್ನು ಕರೆತರಲು ಆದ ಸಂಪುರ್ಣ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಅವರಿಂದಲೇ ಕಕ್ಕಿಸಲೇಕು ಎಂಬ ಆಕ್ರೋಶವೂ ಮೂಡುತ್ತದೆ.

ಉಕ್ರೇನಿಂದ ಮುಂಬೈಗೆ ಬಂದಿಳಿದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಯೊಬ್ಬಳ ಅಳಲು ಇದಕ್ಕಿಂತಲೂ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿದ್ದು, ಆಕೆಯನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಲು ಮುಂಬೈ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಯಾರು ಇರಲಿಲ್ಲವಂತೆ ಮತ್ತು ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದಿಂದ ಆಕೆಯ ಮನೆಗೆ ತಲುಪಿಸಲು ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ವಾಹನ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿರದ ಕಾರಣ ಆಕೆ 300-400 ರೂಪಾಯಿ ಖರ್ಛು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ತನ್ನ ಮನೆಗೆ ತಲುಪಿರುವ ಕರುಣಾಜನಕ ಕಥೆಯನ್ನು ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ಮುಂದೆ ಬಿಚ್ಚಿಟ್ಟಿದ್ದನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಬದುಕಿದೆಯಾ ಬಡಜೀವ  ಎಂದು ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ದೂರದ ಉಕ್ರೇನ್ ನಿಂದ ಅದೂ ಉಚಿತವಾಗಿ ಮುಂಬೈ ತಲುಪಿಸಿದ್ದೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುವಾಗ ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸವಲತ್ತುಗಳನ್ನು ಅದು ಹೇಗೆ ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಾರೆ? ಎಂಬುದೇ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ.

ಇನ್ನು ಮೋದಿ ಮತ್ತು ಬಿಜೆಪಿ ಪಕ್ಷದ ವಿರುದ್ಧ ತಮ್ಮ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ವಿರೋದಾಭಾಸದಿಂದಾಗಿ   ಕಮ್ಯೂನಿಷ್ಟ್ ಮನಸ್ಥಿಯ ಮಾಧ್ಯಮದವರು ಹುಡುಕೀ ಹುಡುಕೀ ಒಲ್ಲದ ಗಂಡನಿಗೆ ಮೊಸರಿನಲ್ಲೂ ಕಲ್ಲು ಎನ್ನುವಂತೆ   ಇಂತಹ ಪ್ರಭೂತಿಗಳ ವೀಡಿಯೋಗಳನ್ನೇ ತೋರಿಸುತ್ತಾ ದೇಶದ ಮಾನ ಹರಾಜು ಹಾಕುತ್ತಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅಕ್ಷಮ್ಯ ಅಪರಾಧವೇ ಸರಿ.

ವಿನಾಕಾರಣ ಒಬ್ಬ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯ (ಅದರಲ್ಲೂ ಕನ್ನಡಿಗ) ಸಾವನ್ನಪ್ಪಿದ್ದಕ್ಕೆ ದುಃಖವಿದ್ದರೂ,  ಇದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧವೇ ಪಡದ ಭಾರತದ ಸರ್ಕಾರವನ್ನೂ ಮೋದಿಯವರನ್ನು  ತೆಗಳುವ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷಗಳು ಮತ್ತು ಮಾಧ್ಯಮದವರು, ಸಾವಿರಾರು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲೂ ಮುಜುಗರ ಪಡುತ್ತಿರುವುದು ಹೇಸಿಗೆ ತರಿಸುತ್ತಿದೆ. ಭಾರತ ತ್ರಿವರ್ಣಧ್ವಜ  ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ನಮ್ಮ  ಪ್ರಾಣ ಉಳಿಯಿತು ಎಂದು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೂ  ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಧನ್ಯತಾಭಾವವನ್ನು ಅರ್ಪಿಸುತ್ತಿರುವಾಗ ಈ ಗುಲಾಮರಿಗೇಕೆ ಭಾರತದ ಮಹತ್ವ  ಅರಿವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ? ಎಂಬ ಕೋಪವೂ ಬರುತ್ತದೆ.

ಕರ್ನಾಟಕದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ, ವೈದ್ಯಕೀಯ ಶಿಕ್ಷಣದ ಬಹುತೇಕ ಕಾಲೇಜುಗಳು ಇರುವುದೇ ಇಡೀ  ಡಿಕೆಶಿ, ಪರಮೇಶ್ವರ್, ಜಾಲಪ್ಪ, ಕೋರೆ ಮತ್ತು ಮಠ ಮಾನ್ಯಗಳ ಹಿಡಿತದಲ್ಲಿಯೇ.  ಇವೆರಲ್ಲರಿಗೂ  ಉಕ್ರೇನಿನಿಂದ ಬಂದ ಮಕ್ಕಳ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಳಜಿ ಇದ್ದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಕಾಲೇಜುಗಳಲ್ಲಿ ಉಚಿತ ಬೇಡ ಕನಿಷ್ಟ ಶುಲ್ಕದಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯೆಯನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಲು ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಡಲು ಸಾಧ್ಯವೇ?

ಸ್ವದೇಶದಲ್ಲೇ ಆಗಲೀ ವಿದೇಶದಲ್ಲೇ ಆಗಲಿ ಕಲಿತ ವಿದ್ಯೆಯಿಂದ ದೇಶ ಪ್ರೇಮ, ಸೌಜನ್ಯ, ವಿನಯ, ವಿವೇಕ ಮತ್ತು ವಿವೇಚನೆ  ಬಾರದೇ ಹೋದಲ್ಲಿ ಅವರು ಕಲಿತ ವಿದ್ಯೆ ಕಳ್ಳಿಯ ಹಾಲಿಗೆ ಸಮಾನ ಅಲ್ವೇ?

ಏನಂತೀರೀ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ದ್ವಾಪರಯುಗಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಪಾಂಡವರು ಮತ್ತು ಕೌರವರ ನಡುವೆ ಯುದ್ಧ ನಡೆದು ಕೌರವರನ್ನು ಸೆದೆಬಡೆದ ಪಾಂಡವರು ತಮ್ಮ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಮರಳಿ ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದನ್ನು ನಮ್ಮ ಪುರಾಣ ಗ್ರಂಥವಾದ ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿ ಓದಿರುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಮಹಾಭಾರತ ಎಂಬುದು ನಡದೇ ಇಲ್ಲ. ಅದೊಂದು ಕಟ್ಟು ಕಥೆ ಎನ್ನುವವರಿಗೆ ಉತ್ತರ ನೀಡುವಂತೆಯೇ ವರಸೆಯಲ್ಲಿ ಧೃತರಾಷ್ಟ್ರನ ತಮ್ಮ ಮತ್ತು ಆತನಿಗೆ ಆಪ್ತಸಲಹೆಗಾರ ಮತ್ತು ಮಂತ್ರಿಯಾಗಿದ್ದ ವಿದುರನು ಕೌರವರ ದುಷ್ಟ ಬುದ್ದಿಗೆ ಬೇಸತ್ತು, ಉತ್ತರ ಭಾರತದಿಂದ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತ ಅದರಲ್ಲೂ ಕರ್ನಾಟಕದ ಮತ್ತು ಆಂಧ್ರ ಪ್ರದೇಶದ ಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ಪಿನಾಕಿನಿ ನದಿಯ ತಟದಲ್ಲಿರುವ ದೊಡ್ಡ ಕುರುಗೋಡಿನಲ್ಲಿ ಮೈತ್ರೆಯೀ ಮುನಿಯ ಆಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ನೆಲಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಗುರುಗಳು ಆಶೀರ್ವದಿಸಿಕೊಟ್ಟ ಒಂದು ಅಶ್ವತ್ಥ ವೃಕ್ಷವನ್ನು ನೆಟ್ಟು, ಬೆಳೆಸಿದನೆಂಬ ಪ್ರತೀತಿಯಿರುವ ಕಾರಣ ವಿದುರಾಶ್ವತ್ಥ ಎಂದೇ ಪ್ರಸಿದ್ದವಾಗಿರುವ ಶ್ರೀಕ್ಷೇತ್ರದ ದರ್ಶನವನ್ನು ಮಾಡೋಣ ಬನ್ನಿ.

ಬೆಂಗಳೂರು ಮತ್ತು ಹಿಂದೂಪುರ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕಬಳ್ಳಾಪುರ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಗೌರೀಬಿದನೂರು ತಾಲ್ಲೂಕ್ಕಿನಿಂದ ಕೇವಲ 7.2 ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ವಿಧುರಾಶ್ವತ್ಥ ಶ್ರೀ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿರುವ ಅಶ್ವತ್ಥನಾರಾಯಣಸ್ವಾಮಿ ಮತ್ತು ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯಸ್ವಾಮಿಯ ಸನ್ನಿಧಾನವಿರುವ ಪವಿತ್ರಭೂಮಿಯಾಗಿದ್ದು, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಭಕ್ತಾದಿಗಳಿಂದಲೇ ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪನೆ ಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿರುವ ಸಾವಿರಾರು ನಾಗರ ಕಲ್ಲುಗಳಿಗೆ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿದೆ.

ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದಿರುವಂತೆ ವಿದುರನು ವರಸೆಯಲ್ಲಿ ದೃತರಾಷ್ಟ್ರನಿಗೆ ತಮ್ಮನಗಿದ್ದು. ಧುರ್ಯೋಧನನ ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿ ಮಂತ್ರಿಯಾಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಆತನಿಗೆ ರಾಜ್ಯಭಾರದಲ್ಲಿ ಸಹಾಯಕನಾಗಿರುತ್ತಾನೆ. ಪಾಂಡವರು ಪಗಡೆಯಾಟದಲ್ಲಿ ಸೋತ ನಂತರ ಒಪ್ಪಂದದಂತೆ 14 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ವನವಾಸ ಮತ್ತು 1 ವರ್ಷ ಅಜ್ಞಾತವಾಸ ಮಾಡಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಮರಳಿ ಕೊಡುವಂತೆ ಕೌರವರಲ್ಲಿ ಕೇಳಿಕೊಂಡಾಗಾ, ಮಾತಿಗೆ ತಪ್ಪಿದ ಧುರ್ಯೋಧನ ಯುದ್ದಕ್ಕೆ ಸನ್ನದ್ಧರಾಗಿದ್ದನ್ನು ಸಹಿಸದ ವಿದುರನು ಆಲಿಪ್ತ ನೀತಿ ತಾಳಿ ತೀರ್ಥಯಾತ್ರೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಉತ್ತರ ಪಿನಾಕಿನಿ ನದಿಯ ತಟದಲ್ಲಿದ್ದ ಮೈತ್ರೆಯೀ ಮುನಿಯ ಆಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಬಂದು ವಾಸಿಸತೊಡಗುತ್ತಾನೆ. ಋಷಿವರ್ಯರು ವಿದುರನಿಗೆ ಆಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ಅಶ್ವಥ ಮರ ನೆಟ್ಟು, ಅದನ್ನು ಬೆಳೆಸಬೇಕೆಂದು ತಿಳಿಸಿ ದೇಶ ಪರ್ಯಟನೆಗೆ ಹೊರಟರಂತೆ. ಮೈತ್ರೇಯ ಮಹಾಮುನಿಗಳು ನೆಟ್ಟ ಬ್ರಹ್ಮ, ವಿಷ್ಣು, ಮಹೇಶ್ವರರು ನೆಲೆಸಿಹ ಅಶ್ವತ್ಥಗಿಡವನ್ನು ಮೂಲತೋ ಬ್ರಹ್ಮರೂಪಾಯ, ಮಧ್ಯತೋ ವಿಷ್ಣು ರೂಪಿಣಿ, ಅಗ್ರತಃ ಶಿವರೂಪಾಯ ವೃಕ್ಷ ರಾಜಾಯತೇ ನಮಃ ಎಂದು ವಿದುರನು ಆ ಆಶ್ವತ ಮರವನ್ನು ಮತ್ತು ಆ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತಲಿನ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡದ್ದರಿಂದ ಈ ಸ್ಥಳ ವಿದುರಾಶ್ವಥ ಎಂದೇ ಪ್ರಸಿದ್ದವಾಗಿದೆ.

ಇಲ್ಲಿರುವ ಅಶ್ವತ್ಥ ವೃಕ್ಷವನ್ನು ಪೂಜಿಸಲೆಂದೇ ಪ್ರತಿದಿನವೂ ನೂರಾರು ಭಕ್ತಾದಿಗಳು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಸಂತಾನವಿಲ್ಲದವರು, ನಾಗದೋಷ ಇರುವವರು ಈ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪಿಸಿರುವ ಸಾವಿರಾರು ನಾಗರಕಲ್ಲುಗಳಿಗೆ ಪೂಜಿಸಿದರೆ ಅಥವಾ ನಾಗರ ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪನೆ ಮಾಡಿದರೆ ಅವರ ಇಚ್ಛೆಗಳು ಪೂರೈಸುತ್ತದೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಇರುವ ಕಾರಣ, ನೆರೆಯ ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶ ಮತ್ತು ಕರ್ನಾಟಕವಲ್ಲದೇ ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಪ್ರತಿದಿನವೂ ನೂರಾರು ಭಕ್ತರು ನಿತ್ಯ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಆಗಮಿಸಿ ವೃಕ್ಷವನ್ನು ಹಾಗೂ ಇಲ್ಲಿರುವ ದೇವರುಗಳನ್ನು ಪೂಜಿಸುತ್ತಾರೆ. ದೇವಸ್ಥಾನದ ಇಕ್ಕೆಲಗಳಲ್ಲಿಯೂ ನೂರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದಲೂ ಸಹಸ್ರಾರು ಭಕ್ತಾದಿಗಳು ಸ್ಥಾಪಿಸಿರುವ ಸಹಸ್ರಾರು ನಾಗಪ್ಪನ ಶಿಲಾಮೂರ್ತಿಗಳಿಂದ ತುಂಬಿದ್ದು ನೋಡಲು ನಯನ ಮನೋಹರವಾಗಿದೆ.

ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ದೇವಾಲಯ ಜೀರ್ಣೋದ್ಧಾರ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದು ಪ್ರತಿನಿತ್ಯವೂ ಉತ್ಸವ ಮೂರ್ತಿಗೆ ಯೋಗ ಮಂಟಪದಲ್ಲಿ ಪೂಜೆ ಪುನಸ್ಕಾರಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ದೇವಸ್ಥಾನದ ಪ್ರಮುಖ ಆಕರ್ಷಣೆಯಾದ ಅಶ್ವತ್ಥವೃಕ್ಷದ ಸುತ್ತಲೂ ಪ್ರಾಕರವಿದ್ದು, ದೇವಾಲಯ ಪ್ರವೇಶಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಮೊದಲು ಅಭಿಷ್ಟ ಸಿದ್ಧ ಗಣಪತಿ ಮಂಟಪವಿದ್ದು, ಅಮೃತಶಿಲೆಯಿಂದ ಕೆತ್ತಲಾಗಿರುವ ಬಲಮುರಿ ಗಣಪನ ಮೂರ್ತಿ ಸುಂದರವಾಗಿದೆ. ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇರುವ ಅಶ್ವತ್ಥನಾರಾಯಣ ಗುಡಿ ಪ್ರಧಾನವಾದದ್ದು. ಇಲ್ಲಿ ಭವಾನಿಶಂಕರ, ಶ್ರೀರಾಮ, ವೀರಾಂಜನೇಯಸ್ವಾಮಿ, ಶ್ರೀದೇವಿ, ಭೂದೇವಿ ದೇವಾಲಯಗಳೂ ಇವೆ. ದೇವಾಲಯಗಳಿವೆ. ಈ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಹಿಂದಿರುವ ತೋಟದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿವರ್ಷ ಚೈತ್ರಮಾಸದ ಹುಣ್ಣಿಮೆಯ ದಿನ ನಡೆಯುವ ದೊಡ್ಡಜಾತ್ರೆಗೆ ಸಾವಿರಾರು ಭಕ್ತಾದಿಗಳು ಆಗಮಿಸುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಸುರಿದ ಭಾರೀ ಮಳೆಯಿಂದಾಗಿ ಪುರಾಣ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾದ ಅಶ್ವತ್ಥ ಮರದ ಒಂದು ಭಾಗ ಉರುಳಿಹೋಗಿದ್ದು ಈಗ ಇತಿಹಾಸವಾಗಿದೆ.

ದೇವಸ್ಥಾನ ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ 7 ರಿಂದ ಸಂಜೆ 7ರವರೆಗೆ ತೆರೆದಿರುತ್ತದೆ. ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನಾಗರ ಕಲ್ಲನ್ನು ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪನೆ ಮಾಡಬಯಸುವವರು ಒಂದೆರಡು ದಿನಗಳ ಮುಂಚಿತವಾಗಿ ತಿಳಿಸಿ, ನಿಗಧಿತವಾದ ಹಣವನ್ನು ಸಂದಾಯ ಮಾಡಿದಲ್ಲಿ, ದೇವಾಲಯದ ಆಡಳಿತ ಮಂಡಳಿ ನಿರ್ವಿಘ್ನವಾಗಿ ನಡೆಸಿಕೊಡುತ್ತಾರೆ. ಭಕ್ತಾದಿಗಳ ಅನುಕೂಲಕ್ಕಾಗಿ ವಸತಿ ಗೃಹಗಳು ಸಹಾ ಲಭ್ಯವಿರುವುದಲ್ಲದೇ, ಪ್ರತಿದಿನ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ದಾಸೋಹದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇದ್ದರೆ, ರಾತ್ರಿಯ ಹೊತ್ತು ಫಲಾಹರದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೂ ಇದೆ.

ಈ ಕ್ಷೇತ್ರ ಕೇವಲ ಧಾರ್ಮಿಕವಾಗಿಯಲ್ಲದೇ ಭಾರತ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಂಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿಯೂ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸಿತ್ತು. ಪಂಜಾಬಿನ ಜಲಿಯನ್ ವಾಲಾಭಾಗ್ ನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ನರಮೇಧದಂತೆ, ಇಲ್ಲಿಯೂ ಸಹಾ ಬ್ರಿಟಿಷರು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರ ಮೇಲೆ ಗುಂಡು ಹಾರಿಸಿ ಸುಮಾರು 10 ಮಂದಿ ದೇಶಭಕ್ತರನ್ನು ಕೊಂದಿದ್ದರು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಂಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಮಡಿದವರ ಸ್ಮರಣಾರ್ಥ 1959ರಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ಸರ್ವೋದಯ ಮೆಮೋರಿಯಲ್ ಪ್ರೌಢಶಾಲೆಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಲಾಗಿದೆಯಲ್ಲದೇ, 1962ರಲ್ಲಿ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹಿಗಳ ನೆನಪಿಗಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ಸ್ಮಾರಕ ಸ್ತಂಭವೊಂದನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲಾಗಿದ್ದು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ವೀರಸೌಧವನ್ನು ಸಹಾ ನಿರ್ಮಿಸಿ ಅಲ್ಲಿ ನೂರಾರು ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರ ಚಿತ್ರಗಳ ಪ್ರದರ್ಶನ ಅದ್ಭುತವಾಗಿದೆ.

ಬೆಂಗಳೂರು ಮತ್ತು ಹಿಂದೂಪುರದ ಹೆದ್ದಾರಿಯ ನಡುವೆ ಇರುವ ಗೌರಿಬಿದನೂರಿಗೆ ಎಲ್ಲೆಡೆಯಿಂದಲೂ ನೇರವಾದ ಬಸ್ ಮತ್ತು ರೈಲಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇದ್ದು ಅಲ್ಲಿಂದ ಬಸ್ ಇಲ್ಲವೇ ಖಾಸಗೀ ವಾಹನಗಳ ಮೂಲಕ ಶ್ರೀ ಕ್ಷೇತ್ರವನ್ನು ತಲುಪಬಹುದಾಗಿದೆ.

ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಮಾಹಿತಿಗಳನ್ನು ತಿಳಿದ ಮೇಲೆ ಇನ್ನೇಕೆ ತಡಾ ಈ ವಾರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಮಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಶ್ರೀ ಕ್ಷೇತ್ರಕ್ಕೆ ಬಂದು ಅಶ್ವತ್ಧಸ್ವಾಮಿಯ ಕೃಪಾಶೀರ್ವಾದಕ್ಕೆ ಪಾತ್ರರಾಗ್ತೀರೀ ತಾನೇ?

ಏನಂತೀರೀ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಫೆಬ್ರವರಿ 14 ಎಂದ ತಕ್ಷಣ ಇಂದಿನ ಯುವ ಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ನೆನಪಿಗೆ ಬರುವುದೇ ಪ್ರೇಮಿಗಳ ದಿನ ಹಾಗಾಗಿ ಗುಲಾಬಿ ಹಿಡಿದು ತಮ್ಮ ಪ್ರೇಮಿಗಳಿ ಸೆರಗು ಸುತ್ತುವುದರಲ್ಲೇ ಸಮಯ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದರೆ, ನಿಜವಾದ ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಮಾತ್ರಾ ಈ ದಿನ ಅತ್ಯಂತ ಕರಾಳ ದಿನವಾಗಿದ್ದು, 2019ರಂದು ಇದೇ ದಿನ ಜಮ್ಮು ಶ್ರೀನಗರ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೆದ್ದಾರಿಯಲ್ಲಿ, ಭದ್ರತಾ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳು ಪ್ರಯಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ ವಾಹನಕ್ಕೆ ಪುಲ್ವಾಮಾ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಅವಂತಿಪುರದ ಬಳಿಯ ಲೆಥೋರ್ ಪುರದಲ್ಲಿ ಆತ್ಮಹತ್ಯಾ ಬಾಂಬರ್ ವಾಹನದಿಂದ ನಡೆಸಿದ ದಾಳಿಯಿಂದಾಗಿ ಕೇಂದ್ರ ಮೀಸಲು ಪೊಲೀಸ್ ಪಡೆಯ 40 ಮಂದಿ ಹುತಾತ್ಮರಾದ ದಿನವಾಗಿದೆ.

2014ರಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿ ಸರ್ಕಾರ ಆಡಳಿತಕ್ಕೆ ಬಂದ ನಂತರ ಕಾಶ್ಮೀರದ ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳು ಮತ್ತು ಅವರನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಹುರಿಯತ್ ಕಾನ್ಫರೆನ್ಸ್ ನಾಯಕರ ಓಲೈಕೆಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದೇ ಪಾಕೀಸ್ಥಾನಿ ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳ ಕಿಚ್ಚನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿ, 2015ರ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ, ಕಾಶ್ಮೀರದಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಮೂಲದ ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳು ಭಾರತೀಯ ಭದ್ರತಾ ಪಡೆಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ದಾಳಿ ನಡೆಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಜುಲೈ 2015 ರಲ್ಲಿ, ಗುರದಾಸ್ ಪುರದಲ್ಲಿ ಬಸ್ ಮತ್ತು ಪೊಲೀಸ್ ಠಾಣೆಯ ಮೇಲೆ ಮೂರು ಮುಸುಕುಧಾರಿ ಬಂದೂಕುದಾರಿಗಳು ದಾಳಿ ಮಾಡಿದ್ದರು. 2016 ರ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ 4-6 ಬಂದೂಕುದಾರಿಗಳು ಪಠಾನ್ ಕೋಟ್ ಏರ್ ಫೋರ್ಸ್ ಸ್ಟೇಷನ್ ಮೇಲೆಯೂ ಆಕ್ರಮಣ ಮಾಡಿದ್ದರು . ಫೆಬ್ರವರಿ ಮತ್ತು ಜೂನ್ 2016 ರಲ್ಲಿ, ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳು ಕ್ರಮವಾಗಿ 9 ಮತ್ತು 8 ಭದ್ರತಾ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳನ್ನು ಪಾಂಪೋರ್ನಲ್ಲಿ ಕೊಂದಿದ್ದರು. ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 2016 ರಲ್ಲಿ, ನಾಲ್ಕು ಆಕ್ರಮಣಕಾರರು ಉರಿ ಯಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಸೈನ್ಯದ ಬ್ರಿಗೇಡ್ ಪ್ರಧಾನ ಕಾರ್ಯಾಲಯದಲ್ಲಿ 19 ಸೈನಿಕರನ್ನು ಕೊಂದ್ದಿದ್ದರು. 2017ರ ಡಿಸೆಂಬರ್ 31 ರಂದು, ಲೆಥ್ಪಾರದಲ್ಲಿನ ಕಮಾಂಡೋ ತರಬೇತಿ ಕೇಂದದಲ್ಲಿ ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳು 5 ಭದ್ರತಾ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವ ಮೂಲಕ ಪದೇ ಪದೇ ಭಾರತೀಯ ಸೈನಿಕರ ಮೇಲೆ ಧಾಳಿ ನಡೆಸಿ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಆತಂಕವನ್ನು ಉಂಟು ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದರು.

ಆದರೆ 2019 ರ ಫೆಬ್ರುವರಿ 14 ರಂದು, ಜಮ್ಮುವಿನಿಂದ ಶ್ರೀನಗರಕ್ಕೆ 2,500 ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಸೆಂಟ್ರಲ್ ರಿಸರ್ವ್ ಪೋಲಿಸ್ ಫೋರ್ಸ್ (ಸಿಆರ್ಪಿಎಫ್) ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳು 78 ವಾಹನಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸುತಿದ್ದ ವಿಷಯವನ್ನು ಅರಿತ ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳ ತಂಡ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಸುಮಾರು 3:15ಕ್ಕೆ ಅವಾಂತಿಪುರ ಬಳಿಯ ಲೆತ್ಪೊರ ದಲ್ಲಿ ಸಾಲು ಸಾಲಾಗಿ ಭದ್ರತಾ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ವಾಹನಕ್ಕೆ ಸ್ಪೋಟಕಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತಿದ್ದ ಮಾರುತಿ ಇಕೋ ಕಾರೊಂದು ಏಕಾಏಕೀ ಎಲ್ಲಾ ಭದ್ರತೆಗಳನ್ನು ವಿಭಜಿಸಿಕೊಂಡು ಏಕಾ ಏಕಿ ಗುದ್ದಿದಾಗ ಅದರಲ್ಲಿದ್ದ ಬಾಂಬ್ ಗಳು ಸ್ಪೋಟಗೊಂಡು, 76ಬೆಟಾಲಿಯನ್ ನ 40 ಮೀಸಲು ಪಡೆಯ ಯೋಧರು ಹುತಾತ್ಮರಾದರು.

ಅಚಾನಕ್ಕಾಗಿ ಈ ಪರಿಯ ಯೋಧರನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ಇಡೀ ದೇಶವೇ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಧಿಗ್ಭ್ರಮೆಗೆ ಒಳಗಾಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಈ ದಾಳಿಗೆ ದೇಶಾದ್ಯಂತ ವ್ಯಾಪಕ ಖಂಡನೆ ವ್ಯಕ್ತವಾಯಿತು. ಪಕ್ಷಭೇದ ಮರೆತು ರಾಜಕೀಯ ನಾಯಕರು, ಸಮಾಜದ ಗಣ್ಯರು ಈ ಘಟನೆಯನ್ನು ಖಂಡಿಸಿದ್ದರು.

ಪ್ರಧಾನಿ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿಯವರಂತೂ ಈ ದಾಳಿಯನ್ನು ಬಲವಾಗಿ ಖಂಡಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಈ ದಾಳಿ ನನ್ನ ಹೃದಯದ ರಕ್ತವನ್ನು ಕುದಿಸಿದೆಯಲ್ಲದೇ, ನಾವೂ ಸಹಾ ಅದೇ ರೀತಿಯ ಪ್ರತಿ ದಾಳಿ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬ ಆಕ್ರೋಶ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿದೆ ಎಂದಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ನಮ್ಮ ಯೋಧರನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ದುಃಖದ ಕಣ್ಣೀರಿಗೆ ಪ್ರತೀಕಾರವನ್ನು ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ತೀರಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂದಿದ್ದರು. ಆದಾದ ನಂತರ ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳು ಮತ್ತು ಶತ್ರುಗಳ ಜೊತೆ ಪ್ರತೀಕಾರ ತೀರಿಸಲು ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ನೀಡಿದ್ದು ಮಹತ್ತರವಾದ ಬದಲಾವಣಿಯಾಗಿತ್ತು.

ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಮೂಲದ ಉಗ್ರಗಾಮಿ ಗುಂಪಾದ ಜೈಶ್-ಎ-ಮೊಹಮ್ಮದ್ ಈ ದಾಳಿಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಹೊತ್ತು ಕೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲದದೇ 22 ವರ್ಷದ ಆದಿಲ್ ಅಹ್ಮದ್ ದಾರ್ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ ಸ್ಥಳೀಯ ಯುವಕನನ್ನು ಈ ಆತ್ಮಾಹುತಿ ದಾಳಿಗೆ ಬಳಸಿಕೊಂಡ ವಿಡಿಯೋ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಿತ್ತು. ಈ ಪುಲ್ವಾಮ ಧಾಳಿಯನ್ನು ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆ ಸೇರಿದಂತೆ ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ದೇಶಗಳು ಖಂಡಿಸಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಉಗ್ರರ ವಿರುದ್ಧ ದಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಂಬಲ ಸೂಚಿಸಿದವು. ಈ ಭೀಕರ ದಾಳಿಯ ರೂವಾರಿಯಾಗಿದ್ದ ಜೆಇಎಂ ಮುಖ್ಯಸ್ಥ ಮಸೂದ್ ಅಜರ್ ನನ್ನು ಜಾಗತಿಕ ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ಎಂದು ಘೋಷಣೆ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಭಾರತದ ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕೆ ಸರ್ವರೂ ಬೆಂಬಲಸಿದರೆ, .ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಮಿತ್ರರಾಷ್ಟ್ರ ಚೀನಾ ಕೂಡ ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆ ಭದ್ರತಾ ಮಂಡಳಿಯ ಈ ನಿರ್ಣಯಕ್ಕೆ ಬೆಂಬಲ ಸೂಚಿಸಿ ಇದೊಂದು ಹೇಡಿ ಕೃತ್ಯ ಎಂದು ಟೀಕಿಸಿತ್ತು.

ಈ ಪುಲ್ವಾಮಾ ದಾಳಿ ನಡೆದು ಸರಿಯಾಗಿ 12 ನೇ ದಿನ ಹುತಾತ್ಮರಾದ ನಂತರ ಆ ಸೈನಿಕರ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ವೈಕುಂಠ ಸಮಾರಾಧನೆ ಮಾಡಲು ಸಿದ್ದವಾಗಿದ್ದರೆ, 2019ರ ಫೆಬ್ರವರಿ 26ರಂದು ಮುಂಜಾನೆ 3.30ರ ವೇಳೆ ಬಾಲಾಕೋಟ್ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಜೈಷ್-ಎ- ಮೊಹಮ್ಮದ್ ಉಗ್ರರ ಶಿಬಿರ ಇದ್ದದ್ದನ್ನು ಖಚಿತ ಪಡಿಸಿಕೊಂಡ ಭಾರತದ ವಾಯುಪಡೆಯ 12 ಜೆಟ್ ಗಳು ಏಕಾ ಏಕಿ ನಡೆಸಿದ ದಾಳಿಯಿಂದಾಗಿ ನಿದೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಸುಮಾರು 250 ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳಿಗೆ ನರಕದ ದಾರಿಯನ್ನು ತೋರಿಸುವ ಮೂಲಕ, ಈ ಕೃತ್ಯದ ಹಿಂದಿದ್ದ ಪಾಪಿ ಪಾಕ್‍ಗೆ ಸರಿಯಾದ ಪ್ರತ್ಯುತ್ತರವನ್ನು ನೀಡಿತ್ತು. ಭಾರತೀಯ ವಾಯುಪಡೆಯ 12 ಮಿರಾಜ್ 2000 ಜೆಟ್ಗಳು ಪಾಕ್ ಗಡಿ ನಿಯಂತ್ರಣ ರೇಖೆಯನ್ನು ದಾಟಿ ಬಾಲಕೋಟ್ನಲ್ಲಿದ್ದ ಉಗ್ರಗಾಮಿ ನೆಲೆಗಳ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ವೈಮಾನಿಕ ದಾಳಿ ನಡೆಸಿಲ್ಲ ಬದಲಾಗಿ ತಮ್ಮ ದೇಶದ ಸೈನಿಕರೇ 2 ಭಾರತೀಯ ಯುದ್ಧ ವಿಮಾನಗಳನ್ನು ಹೊಡೆದುರುಳಿಸಿ, ಪೈಲಟ್‌ ಬಂಧನ ಮಾಡಿರುವುದಾಗಿ 27 ಫೆಬ್ರವರಿ 2019 ರಂದು ಪಾಕಿಸ್ಥಾನ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿತಾದರೂ, ಭಾರತದ ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕ ಒತ್ತಡಕ್ಕೆ ಮಣಿದು ಕೇವಲ ಒಂದೇ ದಿನದಲ್ಲಿ ಅಚಾನಕ್ಕಾಗಿ ಸೆರೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದ ಪೈಲಟ್ ಅಭಿನಂದನ್ ಅವರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಕಳಿಸಿದಲ್ಲದೇ, ಪಾಕಿಸ್ಥಾನ ತಮ್ಮ ದೇಶ ಉಗ್ರರತಾಣ ಎಂಬುದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದೇ, ಭಾರತ ನಡೆಸಿದ ವೈಮಾನಿಕ ಧಾಳಿಯು ಜನ ರಹಿತ ಕಣಿವೆಯಲ್ಲಿ ಆದ ಕಾರಣ ಯಾವುದೇ ಜನರ ಪ್ರಾಣ ಹಾನಿಯಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದು ತಿಪ್ಪೇಸಾರಿಸಿತು.

ಪುಲ್ವಾಮ ಧಾಳಿ ನಡೆದು 40 ಸಿಆರ್ಪಿಎಘ್ ಯೋಧರು ಹುತಾತ್ಮರಾದ ನಂತರ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರ ನೀಡಿದ License to attack/kill ಅನುಮತಿಯನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಂಡ ನಮ್ಮ ಸೇನೆ ಮೊದಲಿಗೆ ಬಾಲಾಕೋಟ್ ವೈಮಾನಿಕ ದಾಳಿ ನಡೆಸಿ ಪ್ರತೀಕಾರ ತೀರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಆಗಸ್ಟ್ 5, 2019 ರಿಂದ ನವೆಂಬರ್ 30, 2021 ನಡುವೆ ಜಮ್ಮು ಮತ್ತು ಕಾಶ್ಮೀರದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 366 ಭಯೋತ್ಪಾದಕರನ್ನು ಸೆದೆ ಬಡಿಯುವ ಮೂಲಕ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ಆರ್ಟಿಕಲ್ 370 ರದ್ದತಿಯನ್ನು ತರಲು ಮುಂದಾಗಿದ್ದಕ್ಕೂ ರೂವಾರಿಯಾಯಿತು ಎಂದರೂ ತಪ್ಪಾಗದು. ಪಾಪೀಸ್ಥಾನ ಸ್ಥಳೀಯರನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಗೆರಿಲ್ಲಾ ಮಾದರಿಯ ಹೇಡಿತನದ ಆಂತರಿಕ ಧಾಳಿಯನ್ನು ನಡೆಸಿದರೆ, ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಯು ಸೀಮಾರೇಖೆಯನ್ನು ದಾಟಿ ಶತ್ರುಗಳು ಮುಟ್ಟಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಪ್ರತ್ಯುತ್ತರವನ್ನು ನೀಡಬಲ್ಲದು. ಏಕೆಂದರೆ ಈಗ ಸ್ನೇಹಕ್ಕೆ ಬದ್ಧ, ಸಮರಕ್ಕೆ ಸದಾ ಸಿದ್ದವಾಗಿರುವ ಸರ್ಕಾರ ಇರೋದು ತುಸು‌ ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿದೆ.

ಇನ್ನೇಕೆ ತಡಾ.. ಕುಳಿತಲ್ಲಿಂದಲೇ ಅಂದು ಹುತಾತ್ಮರಾದ 40 ಯೋಧರಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೇ ದೇಶವನ್ನು ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಕಾಯತ್ತಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಯೋಧರಿಗೂ ಹೃದಯಪೂರ್ವಕ ನಮನಗಳನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸೋಣ ಅಲ್ವೇ?

ಏನಂತೀರೀ?

ಜೈ ಜವಾನ್.. ಬೋಲೋ ಭಾ.. ಭಾರತ.. ಮಾತಾಕೀ… ಜೈ….

ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಕಳೆದ ಎರಡು ದಿನಗಳಿಂದಲೂ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣ ಮತ್ತು ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಡಾ. ಗಗನ್ ಕುಬೇರ್ ಅವರ ವಿಡಿಯೋ ವೈರಲ್ ಆಗಿರುವುದನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ನೋಡಿದಾಗ ನನ್ನ ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಸಮಾನತೆ ಎಂದರೆ ಪ್ರತಿಭಾವಂತರನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕುವುದೇ?

ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕ ಮೂಲದ ಗಗನ್ ಕುಬೇರ್ ಪ್ರತಿಭಾವಂತ ಹುಡುಗ. ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಶ್ರಮವಹಿಸಿ ಓದಿ ತನ್ನ ಅರ್ಹತೆಯಿಂದ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಪದವಿಯನ್ನು ಗಳಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಹುಡುಗ. ಈಗಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಎಂ.ಬಿ.ಬಿ.ಎಎಸ್. ಪದವಿ ಇದ್ದರೆ ಸಾಲದು ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ ಪದವಿಯನ್ನು ಪಡೆದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವೇ ಗೌರವ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಅರಿತು ಡಾಕ್ಟರ್ ಗಗನ್ ಕುಬೇರ್ ಸಹಾ ವರ್ಷವೀಡೀ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಓದಿ ರಾಷ್ಟ್ರಮಟ್ಟದ ನೀಟ್ ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮ ರ್ಯಾಂಕ್ ಪಡೆದು ಗದಗ್ ಸರ್ಕಾರಿ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಅರಿವಳಿಕೆ ತಜ್ಞ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಎಂಡಿ ಮಾಡಲು ಬಯಸಿದ್ದ. ಆದರೆ ಉತ್ತಮ ರ್ಯಾಂಕ್ ಪಡೆದಿದ್ದರೂ ಸೀಟು ವಿತರಿಸುವಾಗ ಅನಸ್ತೇಷಿಯಾ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಇದ್ದ 3 ಸೀಟುಗಳಲ್ಲಿ 1 ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಜನಾಂಗಕ್ಕೆ, 1 ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಪಂಗಡಕ್ಕೆ ಮತ್ತೊಂದು ಸೇವೆಯಲ್ಲಿರುವ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗೆ ಮೀಸಲಾಗಿಟ್ಟ ಪರಿಣಾಮ ಸಾಮಾನ್ಯ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದ ಪ್ರತಿಭಾವಂತ ಗಗನ್ ಕುಬೇರ ಉತ್ತಮ ರ್ಯಾಂಕ್ ಪಡೆದದ್ದರ ಹೊರತಾಗಿಯೂ ತಾನು ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಕಲಿಯಲು ಆಗದೇ ಹೋದದ್ದು ನಿಜಕ್ಕೂ ವಿಪರ್ಯಾಸವೇ ಸರಿ.

ಅದೆಂದೋ ಸವರ್ಣೀಯರು ದಲಿತರ ಮೇಲೆ ಶೋಷಣೆಯನ್ನು ನಡೆಸಿದ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ದಲಿತರಿಗೆ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಸಮಾನತೆ ಸಿಕ್ಕಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟು ಕೊಂಡು ಡಾ. ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ರಚಿತವಾದ ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ 33 ಜಾತಿಗಳ ಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ಮಾಡಿ ಅವರಿಗೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಾ ನಂತರ ಕೇವಲ 10 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಮೀಸಲಾತಿಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಅವರನ್ನು ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಗೆ ತಂದು ನಂತರ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಮೀಸಲಾತಿಗಳನ್ನು ನಿರ್ಭಂಧಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಷರತ್ತಿನೊಂದಿಗೆ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ 70 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಮೀಸಲಾತಿಯನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತಂದಿದ್ದು ಈಗ ಇತಿಹಾಸ.

ಶತ್ರುವಿನ ಶತ್ರು ತನ್ನ ಮಿತ್ರ ಎನ್ನುವಂತೆ ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ನಿಶ್ಯೇಷವಾಗಿ ಹೋಗಿರುವ ಕಮ್ಯೂನಿಷ್ಟರು ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಮತ್ತು ಅಸ್ಮಿತೆಗಾಗಿ ಜಾತ್ಯಾತೀತತೆ ಎಂಬ ಅತಿಯಾದ ಜಾತಿಯ ಪದ್ದತಿಯನ್ನು ರೂಢಿಗೆ ತಂದು ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಪದೇ ಪದೇ ಜಾತಿಯ ಆಧಾರಿತವಾಗಿ ಒಡೆಯುತ್ತಿರುವುದಲ್ಲದೇ ಅಂದು ಕೇವಲ 33 ಹಿಂದುಳಿದ ಜಾತಿ ಮತ್ತು ಹಿಂದುಳಿದ ವರ್ಗದಲ್ಲಿ ಇದ್ದವರು ಇಂದು 130ಕ್ಕೂ ಅಧಿಕ ಜಾತಿಗಳು/ಪಂಗಡಗಳು ಸೇರಿಕೊಂಡಿರುವುದಲ್ಲದೇ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಜಾತಿಗೂ ಮಠವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಅವರ ಮಠಧೀಶರ ಮುಂದಾಳಾತ್ವದಲ್ಲಿ ಈ ಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಅವರ ಜಾತಿಯನ್ನು ಒಂದಲ್ಲಾ ಒಂದು ಹಿಂದುಳಿತ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸ ಬೇಕೆಂದು ಉಗ್ರ ಹೋರಾಟ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವುದು ವಿಪರ್ಯಾಸವಾಗಿದೆ.

ದುರಾದೃಷ್ಟವಷಾತ್ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯ ಬಂದು 75 ವರ್ಷಗಳ ನಂತರವೂ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಸಮಾನತೆ ಎನ್ನುವುದು ಗಗನ ಕುಸುಮವಾಗಿದ್ದು, ಸವರ್ಣೀಯರಾಗಿ ಹುಟ್ಟುದ ಪ್ರತಿಭಾವಂತರಿಗೆ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಬೆಲೆ ಇಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಪ್ರತೀ ವರ್ಷವೂ ವಿದೇಶಗಳಿಗೆ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಪ್ರತಿಭಾ ಪಲಾಯನವಾಗುತ್ತಿದ್ದರೂ ಇದುವರೆಗೂ ಬಂದ ಯಾವುದೇ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಗಮನ ಹರಿಸದೇ ಇರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅಚ್ಚರಿಯನ್ನು ಮೂಡಿಸಿದೆ. ಅರಂಭದಲ್ಲಿ ಸವರ್ಣೀಯರು ದಲಿತರನ್ನು ತುಳಿದರು ಎಂದರೆ ಈಗ ಮೀಸಲಾತಿಯ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಅದು ವಿರುದ್ಧವಾಗಿದ್ದು, ದಲಿತರು ಸವರ್ಣೀಯರ ಮೇಲೆ ಸವಾರಿ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದಕ್ಕೆ ಗಗನ್ ಕುಬೇರ್ ಅವರ ಸಂಗತಿ ಜ್ವಲಂತ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ.

ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ 2-3% ಇರುವ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಪ್ರತೀ ದಿನವೂ ಹಳಿಯದೇ ಹೋದರೆ ಅವರು ತಿಂದದ್ದು ಅರಗದೇ ಹೋಗದಿರುವಂತಹ ಕೆಲವು ವರ್ಗ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಿರುವುದು ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಮಾರಕವಾಗಿದೆ. 70+ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರವೂ ಅದೇ ಮೀಸಲಾತಿಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಅವರು. ಅವರ ಮಕ್ಕಳು. ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳು, ಮರಿಮಕ್ಕಳು ಅದಿಯಾಗಿ ಮುಂದಿನ ಹತ್ತು ತಲೆಮಾರುಗಳಿಗೆ ಅಗುವಷ್ಟು ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡರೂ ಅವರಿಗೆ ಅದೇಕೋ ಬ್ರಾಹ್ಣಣರ ಮೇಲಿನ ದ್ವೇಷ ಕಡಿಮೆಯಾಗದೇ ಹೋಗಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ದುಃಖಕರವೇ ಸರಿ.

ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ ಯಾರು ಪುರದ ಹಿತವನ್ನು ಕಾಪಾಡುತ್ತಾರೋ ಅವರು ಪುರೋಹಿತರಾಗುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಅರ್ಥವಿರುವ ಕಾರಣ, ಬ್ರಾಹ್ಮಣರನ್ನು ಪುರೋಹಿತರು ಎಂದೇ ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಸಂಭೋಧಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಜನ್ಮತಃ ಬುದ್ಧಿವಂತರಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದದ್ದಲ್ಲದೇ ತಮ್ಮ ಕಠಿಣ ಪರಿಶ್ರಮ ಮತ್ತು ಅಧ್ಯಯನಗಳ ಮೂಲಕ ಜ್ಣಾನಾರ್ಜನೆ ಮಾಡಿಕೊಂದು ಊರ ಜನರ ಹಿತವನ್ನು ಬಯಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಬ್ರಿಟೀಷರು ಭಾರತಕ್ಕೆ ವ್ಯಾಪಾರಕ್ಕೆಂದು ಬಂದು ನಮ್ಮಲ್ಲಿದ್ದ ಒಡಕುಗಳನ್ನೇ ಮುಂದೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಒಂದೊಂದೇ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ತಮ್ಮ ಕೈವಶ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದದ್ದನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸಿದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಬ್ರಿಟೀಷರ ಕುಟಿಲತೆಗಳನ್ನು ಜನರಿಗೆ ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸಿ ಅವರ ವಿರುದ್ಧ ಜನ ಜಾಗೃತಿಯನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಬ್ರಿಟೀಷರು ಅದೇ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಮೇಲೆ ಇಲ್ಲ ಸಲ್ಲದ್ದನ್ನು ಹೇಳಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಿಂದಲೇ ಈ ದೇಶ ಹಾಳಾಯಿತು ಎಂದು ಹೇಳಿದ ಹಸೀ ಸುಳ್ಳನ್ನೇ ಇಂದಿಗೂ ಮುಂದುವರೆಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿರುವುದು ದುರಾದೃಷ್ಟಕರವೇ ಸರಿ.

ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಇಡೀ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಲ್ಲಿ, ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಎಂದಿಗೂ ಯಾವ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಆಳಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅವರೇನಿದ್ದರೂ ರಾಜಾಶ್ರಯದಲ್ಲಿ ಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿ ರಾಜನಿಗೆ ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕವಾಗಿ, ರಾಜ ತಾಂತ್ರಿಕವಾಗಿ, ಕಾನೂನಾತ್ಮಕವಾದ ಸಲಹೆ ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾ ರಾಜ್ನದ ಹಿತವನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ನಮ್ಮ ದೇಶ ಮತ್ತು ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ತೊಂದರೆ ಆದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಇದೇ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಸಿಡಿದೆದ್ದು ಜನರನ್ನು ಸಂಘಟಿಸಿ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಕಟ್ಟುವ ಸಾರಥ್ಯವಹಿಸಿದರೆ ಹೊರತು ಎಂದಿಗೂ ಸಾಮ್ರಾಟರಾಗಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ, ಬೌದ್ಧ ಧರ್ಮದ ಉಚ್ರಾಯ ಸ್ಥಿತಿಯಿಂದಾಗಿ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮ ಅವಸಾನದತ್ತ ಸಾಗಿದ್ದಾಗ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿದ ಆದಿಗುರು ಶಂಕರರಿಂದಾಗಿ ಆರಂಭವಾದ ಹಿಂದೂ ಜಾಗೃತಿ ನಂತರ ರಾಮಾನುಜಾಚಾರ್ಯರು ಮತ್ತು ಮಧ್ವಚಾರ್ಯರು ಮುಂದುವರೆಸಿಕೊಂಡು ಹೋದ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿಯೇ ಇಂದಿಗೂ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳು ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರಾಗಿ ಇದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುವುದು ಸತ್ಯ. ಇನ್ನು ದುಷ್ಟ ನಂದರನ್ನು ಮಣಿಸಿ ಮೌರ್ಯ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ ಚಾಣಕ್ಯ, ಮೊಘಲರು ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತವನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಳ್ಳದಂತೆ ತಡೆಯಲು ಹಕ್ಕ ಬುಕ್ಕರನ್ನು ಮುಂದಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹೈಂದವೀ ಸಾಮ್ರಾಜ್ವನ್ನು ಕಟ್ಟಿದ ಗುರು ವಿದ್ಯಾರಣ್ಯರು ಇವರೆಲ್ಲರು ದೇಶವನ್ನು ಉದ್ಧಾರ ಮಾಡಿದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರೇ ಹೌದು.

ಇನ್ನು1857ರ ಪ್ರಥಮ ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ಯ ಸಂಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಹೋರಾಟದ ಕಿಚ್ಚನ್ನು ಹತ್ತಿಸಿದ ಮಂಗಲ್ ಪಾಂಡೆಯೂ ಸಹಾ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರೇ. ಇನ್ನು ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಮುಂದಾಳತ್ವ ವಹಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ತಿಲಕರು, ಗೋಖಲೆಯವರು, ರಾನಡೆಯವರು, ಚಂದ್ರಶೇಖರ್ ಅಜಾದ್ ಹೀಗೆ ಪಟ್ಟಿ ಮಾಡುತ್ತಾ ಹೋದಲ್ಲಿ ಪುಟಗಟ್ಟಲೆ ಹೇಳಬಹುದಾದಷ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಈ ದೇಶ ಮತ್ತು ಧರ್ಮದ ಉದ್ಧಾರಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯಾ ವಾಚಾ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ನಿಸ್ವಾರ್ಥವಾಗಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿರುವಾಗ ಅಂತಹವರಿಂದಲೇ ಈ ದೇಶ ಹಾಳಾಗಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದ ಎನಿಸುತ್ತದೆಯಲ್ಲವೇ?

ಸಮಾನತೆಗೆ ತಕ್ಕಡಿಯೇ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಆಳತೆ ಗೋಲಾಗಿದ್ದು ಎರಡೂ ಕಡೆಯಲ್ಲಿ ಸಮ ಪ್ರಮಾಣದ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟಾಗಲೇ ತಕ್ಕಡಿಯ ಅಳತೆ ಸರಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಜಾತಿಯ ಹೊರತಾಗಿ ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ತುಳಿತಕ್ಕೆ ಒಳಪಟ್ಟ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರನ್ನೂ ಮೇಲಕ್ಕೆ ತರಲೇ ಬೇಕಿದೆ. ಹಾಗೆಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೇ ಕೆಲವೇ ವರ್ಗಗಳಿಗೆ ಅತಿಯಾದ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ನೀಡಿದಲ್ಲಿ ಗಗನ್ ನಂತಹ ಪ್ರತಿಭಾವಂತರು ನಷ್ಟವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದನ್ನೇ ಮನಗಂಡು ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಮೀಸಲಾತಿಗಳು ಶೇ 50 ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರಬಾರದೆಂಬ ಕಾನೂನು ಇದ್ದರೂ ಸಹಾ ಅದೇ ಕಾನೂನಿನಲ್ಲಿರುವ ಲೋಪ ಲೋಪವನ್ನು ಮುಂದಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹಿಂಬಾಗಿಲಿನಿಂದ 80-90% ಈ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ 100% ಮೀಸಲಾತಿಯನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತಂದಿರುವುದು ಅರ್ಹ ಪ್ರತಿಭಾವಂತರನ್ನು ಆರಂಭದಲ್ಲೇ ಚಿವುಟಿ ಹಾಕುವುದರ ಮೂಲಕ ಈ ದೇಶದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಮಾರಕವಾಗಿದೆ.

ಇಂದು ಗಗನ್ ಸಿಡಿದೆದ್ದಿದ್ದಾನೆ. ಮುಂದೆ ಇದೇ ರೀತಿಯ ಮನೋಭಾವ ಎಲ್ಲೆಡೆಯೂ ಮುಂದುವರೆದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಸಹಸ್ರಾರು ಪ್ರತಿಭಾವಂತರು ಸಿಡಿದೇಳುತ್ತಾರೆ. ಆಗ ಇದನ್ನೇ ನಪ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕಮ್ಯೂನಿಷ್ಟ್ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು, ಹಿಂದೂ ವಿರೋಧಿ ಶಕ್ತಿಗಳು ಮತ್ತು ಕೆಲ ಮತಾಂಧದ ಶಕ್ತಿಗಳು ಒಂದಾಗಿ, ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರು, ಹಿಂದುಳಿ ದವರ್ಗದವರು, ದಲಿತರು ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ ಅಹಿಂದ ಎನ್ನುವ ವಿಷಬೀಜವನ್ನು ಬಿತ್ತಿ, ಬ್ರಿಟಿಷರಂತೆಯೇ ಜಾತಿ, ಧರ್ಮ ಭಾಷೆಗಳನ್ನೇ ಎತ್ತಿ ಕಟ್ಟಿ ಇಡೀ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಕೋಮು ದಳ್ಳುರಿಯನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಭಾರತವನ್ನು ಹತ್ತು ಹಲವು ಭಾಗಗಳಾಗಿ ತುಂಡರಿಸುವ ಕಾಲ ಬಂದರೂ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಪಡಬೇಕಿಲ್ಲ.

ಪ್ರತಿಯೊಂದಕ್ಕೂ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಸಂವಿಧಾನವೇ ಪ್ರಧಾನ. ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅವರ ಸಂವಿಧಾನದಂತೆಯೇ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸಮಾನತೆ ಇರಬೇಕು ಎಂದು ಮೀಸಲಾತಿ ಗುರಾಣಿಯನ್ನು ಹಿಡಿದು ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಇಳಿಯುವ ಬುದ್ದಿಜೀವಿಗಳು ಗಂಜಿ ಗಿರಾಕಿಗಳು ಪ್ರತಿಭಾವಂತ ಗಗನ್ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಮೌನವಾಗಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅಚ್ಚರಿಯನ್ನು ಮೂಡಿಸಿದೆ. ಅವರ ಈ ಜಾಣ ಮೌನ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಸಮಾನತೆ ಎಂದರೆ ಮೀಸಲಾತಿಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಭಾವಂತರನ್ನು ತುಳಿಯುವುದು ಎಂದು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಂತಾಗುತ್ತದೆ ಅಲ್ಲವೇ?

ಮಿಂಚಿ ಹೋದ ಮೇಲೆ ಚಿಂತಿಸುವ ಫಲವಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವಂತೇ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಇರುವವರೆಲ್ಲರೂ ಭಾರತೀಯರು. ಅದರಲ್ಲಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರೂ ಸೇರಿದಂತೆ ಹಿಂದೂ, ಕ್ರೈಸ್ತ ಮುಸಲ್ಮಾನ, ಬೌದ್ಧ, ಜೈನ, ಪಾರ್ಸೀ ಸಿಖ್ಖರ ಆದಿಯಾದಿಯಾಗಿ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿದ ಮತ್ತು ದೇಶವನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಭಾರತೀಯರಿಗೂ ಒಂದೇ ದೇಶ ಮತ್ತು ಒಂದೇ ಕಾನೂನು ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸರಿಸಮಾನವಾದ ಸವಲತ್ತುಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವೇ ಸಮಾನತೆ ಎಂಬುದು ನಿಜವಾದ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಮೂಡುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾದಾಗ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ಸಮಾನವಾದ ಅವಕಾಶ ದೊರೆತು, ವಿದ್ವಾನ್ ಸರ್ವತ್ರ ಪ್ಯೂಜ್ಯತೆ ಎಂದು ಪ್ರತಿಭಾಫಲಾಯನ ತಪ್ಪಿ ಭಾರತ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ವಿಶ್ವಗುರುವಾಗುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂದೇಹವೇ ಇಲ್ಲಾ ಅಲ್ಲವೇ?

ಏನಂತೀರೀ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಪದ್ಮ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳು ಗಣರಾಜ್ಯೋತ್ಸವದ ಮುನ್ನಾದಿನದಂದು ವಾರ್ಷಿಕವಾಗಿ ಘೋಷಿಸಲ್ಪಡುವ ಭಾರತದ ಅತ್ಯುನ್ನತ ನಾಗರಿಕ ಗೌರವಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ. ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಮೂರು ವಿಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ನೀಡಲಾಗುತ್ತದೆ: ಪದ್ಮವಿಭೂಷಣ (ಅಸಾಧಾರಣ ಮತ್ತು ವಿಶಿಷ್ಟ ಸೇವೆಗಾಗಿ), ಪದ್ಮಭೂಷಣ (ಉನ್ನತ ಶ್ರೇಣಿಯ ವಿಶಿಷ್ಟ ಸೇವೆ) ಮತ್ತು ಪದ್ಮಶ್ರೀ (ವಿಶಿಷ್ಟ ಸೇವೆ). ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸೇವೆಯ ಅಂಶ ಒಳಗೊಂಡಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ಅಥವಾ ವಿಭಾಗಗಳಲ್ಲಿನ ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳನ್ನು ನೀಡಲಾಗುತ್ತದೆ.

1954 ರಲ್ಲಿ ಭಾರತ ರತ್ನ ಮತ್ತು ಪದ್ಮವಿಭೂಷಣ ಎಂಬ ಎರಡು ನಾಗರಿಕ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳನ್ನು ನೀಡಲು ಆರಂಭಿಸಿ, ನಂತರ ಮರು ವರ್ಷವೇ, ಜನವರಿ 8, 1955 ರಂದು ಪದ್ಮ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ಪದ್ಮವಿಭೂಷಣ, ಪದ್ಮಭೂಷಣ ಮತ್ತು ಪದ್ಮಶ್ರೀ ಎಂದು ಮೂರು ಭಾಗಗಳಾಗಿ ವಿಂಗಡನೆ ಮಾಡಲಾಯಿತು.

ಭಾರತ ರತ್ನ ಪ್ರಶಸ್ತಿ

ಭಾರತ ರತ್ನ ದೇಶದ ಅತ್ಯುನ್ನತ ನಾಗರಿಕ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯಾಗಿದೆ. ಸಮಾಜದ ಹಿತಕ್ಕಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಶ್ರೇಣಿಯ ಅಸಾಧಾರಣ ಸೇವೆ ಇಲ್ಲವೇ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಣೆಯನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ನೀಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗೆ ದೇಶದ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳು ಭಾರತದ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಗಳಿಗೆ ಶಿಫಾರಸ್ಸನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾರೆಯೇ ಹೊರತು ಮತ್ತಾವುದೇ ಔಪಚಾರಿಕ ಶಿಫಾರಸುಗಳ ಅಗತ್ಯವಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಒಂದು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಭಾರತ ರತ್ನ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಗರಿಷ್ಠ 3 ಕ್ಕೆ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಲಾಗಿದ್ದು ದೇಶ ಮತ್ತು ವಿದೇಶಿಗರನ್ನೂ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು ಇದುವರೆವಿಗೂ ಸುಮಾರು 45 ಜನರು ಭಾರತ ರತ್ನ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗೆ ಭಾಜನರಾಗಿದ್ದಾರೆ.

ಪದ್ಮ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳು

1954 ರಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಲಾದ ಪದ್ಮ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳನ್ನು 1978 ಮತ್ತು 1979 ಮತ್ತು 1993 ರಿಂದ 1997 ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕ ಅಡಚಣೆಗಳ ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ಗಣರಾಜ್ಯೋತ್ಸವದ ಹಿಂದಿನ ದಿನ ಘೋಷಣೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ಮೂರು ವಿಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ.

• ಪದ್ಮವಿಭೂಷಣ : ಅಸಾಧಾರಣ ಮತ್ತು ವಿಶಿಷ್ಟ ಸೇವೆಗಾಗಿ
• ಪದ್ಮಭೂಷಣ : ಉನ್ನತ ಶ್ರೇಣಿಯ ವಿಶಿಷ್ಟ ಸೇವೆಗಾಗಿ
• ಪದ್ಮಶ್ರೀ : ವಿಶಿಷ್ಟ ಸೇವೆಗಾಗಿ

ಯಾವುದೇ ಧರ್ಮ, ಜಾತಿ, ಉದ್ಯೋಗ, ಸ್ಥಾನ ಅಥವಾ ಲಿಂಗ ಭೇದವಿಲ್ಲದೇ ಎಲ್ಲಾ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳಿಗೆ ಅರ್ಹರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಕೇಂದ್ರ ಅಥವಾ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರೀ ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿರುವವರು ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗೆ ಅರ್ಹರಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ವೈದ್ಯರು ಮತ್ತು ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳಿಗೆ ಇದರಿಂದ ವಿನಾಯಿತಿ ನೀಡಲಾಗಿದೆ.

ಈ ಕೆಳಕಂಡ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ವಿಶಿಷ್ಟ ಮತ್ತು ಅಸಾಧಾರಣ ಸಾಧನೆಗಳು/ಸೇವೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದವರು ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳಿಗೆ ಅರ್ಹರಾಗುತ್ತಾರೆ.

• ಕಲೆ (ಸಂಗೀತ, ಚಿತ್ರಕಲೆ, ಶಿಲ್ಪಕಲೆ, ಛಾಯಾಗ್ರಹಣ, ಸಿನಿಮಾ, ರಂಗಭೂಮಿ ಇತ್ಯಾದಿ)
• ಸಮಾಜ ಕಾರ್ಯ (ಸಮಾಜ ಸೇವೆ, ದತ್ತಿ ಸೇವೆ, ಸಮುದಾಯ ಯೋಜನೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೊಡುಗೆ ಇತ್ಯಾದಿ)
• ಸಾರ್ವಜನಿಕ ವ್ಯವಹಾರಗಳು (ಕಾನೂನು, ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಜೀವನ, ರಾಜಕೀಯ ಇತ್ಯಾದಿ)
• ವಿಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಎಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ (ಬಾಹ್ಯಾಕಾಶ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್, ನ್ಯೂಕ್ಲಿಯರ್ ಸೈನ್ಸ್, ಮಾಹಿತಿ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ, ವಿಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಸಂಶೋಧನೆ ಮತ್ತು ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮತ್ತು ಅದರ ಸಂಬಂಧಿತ ವಿಷಯಗಳು ಇತ್ಯಾದಿ)
• ವ್ಯಾಪಾರ ಮತ್ತು ಕೈಗಾರಿಕೆ (ಬ್ಯಾಂಕಿಂಗ್, ಆರ್ಥಿಕ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು, ನಿರ್ವಹಣೆ, ಪ್ರವಾಸೋದ್ಯಮದ ಪ್ರಚಾರ, ವ್ಯಾಪಾರ ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ.)
• ಔಷಧ (ವೈದ್ಯಕೀಯ ಸಂಶೋಧನೆ, ಆಯುರ್ವೇದ, ಹೋಮಿಯೋಪತಿ, ಸಿದ್ಧ, ಅಲೋಪತಿ, ನ್ಯಾಚುರೋಪತಿ ಇತ್ಯಾದಿಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸ/ವಿಶೇಷತೆಯನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ.)
• ಸಾಹಿತ್ಯ ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಣ (ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ, ಬೋಧನೆ, ಪುಸ್ತಕ ರಚನೆ, ಸಾಹಿತ್ಯ, ಕವನ, ಶಿಕ್ಷಣದ ಪ್ರಚಾರ, ಸಾಕ್ಷರತೆಯ ಪ್ರಚಾರ, ಶಿಕ್ಷಣ ಸುಧಾರಣೆಗಳು ಇತ್ಯಾದಿ)
• ನಾಗರಿಕ ಸೇವೆ (ಸರ್ಕಾರಿ ಸೇವಕರಿಂದ ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸ/ಶ್ರೇಷ್ಠತೆ ಇತ್ಯಾದಿ)
• ಕ್ರೀಡೆ (ಜನಪ್ರಿಯ ಕ್ರೀಡೆಗಳು, ಅಥ್ಲೆಟಿಕ್ಸ್, ಸಾಹಸ, ಪರ್ವತಾರೋಹಣ, ಕ್ರೀಡೆಗಳ ಪ್ರಚಾರ, ಯೋಗ ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ)
• ಇತರೆ (ಮೇಲೆ ಒಳಗೊಂಡಿರದ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳು ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಪ್ರಚಾರ, ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳ ರಕ್ಷಣೆ, ವನ್ಯಜೀವಿ ರಕ್ಷಣೆ/ಸಂರಕ್ಷಣೆ ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರಬಹುದು)

ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಜೀವಂತ ಇರುವವರಿಗೆ ನೀಡುವ ಸಂಪ್ರದಾಯವಿದ್ದರೂ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅರ್ಹವಾದ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಮರಣೋತ್ತರವಾಗಿ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ನೀಡಿರುವ ಉದಾಹರಣೆಗಳಿವೆ.

ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಒಂದು ಪದ್ಮ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ಉನ್ನತ ವರ್ಗದ ಪದ್ಮ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗೆ ಭಾಜನರಾಗಲು ಕನಿಷ್ಟ ಪಕ್ಷ 5 ವರ್ಷಗಳ ಅವಧಿಯನ್ನು ನಿಗಧಿ ಪಡಿಸಿದ್ದು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ವಿಶಿಷ್ಟ ಸಂಧರ್ಭದಲ್ಲಿ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಸಮಿತಿಯಿಂದ ಈ ನಿಯಮದ ಸಡಿಲಿಕೆ ಆಗಿರುವುದನ್ನೂ ಕಾಣಬಹುದಾಗಿದೆ.

ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಜನವರಿ ತಿಂಗಳಿನ ಅಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಘೋಷಣೆ ಮಾಡಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ಮಾರ್ಚ್/ಏಪ್ರಿಲ್ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಗಳು ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪುರಸ್ಕೃತರಿಗೆ ಅವರು ಸಹಿ ಮಾಡಿದ ಪ್ರಮಾಣಪತ್ರ ಮತ್ತು ಪದಕದೊಂದಿಗೆ ನಗದು ಬಹುಮಾನವನ್ನೂ ಸಹಾ ನೀಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿಯ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪುರಸ್ಕೃತರು ಆ ಪದಕವನ್ನು ಯಾವುದೇ ವಿಧ್ಯುಕ್ತ/ರಾಜ್ಯ ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಧರಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ.

ಆಯ್ಕೆಯ ವಿಧಾನ

ಪದ್ಮ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಸಮಿತಿಯು ಕ್ಯಾಬಿನೆಟ್ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಯ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿದ್ದು ಅವರ ಜೊತೆ ಗೃಹ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿ, ಅಧ್ಯಕ್ಷರ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿ ಮತ್ತು ನಾಲ್ಕರಿಂದ ಆರು ಗಣ್ಯ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡ ಸದಸ್ಯರ ಮಂಡಲಿಯನ್ನು ಪ್ರತಿ ವರ್ಷವೂ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಯವರು ರಚಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ಸಮಿತಿಗೆ ದೇಶದ ಎಲ್ಲಾ ರಾಜ್ಯಸರ್ಕಾರಗಳು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ರಾಜ್ಯದಿಂದ ವಿಶಿಷ್ಟ ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದವರನ್ನು ಶಿಫಾಸರಸ್ಸು ಮಾಡಲು ಕೋರಲಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ ಪದ್ಮ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳಿಗಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ ಎಲ್ಲಾ ನಾಮನಿರ್ದೇಶನಗಳನ್ನು ಪದ್ಮ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಸಮಿತಿಯ ಮುಂದೆ ಇರಿಸಿ ಅಲ್ಲಿ ಕೂಲಂಕುಶವಾಗಿ ಅವರ ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಿದ ನಂತರ ಅರ್ಹರ ಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ಅನುಮೋದನೆಗಾಗಿ ಭಾರತದ ಪ್ರಧಾನಿಗಳು ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಗಳಿಗೆ ಸಲ್ಲಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಒಂದು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟು ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ 120 ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿರಬಾರದು (ಮರಣೋತ್ತರ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಮತ್ತು ಎನ್‌ಆರ್‌ಐ/ವಿದೇಶಿಯರು/ಒಸಿಐಗಳಿಗೆ) ಎಂಬ ನಿಯಮವಿದೆ.

ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಲಿಖಿತವಾದ ವಿಧಿ ವಿಧಾನಗಳಿದ್ದರೂ ಇತ್ತೀಚಿನ ವರ್ಷಗಳವರೆಗೂ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳು ಆಡಳಿತ ಪಕ್ಷದ ರಾಜಕೀಯ ಲಾಭಕ್ಕೆ ಮತ್ತುಚಲನಚಿತ್ರ ನಟ/ನಟಿಯರು, ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಆಟಗಾರರು, ಕಮ್ಯೂನಿಷ್ಟ್ ಪರವಿರುವ ಮಾಧ್ಯಮದವರು ಹೀಗೆ ಅವರ ಭಟ್ಟಂಗಿಗಳಿಗಷ್ಟೇ ಸೀಮಿತವಾಗಿ ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳಿಗೆ ಬೆಲೆಯೇ ಇಲ್ಲದಂತಾಗಿದ್ದದ್ದು ವಿಪರ್ಯಾಸ. ಇದಕ್ಕೂ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ ಭಾರತದ ಮಾಜೀ ಪ್ರಧಾನಿಗಳಾದ ಶ್ರಿ ಜವಹರ್ ಲಾಲ್ ನೆಹರು ಮತ್ತವರ ಮಗಳು ಇಂದಿರಾಗಾಂಧಿಯವರು ತಾವು ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳಾಗಿ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿ ಇರುವಾಗಲೇ ತಮಗೆ ತಾವೇ ಭಾರತ ರತ್ನ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ಘೋಷಿಸಿಕೊಂಡು ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗೆ ಅವಮಾನ ಮಾಡಿದ್ದ ಇತಿಹಾಸವನ್ನೂ ಕಾಣಬಹುದಾಗಿದೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ಗಡಿನಾಡು ಗಾಂಧಿ ಎಂದು ಪ್ರಖ್ಯಾತರಾಗಿದ್ದ ಪಾಕಿಸ್ಥಾನದ ಖಾನ್ ಅಬ್ದುಲ್ ಗಫಾರ್ ಖಾನ್ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದ ನೆಲ್ಸನ್ ಮಂಡೇಲಾ ಅವರಿಗೂ ನಾನಾ ರೀತಿಯ ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಓಲೈಕೆಯ ರಾಜಕೀಯ ಲೆಖ್ಖಾಚಾರದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಭಾರತ ರತ್ನ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನೂ ನೀಡಿರುವ ಉದಾಹರಣೆಯೂ ಇದೆ.

2014 ರ ನಂತರ ಬಂದ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿಯವರ ಸರ್ಕಾರ ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳ ಆಯ್ಕೆಯಲ್ಲಿ ತುಸು ನಿಯಂತ್ರಣವನ್ನು ತಂದಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ರಾಜಕೀಯ ಒತ್ತಡಗಳನ್ನು ಬದಿಗೊತ್ತಿ, ತಮ್ಮ ವಂಧಿಮಾಗದರನ್ನು ದೂರವಿಟ್ಟು ಎಲ್ಲಾ ರಾಜ್ಯಗಳಿಂದಲೂ ಎಲೆಮರೆ ಕಾಯಿಯಂತೆ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನೂರಾರು ಅರ್ಹರನ್ನು ಹುಡುಕಿ ಅಂತಹವರಿಗೆ ಪದ್ಮ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಕೊಡುವ ಮೂಲಕ ಮತ್ತೆ ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳ ಮಾನ ಮತ್ತು ಸನ್ಮಾನಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದಿದ್ದಲ್ಲದೇ ದೇಶವಾಸಿಗಳಲ್ಲದೇ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷಗಳಿಂದಲೂ ಅಭಿನಂದನೆಗೆ ಪಾತ್ರರಾದದ್ದು ಶ್ಲಾಘನೀಯವಾಗಿತ್ತು.

ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಈ ರೀತಿಯ ಅಭಿನಂದನೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಾದಾಗ ಹಿಡಿದ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಚಲಿತರಾಗಿ ಹಳಿ ತಪ್ಪುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳು ಇವೆ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಕಳೆದ ಬಾರಿ ಮತ್ತು ಈ ಬಾರಿಯ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳು ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿದೆ ಎಂದರೂ ಅತಿಶಯವಲ್ಲ. ಹಿಂದಿನ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಪಕ್ಷ ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಅನುಯಾಯಿಗಳಿಗಷ್ಟೇ ಮೀಸಲಿಟ್ಟಿದ್ದರೆ ಪ್ರಸಕ್ತ ಸರ್ಕಾರ ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಒಂದು ಹೆಚ್ಚೆ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ ತಮ್ಮ ರಾಜಕೀಯ ಲಾಭಕ್ಕಾಗಿ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷದವರಿಗೂ ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಕೊಡಲು ಆರಂಭಿಸುವ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಹುಟ್ಟು ಹಾಕುವ ಮೂಲಕ ಅಚ್ಚರಿ ಮೂಡಿಸಿದೆ. ಕಳೆದ ಬಾರಿ ಪಶ್ಛಿಮ ಬಂಗಾಳದ ಚುನಾವಣೆಯನ್ನು ಗಮನದಲ್ಲಿಟ್ಟು ಕೊಂಡು ಮೂಲತಃ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ಸಿಗರಾದ ಮಾಜೀ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ಪ್ರಣಭ್ ಮುಖರ್ಜಿ ಅವರಿಗೆ ಭಾರತ ರತ್ನ ನೀಡಿದ್ದರೆ ಈ ಬಾರಿ ಕಟ್ಟರ್ ಕಮ್ಯೂನಿಷ್ಟ್ ಕಾಮ್ರೇಡ್ ಆದ ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳದ ಮಾಜಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳಾದ ಬುದ್ದದೇಬ್ ಭಟ್ಟಾಚಾರ್ಯ ಮತ್ತು ಕಾಶ್ಮೀರ ಮೂಲದ ಮಾಜಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ಸಿಗರಾದ ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಮುದಾಯದ ಗುಲಾಮ್ ನಭಿ ಆಝಾದ್ ಅವರಿಗೆ ಪದ್ಮಭೂಷಣ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಬರ್ತಾ ಬರ್ತಾ ರಾಯರ ಕುದುರೆಯೂ ಕತ್ತೆ ಆಯ್ತು ಎನ್ನುವ ಗಾದೆ ಮಾತನ್ನು ನೆನಪಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ.

ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಘೋಷಣೆಯಾದ ಕೂಡಲೇ ಬುದ್ಧದೇಬ್ ಅವರು ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದರೆ, ಸೊನಿಯಾ ಗಾಂಧಿಯವರ ಅತೀ ಆಪ್ತರಲ್ಲೊಬ್ಬರಾದರೂ, ರಾಹುಲ್ ಗಾಂಧಿಯ ಹುಚ್ಚಾಟಗಳಿಂದ ಬೇಸತ್ತು ಅವರುಗಳಿಂದ ತುಸು ಅಂತರ ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ G-23 ತಂಡದ ಸದಸ್ಯರಾಗಿರುವ ಗುಲಾಂ ನಬಿ ಅಜಾದ್ ಅವರು ಪ್ರಶಸ್ತಿಗೆ ಭಾಜನರಾಗಿರುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಸ್ವಪಕ್ಷದಿಂದಲೇ ನಿಂದನೆಗೊಳಗಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನಬಿಯವರು ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿ ಗುಲಾಮ್ ಆಗುತ್ತಾರೋ ಇಲ್ಲವೇ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿ ಅಜಾದ್ ಆಗುತ್ತಾರೋ? ಎಂದು  ಕ್ರಾಂಗ್ರೇಸ್ ನಾಯಕರುಗಳೇ ಪ್ರಶ್ನಿಸುವಂತಾಗಿರುವುದು ಚರ್ಚಾಸ್ಪದವಾಗಿದೆ.

ಇವರಿಬ್ಬರ ಹೊರತಾಗಿ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ವಿರೋಧವೋ ಅಥವಾ ಪದ್ಮ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಿಂತಲೂ ತಾವು ದೊಡ್ಡವರು ಎಂಬು ಭಾವಿಸಿರುವ ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳದ ಮತ್ತಿಬ್ಬರು ಪದ್ಮ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗೆ ಅವಮಾನವನ್ನು ಎಸಗಿದ್ದಾರೆ ಎಂದರು ತಪ್ಪಾಗದು.

ಹೀಗಾಗಿ ಇನ್ನು ಮುಂದಾದರೂ ದಯವಿಟ್ಟು ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳನ್ನು ರಾಜಕೀಯದ ಹೊರತಾಗಿ ಯಾರಿಗೆ ಈ ದೇಶ ಮತ್ತು ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗೆ ಮರ್ಯಾದೆಯನ್ನು ಕೊಡುವ ಮನಸ್ಸು ಇರುತ್ತದೆಯೋ ಅಂತಹವರಿಗೆ ಮಾತ್ರವೇ ನೀಡಿದಲ್ಲಿ ಪದ್ಮ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗೂ ಮತ್ತು ಪುರಸ್ಕೃತರಿಗೂ ಘನತೆ ಇರುತ್ತದೆ ಅಲ್ವೇ?

ಏನಂತೀರಿ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಕಳೆದ ಒಂದು ವಾರದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಮೂಲದ ಇಬ್ಬರು ಹೆಸರುಗಳು ಎಲ್ಲೆಡೆಯಲ್ಲೂ ಪ್ರಸಿದ್ದಿ ಪಡೆದಿತ್ತು. ಮೊದಲನೆಯದ್ದು ಭಾರತೀಯ ಮೂಲದ ಅಮೆರಿಕನ್ ಪರಾಗ್ ಅಗರವಾಲ್, ಟ್ವಿಟರ್ ಸಿಇಒ ಆಗಿ ಅಧಿಕಾರ ವಹಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾದರೆ, ಎರಡನೆಯದ್ದು ಮುಂಬೈನಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿಯೇ ಕುಟುಂಬದೊಂದಿಗೆ ನ್ಯೂಜಿಲೆಂಡಿಗೆ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿಯ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ತಂಡದ ಭಾಗವಾಗಿ ಭಾರತದ ವಿರುದ್ದ ಮುಂಬೈ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಟೆಸ್ಟಿನ ಮೊದಲನೇ ಇನ್ನಿಂಗ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ 10 ವಿಕೆಟ್ ಪಡೆದು ವಿಶ್ವ ದಾಖಲೆಯನ್ನು ಸರಿಗಟ್ಟಿದ ಅಜಾಜ್ ಪಟೇಲ್ ಬಗ್ಗೆ.

ಪ್ರತೀ ಬಾರಿಯೂ ಭಾರತೀಯ ಮೂಲದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬರು ಜಾಗತಿಕ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಬಹುರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಂಪನಿಯ ಸಿಇಒ ಆದಾಗ ನಾವು ಬಹಳಷ್ಟು ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮ ಬೆನ್ನು ನಾವೇ ತಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಲು ಆರಂಭಿಸುತ್ತೇವೆ. ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ ನಮ್ಮ ನೆರೆ ರಾಷ್ಟ್ರ ಪಾಕಿಸ್ಥಾನ ತನ್ನ ದೇಶದ ಪ್ರಜೆಗಳನ್ನು ಭಯೋತ್ಪಾಕರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ನಾವು ಭಾರತೀಯರು ಅಮೇರಿಕನ್ ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ಗಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲ ತಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಕೊಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ.

ಆದರೆ ವಾಸ್ತವದ ಸಂಗತಿಯೇನೆಂದರೆ, ಅಮೇರಿಕಾದ ಉಪಾಧ್ಯಕ್ಷೆ, ಪೆಪ್ಸಿ, ಗೂಗಲ್‌, ಮೈಕ್ರೋಸಾಫ್ಟ್‌, ಟ್ವಿಟರ್ ನ ಸಿಇಒಗಳು ಭಾರತೀಯ ಯುವಜನರ ಬೌದ್ಧಿಕ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಕಂಪನಿಯ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಹೇಗೆ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದೆಂಬ ಆಸಕ್ತಿ ಹೊಂದಿರುತ್ತಾರೆಯೇ ಹೊರತು ಅವರಿಂದ ಭಾರತದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಕಿಂಚಿತ್ತೂ ಅನುಕೂಲವಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಭಾರತೀಯ ಮೂಲದವರೇ ಹೊರತು ಅವರು ಭಾರತೀಯರಲ್ಲ. ಅವರು ಭಾರತೀಯ ಪೌರತ್ವವನ್ನು ಎಂದೋ ಹಿಂದಿರುಗಿಸಿ ಅಮೇರಿಕನ್ನರಾಗಿ ಹೋಗಿರುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವದಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ.

ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಂದು ಪಟ್ಟಭದ್ರ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳು, ಅಪ್ಪಟ ಭಾರತೀಯರೇ ಆದ, ಅಂಬಾನಿ, ಅದಾನಿ, ಟಾಟಾ, ಬಿರ್ಲಾ, ಮಹೇಂದ್ರಾ, ಇನ್ಫೋಸಿಸ್ ಮುಂತಾದ ಕಂಪನಿಗಳು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹೊಸಾ ಯೋಜನೆಗಳು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಸರ್ಕಾರದ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಖಾಸಗೀಕರಣಗೊಂಡಾಗ ಅವುಗಳನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡಲ್ಲಿ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆಯೇ ಮೈಮೇಲೆ ಬೆಂಕಿ ಬಿದ್ದಂತೆ ಆಡುವುದನ್ನು ಕಂಡಾಗ, ಸ್ವಾತ್ರಂತ್ಯ್ರ ಬಂದು 70 ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದರೂ ಇನ್ನೂ ಬಿಳಿ ತೊಗಲಿನವರ ಗುಲಾಮಿತನದಿಂದ ಹೊರಬಂದಿಲ್ಲದಿರುವುದಕ್ಕೆ ವಿಪರ್ಯಾಸ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.

ಸ್ವಲ್ಪ ತಾಳ್ಮೆ ವಹಿಸಿ ನೋಡಿದಲ್ಲಿ ಈ ಭಾರತೀಯರ ಎಲ್ಲಾ ಕಂಪನಿಗಳು ಭಾರತದಲ್ಲಿಯೇ ಭಾರತೀಯರಿಗಾಗಿಯೇ ಆರಂಭವಾಗಿದ್ದು ಭಾರತೀಯ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿವೆ. ಇದೇ ಕಂಪನಿಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರಿಗೆ ದೊಡ್ಡ ಷೇರುದಾರರ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಡಿಜಿಟಲ್ ಕ್ರಾಂತಿಯ ಜೊತೆಗೆ ನವೀಕರಿಸಬಹುದಾದ ಇಂಧನ ಕ್ಷೇತ್ರ, ತೈಲ ಮತ್ತು ಅನಿಲ, ಆಹಾರ ಪೂರೈಕೆ ಸರಪಳಿ, ಬಟ್ಟೆ, ದೂರಸಂಪರ್ಕ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ರಾಂತಿಯನ್ನು ತಂದಿದ್ದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ರಿಲಯನ್ಸ್ ಕಂಪನಿ ರೂ 500/-ಕ್ಕೆ ಸಿ.ಡಿ.ಎಮ್.ಎ ಪೋನ್ ಆರಂಭಿಸಿದಾಗಲೇ ಸಾಮಾನ್ಯ ಭಾರತೀಯನ ಕೈಯಲ್ಲೂ ಮೊಬೈಲ್ ರಿಂಗಣಿಸಗೊಟಗಿತ್ತು. ಅದೇ ಜಿಯೋ ಬಂದಾಗಲಷ್ಟೇ ಕೇವಲ ತಿಂಗಳಿಗೆ 300/- ವೆಚ್ಚದಲ್ಲಿ ಅನಿರ್ಧಿಷ್ಟ ಕರೆಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ಸೇವೆಯನ್ನು ಪಡೆಯಲಾರಂಭಿಸಿದರು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕೆಲವರು ಜಾಣತನದಿಂದ ಮರೆಮಾಚುತ್ತಾರೆ.

ವಾಸ್ತವವೆಂದರೆ, ನಾವು ಭಾರತೀಯರು ಕೇವಲ ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ವ್ಯವಹರಿಸುತ್ತೇವೆಯೇ ಹೊರತು ವಾಸ್ತವದ ಅಂಕಿ ಅಂಶಗಳತ್ತ ಗಮನವನ್ನು ಹರಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. 20 ನಾದೆಲ್ಲಾ, 200 ಪಿಚೈ & 1000 ಪರಾಗ್‌ಗಳಿಗಿಂತ 10 ಪಟ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿನ ಉದ್ಯೋಗಾವಕಾಶವನ್ನು ಅಂಬಾನಿ, ಅದಾನಿ, ಟಾಟ, ಬಿರ್ಲಾಗಳು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸಂಪತ್ತು ಮತ್ತು ಉದ್ಯೋಗಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ್ದರೂ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸುವರೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುವುದು ಅಚ್ಚರಿಯಾಗಿದೆ.

ಈ ಕೆಳಗಿನ ಅಂಕಿ ಅಂಶಗಳತ್ತ ಒಮ್ಮೆ ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿ.

• Tata Group 7,50,000 ಉದ್ಯೋಗಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.
• L&T 3,38,000 ಜನರನ್ನು ನೇಮಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ.
• Infosys 2,60,000 ಉದ್ಯೋಗಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.
• Mahindra 2,60,000 ಉದ್ಯೋಗಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.
• Reliance Industries 2,36,000 ಜನರನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.
• WIPRO 2,10,000 ಉದ್ಯೋಗಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.
• HCL 1,67,000 ಉದ್ಯೋಗಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.
• HDFC ಬ್ಯಾಂಕ್ 1,20,000 ಉದ್ಯೋಗಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.
• ICICI ಬ್ಯಾಂಕ್ 97,000 ಉದ್ಯೋಗಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.
• TVS group 60,000 ಉದ್ಯೋಗಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.

ಈ ಹತ್ತು ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್‌ಗಳಿಂದಲೇ ಸುಮಾರು 25 ಲಕ್ಷಕ್ಕೂ ಅಧಿಕ ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಉದ್ಯೋಗ ದೊರೆತಿದೆ. ಈ ಎಲ್ಲಾ ಕಂಪನಿಯ ತಮ್ಮ ಕೆಲಸಗಾರರಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಗೌರವಾನ್ವಿತ ಸಂಬಳವನ್ನು ನೀಡುತ್ತವೆಯಲ್ಲದೇ, ಈ ಎಲ್ಲಾ ಕೆಲಸಗಾರರ ತೆರಿಗೆಗಳು ಮೂಲದಲ್ಲಿ ತೆರಿಗೆ ಕಡಿತವಾಗಿ (TDS) ಭಾರತದ ಆದಾಯವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಇವರೆಲ್ಲರೂ ಮಾಡುವ ವಿವಿದ ಖರ್ಚಿನಿಂದ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಕುಟುಂಬಗಳಿಗೆ ಉದ್ಯೋಗ ದೊರೆತಿರುವುದೂ ಸುಳ್ಳೇನಲ್ಲ. ಈ ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ಕಂಪನಿಗಳು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರ ನೀಡಿರುವ ಕೆಲಸದ( ಸುಮಾರು 50-52 ಲಕ್ಷ) ಅರ್ಧದಷ್ಟು ಉದ್ಯೋಗಿಗಳಿಗೆ ಆಶ್ರಯ ನೀಡಿದ್ದರೆ ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಸರ್ಕಾರೀ ನೌಕರರಿಗಿಂತಲೂ ಅದೆಷ್ಟೋ ಪಾಲು ಹೆಚ್ಚಿನ ಆರ್ಥಿಕವಾದ ಸಧೃಢತೆಯನ್ನು ನೀಡಿವೆ ಎನ್ನುವುದೂ ಸತ್ಯ.

ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರವು ಒಂದು ಕೋಟಿ ಜನರಿಗೆ (1%) ಉದ್ಯೋಗಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸಿದರೆ, ಖಾಸಗಿ ಮತ್ತು ಸಂಘಟಿತ ವಲಯವು 6-8% ಅನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಉಳಿದ 92% ಜನರು ಅಸಂಘಟಿತ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಉದ್ಯೋಗಿಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ.

ಹಾಗಾಗಿ, ನಮ್ಮ ದೇಶಕ್ಕೆ ಒಂದು ಚೂರು ಉಪಯೋಗವಿಲ್ಲದ, ಭಾರತದ ಪೌರತ್ವವನ್ನು ಎಂದೋ ತ್ಯಜಿಸಿದವರು ಬಹುರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಂಪನಿಗಳಲ್ಲಿ ಉನ್ನತ ಸ್ಥಾನ ಪಡೆದಾಗ ಎದುರು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮಗು ಹುಟ್ಟಿದಾಗ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತೊಟ್ಟಿಲು ಆಡಿಸುವಂತೆ ಸಂಭ್ರಮಿಸುವ ಬದಲು. ನಮ್ಮ ಪ್ರಧಾನಿಗಳ ಆಶಯದಂತೆ ಆತ್ಮನಿರ್ಭರ್ (ಸ್ವಾಭೀಮಾನಿ) ಗಳಾಗಿ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಬಹುರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಂಪನಿಗಳನ್ನು ಅನಗತ್ಯವಾಗಿ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ಮೆರವಣಿಗೆ ಮಾಡುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಭಾರತೀಯರು, ಭಾರತದಲ್ಲೇ ಅರಂಭಿಸಿರುವ ಕಂಪನಿಗಳ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ಕೊಳ್ಳುವುದರ ಮೂಲಕ, ಭಾರತದ ಆರ್ಥಿಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಉತ್ತಮಗೊಳಿಸೋಣ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ, ಭಾರತಕ್ಕಾಗಿ, ಭಾರತೀಯರಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವವರ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡೋಣ ಅಲ್ವೇ?

ಏನಂತೀರೀ?
ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ

ಆಂಗ್ಲ ಸಂದೇಶವೊಂದರಿಂದ ಪ್ರೇರಿತವಾದ ಲೇಖನ

ಅದು ತೊಂಬ್ಬತ್ತರ ದಶಕ. ಆಗ ನರಸಿಂಹರಾಯರ ಸರ್ಕಾರಲ್ಲಿ ಆರ್ಥಿಕ ತಜ್ಞರಾಗಿದ್ದ ಮನಮೋಹನ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರು ಹಣಕಾಸಿನ ಮಂತ್ರಿಯಾಗಿದ್ದ ಕಾಲ. ಇದಕ್ಕೂ ಮೊದಲು ಆಳ್ವಿಕೆ ನಡೆಸಿದ್ದ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ಮತ್ತು ಕೆಲ ಕಾಲ ಆಡಳಿತ ನಡೆಸಿದ ಖಿಚಡಿ ಸರ್ಕಾರಗಳ ಅಸಮರ್ಥ್ಯದಿಂದಾಗಿ ದೇಶದ ಆರ್ಥಿಕ ಸ್ಥಿತಿ ಬಹಳವಾಗಿ ಹದಗೆಟ್ಟ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ವಿದೇಶೀ ಹಣದಗಳ ಮುಂದೆ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಹಣದ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಲೇ ಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯ ಪ್ರಮೇಯವು ಉಂಟಾದಾಗ, ಜಾಗತೀಕರಣ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಹಣದ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಗೊಳಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಸೂಜಿ ಸಾಬೂನಿನಿಂದ ಹಿಡಿದು ಎಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ಸ್ ಉಪಕರಣದವರೆಗೂ ವಿದೇಶೀ ಕಂಪನಿಗಳಿಗೆ ಕೆಂಪು ನೆಲಹಾಸನ್ನು ಹಾಕಿ ಸ್ವಾಗತಿಸಲಾಯಿತು.

ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆಯೇ ವಿದೇಶೀ ವಸ್ತುಗಳು ಸುಲಭ ದರದಲ್ಲಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಲಭಿಸಿದಾಗ, ಜನರ ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ ಪಾರವೇ ಇರದೇ, ನರಸಿಂಹರಾಯರನ್ನು ಮತ್ತು ಮನಮೋಹನ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರನ್ನು ಹೊಗಳಿ ಅಟ್ಟಕ್ಕೇರಿದವರಿಗೆ ನಂತರ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇದರ ಅಡ್ಡ ಪರಿಣಾಮಗಳ ದೂರದೃಷ್ಟಿಯ ಕೊರತೆ ಎದ್ದು ಕಾಣಲು ಹೆಚ್ಚಿನ ದಿನಗಳೇನೂ ಬೇಕಾಗಲಿಲ್ಲ. ಎಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ಸ್ ವಸ್ತುಗಳು ಸುಲಭದರದಲ್ಲಿ ಲಭಿಸಿದರೂ, ದೈನಂದಿನ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಬಹುತೇಕ ಗುಡಿ ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳು ಮತ್ತು ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಉದ್ಯಮಗಳು ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಮುಚ್ಚಿಹೋಗಿ ಲಕ್ಷಾಂತರ ನಿರುದ್ಯೋಗಿಗಳಾದ್ದದ್ದು ಸುದ್ದಿಗೆ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ.

ಅದುವರೆಗೂ ಇದ್ದ ಖಾಸಗೀ ಕಂಪನಿಗಳಲ್ಲಿ ಸಾವಿರದಲ್ಲಿ ಸಂಬಳ ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವರಿಗೆ ಬಹುರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಂಪನಿಗಳು ಆಗಮಿಸಿದ ನಂತರ ಏಕಾಏಕಿ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಸಂಬಳ ಪಡೆಯಲಾರಂಭಿಸಿದಂತೆ ಜನರ ಜೀವನ ಶೈಲಿಯೇ ಬದಲಾಗ ತೊಡಗಿದಾಗ ಇಂದು ದೇಶದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗೆ ಮಾರಕ ಎಂಬುದನ್ನು ಮನಗಂಡು ದೇಸೀ ಚಿಂತನೆಗೆ, ಜೀವನ ಶೈಲಿಗೆ ಆಂದೋಲನದ ರೂಪ ಕೊಟ್ಟವರೇ ಶ್ರೀ ರಾಜೀವ್ ದೀಕ್ಷಿತರು. ತಮ್ಮ ಸ್ವದೇಶಿ ಬಚಾವೋ ಆಂದೋಲನದ ಮೂಲಕ ಸುನಾಮಿ ಅಲೆಗಳಂತೆ ಅಪ್ಪಳಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಬಹುರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಂಪೆನಿಗಳು ಹೊತ್ತು ತರುತ್ತಿದ್ದ ವಿದೇಶಿ ಜೀವನ ಶೈಲಿಯ ವಿರುದ್ಧ ಎದೆ ಸೆಟೆಸಿ ನಿಲ್ಲುವ ಲಕ್ಷಾಂತರ ತರುಣರ ಪಡೆಯನ್ನೇ ಕಟ್ಟಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಅದಕ್ಕಾಗಿ ದೇಶಾದ್ಯಂತ ನಿರಂತರ ಪ್ರವಾಸ ಕೈಗೊಂಡರು.

ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಆಲಿಗಢ ಜಿಲ್ಲೆಯ ನಾಹ್ ಎನ್ನುವ ಗ್ರಾಮದ ಶಾಲೆಯ ಶಿಕ್ಷಕರಾಗಿದ್ದ ಶ್ರೀ ರಾಧೇ ಶ್ಯಾಮ್ ದೀಕ್ಷಿತ್ ಮತ್ತು ಮಿಥಿಲೇಶ್ ಕುಮಾರಿ ಎಂಬ ದಂಪತಿಗಳಿಗೆ ನವೆಂಬರ್ 30, 1967ರಲ್ಲಿ ರಾಜೀವ್ ದೀಕ್ಷಿತರ ಜನನವಾಗುತ್ತದೆ. ತಮ್ಮ ತಂದೆಯವರ ಬಳಿಯೇ ಫಿರೋಜ಼ಾಬಾದ್ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿಯೇ ತಮ್ಮ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಣ ಪಡೆದು, 1994 ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿ ಅಲಹಾಬಾದ್ ಅರ್ಥಾತ್ ಪ್ರಯಾಗಕ್ಕೆ ತೆರಳಿ ಅಲ್ಲಿ ಉಪಗ್ರಹ ದೂರಸಂಪರ್ಕ ವಿಷಯದ ಮೇಲೆ ಭಾರತೀಯ ಇನ್ಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟ್ ಒಫ್ ಟೆಕ್ನಾಲಜಿ(ಕಾನ್ಪುರ್) ನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಎಂ.ಟೆಕ್ ಪದವಿಯನ್ನು ಮುಗಿಸಿದರು. ಆದಾದ ನಂತರ ಫ್ರಾನ್ಸ್ ದೇಶಕ್ಕೆ ತೆರಳಿ, ದೂರಸಂಪರ್ಕದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿಯೇ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಮುಗಿಸಿ ವಿಜ್ಞಾನಿಯಾಗಿ ಸಿ.ಯೆಸ್.ಐ.ಅರ್ ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸವನ್ನು ಆರಂಭಿಸುತ್ತಾರೆ.

ವಿಜ್ಞಾನಿಯಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾ ಕೈ ತುಂಬಾ ಸಂಬಳ ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಸ್ವಾಮೀ ವಿವೇಕಾನಂದರು, ಚಂದ್ರಶೇಖರ್ ಆಜಾದ್, ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್ ಮತ್ತು ಉಧಮ್ ಸಿಂಗ್ ಮುಂತಾದ ದೇಶಭಕ್ತರುಗಳ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳ ಪ್ರಭಾವಿತರಾಗಿದ್ದ ರಾಜೀವ್ ಅವರಿಗೆ ದೇಶ ಧರ್ಮ ಸಂಸ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಬಗ್ಗೆಗಿದ್ದ ಕಾಳಜಿಯಿಂದಾಗಿ ತಮ್ಮ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡಿ ಸ್ವದೇಶಿ ಚಳುವಳಿಗೆ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅರ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಸ್ವದೇಶೀ ಜಾಗರಣ ಮಂಚ್ ಎಂಬ ಸಂಘಟನೆಯನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿ ಬಹುರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಂಪನಿಗಳ ವಿರುದ್ಧ ದೇಸೀ ನಿರ್ಮಿತ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಬಳಸುವಂತೆ ಭಾರತೀಯರಲ್ಲಿ ಜಾಗೃತಿ ಮೂಡಿಸಲು ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಬಿಡುವಿಲ್ಲದೇ ಮಿಂಚಿನಂತೆ ಸಂಚರಿಸಿ ನೂರಾರು ರ್ಯಾಲಿಗಳನ್ನು ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಈ ಅಭಿಯಾನದಲ್ಲಿ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನರನ್ನು ಒಗ್ಗೂಡಿಸುತ್ತಾರೆ.

ರಾಜೀವ್ ದೀಕ್ಷಿತರು ತಮ್ಮ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರೊಂದಿಗೆ ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಮನೆ ಮನೆಗಳಿಗೂ ತೆರೆಳಿ, ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಸೋಪು, ಶ್ಯಾಂಪು, ಪಾತ್ರೇ ತೊಳೆಯುವ ಮಾರ್ಜಕಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸುವ ವಿಧಾನಗಳನ್ನು ಕಲಿಸಿಕೊಡುವುದಲ್ಲದೇ, ಸ್ವದೇಶಿ ಜನರಲ್ ಸ್ಟೋರ್ಸ್ ಎಂಬ ಸರಣಿಯ ಅಂಗಡಿಗಳನ್ನು ಬಹುತೇಕ ಆರಂಭಿಸಲು ಪ್ರೇರಣಾದಾಯಕರಾಗುತ್ತಾರೆ. ದೀಕ್ಷಿತರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲೇ 1857 ರ ಪ್ರಥಮ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಂಗ್ರಾಮದ 150ನೆಯ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವೂ ಅದ್ದೂರಿಯಾಗಿ ನೆರವೇರುತ್ತದೆ.

ಸ್ವದೇಶಿ ಎಂದರೆ ಕೇವಲ ವಿದೇಶಿ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಭಹಿಷ್ಕರಿಸುವುದು ಎಂಬುದಾಗಿರದೇ, ಅದು ನಮ್ಮ ಜೀವನ ಶೈಲಿ, ನಮ್ಮ ಬದುಕು, ನಮ್ಮ ಉಸಿರು, ನಮ್ಮ ಹೆಸರು ನಮ್ಮತನ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ನುಡಿದಂತೆಯೇ ಬದುಕಿ ತೋರಿಸಿದವರು ದೀಕ್ಷಿತರು ಎಂದರೂ ಅತಿಶಯವೇನಲ್ಲ. ಸ್ವದೇಶಿ ಚಿಂತನೆಯ ಮೂಲ ತಳಹದಿ ಸರಳತೆ. ಈ ಗುಣ ರಾಜೀವರಲ್ಲಿ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಅಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದರೂ, ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಅಹಂಕಾರ, ಆಡಂಬರ ಎಂಬುದು ಅವರ ಹತ್ತಿರಕ್ಕೂ ಸುಳಿಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಸ್ವದೇಶಿ ಆಂದೋಲನದ ಬಹುದೊಡ್ಡ ನೇತಾರ ಎನ್ನಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ, ಬಾಬಾ ರಾಮದೇವರಾದಿಯಾಗಿ ಬಹುದೊಡ್ಡ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಆತ್ಮೀಯ ಒಡನಾಟವಿದ್ದರೂ ರಾಜೀವ್ ಒಬ್ಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಕಾರ್ಯಕರ್ತನಂತೆ ಓಡಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಿದ್ದರು. ಎಲ್ಲ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರ ಜತೆ ಸ್ವದೇಶಿ ರಥ ಎಂಬ ಮಾಮೂಲಿ ವ್ಯಾನ್ ನಲ್ಲೇ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರ ಜತೆ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ದೇಸೀ ಬೈಕ್ ಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಊರೂರು ಸುತ್ತಾಡಿದ ಉದಾಹರಣೆಯೂ ಇದೆ.

ಸ್ವದೇಶಿ ಎಂದರೆ ಕೇವಲ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ತಯಾರಾದ ವಸ್ತುಗಳ ಬಳಕೆ ಮಾತ್ರ ಮಾಡಬೇಕು, ವಿದೇಶಿ ಕಂಪನಿಗಳಿಗೆ ತಕ್ಕ ಪಾಠ ಕಲಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುವುದಲ್ಲ. ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೇಶಕ್ಕೆ ಮತ್ತೊಂದು ದೇಶದ ಸಹಾಯ-ಸಹಕಾರ ಅವಶ್ಯ. ಆದರೆ ಭಾರತ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕವಾಗಿ, ನೈತಿಕ, ಧಾರ್ವಿುಕ, ವಿಜ್ಞಾನ-ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ, ಸಾಮಾಜಿಕ, ಆರ್ಥಿಕ, ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕವಾಗಿಯೂ ಪ್ರಬಲ ರಾಷ್ಟ್ರ ಆಗಬೇಕಾದರೆ ಸ್ವದೇಶಿ ಜೀವನವೇ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಮೂಲಮಂತ್ರವಾಗಬೇಕು. ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಗಾಳಿ-ಬೆಳಕು ಹೊರಗಿನಿಂದ ಬರಲಿ ಆದರೆ ಹೊರಗಿನ ಗಾಳಿ-ಬೆಳಕು ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಮೂಲ ಸತ್ವ, ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡುವಂತಿರಬಾರದು ಎನ್ನುವುದೇ ಸ್ವದೇಶಿ ವಿಚಾರದ ಮಹತ್ವವಾಗಿದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಬಹಳ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ತಿಳಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು.

ಅವರ ಸ್ವದೇಶೀ ಪ್ರೀತಿ ಎಷ್ಟಿತ್ತು ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಆತ್ಮೀಯರು ಹೇಳಿದ ಪ್ರಸಂಗ ತಿಳಿಸಲೇ ಬೇಕು.

ಮಧುಗಿರಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವೊಂದಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದ ದೀಕ್ಷಿತರು, ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಮುಗಿದ ನಂತರ ಅವರು ಉಳಿದು ಕೊಂಡಿದ್ದ ಪ್ರವಾಸಿ ಬಂಗಲೆಗೆ ಹೋಗಲು ಅವರ ವಾಹನಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರು. ತಕ್ಷಣವೇ ಅಲ್ಲೇ ಆಯೋಜಕರು ತಮ್ಮ ಕಾರು ತಂದು ನಾನೇ ಬಿಟ್ಟು ಬರುತ್ತೇನೆ ಬನ್ನಿ ಎಂದು ಕರೆದಾಗ ಅವರು ನಯವಾಗಿ ತಿರಸ್ಕರಿಸಿ ಅವರ ವಾಹನ ಬಂದಾಗ ಅದರಲ್ಲಿ ಅವರು ಹೋದ ಮೇಲೆ ಅವರ ಬಳಗದ ಒಬ್ಬರು ಆ ಆಯೋಜಕರ ಬಳಿ ಬಂದು ನಿಮ್ಮ ಕಾರು ಸ್ಯಾಂಟ್ರೋ ಅದು ವಿದೇಶದ್ದು ಅದಕ್ಕೆ ಅವರು ಹತ್ತಲಿಲ್ಲ ಎಂದ್ದಿದ್ದರಂತೆ.

ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಹೋರಾಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವರು, 30 ನವೆಂಬರ್ 2010 ರಂದು ಭಿಲಾಯಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರವಾಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ರಾಜೇವ್ ಅವರಿಗೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿಂದ್ದಂತೆಯೇ ಎದೆ ನೋವು ಕಾಣಿಸಿದ ಕೆಲವೇ ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ನಿಧನರಾದರು. ಸಾಯುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿಯೂ ಅಲೋಪಥಿ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಇಚ್ಚಿಸದೇ, ಆಯುರ್ವೇದ ಔಷಧ ಇಲ್ಲವೇ ಹೋಮಿಯೋಪಥಿ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯನ್ನೇ ಕೊಡುವಂತೆ ಒತ್ತಾಯಿಸುವಷ್ಟು ತಮ್ಮ ಸಿದ್ಧಾಂತಕ್ಕೆ ಬದ್ಧರಾಗಿದ್ದರು. ಅವರ ಸಾವಿನ ಹಿಂದೆ ಬಹಳಷ್ಟು ನಿಗೂಢತೆ ಇದ್ದು ಅದರ ನಿಜವಾದ ಕಾರಣವು ಇಂದಿಗೂ ತಿಳಿಯದಾಗಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ವಿಪರ್ಯಾಸವಾಗಿದೆ. ರಾಜೀವ್ ದೀಕ್ಷಿತ್ ಅವರ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ಹರಿದ್ವಾರದಲ್ಲಿ ಭಾರತ ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಕಟ್ಟಡವನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಅದಕ್ಕೆ ರಾಜೀವ್ ಭವನ ಎಂದು ಹೆಸರಿಸಿ ರಾಜೀವ್ ಅವರ ಹೆಸರನ್ನು ಚಿರಸ್ಥಾಯಿಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ.

ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಯಾತ್ರೆ ಅಂಗವಾಗಿ ಉಪನ್ಯಾಸ ನೀಡಲು ಭಿಲಾಯಿಗೆ ಆಗಮಿಸಿದ್ದ ರಾಜೀವ್ ದೀಕ್ಷಿತ್ ರವರು ನಿಧನರಾದ ನವೆಂಬರ್ 30ನ್ನು ಸ್ವದೇಶೀ ದಿನವೆಂದು ಆಚರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕೇವಲ ಇದೊಂದೇ ದಿನ ಅದ್ದೂರಿಯಾಗಿ ಅವರನ್ನು ಸ್ಮರಿಸಿ ಉಳಿದ ದಿನ ವಿದೇಶೀ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸುವ ಮುನ್ನಾ ನಮಗೆ ಬೇಕಾದ ಬಟ್ಟೆಗಳು, ಮಕ್ಕಳ ಆಟಿಕೆ, ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬದ ದಿನದಂದು ಹೊಡೆಯುವ ಪಟಾಕಿಗಳು, ನೇತಾಕುವ ಆಕಾಶ ಬುಟ್ಟಿಗಳು ಕೂಡ ಚೀನಾದಿಂದಲೇ ತರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೇ? ನಾವು ಬಳಸುವ ಪೋನ್, ಕಾರ್, ಎಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ಸ್ ವಸ್ತುಗಳಿಗೆ ಚೀನಾ, ಅಮೆರಿಕ, ಜಪಾನ್, ಜರ್ಮನಿಗಳ ಅವಲಂಬನೆಯಾಗದೇ ನಮ್ಮ ಭಾರತ ದೇಶವೇ ಸ್ವಾವಲಂಬಿಯಾಗುವ ಆತ್ಮನಿರ್ಭರ್ ಭಾರತವನ್ನು ಕಟ್ಟುವ ಮೂಲಕ ರಾಜೀವ್ ದೀಕ್ಷಿತರ ಸ್ವದೇಶಿ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಸಾಕಾರ ಮಾಡುವ ಹೊಣೆ ನಮ್ಮ ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಮೇಲಿದೆ ಅಲ್ವೇ?

ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕಂದರೆ ಕರೊನಾ ಎದುರಿಸುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಭಾರತ ಲಸಿಕೆಗಾಗಿ ವಿದೇಶಗಳತ್ತ ಮುಖ ಮಾಡದೇ ಸ್ವಾವಲಂಭಿಯಾಗಿ ಅತಿ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಯಲ್ಲಿ ದೇಸೀ ಲಸಿಕೆಯನ್ನು ತಯಾರಿಸಿ ಕೋಟಿ ಲಸಿಕೆಯನ್ನು ದೇಶವಾಸಿಗಳಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಲ್ಲದೇ, ಸುಮಾರು ದೇಶಗಳಿಗೆ ರಫ್ತು ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ರಾಜೀವ್ ಅವರ ಸ್ವದೇಶೀ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ನನಸು ಮಾಡುವ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತಿದೆ ಅಲ್ವೇ?

ಏನಂತೀರೀ?

ನಿಮ್ಮವನೇ ಉಮಾಸುತ